2013-11-25 23:16:27
Δημήτρης Ν.Πατσάκης,25.11.13
Η γνώση –ή καλύτερα η επίγνωση- των όσων συμβαίνουν και ταλανίζουν την καθημερινότητα και τις προσωπικές και συλλογικές προοπτικές μας, υποθέτουμε ότι είναι απαιτητή από όσους διαθέτουν τουλάχιστον στοιχειώδη ευφυϊα. Ποιός όμως είναι ο όγκος και ιδιαίτερα η ποιότητα και σημασία των πραγματικά χρήσιμων πληροφοριών που διαχέονται, εντυπώνονται στο μνημονικό και διαμορφώνουν την στάση του καθενός και των ομάδων στις οποίες ανήκει μπροστά στα υπαρκτά προβλήματα;
Όσο και αν προσπαθούμε να προσδιορίσουμε την ακρίβεια των πληροφοριών, πάντοτε υπάρχουν «σκοτεινά» σημεία και λεπτομέρειες που υποκρύπτονται, ιδιαίτερα στις κατάλληλες χρονικές στιγμές. Η σημασία της πληροφορίας σχετίζεται άμεσα με την χρονική στιγμή κατά την οποία αυτή είναι διαθέσιμη. Στην περίπτωση που το όποιο στοιχείο καθίσταται ευρύτερα γνωστό σε απώτερο χρόνο, η «αξία χρήσης» υποβιβάζεται σε στατιστικό στοιχείο, οριακής ή και μηδενικής χρησιμότητας.
Σε ό,τι αφορά στα μείζονα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας, υπάρχει πλήθος περιπτώσεων στις οποίες ο σχολιασμός γίνεται a la carte , ανάλογα με την οπτική γωνία, την πολιτική θεώρηση και την ενδεχόμενη εξηρτημένη σχέση του εκφέροντος άποψη, συντάκτη ή μέσου.
Το στοιχείο π.χ. της διασπάθισης δημοσίου χρήματος, ένεκα ανικανότητας χειρισμού στοιχειωδών κανόνων, χωρίς να υπονοείται πάντοτε χρηματισμός, αναφέρεται απλώς ως «εικόνα διάλυσης» του κρατικού μηχανισμού, παραγνωρίζοντας την ύπαρξη κάποιων που όφειλαν να ενεργήσουν κατά τα δέοντα.
Το ότι έχουμε «σπάσει κοντέρ» στις τομογραφίες, επιρρίπτεται απλώς στους παρόχους που τις εκτελούν, σαν να μην υπάρχουν προηγούμενοι «κρίκοι» της αλυσίδας. Το ότι είμαστε πίσω και από γειτονικές χώρες στην διαχείριση των πληροφοριών και την ανάλυση κινδύνου, οφείλεται ως συνήθως, στην αέναη υποβολή ενστάσεων και προσφυγών των προμηθευτών του εξοπλισμού και των προγραμμάτων. Μόνο που, οι «προστάτες» μας ουδέποτε έχουν π.χ. απεργήσει με το απλό αίτημα της κατάργησης υπογραφών και γραφειοκρατικών κωλυμάτων, ίσως γιατί έτσι κάποιοι θα «περισσέψουν».
Ένα από τα «βαρειά» επιχειρήματα των συστηματικών κριτών της καθημερινότητας, αφορά στην «εντιμότητα», όσο αυτή σχετίζεται με την επιλογή των «ικανών» να διαχειρισθούν αποτελεσματικά τα δημόσια πράγματα. Παρόλα αυτά, ισχυρή παραμένει η ένσταση περί της όντως ικανότητας των εντίμων. Ένας έντιμος δεν είναι κατ’ανάγκη και ικανότερος άλλων. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις, η τιμιότητα εξαντλείται στην διαχρονική απραξία, κυρίως λόγω ατολμίας σε διαδικασίες που θίγουν «κατεστημένες» νοοτροπίες και «θεσούλες».
Το αν και κατά πόσο π.χ. οι μηχανισμοί ελέγχου της φορολογικής ικανότητας και της εν τέλει είσπραξης των αναλογούντων φορολογικών επιβαρύνσεων από όσους διαθέτουν την οικονομική επιφάνεια είναι αποδοτικοί, λαμβανομένων υπόψη και των αμοιβών του προσωπικού, αποφεύγεται να θιχθεί, για λόγους που άπτονται της αντικειμενικής αξιολόγησης διαδικασιών και προσώπων.
Για το αν καταβάλλονται συντάξεις, επιδόματα και παντοειδείς κοινωνικές παροχές σε μη έχοντες ανάγκη, ακόμη και σε τεθνεώτες, αποδίδεται σταθερά η ευθύνη στους εκάστοτε πολιτικούς προϊσταμένους των υπηρεσιών, λες και οι τελευταίοι οφείλουν να ελέγχουν μέχρι κεραίας την αποτελεσματικότητα των υφισταμένων τους.
Αν κάποιος, πιστός στο πνεύμα του «όλα τα μπορώ», επιμένει να διαβεί τον πλημμυρισμένο χείμαρρο , με κίνδυνο να παρασυρθεί και να κινδυνεύσει, «ένοχος» θεωρείται a priori η πολιτική των μειώσεων των καταναλωτικών δαπανών στους Ο.Τ.Α. Αντίστοιχα, αν κτίζεις σε «μπαζωμένα» και ψάχνεις να βρεις κάποια στιγμή που ακριβώς βρισκόταν το κτίσμα, ευθύνεται η «πρωτοφανής θεομηνία» και οι μειώσεις των πρόσθετων αμοιβών των υπαλλήλων, λες και δεν υπάρχει Δήμος, Πολεοδομία, Αστυνομία, Δασαρχείο και –κυρίως- στοιχειώδης πρόβλεψη για το χείριστο ενδεχόμενο.
Οι διακηρύξεις περί «δωρεάν» υγείας, περισσότερου «κοινωνικού» κράτους, δαιμονοποίησης του ιδιωτικού τομέα και αντίστοιχα αγιοποίησης ό,τι δήποτε δημοσίου και κρατικού, απαιτώντας ταυτόχρονα και μειώσεις τελών, εισφορών και τιμοκαταλόγων, συνιστούν μερικά από τα συμπτώματα της «Ελληνικής περίπτωσης». Βεβαίως, οι «φίλοι του λαού», αποφεύγουν να πληροφορήσουν π.χ. πόσο κοστίζει ένας τόννος αστικών απορριμμάτων στους δημότες-χρήστες της υπηρεσίας και πόσο θα κόστιζε σε διαφορετική περίπτωση. Προφανώς δεν υπονοούμε ότι όλοι οι ιδιώτες είναι «Ο.Κ.» αλλά το αντίθετο είναι ,τις περισσότερες φορές,εμπειρικά αποδεδειγμένο.
Θα μπορούσε κανείς να γεμίσει «σεντόνια» με τα όσα μας «βολεύουν» να αποκρύπτουμε και «συμφέρουν» να υπερτονίζουμε. Πλην όμως, η συμπλήρωση του παρόντος είναι στην κρίση των αναγνωστών.
medispin
Η γνώση –ή καλύτερα η επίγνωση- των όσων συμβαίνουν και ταλανίζουν την καθημερινότητα και τις προσωπικές και συλλογικές προοπτικές μας, υποθέτουμε ότι είναι απαιτητή από όσους διαθέτουν τουλάχιστον στοιχειώδη ευφυϊα. Ποιός όμως είναι ο όγκος και ιδιαίτερα η ποιότητα και σημασία των πραγματικά χρήσιμων πληροφοριών που διαχέονται, εντυπώνονται στο μνημονικό και διαμορφώνουν την στάση του καθενός και των ομάδων στις οποίες ανήκει μπροστά στα υπαρκτά προβλήματα;
Όσο και αν προσπαθούμε να προσδιορίσουμε την ακρίβεια των πληροφοριών, πάντοτε υπάρχουν «σκοτεινά» σημεία και λεπτομέρειες που υποκρύπτονται, ιδιαίτερα στις κατάλληλες χρονικές στιγμές. Η σημασία της πληροφορίας σχετίζεται άμεσα με την χρονική στιγμή κατά την οποία αυτή είναι διαθέσιμη. Στην περίπτωση που το όποιο στοιχείο καθίσταται ευρύτερα γνωστό σε απώτερο χρόνο, η «αξία χρήσης» υποβιβάζεται σε στατιστικό στοιχείο, οριακής ή και μηδενικής χρησιμότητας.
Σε ό,τι αφορά στα μείζονα θέματα της τρέχουσας επικαιρότητας, υπάρχει πλήθος περιπτώσεων στις οποίες ο σχολιασμός γίνεται a la carte , ανάλογα με την οπτική γωνία, την πολιτική θεώρηση και την ενδεχόμενη εξηρτημένη σχέση του εκφέροντος άποψη, συντάκτη ή μέσου.
Το στοιχείο π.χ. της διασπάθισης δημοσίου χρήματος, ένεκα ανικανότητας χειρισμού στοιχειωδών κανόνων, χωρίς να υπονοείται πάντοτε χρηματισμός, αναφέρεται απλώς ως «εικόνα διάλυσης» του κρατικού μηχανισμού, παραγνωρίζοντας την ύπαρξη κάποιων που όφειλαν να ενεργήσουν κατά τα δέοντα.
Το ότι έχουμε «σπάσει κοντέρ» στις τομογραφίες, επιρρίπτεται απλώς στους παρόχους που τις εκτελούν, σαν να μην υπάρχουν προηγούμενοι «κρίκοι» της αλυσίδας. Το ότι είμαστε πίσω και από γειτονικές χώρες στην διαχείριση των πληροφοριών και την ανάλυση κινδύνου, οφείλεται ως συνήθως, στην αέναη υποβολή ενστάσεων και προσφυγών των προμηθευτών του εξοπλισμού και των προγραμμάτων. Μόνο που, οι «προστάτες» μας ουδέποτε έχουν π.χ. απεργήσει με το απλό αίτημα της κατάργησης υπογραφών και γραφειοκρατικών κωλυμάτων, ίσως γιατί έτσι κάποιοι θα «περισσέψουν».
Ένα από τα «βαρειά» επιχειρήματα των συστηματικών κριτών της καθημερινότητας, αφορά στην «εντιμότητα», όσο αυτή σχετίζεται με την επιλογή των «ικανών» να διαχειρισθούν αποτελεσματικά τα δημόσια πράγματα. Παρόλα αυτά, ισχυρή παραμένει η ένσταση περί της όντως ικανότητας των εντίμων. Ένας έντιμος δεν είναι κατ’ανάγκη και ικανότερος άλλων. Σε αρκετές μάλιστα περιπτώσεις, η τιμιότητα εξαντλείται στην διαχρονική απραξία, κυρίως λόγω ατολμίας σε διαδικασίες που θίγουν «κατεστημένες» νοοτροπίες και «θεσούλες».
Το αν και κατά πόσο π.χ. οι μηχανισμοί ελέγχου της φορολογικής ικανότητας και της εν τέλει είσπραξης των αναλογούντων φορολογικών επιβαρύνσεων από όσους διαθέτουν την οικονομική επιφάνεια είναι αποδοτικοί, λαμβανομένων υπόψη και των αμοιβών του προσωπικού, αποφεύγεται να θιχθεί, για λόγους που άπτονται της αντικειμενικής αξιολόγησης διαδικασιών και προσώπων.
Για το αν καταβάλλονται συντάξεις, επιδόματα και παντοειδείς κοινωνικές παροχές σε μη έχοντες ανάγκη, ακόμη και σε τεθνεώτες, αποδίδεται σταθερά η ευθύνη στους εκάστοτε πολιτικούς προϊσταμένους των υπηρεσιών, λες και οι τελευταίοι οφείλουν να ελέγχουν μέχρι κεραίας την αποτελεσματικότητα των υφισταμένων τους.
Αν κάποιος, πιστός στο πνεύμα του «όλα τα μπορώ», επιμένει να διαβεί τον πλημμυρισμένο χείμαρρο , με κίνδυνο να παρασυρθεί και να κινδυνεύσει, «ένοχος» θεωρείται a priori η πολιτική των μειώσεων των καταναλωτικών δαπανών στους Ο.Τ.Α. Αντίστοιχα, αν κτίζεις σε «μπαζωμένα» και ψάχνεις να βρεις κάποια στιγμή που ακριβώς βρισκόταν το κτίσμα, ευθύνεται η «πρωτοφανής θεομηνία» και οι μειώσεις των πρόσθετων αμοιβών των υπαλλήλων, λες και δεν υπάρχει Δήμος, Πολεοδομία, Αστυνομία, Δασαρχείο και –κυρίως- στοιχειώδης πρόβλεψη για το χείριστο ενδεχόμενο.
Οι διακηρύξεις περί «δωρεάν» υγείας, περισσότερου «κοινωνικού» κράτους, δαιμονοποίησης του ιδιωτικού τομέα και αντίστοιχα αγιοποίησης ό,τι δήποτε δημοσίου και κρατικού, απαιτώντας ταυτόχρονα και μειώσεις τελών, εισφορών και τιμοκαταλόγων, συνιστούν μερικά από τα συμπτώματα της «Ελληνικής περίπτωσης». Βεβαίως, οι «φίλοι του λαού», αποφεύγουν να πληροφορήσουν π.χ. πόσο κοστίζει ένας τόννος αστικών απορριμμάτων στους δημότες-χρήστες της υπηρεσίας και πόσο θα κόστιζε σε διαφορετική περίπτωση. Προφανώς δεν υπονοούμε ότι όλοι οι ιδιώτες είναι «Ο.Κ.» αλλά το αντίθετο είναι ,τις περισσότερες φορές,εμπειρικά αποδεδειγμένο.
Θα μπορούσε κανείς να γεμίσει «σεντόνια» με τα όσα μας «βολεύουν» να αποκρύπτουμε και «συμφέρουν» να υπερτονίζουμε. Πλην όμως, η συμπλήρωση του παρόντος είναι στην κρίση των αναγνωστών.
medispin
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
