2013-11-18 11:57:55
Με τον Κωστάκη Αντωνίου
Αδικήσαμε τους ιστορικούς ηγέτες μας, την ώρα που οι ξένοι χαρακτηρίζουν το πολιτικό τους ανάστημα πολύ μεγαλύτερο από το μικρό μέγεθος της χώρας μας!
Kάθε φορά που ένας ιστορικός ηγέτης μάς εγκαταλείπει, οι πολίτες γίνονται μάρτυρες μιας γενικής εκδήλωσης θαυμασμού, τιμής και διθυράμβων για τον ηγέτη που έφυγε. Και από πολιτικούς και από εμάς τους δημοσιογράφους. Όλοι οι ιστορικοί ηγέτες που φεύγουν αναδεικνύονται και χαρακτηρίζονται μεγάλοι μετά θάνατον. Οι πράξεις και οι αποφάσεις τους κρίνονται ως σωτήριες για την Κύπρο και τον λαό της. Δεν έπταισαν, δεν έκαναν λάθη, δεν αδίκησαν τη χώρα.
Αυτοί όμως, οι μεγάλοι ηγέτες, όταν ζούσαν και αποφάσιζαν, άλλοι εθεωρούντο «επίορκοι» και «παποκαίσαρες», άλλοι «προδότες» και «πράκτορες των ναζί», άλλοι «εραστές της διχοτόμησης» και άλλοι «θιασώτες της διπλής ένωσης».
Ζωντανούς τους εθάβαμε. Και νεκρούς τους ανασταίναμε. Ζωντανοί ήταν «οι καταστροφείς της Κύπρου». Και νεκροί οι «σωτήρες» της. Αυτό έγινε και με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, και τον Γλαύκο Κληρίδη και τον Σπύρο Κυπριανού και τον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Για τον Μακάριο, οι ξένοι είπαν ότι ήταν ηγέτης, που ξεπερνούσε κατά πολύ το μέγεθος του μικρού νησιού του.
Για τον Κληρίδη, είπαν πως το πολιτικό του ανάστημα ήταν τόσο μεγάλο, ώστε του επέτρεπε να συνδεθεί με ηγέτες μεγαλύτερων και ισχυρότερων χωρών.
Εμείς, όμως, μικράναμε τους ηγέτες μας. Μισαλλόδοξοι και εγωπαθείς, φορτωμένοι κομματικά πάθη και ιδεολογικές εμμονές, μικρόψυχοι και από καθέδρας επικριτές, κολλήσαμε σε όλους ρετσινιές, τους φορτώσαμε όλα τα λάθη, τους απαξιώσαμε και τους αφορίσαμε. Τους φέραμε στα δικά μας μίζερα μεγέθη και μόνο όταν έφυγαν συλλάβαμε -υποκριτικά ή ειλικρινά- το μεγαλείο τους.
Ο Γλαύκος Κληρίδης, όταν ερωτήθηκε σε μίαν από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, εάν ορθά ή λανθασμένα ανελήφθη ο αγώνας του 55-59, απάντησε πως είναι λάθος να κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα, αποφάσεις που ελήφθησαν σε άλλες εποχές, με διαφορετικά τοπικά και διεθνή δεδομένα.
Η συνήθης πρακτική, όμως, είναι να κρίνονται και να αφορίζονται ηγέτες για τις τότε επιλογές τους, οι οποίες ελήφθησαν κάτω από άλλες συνθήκες και συγκυρίες.
Οι ιστορικοί ηγέτες αυτού του τόπου διέπραξαν λάθη. Δεν ήταν αλάθητοι, αλλά κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό και τους συνεχείς αγώνες τους για να σωθεί αυτή η χώρα, και να επιβιώσει βιολογικά και εθνικά ο λαός της.
Πολλές φορές αισθανόμαστε ότι είμαστε ο ομφαλός της γης, πανίσχυροι και ικανοί να αντιμετωπίσουμε κάθε επιβουλή. Απαιτούμε οι ηγέτες μας να μετατρέπονται σε Τιτάνες και να κατανικούν κάθε εχθρό.
Τι ήταν, και τι είναι, όμως, η Κύπρος; Μια μικρή και αδύνατη χώρα, της οποίας οι ηγέτες έπρεπε να αναμετρηθούν με πολλούς ισχυρότερους αντιπάλους. Κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν αγγλοαμερικανικές συνωμοσίες και επεμβάσεις, ενεργούσαν καθημερινά κάτω από τη δαμόκλεια σπάθη των τουρκικών εκβιασμών και απειλών, των ανακολουθιών και των αδυναμιών της Ελλάδας, το εμφυλιοπολεμικό εσωτερικό κλίμα.
Δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν αυτό το κράτος αλώβητο, ανεξάρτητο, κυρίαρχο. Αλλά, πρέπει να κριθούν μέσα στις τότε συνθήκες, το τότε διεθνές περιβάλλον, την ισχύ των εχθρών που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, τα χειρότερα τα οποία μπορούσαν να επέλθουν, εάν οι επιλογές τους ήταν εκείνες που εμείς, σήμερα, και μακριά από τις τραγικές συνθήκες που αντιμετώπιζαν, πιστεύουμε ότι ήταν οι καλύτερες. Ίσως το τίμημα να ήταν πολύ πικρότερο και σκληρότερο αυτού που κατέβαλαν. Ίσως, η διαφορετική πορεία που εμείς σήμερα πιθανόν να προκρίνουμε, να κατέληγε σε χειρότερα αποτελέσματα. Και ο κυπριακός Ελληνισμός να μην υπήρχε καν σήμερα στη γη των προγόνων του.
Κάποτε πρέπει να σταθούμε πιο δίκαιοι και πιο ρεαλιστές έναντι των ιστορικών ηγετών μας. Να μετρήσουμε τις τεράστιες δυσκολίες που κλήθηκαν να διαχειριστούν, τους ισχυρότερους και αδίστακτους αντιπάλους που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, τις εσωτερικές υπονομεύσεις, τις εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις, και τόσα άλλα και, τουλάχιστον, ας τους κρίνουμε στη βάση δικαιότερων κριτηρίων. Ίσως αυτό που θα ήθελαν περισσότερο αυτοί που έφυγαν, θα ήταν να τους τιμούμε ζώντες και να αναγνωρίζουμε την τεράστια προσφορά τους την ώρα που πράττουν, και όχι να τους θεοποιούμε την ώρα που αναχωρούν Σημερινή
InfoGnomon
Αδικήσαμε τους ιστορικούς ηγέτες μας, την ώρα που οι ξένοι χαρακτηρίζουν το πολιτικό τους ανάστημα πολύ μεγαλύτερο από το μικρό μέγεθος της χώρας μας!
Kάθε φορά που ένας ιστορικός ηγέτης μάς εγκαταλείπει, οι πολίτες γίνονται μάρτυρες μιας γενικής εκδήλωσης θαυμασμού, τιμής και διθυράμβων για τον ηγέτη που έφυγε. Και από πολιτικούς και από εμάς τους δημοσιογράφους. Όλοι οι ιστορικοί ηγέτες που φεύγουν αναδεικνύονται και χαρακτηρίζονται μεγάλοι μετά θάνατον. Οι πράξεις και οι αποφάσεις τους κρίνονται ως σωτήριες για την Κύπρο και τον λαό της. Δεν έπταισαν, δεν έκαναν λάθη, δεν αδίκησαν τη χώρα.
Αυτοί όμως, οι μεγάλοι ηγέτες, όταν ζούσαν και αποφάσιζαν, άλλοι εθεωρούντο «επίορκοι» και «παποκαίσαρες», άλλοι «προδότες» και «πράκτορες των ναζί», άλλοι «εραστές της διχοτόμησης» και άλλοι «θιασώτες της διπλής ένωσης».
Ζωντανούς τους εθάβαμε. Και νεκρούς τους ανασταίναμε. Ζωντανοί ήταν «οι καταστροφείς της Κύπρου». Και νεκροί οι «σωτήρες» της. Αυτό έγινε και με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, και τον Γλαύκο Κληρίδη και τον Σπύρο Κυπριανού και τον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Για τον Μακάριο, οι ξένοι είπαν ότι ήταν ηγέτης, που ξεπερνούσε κατά πολύ το μέγεθος του μικρού νησιού του.
Για τον Κληρίδη, είπαν πως το πολιτικό του ανάστημα ήταν τόσο μεγάλο, ώστε του επέτρεπε να συνδεθεί με ηγέτες μεγαλύτερων και ισχυρότερων χωρών.
Εμείς, όμως, μικράναμε τους ηγέτες μας. Μισαλλόδοξοι και εγωπαθείς, φορτωμένοι κομματικά πάθη και ιδεολογικές εμμονές, μικρόψυχοι και από καθέδρας επικριτές, κολλήσαμε σε όλους ρετσινιές, τους φορτώσαμε όλα τα λάθη, τους απαξιώσαμε και τους αφορίσαμε. Τους φέραμε στα δικά μας μίζερα μεγέθη και μόνο όταν έφυγαν συλλάβαμε -υποκριτικά ή ειλικρινά- το μεγαλείο τους.
Ο Γλαύκος Κληρίδης, όταν ερωτήθηκε σε μίαν από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, εάν ορθά ή λανθασμένα ανελήφθη ο αγώνας του 55-59, απάντησε πως είναι λάθος να κρίνουμε με τα σημερινά δεδομένα, αποφάσεις που ελήφθησαν σε άλλες εποχές, με διαφορετικά τοπικά και διεθνή δεδομένα.
Η συνήθης πρακτική, όμως, είναι να κρίνονται και να αφορίζονται ηγέτες για τις τότε επιλογές τους, οι οποίες ελήφθησαν κάτω από άλλες συνθήκες και συγκυρίες.
Οι ιστορικοί ηγέτες αυτού του τόπου διέπραξαν λάθη. Δεν ήταν αλάθητοι, αλλά κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον πατριωτισμό και τους συνεχείς αγώνες τους για να σωθεί αυτή η χώρα, και να επιβιώσει βιολογικά και εθνικά ο λαός της.
Πολλές φορές αισθανόμαστε ότι είμαστε ο ομφαλός της γης, πανίσχυροι και ικανοί να αντιμετωπίσουμε κάθε επιβουλή. Απαιτούμε οι ηγέτες μας να μετατρέπονται σε Τιτάνες και να κατανικούν κάθε εχθρό.
Τι ήταν, και τι είναι, όμως, η Κύπρος; Μια μικρή και αδύνατη χώρα, της οποίας οι ηγέτες έπρεπε να αναμετρηθούν με πολλούς ισχυρότερους αντιπάλους. Κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν αγγλοαμερικανικές συνωμοσίες και επεμβάσεις, ενεργούσαν καθημερινά κάτω από τη δαμόκλεια σπάθη των τουρκικών εκβιασμών και απειλών, των ανακολουθιών και των αδυναμιών της Ελλάδας, το εμφυλιοπολεμικό εσωτερικό κλίμα.
Δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν αυτό το κράτος αλώβητο, ανεξάρτητο, κυρίαρχο. Αλλά, πρέπει να κριθούν μέσα στις τότε συνθήκες, το τότε διεθνές περιβάλλον, την ισχύ των εχθρών που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, τα χειρότερα τα οποία μπορούσαν να επέλθουν, εάν οι επιλογές τους ήταν εκείνες που εμείς, σήμερα, και μακριά από τις τραγικές συνθήκες που αντιμετώπιζαν, πιστεύουμε ότι ήταν οι καλύτερες. Ίσως το τίμημα να ήταν πολύ πικρότερο και σκληρότερο αυτού που κατέβαλαν. Ίσως, η διαφορετική πορεία που εμείς σήμερα πιθανόν να προκρίνουμε, να κατέληγε σε χειρότερα αποτελέσματα. Και ο κυπριακός Ελληνισμός να μην υπήρχε καν σήμερα στη γη των προγόνων του.
Κάποτε πρέπει να σταθούμε πιο δίκαιοι και πιο ρεαλιστές έναντι των ιστορικών ηγετών μας. Να μετρήσουμε τις τεράστιες δυσκολίες που κλήθηκαν να διαχειριστούν, τους ισχυρότερους και αδίστακτους αντιπάλους που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν, τις εσωτερικές υπονομεύσεις, τις εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις, και τόσα άλλα και, τουλάχιστον, ας τους κρίνουμε στη βάση δικαιότερων κριτηρίων. Ίσως αυτό που θα ήθελαν περισσότερο αυτοί που έφυγαν, θα ήταν να τους τιμούμε ζώντες και να αναγνωρίζουμε την τεράστια προσφορά τους την ώρα που πράττουν, και όχι να τους θεοποιούμε την ώρα που αναχωρούν Σημερινή
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Λεγεωνάριοι ευρώ» vs «Νοσταλγοί δραχμής»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
