2013-10-30 18:00:13
Η Αντέλ Εξαρχόπουλος μίλησε στο Flix τις μέρες του Φεστιβάλ Καννών:
όταν η ταινία της, «Η Ζωή της Αντέλ» του Αμπντελατίφ Κεσίς ήταν το talk of the town, η μεγάλη αποκάλυψη που αναστάτωσε βλέμματα και κορμιά, πριν το Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας που συμπεριέλαβε και τις δυο πρωταγωνίστριες και, φυσικά, πριν τις διαδοχικές δηλώσεις ηθοποιών – η Εξαρχόπουλος μαζί με τη Λέα Σεϊντού – και σκηνοθέτη που σιγά-σιγά παρέσυραν το αγνό και πανέμορφο φιλμ σε ένα ρεσιτάλ ξεκατινιάσματος.
Από την πρώτη της επαφή με τη διασημότητα, ωστόσο, η Αντέλ, ζουμερή, αισθησιακή, κάπου ανάμεσα στο παιδί και τη femme fatale, βγαίνει αλώβητη και πρόθυμη να δοκιμάσει τα πάντα. Ντυμένη στα μαύρα, σα βέρα Παριζιάνα, καπνίζοντας αδιάκοπα, ένα χαριτωμένο, ατίθασο κορίτσι με φιλοδοξία και τσαγανό, μάς μίλησε σα χείμαρρος που αφεθήκαμε να μας παρασύρει.
Ο ρόλος της Αντέλ δε μου προσφέρθηκε: τον διεκδίκησα
. Δούλεψα σκληρά για να τον πάρω, έκανα συνεχή κάστινγκ. Δε δίστασα ούτε στιγμή να κάνω αυτήν την ταινία. Αλλά το σενάριο εξελίχθηκε στη διάρκεια του γυρίσματος. Πρώτα υπήρχε το βιβλίο της Ζιλί Μαρό, μετά το σενάριο και μετά η δική μας συνεισφορά. Αρχικά ήταν μια απλή ιστορία αγάπης, η Εμα (Λέα Σεϊντού) είχε τα μπλε μαλλιά, βλέπω τα μαλλιά, τα μπλε της μάτια, το πρόσωπο, το χαμόγελο, τα χείλη και ερωτεύομαι. Αλλά στην πορεία άλλαξε αρκετά γιατί ο Αμπντέλ παίρνει πράγματα από σένα, από το χαρακτήρα σου και τα φέρνει στην ταινία Πρόβες δεν κάναμε, αλλά ο Αμπντέλ κάνει πάρα πολλές λήψεις στο γύρισμα. Για παράδειγμα, τη σκηνή που τρώμε παρέα, αλλαντικά, το πρώτο φιλί, το γυρίζαμε για μια εβδομάδα. Θέλει να εγκαταλείψεις τον εαυτό σου, να πάψεις να παίζεις. Η διαδικασία περιλαμβάνει πολύ αυτοσχεδιασμό. Ο Αμπντέλ δουλεύει στενά μαζί σου αλλά είναι η δική σου γλώσσα, οι δικές σου λέξεις που γράφονται στην ταινία. Δε θέλει να σου επιβάλλει κάτι. Μας μιλούσε διαρκώς στο γύρισμα, μας συμβούλευε, είναι μια σχέση που βασίζεται στην εμπιστοσύνη που έχουμε χτίσει μέσα από μακριές συζητήσεις, ατελείωτες μέρες και νύχτες.
Το γύρισμα κράτησε πέντε ολόκληρους μήνες. Σήμερα, από απόσταση, είμαι πιο ψύχραιμη, αλλά φυσικά με επηρέασε εκείνη την περίοδο συναισθηματικά. Ολα όσα συνέβαιναν ήταν τόσο άμεσα κι έντονα, η οδύνη, η υπομονή, ήταν οπωσδήποτε μια πολύ δύσκολη δουλειά. Και για τους ανθρώπους του συνεργείου που είναι μεγαλύτεροι και έχουν κι οικογένειες, θα ήταν δύσκολο να λένε στους συντρόφους τους, τελικά θα γυρίσουμε δυο μήνες ακόμα, τελικά έχουμε άλλον ένα μήνα. Αλλά με τον Αμπντέλ αν δεσμευτείς, δεσμεύεσαι για οτιδήποτε. Τον ακολουθείς στο όραμά του. Κι εκείνος εκτιμά την πίστη αυτή. Μας έδωσε τεράστια ελευθερία. Μπορεί να κάναμε μια σκηνή για μια ώρα, αν δε θέλαμε να την τελειώσουμε. Είχαμε το δικαίωμα να την πάμε εκεί όπου θέλαμε και ταυτόχρονα ο Αμπντέλ μας χειριζόταν ώστε να έχει το αποτέλεσμα που ήθελε. Η μεγαλύτερη δυσκολία βρίσκεται στο ότι παίζεις σε μια συναισθηματικά φορτισμένη ιστορία, γεμάτη συγκρούσεις, αισθάνεσαι ευάλωτος, υποδύεσαι μια ηρωίδα που ζει ένα δράμα και ταυτόχρονα, την περισσότερη ώρα, είσαι κυριολεκτικά γυμνή.
Κάποιες φορές, στο γύρισμα, ένιωθα ότι τον μισώ τον Αμπντέλ. Σε κάνει να νιώσεις πράγματα που ούτε καν ήξερες ότι υπάρχουν. Δεν ξέρεις ότι μπορείς να νιώσεις έτσι. Ηταν στιγμές που του φώναζα, του έλεγα, γιατί με αναγκάζεις να σου δώσω τόσα πολλά, όλη μου την οικειότητα, δεν είχα και την απόσταση για να πω, ηρέμησε, μια ταινία είναι, μην υπερβάλλεις. Αλλά για μένα είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους στο σινεμά και στον κόσμο. Οπότε δεν μπορείς παρά να αφεθείς στα χέρια του.
Διαβάστε την συνέχεια του κειμένου στο flix.gr
pestanea.blogspot.gr
όταν η ταινία της, «Η Ζωή της Αντέλ» του Αμπντελατίφ Κεσίς ήταν το talk of the town, η μεγάλη αποκάλυψη που αναστάτωσε βλέμματα και κορμιά, πριν το Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας που συμπεριέλαβε και τις δυο πρωταγωνίστριες και, φυσικά, πριν τις διαδοχικές δηλώσεις ηθοποιών – η Εξαρχόπουλος μαζί με τη Λέα Σεϊντού – και σκηνοθέτη που σιγά-σιγά παρέσυραν το αγνό και πανέμορφο φιλμ σε ένα ρεσιτάλ ξεκατινιάσματος.
Από την πρώτη της επαφή με τη διασημότητα, ωστόσο, η Αντέλ, ζουμερή, αισθησιακή, κάπου ανάμεσα στο παιδί και τη femme fatale, βγαίνει αλώβητη και πρόθυμη να δοκιμάσει τα πάντα. Ντυμένη στα μαύρα, σα βέρα Παριζιάνα, καπνίζοντας αδιάκοπα, ένα χαριτωμένο, ατίθασο κορίτσι με φιλοδοξία και τσαγανό, μάς μίλησε σα χείμαρρος που αφεθήκαμε να μας παρασύρει.
Ο ρόλος της Αντέλ δε μου προσφέρθηκε: τον διεκδίκησα
Το γύρισμα κράτησε πέντε ολόκληρους μήνες. Σήμερα, από απόσταση, είμαι πιο ψύχραιμη, αλλά φυσικά με επηρέασε εκείνη την περίοδο συναισθηματικά. Ολα όσα συνέβαιναν ήταν τόσο άμεσα κι έντονα, η οδύνη, η υπομονή, ήταν οπωσδήποτε μια πολύ δύσκολη δουλειά. Και για τους ανθρώπους του συνεργείου που είναι μεγαλύτεροι και έχουν κι οικογένειες, θα ήταν δύσκολο να λένε στους συντρόφους τους, τελικά θα γυρίσουμε δυο μήνες ακόμα, τελικά έχουμε άλλον ένα μήνα. Αλλά με τον Αμπντέλ αν δεσμευτείς, δεσμεύεσαι για οτιδήποτε. Τον ακολουθείς στο όραμά του. Κι εκείνος εκτιμά την πίστη αυτή. Μας έδωσε τεράστια ελευθερία. Μπορεί να κάναμε μια σκηνή για μια ώρα, αν δε θέλαμε να την τελειώσουμε. Είχαμε το δικαίωμα να την πάμε εκεί όπου θέλαμε και ταυτόχρονα ο Αμπντέλ μας χειριζόταν ώστε να έχει το αποτέλεσμα που ήθελε. Η μεγαλύτερη δυσκολία βρίσκεται στο ότι παίζεις σε μια συναισθηματικά φορτισμένη ιστορία, γεμάτη συγκρούσεις, αισθάνεσαι ευάλωτος, υποδύεσαι μια ηρωίδα που ζει ένα δράμα και ταυτόχρονα, την περισσότερη ώρα, είσαι κυριολεκτικά γυμνή.
Κάποιες φορές, στο γύρισμα, ένιωθα ότι τον μισώ τον Αμπντέλ. Σε κάνει να νιώσεις πράγματα που ούτε καν ήξερες ότι υπάρχουν. Δεν ξέρεις ότι μπορείς να νιώσεις έτσι. Ηταν στιγμές που του φώναζα, του έλεγα, γιατί με αναγκάζεις να σου δώσω τόσα πολλά, όλη μου την οικειότητα, δεν είχα και την απόσταση για να πω, ηρέμησε, μια ταινία είναι, μην υπερβάλλεις. Αλλά για μένα είναι ένας από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους στο σινεμά και στον κόσμο. Οπότε δεν μπορείς παρά να αφεθείς στα χέρια του.
Διαβάστε την συνέχεια του κειμένου στο flix.gr
pestanea.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το εκπληκτικό ρεκόρ της έδρας του Παναιτωλικού
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
