2013-11-10 08:47:14
Αυτή τη φορά δεν ήμασταν άτυχοι, δεν αδικηθήκαμε. Άλλοι τρεις βαθμοί «πέταξαν» μακριά.
Στη φετινή χρονιά που όταν θα τελειώνει, ακόμη και μισός πόντος θα είναι πολύτιμος.
Όλοι μας προβληματιστήκαμε από την έλλειψη πάθους, από την έλλειψη ψυχής.
Σε μία ομάδα που πάντοτε διακρίνονταν για το πάθος και την περηφάνια αυτών που την απαρτίζανε, η εντός έδρας
ήττα ήταν κάτι το ντροπιαστικό. Γι’ αυτό άλλωστε ήταν και κάτι το σπάνιο.
Το γήπεδο Χαριλάου, το απόρθητο αυτό κάστρο, έχει γράψει ιστορία, μένοντας απόρθητο επί δεκάδες αγώνες, προτού αλωθεί, ίσως για μία ή το πολύ δύο φορές κάθε χρόνο. Και αυτές οι ήττες έρχονταν με πολύ κόπο από τον αντίπαλο, που συνήθως ήταν πολύ τυχερός, αντέχοντας στο σφυροκόπημα των γηπεδούχων και παίζοντας με έντεκα παίκτες σε ρόλο τερματοφύλακα… Αυτό ήταν το γήπεδο Χαριλάου.
Ήταν το γήπεδο που έδωσε δεκαεπτά στις δεκαεπτά νίκες, ένα ρεκόρ που δεν μπορεί να ξεπεραστεί ποτέ, παρά μόνο να ισοφαριστεί. Το γήπεδο βέβαια δεν κάνει την ομάδα. Την ομάδα την κάνουν οι παίκτες.
Και οι παίκτες μας πάντα ήταν αντάξιοι της ιστορίας μας. Πάντα είχαν επίγνωση του ιερού καθήκοντος τους να τιμούνε τα χρώματα του Άρη. Και αν δεν τα κατάφερναν να κερδίσουν, τουλάχιστον μάτωναν προσπαθώντας.
Το Σάββατο αυτό δεν μάτωσε κανένας. Δεν ίδρωσε κανένας υπέρμετρα. Κανενός η ανάσα δεν κόπηκε από την υπερπροσπάθεια να καταφέρει την ανατροπή.
Κανένας δεν εκνευρίστηκε καν, όταν έβλεπε τις προσπάθειες του να μην τελεσφορούν.
Για ποιές προσπάθειες μιλάμε άλλωστε;
Όταν χάνεις στο πρώτο ημίχρονο με 0-1, επιβάλλεται στην επανάληψη να σφυροκοπήσεις τον αντίπαλο. Να τον κλείσεις στην περιοχή του και να χάνεις την μία ευκαιρία μετά την άλλη, μέχρι να ισοφαρίσεις και να διεκδικήσεις την ανατροπή. Τίποτα από αυτά δεν έγινε.
Αντιθέτως οι κίτρινοι στο δεύτερο μέρος έδωσαν χώρο και μόνο όταν οι αντίπαλοι τους έμειναν με δέκα παίκτες, τότε ισορροπήσαμε λιγάκι το παιχνίδι. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, το δεν θέλαμε ή το δεν μπορούσαμε;
Και οι δύο αυτές περιπτώσεις είναι η μία πιο ντροπιαστική από την άλλη.
Το σίγουρο είναι πως δεν προσπαθήσαμε. Όταν το μεγαλύτερο πάθος σου το βγάζει ένας τριαντατριάχρονος Ισπανός και ένας νεοαφιχθείς Αφρικανός, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Οι προπονητές μας μπορούν να διδάξουν ποδόσφαιρο, αλλά ποιος μπορεί να εμφυσήσει δύναμη χαρακτήρα και πάθος;
skepastro
Στη φετινή χρονιά που όταν θα τελειώνει, ακόμη και μισός πόντος θα είναι πολύτιμος.
Όλοι μας προβληματιστήκαμε από την έλλειψη πάθους, από την έλλειψη ψυχής.
Σε μία ομάδα που πάντοτε διακρίνονταν για το πάθος και την περηφάνια αυτών που την απαρτίζανε, η εντός έδρας
ήττα ήταν κάτι το ντροπιαστικό. Γι’ αυτό άλλωστε ήταν και κάτι το σπάνιο.
Το γήπεδο Χαριλάου, το απόρθητο αυτό κάστρο, έχει γράψει ιστορία, μένοντας απόρθητο επί δεκάδες αγώνες, προτού αλωθεί, ίσως για μία ή το πολύ δύο φορές κάθε χρόνο. Και αυτές οι ήττες έρχονταν με πολύ κόπο από τον αντίπαλο, που συνήθως ήταν πολύ τυχερός, αντέχοντας στο σφυροκόπημα των γηπεδούχων και παίζοντας με έντεκα παίκτες σε ρόλο τερματοφύλακα… Αυτό ήταν το γήπεδο Χαριλάου.
Ήταν το γήπεδο που έδωσε δεκαεπτά στις δεκαεπτά νίκες, ένα ρεκόρ που δεν μπορεί να ξεπεραστεί ποτέ, παρά μόνο να ισοφαριστεί. Το γήπεδο βέβαια δεν κάνει την ομάδα. Την ομάδα την κάνουν οι παίκτες.
Και οι παίκτες μας πάντα ήταν αντάξιοι της ιστορίας μας. Πάντα είχαν επίγνωση του ιερού καθήκοντος τους να τιμούνε τα χρώματα του Άρη. Και αν δεν τα κατάφερναν να κερδίσουν, τουλάχιστον μάτωναν προσπαθώντας.
Το Σάββατο αυτό δεν μάτωσε κανένας. Δεν ίδρωσε κανένας υπέρμετρα. Κανενός η ανάσα δεν κόπηκε από την υπερπροσπάθεια να καταφέρει την ανατροπή.
Κανένας δεν εκνευρίστηκε καν, όταν έβλεπε τις προσπάθειες του να μην τελεσφορούν.
Για ποιές προσπάθειες μιλάμε άλλωστε;
Όταν χάνεις στο πρώτο ημίχρονο με 0-1, επιβάλλεται στην επανάληψη να σφυροκοπήσεις τον αντίπαλο. Να τον κλείσεις στην περιοχή του και να χάνεις την μία ευκαιρία μετά την άλλη, μέχρι να ισοφαρίσεις και να διεκδικήσεις την ανατροπή. Τίποτα από αυτά δεν έγινε.
Αντιθέτως οι κίτρινοι στο δεύτερο μέρος έδωσαν χώρο και μόνο όταν οι αντίπαλοι τους έμειναν με δέκα παίκτες, τότε ισορροπήσαμε λιγάκι το παιχνίδι. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, το δεν θέλαμε ή το δεν μπορούσαμε;
Και οι δύο αυτές περιπτώσεις είναι η μία πιο ντροπιαστική από την άλλη.
Το σίγουρο είναι πως δεν προσπαθήσαμε. Όταν το μεγαλύτερο πάθος σου το βγάζει ένας τριαντατριάχρονος Ισπανός και ένας νεοαφιχθείς Αφρικανός, τότε κάτι δεν πάει καλά.
Οι προπονητές μας μπορούν να διδάξουν ποδόσφαιρο, αλλά ποιος μπορεί να εμφυσήσει δύναμη χαρακτήρα και πάθος;
skepastro
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Ολυμπιακή δάδα στο διάστημα!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΔΙΠΛΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
