2013-11-19 16:52:29
Η αλήθεια γίνεται μισητή όταν αποκαλύπτεται το βολικό μέρος της μόνον Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Το παράδειγμα αποστομωτικό του κυρίου Βορίδη! ''Αν δεν μπορείς να πληρώσεις τους φόρους σου και μένεις σε σπίτι κάπως μεγάλο, υπάρχει λύση. Νοίκιασε το και βρες ένα μικρότερο. Κράτα το ενοίκιο που πρέπει να πληρώνεις και την διαφορά δίνε την στο κράτος ώστε να είσαι εντάξει με τους φόρους σου.''
Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Να μη πληρώνεις; Υπάρχει κάποιος που ισχυρίζεται πως δεν πρέπει να πληρώνει ο Έλληνας πολίτης; Σε ποιο μέρος του κόσμου ισχύει κάτι τέτοιο; Δηλαδή ούτε ο πάρα πολύ πλούσιος να μην πληρώνει;
Α, αυτός να πληρώνει.
Άρα να βάλουμε κριτήρια. Όχι εμείς, ας τα βάλει ο κύριος Ρεν, για να μην μας πείτε μετά και εμπαθείς. Ας μας πει εκείνος ο αμερόληπτος και σωστός, ποιος είναι ο πλούσιος και ποιος είναι ο φτωχός.
Για παράδειγμα αναφέρεται πως σε κάποια μέρη του κόσμου δεν έχουν να πιουν νερό. Για την ιστορία το αναφέρουμε και χωρίς κανένα άλλο λόγο.
Τώρα ας δούμε ποιος θεωρείται πλούσιος...
Τρέλα; Ίσως ναι.
Βεβαίως μέσα από την εξοργιστική αληθοφάνεια των επιχειρημάτων του, η οποία έρπει στα υπόλοιπα της λογικής, παρέλειψε να πει πως εκείνος ο οποίος θα θελήσει να ακολουθήσει την συμβουλή–προτροπή του, για την ενοικίαση του σπιτιού του, πως θα πρέπει να παρακαλάει να μπορεί να του πληρώνει το ενοίκιο ο ενοικιαστής που επέλεξε από τους ελάχιστους διαθέσιμους, ώστε και ο ίδιος και να έχει την δυνατότητα να πληρώνει με την σειρά του το δικό του ενοίκιο -ως νοικάρης πια- και την διαφορά αυτού να την παραδίδει στο κράτος …αρωγό, ώστε για να διατηρήσει στην κατοχή του το πατρώο ακίνητο που αναγκαστικά εκμισθώνει.
Τώρα είναι η ώρα να ρωτήσουμε τον κύριο που συμβουλεύει ο κύριος Βορίδης, εάν χρειάζεται την Ελλάδα αυτού του ευρώ και εάν εξακολουθεί να τρέφει την ίδια εκτίμηση για την κυβερνητική πολιτική.
Το παράλογο σήμερα έχει γίνει το βασικό επιχείρημα του κάθε υπεύθυνου, καθώς εκλείπει η σοβαρότητα της ορθής πολιτικής πράξης. Το είπαμε και άλλες φορές, πως εκείνος που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, καταντά γελοίος με την χειρότερη έννοια του όρου. Προσπαθεί να καλύψει τον ήλιο με χαρτοπόλεμο και επιμένει πως αν τοποθετηθεί σωστά το κάθε χαρτάκι, στο τέλος θα υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα για ολόκληρη την Ελλάδα.
Από θεωρητικής άποψης έχει κάποιο δίκιο, από πρακτικής όμως, ψάχνει εναγωνίως γωνία στο στρογγυλό δωμάτιο να ουρήσει.
Κανείς πλέον δεν φαντάζεται πως όλη η εκστρατεία δεν έχει σαν στόχο την επίτευξη του ακατόρθωτου. Το κυνήγι του ανεμόμυλου. Την εξυπηρέτηση του σκοπού. Κανείς ποτέ δεν κέρδισε σε έναν τέτοιο αγώνα. Κανείς από τους πολίτες. Στο τέλος και τα σπίτια του θα χάσει ο κόσμος και τις καταθέσεις του θα δει κουρεμένες και θα εξακολουθεί να ρεμβάζει το καράβι, όλο και να μπαίνει στο λιμάνι αλλά ποτέ να μην το αγγίζει.
Θα είναι αργά, μα κάποτε θα γίνει αντιληπτό πως με βάρκες ο λαός θα έφτανε γρηγορότερα στον προορισμό του, που είναι ως δείχνουν τα πράγματα μονόδρομος, καθώς το πλοίο όλο βοά βγάζοντας καπνούς και όλο βρίσκεται λίγο πριν τον πολυπόθητο στόχο.
Το είδαμε πλέον το έργο να παίζεται και μία και δύο φορές, μα κάποιοι από εμάς εξακολουθούν να αγοράζουν εισιτήριο με το τίμημα, το ακριβό της ελπίδας, περιμένοντας από την ίδια ταινία ένα διάφορο τέλος. Δυστυχώς politisg.blogspot.gr
Το παράδειγμα αποστομωτικό του κυρίου Βορίδη! ''Αν δεν μπορείς να πληρώσεις τους φόρους σου και μένεις σε σπίτι κάπως μεγάλο, υπάρχει λύση. Νοίκιασε το και βρες ένα μικρότερο. Κράτα το ενοίκιο που πρέπει να πληρώνεις και την διαφορά δίνε την στο κράτος ώστε να είσαι εντάξει με τους φόρους σου.''
Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Να μη πληρώνεις; Υπάρχει κάποιος που ισχυρίζεται πως δεν πρέπει να πληρώνει ο Έλληνας πολίτης; Σε ποιο μέρος του κόσμου ισχύει κάτι τέτοιο; Δηλαδή ούτε ο πάρα πολύ πλούσιος να μην πληρώνει;
Α, αυτός να πληρώνει.
Άρα να βάλουμε κριτήρια. Όχι εμείς, ας τα βάλει ο κύριος Ρεν, για να μην μας πείτε μετά και εμπαθείς. Ας μας πει εκείνος ο αμερόληπτος και σωστός, ποιος είναι ο πλούσιος και ποιος είναι ο φτωχός.
Για παράδειγμα αναφέρεται πως σε κάποια μέρη του κόσμου δεν έχουν να πιουν νερό. Για την ιστορία το αναφέρουμε και χωρίς κανένα άλλο λόγο.
Τώρα ας δούμε ποιος θεωρείται πλούσιος...
Τρέλα; Ίσως ναι.
Βεβαίως μέσα από την εξοργιστική αληθοφάνεια των επιχειρημάτων του, η οποία έρπει στα υπόλοιπα της λογικής, παρέλειψε να πει πως εκείνος ο οποίος θα θελήσει να ακολουθήσει την συμβουλή–προτροπή του, για την ενοικίαση του σπιτιού του, πως θα πρέπει να παρακαλάει να μπορεί να του πληρώνει το ενοίκιο ο ενοικιαστής που επέλεξε από τους ελάχιστους διαθέσιμους, ώστε και ο ίδιος και να έχει την δυνατότητα να πληρώνει με την σειρά του το δικό του ενοίκιο -ως νοικάρης πια- και την διαφορά αυτού να την παραδίδει στο κράτος …αρωγό, ώστε για να διατηρήσει στην κατοχή του το πατρώο ακίνητο που αναγκαστικά εκμισθώνει.
Τώρα είναι η ώρα να ρωτήσουμε τον κύριο που συμβουλεύει ο κύριος Βορίδης, εάν χρειάζεται την Ελλάδα αυτού του ευρώ και εάν εξακολουθεί να τρέφει την ίδια εκτίμηση για την κυβερνητική πολιτική.
Το παράλογο σήμερα έχει γίνει το βασικό επιχείρημα του κάθε υπεύθυνου, καθώς εκλείπει η σοβαρότητα της ορθής πολιτικής πράξης. Το είπαμε και άλλες φορές, πως εκείνος που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, καταντά γελοίος με την χειρότερη έννοια του όρου. Προσπαθεί να καλύψει τον ήλιο με χαρτοπόλεμο και επιμένει πως αν τοποθετηθεί σωστά το κάθε χαρτάκι, στο τέλος θα υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα για ολόκληρη την Ελλάδα.
Από θεωρητικής άποψης έχει κάποιο δίκιο, από πρακτικής όμως, ψάχνει εναγωνίως γωνία στο στρογγυλό δωμάτιο να ουρήσει.
Κανείς πλέον δεν φαντάζεται πως όλη η εκστρατεία δεν έχει σαν στόχο την επίτευξη του ακατόρθωτου. Το κυνήγι του ανεμόμυλου. Την εξυπηρέτηση του σκοπού. Κανείς ποτέ δεν κέρδισε σε έναν τέτοιο αγώνα. Κανείς από τους πολίτες. Στο τέλος και τα σπίτια του θα χάσει ο κόσμος και τις καταθέσεις του θα δει κουρεμένες και θα εξακολουθεί να ρεμβάζει το καράβι, όλο και να μπαίνει στο λιμάνι αλλά ποτέ να μην το αγγίζει.
Θα είναι αργά, μα κάποτε θα γίνει αντιληπτό πως με βάρκες ο λαός θα έφτανε γρηγορότερα στον προορισμό του, που είναι ως δείχνουν τα πράγματα μονόδρομος, καθώς το πλοίο όλο βοά βγάζοντας καπνούς και όλο βρίσκεται λίγο πριν τον πολυπόθητο στόχο.
Το είδαμε πλέον το έργο να παίζεται και μία και δύο φορές, μα κάποιοι από εμάς εξακολουθούν να αγοράζουν εισιτήριο με το τίμημα, το ακριβό της ελπίδας, περιμένοντας από την ίδια ταινία ένα διάφορο τέλος. Δυστυχώς politisg.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το ψέμα της δημοσιονομικής εξυγίανσης έχει κοντά πόδια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
