2013-11-13 07:00:03
τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη
Ἡ ἀξιοκρατία ἦταν καί εἶναι τό ζητούμενο, σέ κάθε κοινωνία, σέ κάθε κράτος.
Ἄλλο κράτος θεωρεῖ ὡς ἀξίους κυρίως τούς πλουσίους του καί τούς διανοουμένους πού τούς στηρίζουν. Ἄλλο κράτος προσλαμβάνει, ἐξ ὅσων ἡ κοινωνία ὑποδεικνύει ὡς ἀξίους μέ φυσικούς τρόπους ἐπιλογῆς (ἐκλογές, πρόταση ἀπό δημογεροντία, ἀμερόληπτες ἐξετάσεις γνώσεων καί ἱκανοτήτων) μόνο ὅσους ὑπηρετοῦν ἕνα τμῆμα τῆς κοινωνίας (κόμμα, νομενκλατούρα, πλουτοκρατία, παραθρησκευτική αἵρεση, συμμορία ξενοκρατῶν, διεθνιστική ἀλήτ) πού ἐλέγχει τό κράτος.
Ἄλλο κράτος θεωρεῖ ὡς ἀξιοτέρους ὅλους ἐκείνους πού ὑποδεικνύει ἡ κοινωνία, ὁπότε τίθεται τό ζήτημα πῶς θά τούς ὑποδεικνύῃ ἡ κοινωνία, μέ ποῖα κριτήρια καί μέ ποίους ἐλέγχοντες.
Συμβαίνει ἐνίοτε, ἐξ ἄλλου, διχαστικῶς, ἄλλα τμήματα τῆς κοινωνίας νά θέλουν οἱ ἄξιοι νά εἶναι πραγματικά ἄξιοι γιά διακονία ὅλης τῆς κοινωνίας,ἐνῶ συγχρόνως ἄλλα τμήματα τῆς ἴδιας κοινωνίας νά ἐπιδιώκουν στό ὄνομα τοῦ δημοσίου συμφέροντος νά ὑπηρετοῦνται μόνο τά ἴδια, χωρίς πραγματική ἀξιοκρατία, ἀπό πρόσωπα πού εἶναι ἀνάξια γιά προσφορά ὑπηρεσίας σέ ὅλην τήν κοινωνία, ἀλλά πού εἶναι σέ θέση, ψευδόμενα καί ὑποκρινόμενα, νά φαίνονται ὡς ἄξια.
Οἱ δημοκρατικές διαδικασίες ἐκλογῶν καί ἐπιλογῶν, σκεπάζουν ὅλα τά ἀνωτέρω, μέ ἕναν πέπλο ἱεροφάνειας: Χρίσματα ὑποψηφίων, ἐμβαπτίσεις στήν λαϊκή ψῆφο, θυσία γιά ἁγίους σκοπούς τοῦ κόμματος ἤ τοῦ "ἀρχηγοῦ", ἐσχάτη κρίση καί πύρ ἐξώτερον γιά τούς λεγομένους ἀποστάστες, μετάνοια ἀποστατῶν καί ἐπαναπρόσληψη στό "σῶμα" τοῦ ...κόμματος, δηλώσεις μετανοίας καί ὁμολογίες πίστεως στό κόμμα, στόν ἀρχηγό, στό "σύστημα"....Ὥσπου φθάνουμε στό ἐκπληκτικό φινάλε κάθε δημοκρατίας πού ἔπαυσε νά στηρίζεται στήν ἀλήθεια, στό δίκαιο καί στήν ἀξιοκρατία: "Ἄξιοι οἱ θύοντες καί ἀνάξιοι οἱ θυόμενοι, δηλαδή... ἄξιοι οἱ ἔχοντες νομιμοφανή ἐξουσία γιά ἄσκηση βίας καί ἀνάξιος ὁ λαός πού ἐπιμένει, κυρίως, εἰρηνικά...".
Ἀπό τό σημεῖο αὐτό καί πέρα, ἡ ποινικοποίηση τῆς δημοσίας ζωῆς φαίνεται σέ ὁρισμένους ὡς μονόδρομος, ὅπως ἀκριβῶς ἡ τρομοκρατία στήν δημόσια ζωή φαίνεται σέ ἄλλους ἐπίσης ὡς μονόδρομος. Εἶναι τό σημεῖο πνευματικῆς ἔνδειας, στό ὁποῖο οὐδείς αἰτιᾶται ἑαυτόν, καί γιά τήν ἐπικείμενη, σχεδιαζόμενη μάλιστα ἑκατέρωθεν, βία, οἱ ἄλλοι θά φταῖνε!
Τότε, ἑκατέρωθεν, και ἀπό τά δύο "ἄκρα", τούς εὔκολους στήν ποινικοποίηση τῶν πάντων καί τούς εὔκολους στήν καταφυγή στήν τρομοκρατική βία, α) Ἡ ἀλήθεια παραμερίζεται μέ τήν χειραγώγηση προκειμένου να ἐπικρατήσῃ ἡ ἐπιλεκτική μνήμη καί ἡ οὐσιαστική λήθη, β) Τό δίκαιο τανύεται ἐπί τῆς προκρουστίας κλίνης τῶν δύο μέτρων καί δύο σταθμῶν, ἐπί τῆς ὁποίας ὅπως καί νά τεθοῦν τά ζητήματα, ὁ ἠττημένος (ὁ πραγματικός λαός) ἀκρωτηριάζεται (στίς νόμιμες προσδοκίες του, στίς ἐλπίδες του) καί προδίδεται (στά σχέδιά του, στόν μέχρι τώρα κόπο του) καί γ) Ἡ ἀξιοκρατία ἀντιστρέφεται καί οἱ ἄξιοι τελοῦν ὑπό διωγμό.
Ἡ ἑκατέρωθεν ἐμπάθεια, δέν ἀφίνει νά φανῆ τό προφανές, ὅτι οἱ ἡγεσίες τῶν δύο αὐτῶν ἄκρων, εἶναι ΑΝΙΚΑΝΟΙ ἀκόμη καί νά ἀντιληφθοῦν, πόσο μᾶλλον να παραδεχθοῦν κιόλας, τήν βλακεία καί ἀνικανότητά τους!
Ἡ βλακεία, συνίσταται στό ὅτι νομίζουν ὅτι καταλαβαίνουν "πῶς λειτουργεῖ τό σύστημα" - καί οἱ μέν θέλουν νά συνεχίζουν νά τό καβαλᾶνε, οἱ δέ, θέλουν νά ξεπεζέψουν οἱ πρῶτοι καί νά τό καβαλικέψουν αὐτοί!
Ἀλλά, χωρίς ἀλήθεια, δικαιοσύνη καί ἀξιοκρατία, κανένα σύστημα ὅσο καλά δομημένο καί ἄν εἶναι, δέν μπορεῖ νά λειτουργήσῃ ὅπως θά ήθελαν οἱ μέν, οὔτε ὅμως καί νά ὑπονομευθῆ ἐπιτυχῶς καί νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό ἕνα καλλίτερο ὅπως θά ἤθελαν οἱ δέ (τό ἴδιο σύστημα θά ἐπανέλθῃ σέ παραλλαγμένη, πιό χυδαία καί πολύ πιό αἱματηρή μορφή, ὑπό τούς δέ...).
Ἡ ἀνικανότητά τους πάλι, καταφαίνεται στήν ἐπιμονή τους νά μήν ἐπιτρέπουν σέ πραγματικά ΙΚΑΝΟΥΣ και ΑΞΙΟΥΣ νά βγάλουν ὅλους μας ἀπό τά ἀδιέξοδα (σημειωτέον, στην Ἑλλάδα ἱκανοί καί ἄξιοι, ὑπάρχουν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, παρά τήν κρίση, ἀλλά πιό χαμηλά ἀπό τίς κορυφές πού ἐπελέγησαν ἀπό τήν κομματοκρατία, ὑπάρχουν δέ σίγουρα καί σέ ὅλες σχεδόν τίς ἐπιχειρήσεις πού ἔχουν κάποια πραγματική παραγωγική δραστηριότητα καί ἐπιβιώνουν ἀκόμη παρά τό ὅτι δυσκολεύονται φρικτά ἀπό τό "σύστημα"). Καί γιατί δέν ἐπιτρέπουν τήν ἀξιοκρατία; ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ τους ἱκανούς καί ἀξίους!
Πιό συγκεκριμένα: Λογικά, καθένας που ἀσχολεῖται μέ τά κοινά, ἔστω καί ἀπό τήν ἀνάποδη κατά τόν σκοπό ἤ τά μέσα, προβλέπει καί ἐνισχύει μία διάδοχη κατάσταση πού θα συνέχιζε σέ περίπτωση δυχερειῶν τό δικό του ἔργο. Ἀλλά οἱ ἀνίκανοι, ὄχι! Ἔχουν τό μονοπώλιο τῆς ἐγωϊστικῆς αὐθεντίας, οἱ μέν σέ κυβέρνηση καί διοίκηση μετά ..."νομίμου βίας", οἱ δέ σέ ἀλλαγή καί σωτηρία μέ ...."ἐπανάσταση"!
Ἄν πῆς δέ, καί στούς μέν καί στούς δέ, ὅτι στραβά ἁρμενίζουμε, δέν φταίει ὁ γιαλός, φοβοῦμαι ὅτι θά σέ κυττάξουνε ἀπορημένοι καί θά ποῦνε: "Ποιός γιαλός; Τήν "εὐρωπαϊκή πυξίδα" μου κύττα. Περιστρέφεται καί φαίνονται ὅλες οἱ κατευθύνσεις, ἀλλά κυρίως δείχνει σταθερά ἐμένα! Ἄξιος δηλαδή, εἶναι ὅποιος βοηθάει νά πᾶμε ἐκεῖ πού πάω ἐγώ ". Καί ἄν κρατήσῃς τήν ψυχραιμία σου καί κυττάξῃς προσεκτικότερα, φοβᾶμαι ὅτι θά ἀναφωνήσῃς ἔκπληκτος: "Μά αὐτό, δέν εἶναι πυξίδα! Εἶναι ἕνας καθρέφτης σέ μέγεθος εὐρώ!".
InfoGnomon
Ἡ ἀξιοκρατία ἦταν καί εἶναι τό ζητούμενο, σέ κάθε κοινωνία, σέ κάθε κράτος.
Ἄλλο κράτος θεωρεῖ ὡς ἀξίους κυρίως τούς πλουσίους του καί τούς διανοουμένους πού τούς στηρίζουν. Ἄλλο κράτος προσλαμβάνει, ἐξ ὅσων ἡ κοινωνία ὑποδεικνύει ὡς ἀξίους μέ φυσικούς τρόπους ἐπιλογῆς (ἐκλογές, πρόταση ἀπό δημογεροντία, ἀμερόληπτες ἐξετάσεις γνώσεων καί ἱκανοτήτων) μόνο ὅσους ὑπηρετοῦν ἕνα τμῆμα τῆς κοινωνίας (κόμμα, νομενκλατούρα, πλουτοκρατία, παραθρησκευτική αἵρεση, συμμορία ξενοκρατῶν, διεθνιστική ἀλήτ) πού ἐλέγχει τό κράτος.
Ἄλλο κράτος θεωρεῖ ὡς ἀξιοτέρους ὅλους ἐκείνους πού ὑποδεικνύει ἡ κοινωνία, ὁπότε τίθεται τό ζήτημα πῶς θά τούς ὑποδεικνύῃ ἡ κοινωνία, μέ ποῖα κριτήρια καί μέ ποίους ἐλέγχοντες.
Συμβαίνει ἐνίοτε, ἐξ ἄλλου, διχαστικῶς, ἄλλα τμήματα τῆς κοινωνίας νά θέλουν οἱ ἄξιοι νά εἶναι πραγματικά ἄξιοι γιά διακονία ὅλης τῆς κοινωνίας,ἐνῶ συγχρόνως ἄλλα τμήματα τῆς ἴδιας κοινωνίας νά ἐπιδιώκουν στό ὄνομα τοῦ δημοσίου συμφέροντος νά ὑπηρετοῦνται μόνο τά ἴδια, χωρίς πραγματική ἀξιοκρατία, ἀπό πρόσωπα πού εἶναι ἀνάξια γιά προσφορά ὑπηρεσίας σέ ὅλην τήν κοινωνία, ἀλλά πού εἶναι σέ θέση, ψευδόμενα καί ὑποκρινόμενα, νά φαίνονται ὡς ἄξια.
Οἱ δημοκρατικές διαδικασίες ἐκλογῶν καί ἐπιλογῶν, σκεπάζουν ὅλα τά ἀνωτέρω, μέ ἕναν πέπλο ἱεροφάνειας: Χρίσματα ὑποψηφίων, ἐμβαπτίσεις στήν λαϊκή ψῆφο, θυσία γιά ἁγίους σκοπούς τοῦ κόμματος ἤ τοῦ "ἀρχηγοῦ", ἐσχάτη κρίση καί πύρ ἐξώτερον γιά τούς λεγομένους ἀποστάστες, μετάνοια ἀποστατῶν καί ἐπαναπρόσληψη στό "σῶμα" τοῦ ...κόμματος, δηλώσεις μετανοίας καί ὁμολογίες πίστεως στό κόμμα, στόν ἀρχηγό, στό "σύστημα"....Ὥσπου φθάνουμε στό ἐκπληκτικό φινάλε κάθε δημοκρατίας πού ἔπαυσε νά στηρίζεται στήν ἀλήθεια, στό δίκαιο καί στήν ἀξιοκρατία: "Ἄξιοι οἱ θύοντες καί ἀνάξιοι οἱ θυόμενοι, δηλαδή... ἄξιοι οἱ ἔχοντες νομιμοφανή ἐξουσία γιά ἄσκηση βίας καί ἀνάξιος ὁ λαός πού ἐπιμένει, κυρίως, εἰρηνικά...".
Ἀπό τό σημεῖο αὐτό καί πέρα, ἡ ποινικοποίηση τῆς δημοσίας ζωῆς φαίνεται σέ ὁρισμένους ὡς μονόδρομος, ὅπως ἀκριβῶς ἡ τρομοκρατία στήν δημόσια ζωή φαίνεται σέ ἄλλους ἐπίσης ὡς μονόδρομος. Εἶναι τό σημεῖο πνευματικῆς ἔνδειας, στό ὁποῖο οὐδείς αἰτιᾶται ἑαυτόν, καί γιά τήν ἐπικείμενη, σχεδιαζόμενη μάλιστα ἑκατέρωθεν, βία, οἱ ἄλλοι θά φταῖνε!
Τότε, ἑκατέρωθεν, και ἀπό τά δύο "ἄκρα", τούς εὔκολους στήν ποινικοποίηση τῶν πάντων καί τούς εὔκολους στήν καταφυγή στήν τρομοκρατική βία, α) Ἡ ἀλήθεια παραμερίζεται μέ τήν χειραγώγηση προκειμένου να ἐπικρατήσῃ ἡ ἐπιλεκτική μνήμη καί ἡ οὐσιαστική λήθη, β) Τό δίκαιο τανύεται ἐπί τῆς προκρουστίας κλίνης τῶν δύο μέτρων καί δύο σταθμῶν, ἐπί τῆς ὁποίας ὅπως καί νά τεθοῦν τά ζητήματα, ὁ ἠττημένος (ὁ πραγματικός λαός) ἀκρωτηριάζεται (στίς νόμιμες προσδοκίες του, στίς ἐλπίδες του) καί προδίδεται (στά σχέδιά του, στόν μέχρι τώρα κόπο του) καί γ) Ἡ ἀξιοκρατία ἀντιστρέφεται καί οἱ ἄξιοι τελοῦν ὑπό διωγμό.
Ἡ ἑκατέρωθεν ἐμπάθεια, δέν ἀφίνει νά φανῆ τό προφανές, ὅτι οἱ ἡγεσίες τῶν δύο αὐτῶν ἄκρων, εἶναι ΑΝΙΚΑΝΟΙ ἀκόμη καί νά ἀντιληφθοῦν, πόσο μᾶλλον να παραδεχθοῦν κιόλας, τήν βλακεία καί ἀνικανότητά τους!
Ἡ βλακεία, συνίσταται στό ὅτι νομίζουν ὅτι καταλαβαίνουν "πῶς λειτουργεῖ τό σύστημα" - καί οἱ μέν θέλουν νά συνεχίζουν νά τό καβαλᾶνε, οἱ δέ, θέλουν νά ξεπεζέψουν οἱ πρῶτοι καί νά τό καβαλικέψουν αὐτοί!
Ἀλλά, χωρίς ἀλήθεια, δικαιοσύνη καί ἀξιοκρατία, κανένα σύστημα ὅσο καλά δομημένο καί ἄν εἶναι, δέν μπορεῖ νά λειτουργήσῃ ὅπως θά ήθελαν οἱ μέν, οὔτε ὅμως καί νά ὑπονομευθῆ ἐπιτυχῶς καί νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό ἕνα καλλίτερο ὅπως θά ἤθελαν οἱ δέ (τό ἴδιο σύστημα θά ἐπανέλθῃ σέ παραλλαγμένη, πιό χυδαία καί πολύ πιό αἱματηρή μορφή, ὑπό τούς δέ...).
Ἡ ἀνικανότητά τους πάλι, καταφαίνεται στήν ἐπιμονή τους νά μήν ἐπιτρέπουν σέ πραγματικά ΙΚΑΝΟΥΣ και ΑΞΙΟΥΣ νά βγάλουν ὅλους μας ἀπό τά ἀδιέξοδα (σημειωτέον, στην Ἑλλάδα ἱκανοί καί ἄξιοι, ὑπάρχουν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, παρά τήν κρίση, ἀλλά πιό χαμηλά ἀπό τίς κορυφές πού ἐπελέγησαν ἀπό τήν κομματοκρατία, ὑπάρχουν δέ σίγουρα καί σέ ὅλες σχεδόν τίς ἐπιχειρήσεις πού ἔχουν κάποια πραγματική παραγωγική δραστηριότητα καί ἐπιβιώνουν ἀκόμη παρά τό ὅτι δυσκολεύονται φρικτά ἀπό τό "σύστημα"). Καί γιατί δέν ἐπιτρέπουν τήν ἀξιοκρατία; ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ τους ἱκανούς καί ἀξίους!
Πιό συγκεκριμένα: Λογικά, καθένας που ἀσχολεῖται μέ τά κοινά, ἔστω καί ἀπό τήν ἀνάποδη κατά τόν σκοπό ἤ τά μέσα, προβλέπει καί ἐνισχύει μία διάδοχη κατάσταση πού θα συνέχιζε σέ περίπτωση δυχερειῶν τό δικό του ἔργο. Ἀλλά οἱ ἀνίκανοι, ὄχι! Ἔχουν τό μονοπώλιο τῆς ἐγωϊστικῆς αὐθεντίας, οἱ μέν σέ κυβέρνηση καί διοίκηση μετά ..."νομίμου βίας", οἱ δέ σέ ἀλλαγή καί σωτηρία μέ ...."ἐπανάσταση"!
Ἄν πῆς δέ, καί στούς μέν καί στούς δέ, ὅτι στραβά ἁρμενίζουμε, δέν φταίει ὁ γιαλός, φοβοῦμαι ὅτι θά σέ κυττάξουνε ἀπορημένοι καί θά ποῦνε: "Ποιός γιαλός; Τήν "εὐρωπαϊκή πυξίδα" μου κύττα. Περιστρέφεται καί φαίνονται ὅλες οἱ κατευθύνσεις, ἀλλά κυρίως δείχνει σταθερά ἐμένα! Ἄξιος δηλαδή, εἶναι ὅποιος βοηθάει νά πᾶμε ἐκεῖ πού πάω ἐγώ ". Καί ἄν κρατήσῃς τήν ψυχραιμία σου καί κυττάξῃς προσεκτικότερα, φοβᾶμαι ὅτι θά ἀναφωνήσῃς ἔκπληκτος: "Μά αὐτό, δέν εἶναι πυξίδα! Εἶναι ἕνας καθρέφτης σέ μέγεθος εὐρώ!".
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στάση εργασίας στο Δημόσιο την Πέμπτη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
