2013-11-07 10:28:08
Με τον Λάζαρο Μαύρο
Π Ρ Ι Ν ΑΠΟ 30 χρόνια ο γράφων είχε πει σε έναν εκ των διακεκριμένων «απορριπτικών» πολιτικών ηγετών του τόπου, ο οποίος υποστήριζε και με επιχειρηματολογημένα άρθρα του πως δεν είχαμε άλλη διέξοδο για το Κυπριακό παρά μόνο τη διαδικασία των «διακοινοτικών συνομιλιών προς εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής [με τους Τούρκους η αμοιβαιότητα] λύσης», περίπου τα εξής:
Ε Ι Σ Τ Ε ΘΥΜΑ των ψευδαισθήσεών σας. Απότοκο της ήττας του 1974. Την οποία, αδυνατείτε να σκεφτείτε και να σχεδιάσετε πώς θα την ανατρέψουμε. Όσα λέτε για τις «διακοινοτικές συνομιλίες» συνιστούν πλύση εγκεφάλου των πολιτών. Δημιουργούν στον λαό την αυταπάτη ότι μπορεί να ελπίζει σε λύση, απ’ αυτήν τη διαδικασία.
Ο «απορριπτικός» ηγέτης απεδήμησεν εις Κύριον, αφού όμως πρώτα, όταν βρέθηκε στην παγίδα που παρήγαγε η διαδικασία των «διακοινοτικών συνομιλιών», όρθωσε το σωτήριο υπό τις περιστάσεις για τον Ελληνισμό ΟΧΙ
. Η διαδικασία όμως έμεινε. Με τα ίδια και χειρότερα προϊόντα Β Ε Β Α Ι Ο Τ Η Τ Α του γράφοντος ήταν ότι ουδείς ηγέτης, είτε «απορριπτικός» είτε «ενδοτικός» είτε «Αναν-ιστής» είτε ΟΧΙ, όσα κι αν ρητορεύει, όταν βρεθεί στην εξουσία, ως Πρόεδρος, απέναντι στις ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ απαιτήσεις των Τούρκων για το περιεχόμενο της λύσης, είναι ποτέ δυνατόν να πει το ΝΑΙ. Η 35χρονη ιστορία των «διακοινοτικών», 1977-2012, από Μακαρίου έως Χριστόφια, μ’ ενδιάμεσους τους Σπ. Κυπριανού, Βασιλείου, Γλ. Κληρίδη και Τάσσο, απέδειξε του λόγου το αληθές.
Ν ’ Α Φ Η Σ Ο Υ Μ Ε , ΛΟΙΠΟΝ, κατά μέρος ποιο είδος λύσης έκαστος επιθυμεί, ή ποιο άλλο είναι διατεθειμένος ο καθένας απ’ τους ηγέτες, ή ακόμη κι η όποια πλειοψηφία του λαού, ν’ αποδεχθεί. Αυτού του είδους η συζήτηση ήταν πάντα, είναι και σήμερα, μάταιη, άγονη κι αδιέξοδη. Της αρμόζει μόνο ένας τίτλος: «Βράζουμε, μόνοι μας, στο ζουμί μας».
Π Ρ Ω Τ Α Ρ Χ Ι Κ Ο ερώτημα που έπρεπε απ’ την αρχή να τεθεί και μέχρι σήμερα ν’ αναζητείται η απάντησή του, ήταν και είναι άλλο: Ποιο είδος («αμοιβαίας») λύσης επιδιώκει η Τουρκία; Γιατί απαιτεί το άλφα ή βήτα περιεχόμενο; Και, προπάντων: Ποιους μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους της Τουρκίας υπηρετεί και το είδος και το περιεχόμενο της λύσης; Μ’ άλλα λόγια: Ποια είναι η συγκεκριμένη ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της Τουρκίας στο Κυπριακό; Και, συνεπώς: Ήταν ποτέ δυνατόν, ή μπορεί να καταστεί ποτέ δυνατόν, οιαδήποτε πλειοψηφία ή ο οιοσδήποτε Πρόεδρος, είτε ο Αναστασιάδης είτε αν ήταν ο… Γιάγκος Μικελλίδης, ή ο Λούης Ηγουμενίδης ή η κυρία Πραξούλα Αντωνιάδου, να υπογράψει μιαν τέτοια λύση; Από μόνη της η απάντηση στο ερώτημα ΤΙ ΘΕΛΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ, ορίζει αυτομάτως και το καθήκον μιας άλλης ελληνικής στρα-τη-γι-κής. Μπορούμε, άραγε, αυτό επιτέλους να κατανοήσουμε;
ΕΡΩΤΗΣΗ
Μπορούν, άραγε, οι οπαδοί, τα οικονομικώς τακτοποιημένα μέλη, τα μικρά, μεσαία και μεγάλα στελέχη των κομμάτων, να ζητήσουν από την ηγεσία του κόμματός τους, ένα κομματικό, αναλυτικό κατά το δυνατόν, κείμενο, το οποίο να προσδιορίζει ποιο ακριβώς είδος λύσης θέλει η Τουρκία στην Κύπρο και ποιους στόχους της τουρκικής στρατηγικής εξυπηρετεί το ζητούμενο είδος λύσης; Γιατί, δηλαδή, απαίτησε λ.χ. η Τουρκία τη Διζωνική: Γιατί τον Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς, γιατί την εκ περιτροπής τουρκική προεδρία;
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/581669
Π Ρ Ι Ν ΑΠΟ 30 χρόνια ο γράφων είχε πει σε έναν εκ των διακεκριμένων «απορριπτικών» πολιτικών ηγετών του τόπου, ο οποίος υποστήριζε και με επιχειρηματολογημένα άρθρα του πως δεν είχαμε άλλη διέξοδο για το Κυπριακό παρά μόνο τη διαδικασία των «διακοινοτικών συνομιλιών προς εξεύρεση αμοιβαία αποδεκτής [με τους Τούρκους η αμοιβαιότητα] λύσης», περίπου τα εξής:
Ε Ι Σ Τ Ε ΘΥΜΑ των ψευδαισθήσεών σας. Απότοκο της ήττας του 1974. Την οποία, αδυνατείτε να σκεφτείτε και να σχεδιάσετε πώς θα την ανατρέψουμε. Όσα λέτε για τις «διακοινοτικές συνομιλίες» συνιστούν πλύση εγκεφάλου των πολιτών. Δημιουργούν στον λαό την αυταπάτη ότι μπορεί να ελπίζει σε λύση, απ’ αυτήν τη διαδικασία.
Ο «απορριπτικός» ηγέτης απεδήμησεν εις Κύριον, αφού όμως πρώτα, όταν βρέθηκε στην παγίδα που παρήγαγε η διαδικασία των «διακοινοτικών συνομιλιών», όρθωσε το σωτήριο υπό τις περιστάσεις για τον Ελληνισμό ΟΧΙ
Ν ’ Α Φ Η Σ Ο Υ Μ Ε , ΛΟΙΠΟΝ, κατά μέρος ποιο είδος λύσης έκαστος επιθυμεί, ή ποιο άλλο είναι διατεθειμένος ο καθένας απ’ τους ηγέτες, ή ακόμη κι η όποια πλειοψηφία του λαού, ν’ αποδεχθεί. Αυτού του είδους η συζήτηση ήταν πάντα, είναι και σήμερα, μάταιη, άγονη κι αδιέξοδη. Της αρμόζει μόνο ένας τίτλος: «Βράζουμε, μόνοι μας, στο ζουμί μας».
Π Ρ Ω Τ Α Ρ Χ Ι Κ Ο ερώτημα που έπρεπε απ’ την αρχή να τεθεί και μέχρι σήμερα ν’ αναζητείται η απάντησή του, ήταν και είναι άλλο: Ποιο είδος («αμοιβαίας») λύσης επιδιώκει η Τουρκία; Γιατί απαιτεί το άλφα ή βήτα περιεχόμενο; Και, προπάντων: Ποιους μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους της Τουρκίας υπηρετεί και το είδος και το περιεχόμενο της λύσης; Μ’ άλλα λόγια: Ποια είναι η συγκεκριμένη ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της Τουρκίας στο Κυπριακό; Και, συνεπώς: Ήταν ποτέ δυνατόν, ή μπορεί να καταστεί ποτέ δυνατόν, οιαδήποτε πλειοψηφία ή ο οιοσδήποτε Πρόεδρος, είτε ο Αναστασιάδης είτε αν ήταν ο… Γιάγκος Μικελλίδης, ή ο Λούης Ηγουμενίδης ή η κυρία Πραξούλα Αντωνιάδου, να υπογράψει μιαν τέτοια λύση; Από μόνη της η απάντηση στο ερώτημα ΤΙ ΘΕΛΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ, ορίζει αυτομάτως και το καθήκον μιας άλλης ελληνικής στρα-τη-γι-κής. Μπορούμε, άραγε, αυτό επιτέλους να κατανοήσουμε;
ΕΡΩΤΗΣΗ
Μπορούν, άραγε, οι οπαδοί, τα οικονομικώς τακτοποιημένα μέλη, τα μικρά, μεσαία και μεγάλα στελέχη των κομμάτων, να ζητήσουν από την ηγεσία του κόμματός τους, ένα κομματικό, αναλυτικό κατά το δυνατόν, κείμενο, το οποίο να προσδιορίζει ποιο ακριβώς είδος λύσης θέλει η Τουρκία στην Κύπρο και ποιους στόχους της τουρκικής στρατηγικής εξυπηρετεί το ζητούμενο είδος λύσης; Γιατί, δηλαδή, απαίτησε λ.χ. η Τουρκία τη Διζωνική: Γιατί τον Συνεταιρισμό Δύο Συνιστώντων Στέιτς, γιατί την εκ περιτροπής τουρκική προεδρία;
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/581669
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
