2013-10-29 09:35:21
«Παρακαλείται όποιος έχει καταλάβει τι ακριβώς διαπραγματευόμαστε με την τρόικα και τους δανειστές μας αυτή την εποχή να σηκώσει το χέρι του για να κληθεί να το εξηγήσει και στους υπόλοιπους»,
θα μπορούσε να είναι μία μικρή ή μεγάλη αγγελία στον Τύπο. Γιατί μέσα στον ορυμαγδό των δηλώσεων των ημετέρων αξιωματούχων τις τελευταίες εβδομάδες και τον λεγόμενο «δημόσιο διάλογο» στα μίντια, είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει χαθεί. Άλλο αν τάσσεται υπέρ της... εθνικής ομάδας και εναντίον -κυρίως αυτό- της τρισκαταραμένης τρόικας, που κατά γενική αντίληψη «μας πίνει το αίμα με το μπουρί της σόμπας», η ανελέητη.
Η εδραιωμένη αντίληψη άλλωστε είναι ότι οι τροϊκανοί εισέβαλαν στα άγια εδάφη μας, χωρίς πρόσκληση, για να διαλύσουν την ευλογημένη πατρίδα, που ώς εκείνη τη στιγμή ευημερούσε και ήταν η δακτυλοδεικτούμενη του πλανήτη για τη σοφία και την αποτελεσματικότητα με την οποία χειριζόταν τα θέματά της...
Τι διαπραγματευόμαστε λοιπόν με τόση ένταση; Διαπραγματευόμαστε το δικαίωμα στην παραγωγή ελλειμμάτων, ή μήπως γενναία ρύθμιση του χρέους σε χρόνο που εμείς θέλουμε, δηλαδή πριν από τις ευρωεκλογές; Διαπραγματευόμαστε την ορθότητα των εκτιμήσεών μας για τις δαπάνες και τα έσοδα, ή το μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος; Διαπραγματευόμαστε τον εθνικό πόθο για απαλλαγή από κάθε έλεγχο και επιτήρηση, ή την άρνηση να εκπληρώσουμε υποχρεώσεις για τις οποίες συμφωνήσαμε και βάλαμε υπογραφή; Μήπως πάλι, διαπραγματευόμαστε την αξίωση να μην παίρνουμε μέτρα, παράλληλα με την υποχρέωση των άλλων να μας στηρίζουν χωρίς όρους και μνημόνια; Και εφόσον διαπραγματευόμαστε, δηλαδή βρισκόμαστε σε μία διαδικασία «δούναι και λαβείν», τι ακριβώς ή περίπου, δίνουμε εμείς στους άλλους; Τέλος, μια και βρισκόμαστε σε διαπραγμάτευση, γιατί βάζουμε «κόκκινες γραμμές»; Για να γνωρίζει η άλλη πλευρά τα όριά μας και να μην τολμήσει να τα παραβεί, γιατί δεν εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας ότι θα τα τηρήσουμε οι ίδιοι, ή για να αυτοεγκλωβιζόμαστε αποκλείοντας ελιγμούς και συμβιβασμούς;
Ένα πολύ εύστοχο άρθρο του Άγγελου Στάγκου εδώ.
parapolitiki.com
θα μπορούσε να είναι μία μικρή ή μεγάλη αγγελία στον Τύπο. Γιατί μέσα στον ορυμαγδό των δηλώσεων των ημετέρων αξιωματούχων τις τελευταίες εβδομάδες και τον λεγόμενο «δημόσιο διάλογο» στα μίντια, είναι βέβαιο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει χαθεί. Άλλο αν τάσσεται υπέρ της... εθνικής ομάδας και εναντίον -κυρίως αυτό- της τρισκαταραμένης τρόικας, που κατά γενική αντίληψη «μας πίνει το αίμα με το μπουρί της σόμπας», η ανελέητη.
Η εδραιωμένη αντίληψη άλλωστε είναι ότι οι τροϊκανοί εισέβαλαν στα άγια εδάφη μας, χωρίς πρόσκληση, για να διαλύσουν την ευλογημένη πατρίδα, που ώς εκείνη τη στιγμή ευημερούσε και ήταν η δακτυλοδεικτούμενη του πλανήτη για τη σοφία και την αποτελεσματικότητα με την οποία χειριζόταν τα θέματά της...
Τι διαπραγματευόμαστε λοιπόν με τόση ένταση; Διαπραγματευόμαστε το δικαίωμα στην παραγωγή ελλειμμάτων, ή μήπως γενναία ρύθμιση του χρέους σε χρόνο που εμείς θέλουμε, δηλαδή πριν από τις ευρωεκλογές; Διαπραγματευόμαστε την ορθότητα των εκτιμήσεών μας για τις δαπάνες και τα έσοδα, ή το μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος; Διαπραγματευόμαστε τον εθνικό πόθο για απαλλαγή από κάθε έλεγχο και επιτήρηση, ή την άρνηση να εκπληρώσουμε υποχρεώσεις για τις οποίες συμφωνήσαμε και βάλαμε υπογραφή; Μήπως πάλι, διαπραγματευόμαστε την αξίωση να μην παίρνουμε μέτρα, παράλληλα με την υποχρέωση των άλλων να μας στηρίζουν χωρίς όρους και μνημόνια; Και εφόσον διαπραγματευόμαστε, δηλαδή βρισκόμαστε σε μία διαδικασία «δούναι και λαβείν», τι ακριβώς ή περίπου, δίνουμε εμείς στους άλλους; Τέλος, μια και βρισκόμαστε σε διαπραγμάτευση, γιατί βάζουμε «κόκκινες γραμμές»; Για να γνωρίζει η άλλη πλευρά τα όριά μας και να μην τολμήσει να τα παραβεί, γιατί δεν εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας ότι θα τα τηρήσουμε οι ίδιοι, ή για να αυτοεγκλωβιζόμαστε αποκλείοντας ελιγμούς και συμβιβασμούς;
Ένα πολύ εύστοχο άρθρο του Άγγελου Στάγκου εδώ.
parapolitiki.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Θεσσαλονίκη: Διάρρηξη αλά... ελληνικά σαρώνει στο YouTube (vid)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
