ΟΧΙ! Δεν είναι ντροπή, πες το!

2013-10-28 20:00:18

Μισάνοιχτη η κουρτίνα, ο καιρός έξω μουντός. Είναι πρωί κοντά στις επτά και έχει φως κλεμμένο από τις απογευματινές ώρες. Ψυχή δεν κυκλοφορεί, μόνο να, ένα τεράστιο ΟΧΙ. Περνάει φουριόζικο στο δρόμο και πίσω του τρέχουν τρεις πολεμιστές με εφ’ όπλου λόγχη και δυνατές φωνές, ένας τυμπανιστής με κρεμασμένη την τρομπέτα στο λαιμό και ένα νεαρό ευζωνάκι με την γαλανόλευκη, όλοι ντυμένοι στα χρώματα του 1940. Θα χαθούν στο βάθος του δρόμου, έτσι απότομα όπως φάνηκαν και ύστερα πάλι η πρωινή σιωπή πίσω από το τζάμι.

Μια σιωπή που θα σπάσει από μουσικές και θούριες φωνές μιας γλυκειάς πριμαντόνας της νίκης, έτσι την φώναζαν. Ξοπίσω παιδιά και γυναίκες με σηκωμένα τα χέρια ανεμίζουν μαντήλια και η παρέλαση σβήνει, χάνεται πίσω από την ισοπέδωση του χρόνου. Το φως γκριζάρει και το βουβό πέρασμα μαυροντυμένων γυναικών μπρος στην μισάνοιχτη κουρτίνα θα κρατήσει όσο αντέξουν τα σκυλιά που ζήτησαν την καταστροφή του γένους.

Μια χαρούμενη αστραπή για να φανεί η ευτυχία της απελευθέρωσης και όλα θα βαφούν μαύρα και θα θαφτούν κάτω από απανθρωπιά και θρήνο καταποντισμένα στου αδελφοκτόνου το αιματοκύλισμα.

Το 1945 τελειώνει ο πόλεμος που κήρυξαν οι υπηρέτες του κακού για όλο σχεδόν τον κόσμο και μόνο εδώ στην γωνιά της γης, στην Ελληνική πέτρα, σφάζονται αδέλφια με κίνητρο το αφεντικό που θα υπηρετήσουν. Το κακό θα πάρει καιρό μα, κάποτε τα όπλα θα σιγήσουν. Αλλά η συνέχεια του θα κρατήσει χρόνια να κατατρώει το μικρό βασίλειο. Όταν όλος ο κόσμος θα χτίζει την ευημερία του εδώ σ’ αυτή την πέτρα θα αγωνιζόμαστε να ανακηρυχτούμε άνθρωποι και να εφαρμόσουμε αυτό που οραματιστήκαμε. Τη Δημοκρατία!

Το μικρό στενό θα μείνει έρημο εκείνο το πρωί πίσω από την μισάνοιχτη κουρτίνα, όταν θα φτάσει ο αδύνατος με πηδηχτά βήματα ταχυδρόμος για να ρίξει μέσα στο γραμματοκιβώτιο ένα τεράστιο και βαρύ ΝΑΙ. Ένα ΝΑΙ στην εξαθλίωσή μου. Μα πάνω στο επιστολόχαρτο με τις κρατικές σφραγίδες κατάσχεσης και πίσω από τις κακίες τους θα φανεί η πρόσκληση της μάνας “Μη με ξεχνάτε, ελάτε στο ΟΧΙ” Ν’ ακούσουμε τα βαριά ρυθμικά βήματα κάτω από τον παιάνα να ξεσηκώνουν τις μνήμες της φυλής. Αυτός ο τόπος δεν είναι κανενός. Είναι της μάνας Ελλάδας και ορίζεται μονάχα από αυτή. Έτσι σκέπτονταν εκείνο το υγρό πρωινό όταν έπεφταν στον γκρεμό οι Σουλιώτισσες. Έτσι μας αρμόζει να σκεπτόμαστε σαν έθνος.
aienaristeyein logioshermes

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ