2013-11-13 11:24:04
το Διυλιστήριο λέει: εξαιρετικά εύστοχο άρθρο...για όλους μας!
Κάθομαι στην λιακάδα και αγναντεύω το πέλαγος. Είναι πολύ ζεστή και λαμπερή η μέρα αλλά έχει μια παράξενη αίσθηση σήμερα το χωριό. Κάθε τόσο χτυπά η καμπάνα πένθιμα επειδή πέθανε ένας γέροντας ιερέας.
Προσωπικά τον Θάνατο τον στοχάζομαι κάθε μέρα αλλά σήμερα βλέπω τους ανθρώπους να κινούνται γύρω του, να τον έχουν θέμα στις κουβέντες τους, να τον ακολουθούνε ως πομπή με τ’ αυτοκίνητά τους.
Ο νους μου πηγαίνει κάτι τέτοιες στιγμές σε ανθρώπους που έχουνε την ψευδαίσθηση πως κρατούνε τα ηνία του κόσμου, πως είναι κυβερνήτες κι έχουνε πάρει πάρα πολύ τον εαυτόν τους σοβαρά, πηγαίνει ο νους μου στον Ευάγγελο Βενιζέλο πάντοτε, δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή έχω ακουστά ότι είναι πολυδιαβασμένος λογοτεχνικά, ίσως επειδή κάποτε, πριν πολλά χρόνια, μου είχε στείλει συνεργάτη του να με βρει εδώ κάνοντας διακοπές στο νησί, και να μου μεταφέρει την εκτίμησή του για την λογοτεχνία μου, του είχα γράψει και αφιέρωση θυμάμαι τώρα, σε ένα βιβλίο και του το ‘στειλα πίσω, ίσως να το χει ακόμη ίσως και όχι πια, γι’ αυτό ίσως τον σκέφτομαι περισσότερο από τους άλλους ομοίους του, ίσως βέβαια και επειδή έχει φτάσει πλέον στα υπερθετικά όρια της αλαζονείας, έχει ξεφύγει εντελώς, δεν συνάδει αυτή του η εικόνα με άνθρωπο που εκτιμά την Τέχνη και την νιώθει, γι’ αυτό ίσως τον σκέφτομαι, περισσότερο από τους άλλους και πιο συγκεκριμένα, επειδή τον θεωρώ δείγμα ενδεικτικό του ξεπεσμού μας ως πλάσματα της φύσης.
Κι όποτε τον βλέπω να ομιλεί από βήματος, εκπροσωπώντας κι όλους τους υπόλοιπους του είδους, μου ρχεται πάντα στο μυαλό η κατακλείδα από ένα κείμενο με τίτλο Απορώ που είχα γράψει κάποτε, και το είχα αφιερώσει στην μνήμη του μεγάλου δημιουργού του Θόδωρου Αγγελόπουλου:
“Ειλικρινά απορώ
. Πως γίνεται ένας άνθρωπος να έχει περάσει μισόν αιώνα αναπνοών επί της γης και να μην έχει νιώσει τη μικρότητά του. Το τσακ της μιας στιγμής που θα τον κάνει παρελθόν. Και φέρεται ως τύραννος, ως εξουσιαστής υποταγμένος στην ψευτιά μιας παράλληλης στη μόνη αλήθεια πλαστής πραγματικότητας, μες στην οποία ζει και νομίζει πως κυβερνά τα πάντα”.
yiannismakridakis.gr
Κάθομαι στην λιακάδα και αγναντεύω το πέλαγος. Είναι πολύ ζεστή και λαμπερή η μέρα αλλά έχει μια παράξενη αίσθηση σήμερα το χωριό. Κάθε τόσο χτυπά η καμπάνα πένθιμα επειδή πέθανε ένας γέροντας ιερέας.
Προσωπικά τον Θάνατο τον στοχάζομαι κάθε μέρα αλλά σήμερα βλέπω τους ανθρώπους να κινούνται γύρω του, να τον έχουν θέμα στις κουβέντες τους, να τον ακολουθούνε ως πομπή με τ’ αυτοκίνητά τους.
Ο νους μου πηγαίνει κάτι τέτοιες στιγμές σε ανθρώπους που έχουνε την ψευδαίσθηση πως κρατούνε τα ηνία του κόσμου, πως είναι κυβερνήτες κι έχουνε πάρει πάρα πολύ τον εαυτόν τους σοβαρά, πηγαίνει ο νους μου στον Ευάγγελο Βενιζέλο πάντοτε, δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή έχω ακουστά ότι είναι πολυδιαβασμένος λογοτεχνικά, ίσως επειδή κάποτε, πριν πολλά χρόνια, μου είχε στείλει συνεργάτη του να με βρει εδώ κάνοντας διακοπές στο νησί, και να μου μεταφέρει την εκτίμησή του για την λογοτεχνία μου, του είχα γράψει και αφιέρωση θυμάμαι τώρα, σε ένα βιβλίο και του το ‘στειλα πίσω, ίσως να το χει ακόμη ίσως και όχι πια, γι’ αυτό ίσως τον σκέφτομαι περισσότερο από τους άλλους ομοίους του, ίσως βέβαια και επειδή έχει φτάσει πλέον στα υπερθετικά όρια της αλαζονείας, έχει ξεφύγει εντελώς, δεν συνάδει αυτή του η εικόνα με άνθρωπο που εκτιμά την Τέχνη και την νιώθει, γι’ αυτό ίσως τον σκέφτομαι, περισσότερο από τους άλλους και πιο συγκεκριμένα, επειδή τον θεωρώ δείγμα ενδεικτικό του ξεπεσμού μας ως πλάσματα της φύσης.
Κι όποτε τον βλέπω να ομιλεί από βήματος, εκπροσωπώντας κι όλους τους υπόλοιπους του είδους, μου ρχεται πάντα στο μυαλό η κατακλείδα από ένα κείμενο με τίτλο Απορώ που είχα γράψει κάποτε, και το είχα αφιερώσει στην μνήμη του μεγάλου δημιουργού του Θόδωρου Αγγελόπουλου:
“Ειλικρινά απορώ
yiannismakridakis.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
