ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Zεϊμπέκικο αντί Ταγκό

Σου είπα όσα νόμιζα ότι ήθελες να ακούσεις. Με τον τρόπο που νόμιζα ότι ήθελες να τα ακούσεις. Μ' όλους τους τρόπους που μπορούσα να σκεφτώ. Μ' όλους τους τρόπους που δεν μπορούσα να σκεφτώ. Έπαψα να σκέφτομαι όταν σε είδα. Δεν υπάρχουν σκέψεις στο κεφάλι μου όταν σε βλέπω. Μόνο μουσικές. Στις τραγούδησα. Συνέθεσα ρεμπέτικα και συμφωνίες, καψουροτράγουδα και ροκ αλαλαγμούς, έγινα σαξόφωνο και σιωπή. Σώπασα για σένα. Σώπασα και σε κοίταξα. Σε κοιτούσα με μάτια γενναία ώστε να αντέχουν να σε κοιτούν και δειλά ώστε να αντέχουν να κοιτούν οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι το πρόσωπό σου πρόσωπο. Σε κοιτούσα και ό,τι είχε μείνει συνειδητό μέσα μου προσπαθούσε να υποψιαστεί τι είναι τελικά το πρόσωπό σου. Το πρόσωπό σου κοριτσάκια αγέννητα που θα με φώναζαν «μπαμπά», το πρόσωπό σου η πηγή όλων των πόνων, το πρόσωπό σου ανεξήγητη εξήγηση, το πρόσωπό σου η προχαραγμένη μέσα μου (αυθαίρετα ή μοιραία, δεν με νοιάζει και δεν μ' απασχολεί) εκδοχή της ομορφιάς κι όλα τα άλλα πρόσωπα, όλα τ’ άλλα σχήματα, όλες οι άλλες μορφές του κόσμου λερές. Ελευθέρωσέ με απ’ την ασχήμια, ελευθέρωσέ με απ' όλες τις υπόλοιπες εικόνες. Δεν θέλω να βλέπω τίποτα που να μην είσαι εσύ.

Τέτοια σου 'λεγα, παραισθανόμενος πως μπορείς να με ακούσεις, πως μπορείς να με κοιτάξεις. Μα πώς θα ‘ταν ποτέ δυνατό, μικρό μου κέλυφος; Σε έχω εδώ, δεμένη στην καρέκλα και λουσμένη στη βενζίνη, κι ούτε τώρα με προσέχεις. Ψάχνεις τρόπο να λυθείς. Αν ήμουν σχοινί θα με κοιτούσες; Αν ήμουν πυροβολισμός που με σκότωνε για να σωθείς θα με άκουγες; Ανάβω τον αναπτήρα, σίγουρος ότι δεν θα μπορέσω να σε κάψω, σίγουρος ότι αδυνατώ να έχω την οποιαδήποτε επίδραση πάνω σου, σίγουρος ότι το πρόσωπό σου θα μείνει ανέπαφο. Ανάβω τον αναπτήρα και είμαι εγώ αυτός που θα καεί, ενώ οι φλόγες θα τρώνε τα πάντα εκτός από το πρόσωπό σου.

Σε λίγα λεπτά θα το ξανααντικρύσω στην κόλαση, κι εκεί θα το κοιτώ αιώνια, θα του μιλώ αιώνια, θα του γράφω αιώνια κι αυτό δεν θα έχει αντίδραση καμιά.

-------

(Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα. Το είχα γράψει προ αμνημονεύτων ετών για το Hotel Memory και δεν το είχα βάλει ποτέ στο μπλογκ, οπότε ας το βάλω να υπάρχει κι εδώ. Ας το βάλω για να θυμίσω στον εαυτό μου ότι έχω πάψει να γράφω έτσι, εν μέρει επειδή γράφω πια για άλλα, εν μέρει όμως επειδή ακόμα κι αν έγραφα για τα ίδια σήμερα, μάλλον θα έγραφα αλλιώς, μάλλον θα έγραφα δηλαδή προσπαθώντας να γδύσω τον έρωτα από αυτό το στοιχείο της πληγής της απόρριψης, θα έγραφα προσπαθώντας να πω ότι ο αληθινός έρωτας αποδεικνύεται ότι υπάρχει ή δεν υπάρχει, όταν και αν καταφέρεις να βγάλεις από την εσωτερική εικόνα οτιδήποτε αφορά την αντανάκλαση της συμπεριφοράς του άλλου πάνω σου, όταν και αν καταφέρεις να βγάλεις από την εσωτερική εικόνα εσένα, όταν και αν καταφέρεις να αφήσεις στην εσωτερική εικόνα μόνο τον άλλο, όταν και αν καταφέρεις να σκεφτείς από τι εξαρτάται αυτό που νιώθεις: από αυτό που νιώθει για σένα; από αυτό που δεν νιώθει για σένα; από αυτό που είναι ως άνθρωπος; από αυτό που δεν είναι ως άνθρωπος; από το πώς είναι εξωτερικά; από τίποτα; Μόνο σε αυτό το τίποτα κατοικεί ο έρωτας. Όλα τα άλλα είναι παραζαλισμένες περιστροφές του εγώ γύρω από τον άξονά του)
Old Boy