2013-11-18 19:59:58
Όταν τα φώτα πέσουν, κάποιοι παλεύουν τον δικό τους αγώνα. Σε αυτή την μάχη ο εχθρός δεν είναι πάντοτε ορατός, γιατί συνήθως κρύβεται μέσα μας.
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Πίσω από μία σελίδα, με τα μάτια ανοιχτά σε βλέπω παρούσα μέσα από το πράσινο κουκλάκι που διάλεξες για μασκότ. Σε κοιτώ πίσω από το παράθυρο της οθόνης, μέσα από όλα εκείνα που έχω βαρεθεί και συνηθίσει πια. Μέσα από την θερμή ανώνυμη μοναξιά μου, σου γράφω στα πλήκτρα συνεντεύξεις με αξιοθαύμαστη γρηγοράδα, εκπαιδευμένος καλά.
Σου αναλύω κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία και κάθε πόθο μακρινό γυρεύοντας στο πρόσωπό σου, αυτιά που να θέλουν να ακούσουν, αυτιά που μετέχουν και κείνα, θελημένα ή αθέλητα στο μεγάλο παράπτωμα της γοητείας της απομόνωσης και της μαγείας της μαγικής, με ένα ποτάκι, ένα ποντίκι και ένα χαμόγελο, πότε στραβό και πότε ίσιο.
Μα δεν γινόταν αλλιώς, Μαρικάκι, η μοίρα το θέλησε κι αν θέλεις να ξέρεις είμαστε η πλειοψηφία, που αν επίσης θέλεις την λες ‘’γεμάτη θλίψη’’, μα είμαστε όμως και αυτό, ίσως και να είναι το τελευταίο που έχει μας απομείνει, το άλλοθι, πως τάχα δεν γινόταν τίποτα άλλο εκτός από αυτό που πράγματι έγινε Εσύ δηλαδή από εκεί και εγώ από εδώ, με λιγότερη αλαζονεία τώρα που κομμάτι γνωριστήκαμε και σκαρώσαμε έξω από το τεράστιο σφάλμα μία όμορφη παρέα που λέω να την ονομάσουμε ‘’Η ευτυχισμένη δυστυχώς πραγματικότητα.’’
Μέσα από αυτή μπορούμε να χαιρόμαστε πως δεν είμαστε οι μόνοι εσύ και εγώ που ίσως ποτέ δεν θα δούμε τα πρόσωπά μας από κοντά, γιατί όλο και φοβόμαστε –και αυτό είναι αληθινό-, το τυχόν τεράστιο ήδη αποδεκτό ενδεχόμενο ψέμα ή την ‘’δολίως’’ κρυμμένη αλήθεια από την καημένη μας ανθρώπινη φύση.
Ψηλός εγώ και όμορφος, το ίδιο και εσύ, αστέρες άτυχοι της πριγκιπικής ζωής που μας ανήκε, μα και οι δύο στο βάθος μας αμφίβολοι για όλα εκείνα που συνθέτουν την ενάρετη πλευρά μας
. Και αν θέλεις να ξέρεις, αυτό είναι και το μεγάλο μας σφάλμα. Η σπουδαία εναρετότητά μας, το πολύ υπεράνω μας, η τελειότητα του χαρακτήρα μας που τα κάνει όλα να δείχνουν τόσο ψεύτικα κι ας μην το ομολογούμε, γιατί μας λείπει το όμορφο ψέμα. Και εδώ που τα λέμε μεταξύ μας αξημέρωτα, δεν είναι το ψέμα που φταίει, μα η αλήθεια που ποτέ δεν τόλμησε να φωνάξει πως είναι εδώ στο χάραμα μέσα ή, πώς θα μπορούσε να είναι εδώ, την ώρα της απόλυτα ώριμης προσδοκίας!
Αλήθεια Μαρικάκι ξέρεις κάτι περισσότερο δειλό από την αλήθεια; Γιατί εγώ δεν έμαθα ποτέ κάτι τόσο ντροπαλό κι αν θέλεις να ξέρεις και τόσο φοβισμένο.
Πάντα την φώναζα και πάντοτε έλεγα πως ήταν εδώ σε κάθε μας συζήτηση από την πρώτη κιόλας στιγμή μέχρι και την τελευταία και εσύ συμφωνούσες ας μην έβλεπες από κοντά το παίξιμο των ματιών μου, γιατί πάντοτε ήθελες όλες τις ώρες, να είναι εκείνα που άκουγες αυτά που ζητούσες. Ποτέ δεν σε ένοιαξε κατά βάθος η στέρεα βάση, μα το πέπλο κοιτούσες που ανέμιζε τις πτυχώσεις του στον αέρα της αρρενωπής εκπροσώπησης όλων ποθημένων σου. Εκείνο σε ένοιαζε και καλά έκανες δηλαδή…
Τι και αν είναι ψέμα, φαντάζει ωραίο και το ωραίο που λείπει, ας έρθει σαν ψέμα αρκεί να είναι πιστευτό. Η διάθεση άλλωστε υπάρχει.
Το ξέρω πως μπορείς να κουμαντάρεις τον εαυτό σου. Το ξέρω πως καταφέρνεις την χρόνια επιθυμία, επιτέλους να κάνεις πράξη μέσα από τις ευγενικές κληρονομικές επιταγές που καθορίζουν τον απαιτητικό χαρακτήρα σου. Η έλλειψη όμως οδηγεί το μυαλό σου και την έλλειψη, η απουσία της ειλικρίνειας. Για δες το λιγάκι…
Άλλωστε κι εγώ Μαρικάκι, δεν απέχω πολύ. Κανείς από όλους εμάς δεν απέχει πολύ, γιατί όλοι μέσα εδώ που τριγυρνάμε εξ’ όψεως γνωστοί και χαιρετιόμαστε με κωδικούς σε μία γλώσσα πολύ οικεία, βράζουμε. Η βράση ετούτη, κάνει τους μυημένους να φαντάζουν οι βετεράνοι της ζωής, οι περισσότερο δυστυχείς αν θες, οι ψηλά στην ιεραρχία της μοναξιάς και έπονται οι επόμενοι και η σειρά δεν έχει τέλος…. Δεν έχει τέλος δυστυχώς, ήδη βλέπω καινούριες αιτήσεις. Φιλίας μωρέ, αλλά μην ανησυχείς ούτε και να ζηλεύεις γιατί εγώ δεν σε αλλάζω με καμία. Πού να ξεκινάω και πάλι… Όλες οι γνωριμίες όμοια ξεκινάνε γιατί όλες οι ψυχές τα ίδια ψάχνουνε, τα ίδια φοβούνται και τα ίδια προσφέρουν. Τα κλισέ φαντάζουν στα μάτια μου κουρασμένα και στέκομαι εδώ που σε βρήκα…
Αυτά για σήμερα, τα λέμε, πολλά φιλιά. ββ.
politisg.blogspot.gr
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Πίσω από μία σελίδα, με τα μάτια ανοιχτά σε βλέπω παρούσα μέσα από το πράσινο κουκλάκι που διάλεξες για μασκότ. Σε κοιτώ πίσω από το παράθυρο της οθόνης, μέσα από όλα εκείνα που έχω βαρεθεί και συνηθίσει πια. Μέσα από την θερμή ανώνυμη μοναξιά μου, σου γράφω στα πλήκτρα συνεντεύξεις με αξιοθαύμαστη γρηγοράδα, εκπαιδευμένος καλά.
Σου αναλύω κάθε σκέψη, κάθε επιθυμία και κάθε πόθο μακρινό γυρεύοντας στο πρόσωπό σου, αυτιά που να θέλουν να ακούσουν, αυτιά που μετέχουν και κείνα, θελημένα ή αθέλητα στο μεγάλο παράπτωμα της γοητείας της απομόνωσης και της μαγείας της μαγικής, με ένα ποτάκι, ένα ποντίκι και ένα χαμόγελο, πότε στραβό και πότε ίσιο.
Μα δεν γινόταν αλλιώς, Μαρικάκι, η μοίρα το θέλησε κι αν θέλεις να ξέρεις είμαστε η πλειοψηφία, που αν επίσης θέλεις την λες ‘’γεμάτη θλίψη’’, μα είμαστε όμως και αυτό, ίσως και να είναι το τελευταίο που έχει μας απομείνει, το άλλοθι, πως τάχα δεν γινόταν τίποτα άλλο εκτός από αυτό που πράγματι έγινε Εσύ δηλαδή από εκεί και εγώ από εδώ, με λιγότερη αλαζονεία τώρα που κομμάτι γνωριστήκαμε και σκαρώσαμε έξω από το τεράστιο σφάλμα μία όμορφη παρέα που λέω να την ονομάσουμε ‘’Η ευτυχισμένη δυστυχώς πραγματικότητα.’’
Μέσα από αυτή μπορούμε να χαιρόμαστε πως δεν είμαστε οι μόνοι εσύ και εγώ που ίσως ποτέ δεν θα δούμε τα πρόσωπά μας από κοντά, γιατί όλο και φοβόμαστε –και αυτό είναι αληθινό-, το τυχόν τεράστιο ήδη αποδεκτό ενδεχόμενο ψέμα ή την ‘’δολίως’’ κρυμμένη αλήθεια από την καημένη μας ανθρώπινη φύση.
Ψηλός εγώ και όμορφος, το ίδιο και εσύ, αστέρες άτυχοι της πριγκιπικής ζωής που μας ανήκε, μα και οι δύο στο βάθος μας αμφίβολοι για όλα εκείνα που συνθέτουν την ενάρετη πλευρά μας
Αλήθεια Μαρικάκι ξέρεις κάτι περισσότερο δειλό από την αλήθεια; Γιατί εγώ δεν έμαθα ποτέ κάτι τόσο ντροπαλό κι αν θέλεις να ξέρεις και τόσο φοβισμένο.
Πάντα την φώναζα και πάντοτε έλεγα πως ήταν εδώ σε κάθε μας συζήτηση από την πρώτη κιόλας στιγμή μέχρι και την τελευταία και εσύ συμφωνούσες ας μην έβλεπες από κοντά το παίξιμο των ματιών μου, γιατί πάντοτε ήθελες όλες τις ώρες, να είναι εκείνα που άκουγες αυτά που ζητούσες. Ποτέ δεν σε ένοιαξε κατά βάθος η στέρεα βάση, μα το πέπλο κοιτούσες που ανέμιζε τις πτυχώσεις του στον αέρα της αρρενωπής εκπροσώπησης όλων ποθημένων σου. Εκείνο σε ένοιαζε και καλά έκανες δηλαδή…
Τι και αν είναι ψέμα, φαντάζει ωραίο και το ωραίο που λείπει, ας έρθει σαν ψέμα αρκεί να είναι πιστευτό. Η διάθεση άλλωστε υπάρχει.
Το ξέρω πως μπορείς να κουμαντάρεις τον εαυτό σου. Το ξέρω πως καταφέρνεις την χρόνια επιθυμία, επιτέλους να κάνεις πράξη μέσα από τις ευγενικές κληρονομικές επιταγές που καθορίζουν τον απαιτητικό χαρακτήρα σου. Η έλλειψη όμως οδηγεί το μυαλό σου και την έλλειψη, η απουσία της ειλικρίνειας. Για δες το λιγάκι…
Άλλωστε κι εγώ Μαρικάκι, δεν απέχω πολύ. Κανείς από όλους εμάς δεν απέχει πολύ, γιατί όλοι μέσα εδώ που τριγυρνάμε εξ’ όψεως γνωστοί και χαιρετιόμαστε με κωδικούς σε μία γλώσσα πολύ οικεία, βράζουμε. Η βράση ετούτη, κάνει τους μυημένους να φαντάζουν οι βετεράνοι της ζωής, οι περισσότερο δυστυχείς αν θες, οι ψηλά στην ιεραρχία της μοναξιάς και έπονται οι επόμενοι και η σειρά δεν έχει τέλος…. Δεν έχει τέλος δυστυχώς, ήδη βλέπω καινούριες αιτήσεις. Φιλίας μωρέ, αλλά μην ανησυχείς ούτε και να ζηλεύεις γιατί εγώ δεν σε αλλάζω με καμία. Πού να ξεκινάω και πάλι… Όλες οι γνωριμίες όμοια ξεκινάνε γιατί όλες οι ψυχές τα ίδια ψάχνουνε, τα ίδια φοβούνται και τα ίδια προσφέρουν. Τα κλισέ φαντάζουν στα μάτια μου κουρασμένα και στέκομαι εδώ που σε βρήκα…
Αυτά για σήμερα, τα λέμε, πολλά φιλιά. ββ.
politisg.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΓΙΑΠΛΕΣ : ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΑΣ ΣΟΒΑΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
