2013-11-04 00:34:38
Γράφει ο Γιάννης Βεκρής
Έχει περάσει ένας μήνας από το τέλος του Σεπτέμβρη, τον μήνα της εκτόξευσης. Ήδη, αν λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας τις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού, τώρα η χώρα θα έπρεπε να έχει περάσει την στρατόσφαιρα και να έχει τεθεί σε τροχιά. Θα έπρεπε να είχε αφήσει πίσω της τις δυσκολίες και να αντιμετώπιζε ένα ευοίωνο μέλλον. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Ξεκινώντας με την οικονομική κατάσταση και προοπτική της χώρας τα πράγματα παραμένουν θολά. Από τη μία δίνεται η εντύπωση ότι έχει επέλθει μία σχετική σταθεροποίηση, ότι η χώρα έχει διαφύγει τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής καταστροφής και έχει μπει σε μία πιο σίγουρη πορεία, έχοντας κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες. Από την άλλη όμως παρουσιάζονται συνεχώς νέα προβλήματα που το μέγεθός τους είναι ικανό να μας ανησυχεί και να μας προβληματίζει κατά πόσο αυτή η σταθεροποίηση είναι πραγματική και όχι επίπλαστη. Τα χρηματοδοτικά κενά που προκύπτουν συνεχώς προκαλούν ανησυχία για το αν θα μπορέσουν να καλυφθούν και με ποιο τρόπο. Το δημόσιο χρέος παραμένει μη εξυπηρετήσιμο και η αδιαλλαξία των δανειστών να βρουν μία οριστική λύση που θα το καθιστά βιώσιμο εγκυμονεί τον κίνδυνο ανά πάσα στιγμή η χώρα να τιναχθεί στον αέρα και όλες οι θυσίες που έγιναν τα τελευταία χρόνια να κριθούν μάταιες.
Η Κυβέρνηση περιορίζεται σε επικοινωνιακού χαρακτήρα κόλπα, προβάλλοντας και μεγεθύνοντας ελάσσονος σημασίας επιτυχίες ενώ ταυτόχρονα φροντίζει να κρύβει κάτω από το χαλί τα θέματα που αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει. Λειτουργεί σαν περιοδεύων θίασος, που δίνει παραστάσεις στο εξωτερικό, περιφέροντας τον μύθο του success story και προσπαθώντας να πείσει επίδοξους επενδυτές να έρθουν στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα έχει απολέσει κάθε επαφή με τον Έλληνα πολίτη και την κατάσταση που επικρατεί εντός των συνόρων. Το έργο της είναι επικεντρωμένο στην Οικονομία, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Αποτέλεσμα είναι μια διαρκής αποδόμηση της Παιδείας, του Πολιτισμού, του Κράτους Πρόνοιας. Ταυτόχρονα, οι επιτυχίες της στο οικονομικό πεδίο περιορίζονται σε ένα –βαμμένο με αίμα– πρωτoγενές πλεόνασμα, προερχόμενο από καταφανέστατα άδικα μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα καθώς αποδείχτηκε ανίκανη να προχωρήσει σε σοβαρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και να αντιμετωπίσει τα χρόνια προβλήματα της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς.
Η αξιωματική αντιπολίτευση με τη σειρά της παρουσιάζει κι αυτή μία εικόνα κατώτερη των περιστάσεων. Ασκεί τα καθήκοντά της ασόβαρα, κρυμμένη πίσω από την εικόνα του αρχηγού της. Αρνείται να καταλάβει ότι για να εμπνεύσεις ένα λαό πρέπει να του δείξεις έναν εναλλακτικό δρόμο, να τον καλέσεις να σε ακολουθήσει με επιχειρήματα και να του μεταδώσεις ένα όραμα και όχι απλά να του λες ότι ο άλλος δρόμος είναι λάθος. Πρέπει να έχεις ουσιαστικές απαντήσεις για όλα τα προβλήματα. Πρέπει να έχεις ιδέες. Αντ’ αυτού, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ακολουθήσει την Κυβέρνηση και έχει μπει σε μία μάχη επικοινωνιακού χαρακτήρα, με σλόγκαν και τσιτάτα, προσπαθώντας αλαζονικά και με έπαρση να παρουσιάσει τον εαυτό της αφ’ ενός ως εκφραστή ολόκληρης της Αριστεράς και αφ’ ετέρου να βάλει τον εαυτό της στη θέση του θύματος, του κυνηγημένου από την εξουσία κόμματος που διώκεται για την ιδεολογία του. Κι αν φροντίζουν για να τροφοδοτούν αυτή την τάση κυβερνητικά στελέχη με γελοίες τοποθετήσεις περί δύο άκρων, είναι αναμφισβήτητο ότι αυτή πηγάζει από την ματαιοδοξία του κ. Τσίπρα να παρουσιάσει τον εαυτό του ως σύγχρονο Βελουχιώτη ή ως Έλληνα Τσε Γκεβάρα και το κόμμα του ως το απαγορευμένο Κομμουνιστικό Κόμμα της μεταπολεμικής περιόδου, αγνοώντας μάλλον ότι η Ιστορία σε καταγράφει ανάλογα με τις πράξεις σου και όχι ανάλογα με τα λεγόμενά σου.
Για τα υπόλοιπα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου είναι μάλλον περιττό να γίνει σχολιασμός μιας και η δράση τους είναι μηδαμινή, έχοντας βολευτεί με το ρόλο του παρατηρητή στη διαμάχη Κυβέρνησης-Σύριζα, αποφεύγοντας να εκτεθούν.
Η πενία αυτή τη στιγμή στη χώρα σε πολιτικό επίπεδο θα μπορούσε εύκολα να γίνει αντιληπτή αν καλούνταν τα πολιτικά κόμματα να συγγράψουν μία πολιτική διαθήκη με τα πεπραγμένα τους, τις ιδεολογικές τους θέσεις και αρχές και τις κατευθύνσεις τους για τις μελλοντικές γενιές. Μου δίνεται η εντύπωση ότι όλα τα κόμματα αυτή τη στιγμή θα άφηναν πίσω τους μία λευκή σελίδα, με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή που θα άφηνε μία μαύρη σελίδα.
Ποιος είναι όμως ο ρόλος του κυρίαρχου λαού μέσα σε αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση; Ο ελληνικός λαός μόνο κυρίαρχος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ένας λαός που ιστορικά φέρει τεράστιες ευθύνες. Που επέτρεψε να φτάσει η κατάσταση σε αυτό το σημείο. Ένας λαός που ποτέ του δεν έμαθε να αγωνίζεται σωστά και συλλογικά. Που πάντα έβαζε τις προσωπικές διεκδικήσεις πάνω από τις συλλογικές. Που για κάποια περίοδο βολεύτηκε κάτω από την ανεπάρκεια των πολιτικών. Που όταν του δόθηκε η ευκαιρία να τιμωρήσει μια και καλή το αμαρτωλό παρελθόν και να γυρίσει σελίδα όντας αυτός ο πρωταγωνιστής, προτίμησε να αντιδράσει στέλνοντας στη Βουλή μία συμμορία που διακήρυττε το μίσος. Πώς λοιπόν να περιμένεις η σπίθα της αλλαγής να προέλθει μέσα από αυτόν τον λαό;
Είναι προφανές ότι η αβεβαιότητα για το μέλλον παραμένει. Ότι η εκτόξευση μπορεί να αργήσει πολύ ακόμα. Η χώρα βρίσκεται εντός ενός δυναμικού συστήματος με τις συνθήκες να μεταβάλλονται συνεχώς και τους κατ’ ευφημισμό ηγέτες μας να είναι ανίκανοι να διαχειριστούν την κατάσταση. Ίσως τελικά να είμαστε τυχεροί και τα δύσκολα να έχουν ήδη περάσει. Ίσως πάλι να είμαστε άτυχοι και τα δυσκολότερα να είναι μπροστά μας.
pragmatikotita.gr
Έχει περάσει ένας μήνας από το τέλος του Σεπτέμβρη, τον μήνα της εκτόξευσης. Ήδη, αν λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας τις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού, τώρα η χώρα θα έπρεπε να έχει περάσει την στρατόσφαιρα και να έχει τεθεί σε τροχιά. Θα έπρεπε να είχε αφήσει πίσω της τις δυσκολίες και να αντιμετώπιζε ένα ευοίωνο μέλλον. Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Ξεκινώντας με την οικονομική κατάσταση και προοπτική της χώρας τα πράγματα παραμένουν θολά. Από τη μία δίνεται η εντύπωση ότι έχει επέλθει μία σχετική σταθεροποίηση, ότι η χώρα έχει διαφύγει τον κίνδυνο της ολοκληρωτικής καταστροφής και έχει μπει σε μία πιο σίγουρη πορεία, έχοντας κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες. Από την άλλη όμως παρουσιάζονται συνεχώς νέα προβλήματα που το μέγεθός τους είναι ικανό να μας ανησυχεί και να μας προβληματίζει κατά πόσο αυτή η σταθεροποίηση είναι πραγματική και όχι επίπλαστη. Τα χρηματοδοτικά κενά που προκύπτουν συνεχώς προκαλούν ανησυχία για το αν θα μπορέσουν να καλυφθούν και με ποιο τρόπο. Το δημόσιο χρέος παραμένει μη εξυπηρετήσιμο και η αδιαλλαξία των δανειστών να βρουν μία οριστική λύση που θα το καθιστά βιώσιμο εγκυμονεί τον κίνδυνο ανά πάσα στιγμή η χώρα να τιναχθεί στον αέρα και όλες οι θυσίες που έγιναν τα τελευταία χρόνια να κριθούν μάταιες.
Η Κυβέρνηση περιορίζεται σε επικοινωνιακού χαρακτήρα κόλπα, προβάλλοντας και μεγεθύνοντας ελάσσονος σημασίας επιτυχίες ενώ ταυτόχρονα φροντίζει να κρύβει κάτω από το χαλί τα θέματα που αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει. Λειτουργεί σαν περιοδεύων θίασος, που δίνει παραστάσεις στο εξωτερικό, περιφέροντας τον μύθο του success story και προσπαθώντας να πείσει επίδοξους επενδυτές να έρθουν στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα έχει απολέσει κάθε επαφή με τον Έλληνα πολίτη και την κατάσταση που επικρατεί εντός των συνόρων. Το έργο της είναι επικεντρωμένο στην Οικονομία, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Αποτέλεσμα είναι μια διαρκής αποδόμηση της Παιδείας, του Πολιτισμού, του Κράτους Πρόνοιας. Ταυτόχρονα, οι επιτυχίες της στο οικονομικό πεδίο περιορίζονται σε ένα –βαμμένο με αίμα– πρωτoγενές πλεόνασμα, προερχόμενο από καταφανέστατα άδικα μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα καθώς αποδείχτηκε ανίκανη να προχωρήσει σε σοβαρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και να αντιμετωπίσει τα χρόνια προβλήματα της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς.
Η αξιωματική αντιπολίτευση με τη σειρά της παρουσιάζει κι αυτή μία εικόνα κατώτερη των περιστάσεων. Ασκεί τα καθήκοντά της ασόβαρα, κρυμμένη πίσω από την εικόνα του αρχηγού της. Αρνείται να καταλάβει ότι για να εμπνεύσεις ένα λαό πρέπει να του δείξεις έναν εναλλακτικό δρόμο, να τον καλέσεις να σε ακολουθήσει με επιχειρήματα και να του μεταδώσεις ένα όραμα και όχι απλά να του λες ότι ο άλλος δρόμος είναι λάθος. Πρέπει να έχεις ουσιαστικές απαντήσεις για όλα τα προβλήματα. Πρέπει να έχεις ιδέες. Αντ’ αυτού, η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ακολουθήσει την Κυβέρνηση και έχει μπει σε μία μάχη επικοινωνιακού χαρακτήρα, με σλόγκαν και τσιτάτα, προσπαθώντας αλαζονικά και με έπαρση να παρουσιάσει τον εαυτό της αφ’ ενός ως εκφραστή ολόκληρης της Αριστεράς και αφ’ ετέρου να βάλει τον εαυτό της στη θέση του θύματος, του κυνηγημένου από την εξουσία κόμματος που διώκεται για την ιδεολογία του. Κι αν φροντίζουν για να τροφοδοτούν αυτή την τάση κυβερνητικά στελέχη με γελοίες τοποθετήσεις περί δύο άκρων, είναι αναμφισβήτητο ότι αυτή πηγάζει από την ματαιοδοξία του κ. Τσίπρα να παρουσιάσει τον εαυτό του ως σύγχρονο Βελουχιώτη ή ως Έλληνα Τσε Γκεβάρα και το κόμμα του ως το απαγορευμένο Κομμουνιστικό Κόμμα της μεταπολεμικής περιόδου, αγνοώντας μάλλον ότι η Ιστορία σε καταγράφει ανάλογα με τις πράξεις σου και όχι ανάλογα με τα λεγόμενά σου.
Για τα υπόλοιπα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου είναι μάλλον περιττό να γίνει σχολιασμός μιας και η δράση τους είναι μηδαμινή, έχοντας βολευτεί με το ρόλο του παρατηρητή στη διαμάχη Κυβέρνησης-Σύριζα, αποφεύγοντας να εκτεθούν.
Η πενία αυτή τη στιγμή στη χώρα σε πολιτικό επίπεδο θα μπορούσε εύκολα να γίνει αντιληπτή αν καλούνταν τα πολιτικά κόμματα να συγγράψουν μία πολιτική διαθήκη με τα πεπραγμένα τους, τις ιδεολογικές τους θέσεις και αρχές και τις κατευθύνσεις τους για τις μελλοντικές γενιές. Μου δίνεται η εντύπωση ότι όλα τα κόμματα αυτή τη στιγμή θα άφηναν πίσω τους μία λευκή σελίδα, με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή που θα άφηνε μία μαύρη σελίδα.
Ποιος είναι όμως ο ρόλος του κυρίαρχου λαού μέσα σε αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση; Ο ελληνικός λαός μόνο κυρίαρχος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ένας λαός που ιστορικά φέρει τεράστιες ευθύνες. Που επέτρεψε να φτάσει η κατάσταση σε αυτό το σημείο. Ένας λαός που ποτέ του δεν έμαθε να αγωνίζεται σωστά και συλλογικά. Που πάντα έβαζε τις προσωπικές διεκδικήσεις πάνω από τις συλλογικές. Που για κάποια περίοδο βολεύτηκε κάτω από την ανεπάρκεια των πολιτικών. Που όταν του δόθηκε η ευκαιρία να τιμωρήσει μια και καλή το αμαρτωλό παρελθόν και να γυρίσει σελίδα όντας αυτός ο πρωταγωνιστής, προτίμησε να αντιδράσει στέλνοντας στη Βουλή μία συμμορία που διακήρυττε το μίσος. Πώς λοιπόν να περιμένεις η σπίθα της αλλαγής να προέλθει μέσα από αυτόν τον λαό;
Είναι προφανές ότι η αβεβαιότητα για το μέλλον παραμένει. Ότι η εκτόξευση μπορεί να αργήσει πολύ ακόμα. Η χώρα βρίσκεται εντός ενός δυναμικού συστήματος με τις συνθήκες να μεταβάλλονται συνεχώς και τους κατ’ ευφημισμό ηγέτες μας να είναι ανίκανοι να διαχειριστούν την κατάσταση. Ίσως τελικά να είμαστε τυχεροί και τα δύσκολα να έχουν ήδη περάσει. Ίσως πάλι να είμαστε άτυχοι και τα δυσκολότερα να είναι μπροστά μας.
pragmatikotita.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ξάνθη: Κουκουλοφόροι λήστεψαν αγροτικό ιατρείο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Simple Mode: Cydia tweak update v 1.1.1
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
