2013-11-19 01:33:08
Την τελευταία περίοδο το πρόβλημα ήρθε και στο σπίτι μας. Ο φυσικός χώρος του κάθε φοιτητή δεν είναι άλλος από αυτόν του πανεπιστημίου, όμως σήμερα τα πανεπιστήμια είναι κλειστά. Πολλοί από εμάς αναρωτιούνται γιατί είναι ακόμα κλειστό το πανεπιστήμιο, πολλοί ρωτούν γιατί συνεχίζουν με τόση επιμονή οι διοικητικοί τον απεργιακό τους αγώνα αφού “καλά ως εδώ αλλά τώρα πρέπει να ανοίξουμε γιατί μπορεί να χαθεί και το εξάμηνο”, πολλοί μπορεί να απορούν γιατί πρέπει να την πληρώνουν οι φοιτητές για τα λάθη της κυβέρνησης ή για τη διάρκεια του αγώνα των διοικητικών. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι λογικά, αλλά συνοδεύονται με απαντήσεις που χωρούν μισέςαλήθειες. Δεν ξέρουμε μήπως τα ερωτήματα είναι και αυτά λάθος και συνεπώς δεν θα μπορούσαμε να περιμένουν σωστές απαντήσεις. Άλλωστε το δίκιο και το σωστό στις αστικές Δημοκρατίες παίρνει την πλευρά αυτών που έχουν την δύναμη να το δημιουργούν. Είναι δηλαδή το δίκιο του ισχυρού.
Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι οι ειδήσεις και τα γεγονότα “πιάνουν πιο πολλά” και είναι πιο χρήσιμα για τους Κυβερνώντες όταν είναι θεαματικά. Ακόμη και όταν η ομαλότητα από την οποία μοιάζει να σε βγάζουν οι κινητοποιήσεις είναι αυτή των απολύσεων, του να αντιμετωπίζονται τα δικαιώματα ως προνόμια και με αφορμή την κρίση να γίνεται επίθεση στις ζωές αυτών που ζούνε από την εργασία τους, οι Κυβερνώντες επιλέγουν να τραβήξουν το σκοινί από την άλλη. Γιατί; Επιλέγουν την ζούγκλα και τον κοινωνικό κανιβαλισμό με την πιο σύγχρονη και φρικιαστική απόδοση του. Του όλοι εναντίον όλων, που και στην ζούγκλα της φύσης, την αλληλοσυμπληρωματική, την αρμονική και την αλληλέγγυα δεν υπάρχουν τέτοια χαρακτηριστικά, που αυτοί χρόνια τώρα επιχειρούν με μια ευθεία απεικόνιση του πιο βρώμικου εαυτού τους πάνω της να της αποδώσουν, ώστε ύστερα να επικαλεστούν μια άλλη ηθική. Αυτό έχοντας ως μπούσουλα, βλέπουμε το υπουργείο να στήνει μια μάχη απέναντι σε μειοψηφίες πολιτικοποιημένων φοιτητών, καθηγητών και πρυτάνεων που χαϊδεύουν αυτιά γιατί πολιτεύονται και σωρό διοικητικών που δεν θέλουν να ξεβολευτούν και να κριθούν με το σύστημα μοριοδότησης του ΑΣΕΠ. Με άλλα λόγια, να φτιάχνει ομοιώματα τέτοια που θα ήθελε να είμαστε ώστε να καούμε εύκολα στην πυρά που οι δικές τις πολιτικές έστησαν.
Ωστόσο, όλα αυτά συνθέτουν ένα γεγονός που με την κατάλληλη επεξεργασία και εμπλουτισμένο με ατάκες αποφασιστικότητας από πλευράς υπουργείου για “να μπουν τέλος πάντων τα παιδιά για μάθημα” κάνουν ένα καλό θέαμα στο οποίο εύκολα αποδίδεται ο ρόλος του καλού- κακού και ήρωα μπροστά στα μάτια μιας κοινωνίας που η απογοήτευση της ανεργίας, τα εμπόδια μπρος σε μια αξιοβίοτη Ζωή και το αυτομαστίγωμα αυτών που πείστηκαν ότι τα έτρωγαν μαζί τους, τους έχει καθηλώσει στον καναπέ, που δε μοιάζει καθόλου βολικός πια αφού αύριο μπορεί να τους τον έχουν πάρει και αυτόν. Κάποτε είδηση μπορούσε να είναι το οτιδήποτε και όταν δέν υπήρχαν αρκετές να προέβαλαν τι ήπιαν και που έφαγαν προσωπικότητες και εμείς η απρόσωπη μάζα του λαουτζίκου να θαυμάζει μεγαλεία που μας έδιναν πρότυπα αν και ξέραμε ότι σε αυτήν την κοινωνία όλα αυτά μπορούσαν να είναι μόνο για λίγους και εμείς να μένουμε μπροστά στην έγχρωμη TVτρώγοντας με τα μάτια μας ότι δε μπορούμε να φάμε κανονικα. Σήμερα περνάμε βιαστικά μέσα από πεσμένα κορμιά που ζητιανεύουν και το θέαμα γίνεται πιο αμήχανο στα μέσα μαζικής κυκλοφορίας, που λόγω των σταθερών θέσεων πρέπει να υποστούμε μια πάντα αργόσυρτη κίνηση ανθρώπων που ζητιανεύουν για να ζήσουν ή να στρέψουμε το κεφάλι από την άλλη και να σκεφτούμε τα δικά μας προβλήματα. Αυτά, πάντα είναι στον υπερθετικό βαθμό. Τα πιο σημαντικά και μεγάλα, ενώ για τον εαυτό μας πάντα υπάρχει ένα άλλοθι που βρίσκεται σε αυτή την δύσκολη θέση, όλοι οι άλλοι, ήταν λίγο βολεμένοι. Παρόλαυτά, όπως και να έχει, τίποτα απο τα παραπάνω πλέον δεν είναι είδηση που ξεχορίζει αφου αποτελεί μια νεα κοινή πραγματικότητα για τον κόσμο της εργασίας.
Το πανεπιστήμιο περνάει καιρούς που θα κρίνουν πολλά περισσότερα από αυτό καθαυτό, αλλά μέσα από αυτήν του τη μετάλλαξή θα γίνει δυνατή η επέκταση και εμπέδωση των λογικών της αγοράς σε όλο τους το εύρος. Αυτών των λογικών που οδηγούν σε απολύσεις, ανεργία, μειώσεις μισθών, περιορισμό δικαιωμάτων και σε μια κοινωνία των αδιεξόδων. Είμαστε 2 μέρες μετά την υπαίτιο της εξέγερσης του πολυτεχνείου και ψάχνουμε ποια θα είναι τα πολυτεχνεία της γενιάς μας που θα ανατρέψουν και πάλι ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως είναι αυτό του καπιταλισμού.Αυτή την φορά μη περιμένουμε να δούμε τανκς στους δρόμους τα πράγματα πήραν ήδη άλλη τροπή ύστερα από την εκκένωση του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ από δυνάμεις καταστολής. Το μήνυμα είναι σαφές δε χωράνε πολλές φωνές στην κοινωνία παρα μόνο αυτή που ο πομπός-Κυβέρνηση ως θεματοφύλακας της εθνικής σωτηρίας θα απευθύνεται σε εμάς και θα μας βρίσκει αποκλειστικά ως δέκτες. Αυτή την φορά, οι πύλες που πρέπει πρώτα να ρίξουν για να περάσουν ύστερα στην διάλυση ολόκληρου του πανεπιστημίου και της κοινωνίας και θα δηλώνουν με αυτό τον τρόπο την πλήρη τους ηγεμονία, είναι αυτές που σχηματίζουν ορθώνοντας το ανάστημα τον ονείρων τους και το αίσθημα της επιβίωσης τους που απειλείται οι εργαζόμενοι των πανεπιστημίων. Μη τους αφήσουμε.
Το μόνο χρέος που πρέπει να αναγνωρίζουμε είναι αυτό που ξεκινά από τα δίκια αυτών που αγωνίζονται για μια καλλίτερη Ζωή χωρίς εκμετάλλευση αυτό που συναντά όλους εκείνους που τα όνειρά τους δε χωράνε σε αριθμούς και στα μέτρα που μας παίρνουν και απευθύνεται στις μελλοντικές γενιές υπερήφανα. Οι φοιτητές υπήρξαν πυροδότης ευρύτερων κοινωνικό-πολιτικών εξελίξεων όταν πίστεψαν ότι μπορούν να το κάνουν και το έκαναν μέσα από συλλογικές αποφάσεις αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών όπως αυτές των συνελεύσεων τους. Το έχουμε δει και εμείς. Ας το ξανακάνουμε.
Θα μας συνοδεύουν πολλοί σε αυτόν τον δρόμο, μα πάνω από όλα η κουλτούρα και η ελπίδα νέων ανθρώπων
Αναγνώστης
Tromaktiko
Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι οι ειδήσεις και τα γεγονότα “πιάνουν πιο πολλά” και είναι πιο χρήσιμα για τους Κυβερνώντες όταν είναι θεαματικά. Ακόμη και όταν η ομαλότητα από την οποία μοιάζει να σε βγάζουν οι κινητοποιήσεις είναι αυτή των απολύσεων, του να αντιμετωπίζονται τα δικαιώματα ως προνόμια και με αφορμή την κρίση να γίνεται επίθεση στις ζωές αυτών που ζούνε από την εργασία τους, οι Κυβερνώντες επιλέγουν να τραβήξουν το σκοινί από την άλλη. Γιατί; Επιλέγουν την ζούγκλα και τον κοινωνικό κανιβαλισμό με την πιο σύγχρονη και φρικιαστική απόδοση του. Του όλοι εναντίον όλων, που και στην ζούγκλα της φύσης, την αλληλοσυμπληρωματική, την αρμονική και την αλληλέγγυα δεν υπάρχουν τέτοια χαρακτηριστικά, που αυτοί χρόνια τώρα επιχειρούν με μια ευθεία απεικόνιση του πιο βρώμικου εαυτού τους πάνω της να της αποδώσουν, ώστε ύστερα να επικαλεστούν μια άλλη ηθική. Αυτό έχοντας ως μπούσουλα, βλέπουμε το υπουργείο να στήνει μια μάχη απέναντι σε μειοψηφίες πολιτικοποιημένων φοιτητών, καθηγητών και πρυτάνεων που χαϊδεύουν αυτιά γιατί πολιτεύονται και σωρό διοικητικών που δεν θέλουν να ξεβολευτούν και να κριθούν με το σύστημα μοριοδότησης του ΑΣΕΠ. Με άλλα λόγια, να φτιάχνει ομοιώματα τέτοια που θα ήθελε να είμαστε ώστε να καούμε εύκολα στην πυρά που οι δικές τις πολιτικές έστησαν.
Ωστόσο, όλα αυτά συνθέτουν ένα γεγονός που με την κατάλληλη επεξεργασία και εμπλουτισμένο με ατάκες αποφασιστικότητας από πλευράς υπουργείου για “να μπουν τέλος πάντων τα παιδιά για μάθημα” κάνουν ένα καλό θέαμα στο οποίο εύκολα αποδίδεται ο ρόλος του καλού- κακού και ήρωα μπροστά στα μάτια μιας κοινωνίας που η απογοήτευση της ανεργίας, τα εμπόδια μπρος σε μια αξιοβίοτη Ζωή και το αυτομαστίγωμα αυτών που πείστηκαν ότι τα έτρωγαν μαζί τους, τους έχει καθηλώσει στον καναπέ, που δε μοιάζει καθόλου βολικός πια αφού αύριο μπορεί να τους τον έχουν πάρει και αυτόν. Κάποτε είδηση μπορούσε να είναι το οτιδήποτε και όταν δέν υπήρχαν αρκετές να προέβαλαν τι ήπιαν και που έφαγαν προσωπικότητες και εμείς η απρόσωπη μάζα του λαουτζίκου να θαυμάζει μεγαλεία που μας έδιναν πρότυπα αν και ξέραμε ότι σε αυτήν την κοινωνία όλα αυτά μπορούσαν να είναι μόνο για λίγους και εμείς να μένουμε μπροστά στην έγχρωμη TVτρώγοντας με τα μάτια μας ότι δε μπορούμε να φάμε κανονικα. Σήμερα περνάμε βιαστικά μέσα από πεσμένα κορμιά που ζητιανεύουν και το θέαμα γίνεται πιο αμήχανο στα μέσα μαζικής κυκλοφορίας, που λόγω των σταθερών θέσεων πρέπει να υποστούμε μια πάντα αργόσυρτη κίνηση ανθρώπων που ζητιανεύουν για να ζήσουν ή να στρέψουμε το κεφάλι από την άλλη και να σκεφτούμε τα δικά μας προβλήματα. Αυτά, πάντα είναι στον υπερθετικό βαθμό. Τα πιο σημαντικά και μεγάλα, ενώ για τον εαυτό μας πάντα υπάρχει ένα άλλοθι που βρίσκεται σε αυτή την δύσκολη θέση, όλοι οι άλλοι, ήταν λίγο βολεμένοι. Παρόλαυτά, όπως και να έχει, τίποτα απο τα παραπάνω πλέον δεν είναι είδηση που ξεχορίζει αφου αποτελεί μια νεα κοινή πραγματικότητα για τον κόσμο της εργασίας.
Το πανεπιστήμιο περνάει καιρούς που θα κρίνουν πολλά περισσότερα από αυτό καθαυτό, αλλά μέσα από αυτήν του τη μετάλλαξή θα γίνει δυνατή η επέκταση και εμπέδωση των λογικών της αγοράς σε όλο τους το εύρος. Αυτών των λογικών που οδηγούν σε απολύσεις, ανεργία, μειώσεις μισθών, περιορισμό δικαιωμάτων και σε μια κοινωνία των αδιεξόδων. Είμαστε 2 μέρες μετά την υπαίτιο της εξέγερσης του πολυτεχνείου και ψάχνουμε ποια θα είναι τα πολυτεχνεία της γενιάς μας που θα ανατρέψουν και πάλι ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως είναι αυτό του καπιταλισμού.Αυτή την φορά μη περιμένουμε να δούμε τανκς στους δρόμους τα πράγματα πήραν ήδη άλλη τροπή ύστερα από την εκκένωση του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ από δυνάμεις καταστολής. Το μήνυμα είναι σαφές δε χωράνε πολλές φωνές στην κοινωνία παρα μόνο αυτή που ο πομπός-Κυβέρνηση ως θεματοφύλακας της εθνικής σωτηρίας θα απευθύνεται σε εμάς και θα μας βρίσκει αποκλειστικά ως δέκτες. Αυτή την φορά, οι πύλες που πρέπει πρώτα να ρίξουν για να περάσουν ύστερα στην διάλυση ολόκληρου του πανεπιστημίου και της κοινωνίας και θα δηλώνουν με αυτό τον τρόπο την πλήρη τους ηγεμονία, είναι αυτές που σχηματίζουν ορθώνοντας το ανάστημα τον ονείρων τους και το αίσθημα της επιβίωσης τους που απειλείται οι εργαζόμενοι των πανεπιστημίων. Μη τους αφήσουμε.
Το μόνο χρέος που πρέπει να αναγνωρίζουμε είναι αυτό που ξεκινά από τα δίκια αυτών που αγωνίζονται για μια καλλίτερη Ζωή χωρίς εκμετάλλευση αυτό που συναντά όλους εκείνους που τα όνειρά τους δε χωράνε σε αριθμούς και στα μέτρα που μας παίρνουν και απευθύνεται στις μελλοντικές γενιές υπερήφανα. Οι φοιτητές υπήρξαν πυροδότης ευρύτερων κοινωνικό-πολιτικών εξελίξεων όταν πίστεψαν ότι μπορούν να το κάνουν και το έκαναν μέσα από συλλογικές αποφάσεις αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών όπως αυτές των συνελεύσεων τους. Το έχουμε δει και εμείς. Ας το ξανακάνουμε.
Θα μας συνοδεύουν πολλοί σε αυτόν τον δρόμο, μα πάνω από όλα η κουλτούρα και η ελπίδα νέων ανθρώπων
Αναγνώστης
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σχέδιο «Ελπίδα»: Από την Κρήτη ως τα Ουράλια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
