2013-10-29 00:20:06
Δεν ξέρω αν καταφέραμε να τιμήσουμε την μνήμη των παππούδων αυτές τις μέρες με τους «παραδοσιακούς» τρόπους. Σίγουρα δεν θα τους αρέσουν τα κάγκελα και η φαγωμάρα. Ούτε οι «επίσημοι» στις εξέδρες και οι πληβείοι να... κρέμονται για να θαυμάσουν τα «περήφανα νιάτα» και τα άρματα με χορηγούς. Με μια τεράστια αστυνομοκρατούμενη τρομοκρατική σούπα στους δρόμους της χώρας, με τους περισσότερους να απέχουν από το κυβερνητικό φιάσκο και τους υπόλοιπους να χειροκροτούν μακάριοι.
Είναι όμως μεγάλο χρέος για τους απλούς ανθρώπους να θυμούνται. Να ξέρουν, να μαθαίνουν. Μερικές ιστορίες για εκείνους που πολέμησαν, όχι για καμιά ιδεολογία μα για ένα ιδανικό. Της ελευθερίας, της προστασίας όσων αγαπούσαν, της ανάγκης να ζουν ελεύθεροι και να πορεύονται με αξιοπρέπεια.
«Σαν σήμερα, λοιπόν χτύπησαν την πόρτα ενός νεαρού άντρα, κάπου στην Σπάρτη. Ήταν τριάντα δυο χρονών και με δυο παιδιά. Έφυγε για το μέτωπο και ήταν από τους τυχερούς που γύρισε σώος, με τα πόδια από τα σύνορα. Η γιαγιά, έλεγε ότι η χλαίνη του ήταν γεμάτη ψείρες όταν ήρθε μια μέρα του Φλεβάρη και έβαλαν όλα του τα ρούχα στον φούρνο. Η χλαίνη είναι ακόμα κρεμασμένη στο καλύβι.»
«Μια κοπελιά κατεβαίνει το φαράγγι της Αγιά Ειρήνης για να πάρει στα χέρια το πτώμα του πατέρα της. Τον δολοφόνησαν οι Γερμανοί, επειδή βοηθούσε τους αντάρτες. Εκείνη έμενε σε σπηλιές μαζί με όλη την επικηρυγμένη από τους Γερμανούς οικογένεια για τρία χρόνια.»
«Ένας νεαρός φαντάρος φτάνει στην Κρήτη μετά από μήνες περιπλάνησης, ακριβώς την μέρα της επίθεσης των Γερμανών. Αφού φτάνει σπίτι στο χωριό, αποχαιρετά πάλι την οικογένεια του και πηγαίνει σε ένα ύψωμα μερικά χιλιόμετρα από την είσοδο του χωριού. Αφήνει εκεί, την τελευταία του πνοή αφού έχει σκοτώσει ολομόναχος, δεκάδες εχθρούς».
«Ο Γιάννης γύρισε μισερός. Με ένα πόδι λιγότερο από τα κρυοπαγήματα. Πέρασε όλη του την ζωή με πόνους. Τουλάχιστον μπόρεσε να κάνει οικογένεια..»
Πολλοί δεν τα κατάφεραν. Πέθαναν από σφαίρες, νάρκες, πείνα, αρρώστιες.
Οι περισσότεροι έχουν τέτοιες ιστορίες από παππούδες και γιαγιάδες.
Οι περισσότεροι τουλάχιστον από εμάς, τους μικρούς. Οι στρατοί τροφοδοτούνταν πάντα κυρίως, από αγρότες, εργάτες, τις φτωχές και μεσαίες τάξεις. Αυτές είναι που αξίζουν την τιμή, αυτές είναι που πληρώνουν το τίμημα, αυτές είναι τώρα αποκλεισμένες πίσω από τα κάγκελα. Σε κάθε εποχή αυτοί είναι οι αληθινοί ήρωες, αυτοί έχτισαν Παρθενώνες, αυτοί ήταν οι τραγουδισμένοι ακρίτες, αυτοί είπαν το ΟΧΙ και ήταν έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημα. Αυτών των πολλών την δόξα καπηλεύονται πάντα οι «άρχοντες».
Ακόμα και στις καθόλου ηρωικές εποχές μας, εμείς είμαστε οι απόγονοι τους, φορτωμένοι με την ευθύνη τους. Η συλλογική μνήμη μοιράζεται τις ιστορίες της μαυροφορεμένης γιαγιάς δίπλα στο τζάκι, την μοίρα των ορφανών γονιών μας, είναι η αυτογνωσία μας. Είναι η πρόσφατη ιστορία που δεν εμποδίζεται από προθήκες μουσείων, που έχει ονόματα, κιτρινισμένα γράμματα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Είναι αυτή που καθόρισε την μορφή της σύγχρονης Ελλάδας, η τραγωδία που σφράγισε τον τρόπο σκέψης ενός λαού.
Αν κάτι έχει μείνει από την κληρονομιά τους, είναι η αγάπη για Ελευθερία και Αξιοπρέπεια, η ανάγκη να προστατεύσεις οικογένεια και αγαπημένους.
Και η διατήρηση της κληρονομιάς, είναι η τιμή που μπορούμε να κάνουμε για τους νεκρούς, όχι οι κενές παρελάσεις.
Αναγνώστης
Tromaktiko
Είναι όμως μεγάλο χρέος για τους απλούς ανθρώπους να θυμούνται. Να ξέρουν, να μαθαίνουν. Μερικές ιστορίες για εκείνους που πολέμησαν, όχι για καμιά ιδεολογία μα για ένα ιδανικό. Της ελευθερίας, της προστασίας όσων αγαπούσαν, της ανάγκης να ζουν ελεύθεροι και να πορεύονται με αξιοπρέπεια.
«Σαν σήμερα, λοιπόν χτύπησαν την πόρτα ενός νεαρού άντρα, κάπου στην Σπάρτη. Ήταν τριάντα δυο χρονών και με δυο παιδιά. Έφυγε για το μέτωπο και ήταν από τους τυχερούς που γύρισε σώος, με τα πόδια από τα σύνορα. Η γιαγιά, έλεγε ότι η χλαίνη του ήταν γεμάτη ψείρες όταν ήρθε μια μέρα του Φλεβάρη και έβαλαν όλα του τα ρούχα στον φούρνο. Η χλαίνη είναι ακόμα κρεμασμένη στο καλύβι.»
«Μια κοπελιά κατεβαίνει το φαράγγι της Αγιά Ειρήνης για να πάρει στα χέρια το πτώμα του πατέρα της. Τον δολοφόνησαν οι Γερμανοί, επειδή βοηθούσε τους αντάρτες. Εκείνη έμενε σε σπηλιές μαζί με όλη την επικηρυγμένη από τους Γερμανούς οικογένεια για τρία χρόνια.»
«Ένας νεαρός φαντάρος φτάνει στην Κρήτη μετά από μήνες περιπλάνησης, ακριβώς την μέρα της επίθεσης των Γερμανών. Αφού φτάνει σπίτι στο χωριό, αποχαιρετά πάλι την οικογένεια του και πηγαίνει σε ένα ύψωμα μερικά χιλιόμετρα από την είσοδο του χωριού. Αφήνει εκεί, την τελευταία του πνοή αφού έχει σκοτώσει ολομόναχος, δεκάδες εχθρούς».
«Ο Γιάννης γύρισε μισερός. Με ένα πόδι λιγότερο από τα κρυοπαγήματα. Πέρασε όλη του την ζωή με πόνους. Τουλάχιστον μπόρεσε να κάνει οικογένεια..»
Πολλοί δεν τα κατάφεραν. Πέθαναν από σφαίρες, νάρκες, πείνα, αρρώστιες.
Οι περισσότεροι έχουν τέτοιες ιστορίες από παππούδες και γιαγιάδες.
Οι περισσότεροι τουλάχιστον από εμάς, τους μικρούς. Οι στρατοί τροφοδοτούνταν πάντα κυρίως, από αγρότες, εργάτες, τις φτωχές και μεσαίες τάξεις. Αυτές είναι που αξίζουν την τιμή, αυτές είναι που πληρώνουν το τίμημα, αυτές είναι τώρα αποκλεισμένες πίσω από τα κάγκελα. Σε κάθε εποχή αυτοί είναι οι αληθινοί ήρωες, αυτοί έχτισαν Παρθενώνες, αυτοί ήταν οι τραγουδισμένοι ακρίτες, αυτοί είπαν το ΟΧΙ και ήταν έτοιμοι να πληρώσουν το τίμημα. Αυτών των πολλών την δόξα καπηλεύονται πάντα οι «άρχοντες».
Ακόμα και στις καθόλου ηρωικές εποχές μας, εμείς είμαστε οι απόγονοι τους, φορτωμένοι με την ευθύνη τους. Η συλλογική μνήμη μοιράζεται τις ιστορίες της μαυροφορεμένης γιαγιάς δίπλα στο τζάκι, την μοίρα των ορφανών γονιών μας, είναι η αυτογνωσία μας. Είναι η πρόσφατη ιστορία που δεν εμποδίζεται από προθήκες μουσείων, που έχει ονόματα, κιτρινισμένα γράμματα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Είναι αυτή που καθόρισε την μορφή της σύγχρονης Ελλάδας, η τραγωδία που σφράγισε τον τρόπο σκέψης ενός λαού.
Αν κάτι έχει μείνει από την κληρονομιά τους, είναι η αγάπη για Ελευθερία και Αξιοπρέπεια, η ανάγκη να προστατεύσεις οικογένεια και αγαπημένους.
Και η διατήρηση της κληρονομιάς, είναι η τιμή που μπορούμε να κάνουμε για τους νεκρούς, όχι οι κενές παρελάσεις.
Αναγνώστης
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τον λαό ηττημένο να φοβάσθε...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΘΥΜΗΘΗΚΕ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ... ΝΙΚΑΣ Η ΣΙΕΝΑ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
