2013-10-30 15:45:05
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Είναι σίγουρο πως υπάρχουν πολλές μορφές βίας. Η μάνα μαλώνει το παιδί της. Είναι αναμφισβήτητα μία μορφή βίας. Αποδεκτή, ήπια, επιβαλλόμενη και με τις δύο έννοιες της λέξης. Ο λαός διαδηλώνει και απωθείται. Μια άλλη μορφή βίας για άλλους δικαιολογημένη και για άλλους αδικαιολόγητη. Ο φόνος του Φύσσα, ακόμη μία εκδοχή της, καταδικαστέα φαντάζομαι από όλους. Από την λευκή λοιπόν βία την μάνας, μέχρι την κατάμαυρη που ασκείται σε βάρος κάποιου ανθρώπου, υπάρχουν τόσες ‘αποχρώσεις’ της, όσες και μεταξύ του λευκού και του μαύρου. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Είτε μας συμφέρει είτε όχι. Φαντάζομαι πως μέχρι εδώ συμφωνούμε.
Ο νομοθέτης έχοντας λοιπόν, μια σαφώς μεγαλύτερη-καλύτερη γνώση του γεγονότος, προέβλεψε ποινές για όσες εξ’ αυτών κατάφερε να προβλέψει –αναλόγως της βαρύτητας του εγκλήματος της κάθε μιας- και ο λαός απεδέχθη. Απεδέχθη σιωπηρά, όπως κάνει κάθε λαός που δεν διαφωνεί. Διότι αν ο λαός διαφωνεί, κατ’ αρχήν διαδηλώνει και κατόπιν καταψηφίζει. Το έχει το δικαίωμα και την γνώση αυτού του δικαιώματός του.
Ο κόσμος όμως εξελίσσεται και μαζί με αυτόν και όλες οι μορφές βίας που δεν μπορούν παρά να ακολουθούν την εξέλιξη αυτή κατά πόδας. Βεβαίως και κάποιες μορφές της παραμένουν οι ίδιες, όμως κάποιες άλλες μεταλλάσσονται, τροποποιούνται και καταλήγουν να ακροβατούν μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, με αποτέλεσμα η νομοθέτης να ‘’μένει’’ λίγο πιο πίσω… Σε κάθε περίπτωση όμως, οι διαβαθμίσεις της βίας εξακολουθούν να υπάρχουν και να διαχωρίζονται ως εξ΄ αρχής διαχωριζόταν σε πολιτικές και σε ποινικές. Για τις δεύτερες ελάχιστοι διαφωνούν.
Και ερχόμαστε στο προκείμενο. Στις πολιτικές.
Εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο μπερδεμένα από όσο θα περίμενε κανείς. Το συμφέρον μάχεται με αξιώσεις το πραγματικό γεγονός και εξετάζει την αλήθεια από την δική του μεριά. Το κατεστημένο λοιπόν, προκειμένου να επιβληθεί, εξαγριώνει με τις οργίλες αντιδράσεις του ή με τις σπασμωδικές του κινήσεις αν προτιμάτε επί το ηπιότερον, προσπαθώντας να καταστείλει όλες τις πράξεις που θεωρεί πως ξεφεύγουν από θεμιτά όρια των ανοχών της. Εάν ομιλούσα περί ορίων νομιμότητας, θα γινόμουν σχεδόν αστείος, διότι η δικαιοσύνη είναι γνωστό τοις πάσι, πως καθυστερεί, μεροληπτεί, εξοργίζεται, αντιδρά, τιμωρεί, ωρύεται, υποχωρεί, σιωπά, συμβιβάζεται, πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό στις υπηρεσίες των συμφερόντων της εκάστοτε κυβέρνησης. Τα περί τυφλότητάς της έχουν ταξιδέψει προ πολλού ταξίδι μακρινό, μαζί με την υπόνοια της εφηβικής παρθενίας μας Εν κατακλείδι λοιπόν ‘’απολαμβάνουμε’’ και μάλλον θα εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε επί μακρόν, τα αποτελέσματα της μεροληπτικής αντιμετώπισης των πραγμάτων από τα κόμματα της εξουσίας. Δεν ενοχλεί τόσο η πράξη, όσο η ανειλικρίνεια του λόγου της. Πιάνεις την γυναίκα σου στο κρεβάτι με κάποιον, και σου λέει πως δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι… Και δηλαδή τι είναι;
Τους νόμους, όπως πολύ σωστά προ ημερών είπε ο συνταγματολόγος κ. Κατρούγκαλος εκτός από τον νομοθέτη τους καταργεί και ο λαός. Πώς; Μα φυσικά με το να τους αγνοεί. Όταν μια ‘’παρανομία’’ γίνεται από όλους, ‘’καταντά’’ νομιμότητα. Αλλιώς, βούληση λαϊκή. Το κάθε κράτος θα αναγκαστεί να υποχωρήσει υπό το βάρος της κατακραυγής.
Ο λαός λοιπόν μέχρι να κερδίσει την ‘ανατροπή’ του όποιου νόμου ή της όποιας λαθεμένης αντιμετώπισής του από το κράτος, διαδηλώνει ως δικαιούται να κάνει και μέχρι να καταφέρει να ανατρέψει (εννόμως) το άδικο, θεωρείται από όλους τους καθεστωτικούς άδικος ο ίδιος! Μπορεί και τραμπούκος και αναρχικός, ίσως ακόμα και τρομοκράτης! Αρκεί να σκεφθούμε πως νόμους και κανόνες που σήμερα προσκυνά θεωρώντας δεδομένους και εκ των ουκ άνευ η δημοκρατία, ήταν κάποτε παράνομοι και άξιοι πύρινης τιμωρίας… Για παράδειγμα το δικαίωμα της απεργίας!
Όπως και έχει το ζήτημα όμως, το σίγουρο είναι ένα: Χρειαζόμαστε πολύ δρόμο ακόμα και σαν λαός αλλά και σαν εξουσία ώστε να βρεθούμε όλοι από την ίδια μεριά ποταμού και να δούμε πως το συμφέρον μας είναι κοινό, έξω από χρήματα.
Όχι, δεν υποβιβάζεται η επιχειρηματολογία. Έξω από χρήματα ξαναλέω.
Θα αρκούσε ίσως η παύση δια νόμου οποιασδήποτε αμοιβής προς κάθε εκλεγμένο πρόσωπο του κοινοβουλίου, ώστε να καταφέρει να βγάλει τις κομματικές-συμφεροντολογικές παρωπίδες και να καταφέρει να αρθρώσει ειλικρινή λόγο, διότι τελικά όλοι αντιλαμβανόμεθα πως το μέγιστο ζήτημα, πως η σκληρή ποδοκάκη* είναι αυτό. Όλα από εκεί ξεκινούν και εκεί καταλήγουν. Δυστυχώς. Όποιος λοιπόν θέλει να υπηρετήσει την πατρίδα μπορεί κάλλιστα να το κάνει αμισθί.
Έχετε ονειρευθεί ποτέ καλύτερο όνειρο;
politisg.blogspot.gr
Είναι σίγουρο πως υπάρχουν πολλές μορφές βίας. Η μάνα μαλώνει το παιδί της. Είναι αναμφισβήτητα μία μορφή βίας. Αποδεκτή, ήπια, επιβαλλόμενη και με τις δύο έννοιες της λέξης. Ο λαός διαδηλώνει και απωθείται. Μια άλλη μορφή βίας για άλλους δικαιολογημένη και για άλλους αδικαιολόγητη. Ο φόνος του Φύσσα, ακόμη μία εκδοχή της, καταδικαστέα φαντάζομαι από όλους. Από την λευκή λοιπόν βία την μάνας, μέχρι την κατάμαυρη που ασκείται σε βάρος κάποιου ανθρώπου, υπάρχουν τόσες ‘αποχρώσεις’ της, όσες και μεταξύ του λευκού και του μαύρου. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Είτε μας συμφέρει είτε όχι. Φαντάζομαι πως μέχρι εδώ συμφωνούμε.
Ο νομοθέτης έχοντας λοιπόν, μια σαφώς μεγαλύτερη-καλύτερη γνώση του γεγονότος, προέβλεψε ποινές για όσες εξ’ αυτών κατάφερε να προβλέψει –αναλόγως της βαρύτητας του εγκλήματος της κάθε μιας- και ο λαός απεδέχθη. Απεδέχθη σιωπηρά, όπως κάνει κάθε λαός που δεν διαφωνεί. Διότι αν ο λαός διαφωνεί, κατ’ αρχήν διαδηλώνει και κατόπιν καταψηφίζει. Το έχει το δικαίωμα και την γνώση αυτού του δικαιώματός του.
Ο κόσμος όμως εξελίσσεται και μαζί με αυτόν και όλες οι μορφές βίας που δεν μπορούν παρά να ακολουθούν την εξέλιξη αυτή κατά πόδας. Βεβαίως και κάποιες μορφές της παραμένουν οι ίδιες, όμως κάποιες άλλες μεταλλάσσονται, τροποποιούνται και καταλήγουν να ακροβατούν μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, με αποτέλεσμα η νομοθέτης να ‘’μένει’’ λίγο πιο πίσω… Σε κάθε περίπτωση όμως, οι διαβαθμίσεις της βίας εξακολουθούν να υπάρχουν και να διαχωρίζονται ως εξ΄ αρχής διαχωριζόταν σε πολιτικές και σε ποινικές. Για τις δεύτερες ελάχιστοι διαφωνούν.
Και ερχόμαστε στο προκείμενο. Στις πολιτικές.
Εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο μπερδεμένα από όσο θα περίμενε κανείς. Το συμφέρον μάχεται με αξιώσεις το πραγματικό γεγονός και εξετάζει την αλήθεια από την δική του μεριά. Το κατεστημένο λοιπόν, προκειμένου να επιβληθεί, εξαγριώνει με τις οργίλες αντιδράσεις του ή με τις σπασμωδικές του κινήσεις αν προτιμάτε επί το ηπιότερον, προσπαθώντας να καταστείλει όλες τις πράξεις που θεωρεί πως ξεφεύγουν από θεμιτά όρια των ανοχών της. Εάν ομιλούσα περί ορίων νομιμότητας, θα γινόμουν σχεδόν αστείος, διότι η δικαιοσύνη είναι γνωστό τοις πάσι, πως καθυστερεί, μεροληπτεί, εξοργίζεται, αντιδρά, τιμωρεί, ωρύεται, υποχωρεί, σιωπά, συμβιβάζεται, πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό στις υπηρεσίες των συμφερόντων της εκάστοτε κυβέρνησης. Τα περί τυφλότητάς της έχουν ταξιδέψει προ πολλού ταξίδι μακρινό, μαζί με την υπόνοια της εφηβικής παρθενίας μας Εν κατακλείδι λοιπόν ‘’απολαμβάνουμε’’ και μάλλον θα εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε επί μακρόν, τα αποτελέσματα της μεροληπτικής αντιμετώπισης των πραγμάτων από τα κόμματα της εξουσίας. Δεν ενοχλεί τόσο η πράξη, όσο η ανειλικρίνεια του λόγου της. Πιάνεις την γυναίκα σου στο κρεβάτι με κάποιον, και σου λέει πως δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι… Και δηλαδή τι είναι;
Τους νόμους, όπως πολύ σωστά προ ημερών είπε ο συνταγματολόγος κ. Κατρούγκαλος εκτός από τον νομοθέτη τους καταργεί και ο λαός. Πώς; Μα φυσικά με το να τους αγνοεί. Όταν μια ‘’παρανομία’’ γίνεται από όλους, ‘’καταντά’’ νομιμότητα. Αλλιώς, βούληση λαϊκή. Το κάθε κράτος θα αναγκαστεί να υποχωρήσει υπό το βάρος της κατακραυγής.
Ο λαός λοιπόν μέχρι να κερδίσει την ‘ανατροπή’ του όποιου νόμου ή της όποιας λαθεμένης αντιμετώπισής του από το κράτος, διαδηλώνει ως δικαιούται να κάνει και μέχρι να καταφέρει να ανατρέψει (εννόμως) το άδικο, θεωρείται από όλους τους καθεστωτικούς άδικος ο ίδιος! Μπορεί και τραμπούκος και αναρχικός, ίσως ακόμα και τρομοκράτης! Αρκεί να σκεφθούμε πως νόμους και κανόνες που σήμερα προσκυνά θεωρώντας δεδομένους και εκ των ουκ άνευ η δημοκρατία, ήταν κάποτε παράνομοι και άξιοι πύρινης τιμωρίας… Για παράδειγμα το δικαίωμα της απεργίας!
Όπως και έχει το ζήτημα όμως, το σίγουρο είναι ένα: Χρειαζόμαστε πολύ δρόμο ακόμα και σαν λαός αλλά και σαν εξουσία ώστε να βρεθούμε όλοι από την ίδια μεριά ποταμού και να δούμε πως το συμφέρον μας είναι κοινό, έξω από χρήματα.
Όχι, δεν υποβιβάζεται η επιχειρηματολογία. Έξω από χρήματα ξαναλέω.
Θα αρκούσε ίσως η παύση δια νόμου οποιασδήποτε αμοιβής προς κάθε εκλεγμένο πρόσωπο του κοινοβουλίου, ώστε να καταφέρει να βγάλει τις κομματικές-συμφεροντολογικές παρωπίδες και να καταφέρει να αρθρώσει ειλικρινή λόγο, διότι τελικά όλοι αντιλαμβανόμεθα πως το μέγιστο ζήτημα, πως η σκληρή ποδοκάκη* είναι αυτό. Όλα από εκεί ξεκινούν και εκεί καταλήγουν. Δυστυχώς. Όποιος λοιπόν θέλει να υπηρετήσει την πατρίδα μπορεί κάλλιστα να το κάνει αμισθί.
Έχετε ονειρευθεί ποτέ καλύτερο όνειρο;
politisg.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Λουκέτο για πέμπτη φορά φέτος στην Παιδιατρική Αγίου Νικολάου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι επικίνδυνες ανοησίες του κ. Πάγκαλου... !!!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
