2013-11-27 15:49:10
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Η χώρα χρειαζόταν συμμάζεμα. Χρειαζόταν και κάποτε έπρεπε να γίνει, σε αυτό θαρρώ πως συμφωνούμε όλοι. Οι ορδές της ατάλαντης πλειοψηφίας των ευγενών χειροκροτητών, των κατ’ έξιν υποστηρικτών των άλογων συμφερόντων, εισέβαλαν σε ένα ταλαίπωρο δημόσιο που πάλευε να εξασφαλίσει, πόσιν και βρώσιν, σε μόνιμα και πονηρά πεινασμένους νεοέλληνες, όπου και ‘’την είχαν δει αλλιώς’’ Δεν υπήρχε περίπτωση να μην εκραγεί το σύστημα. Από καιρό μετρούσε αντίστροφα γλείφοντας τις αμαρτίες του προσπαθώντας να ιάνει τις ήδη ανήκεστες βλάβες του.
Δωροδοκίες, κλεψιές, πρόστυχα συμφέροντα, και στραβά δασκαλεμένη νοοτροπία και ίσως αυτή η τελευταία, να ήταν και ό,τι το χειρότερο μας συνέβη, γιατί υπέσκαπτε το μέλλον με τέμπο παρήγορο, γαλουχώντας στρεβλούς χαρακτήρες και ελπίδες άκοπης επιτυχίας μέσα στο περιβάλλον το δυστυχές.
Ουδέποτε υπήρξε ευμάρεια συναισθηματική ή έστω και υλική, σε επαίσχυντο δόγμα. Ουδέποτε. Η όποια στρεβλότητα αργά ή γρήγορα αποκαλύπτει την καμπύλη που προβάλλει για ευθεία σε θέα κοινή, η οποία και αποτινάσσει την συνδρομή των ιθυνόντωντην στρεβλότητά της καθαιρομένη επαξίως με τρόπο γλυκύ. Εμάς μας έλαχε ο άλλος ο τρόπος. Εκείνος που ήθελε την βίαιη προσαρμογή ως λύση.
Οι χρόνια εκτρέφοντες τις ''καμπύλες των ευθειών'', ευρέθησαν προ των τετελεσμένων που καλλιεργούσαν και προσπάθησαν με οπισθόβουλο τρόπο να ισιώσουν την λαθεμένη πορεία.
Δεν γίνεται όμως έτσι!
Δεν μπορεί να γίνει με τον τρόπο αυτό, διότι το στραβωμένο ξύλο, πρώτα το γλυκαίνεις σε νερό και κατόπιν το βάζεις σε καλούπι. Αλλιώς σπάει, δεν χρειάζεται δα και ιδιαίτερο μυαλό. Αγάπη για το υλικό που κρατάς χρειάζεται και σύνεση…
Η λύση ετούτης της βίαιης προσαρμογής, καταδεικνύει αφ’ ενός μεν την ελαφρότητα του καπετάνιου και τον ενδοτισμό του στις έξωθεν συνταγές, παρά την διαπραγματευτική του ικανότητα (η οποία ασφαλώς και δεν δύναται να βαθμολογηθεί, κάτω του μηδενός ούσα).
Όλοι οι απαιτητές όλων εκείνων που θεωρούσαν καλώς ή κακώς πως τους ανήκουν όλα εκείνα που πίστευαν, χρειαζόταν τα νομίσματά τους(και με τις δύο έννοιες), τώρα! Ποτέ τους δεν νοιάστηκαν για οτιδήποτε αφορούσε την κοινωνία... Ποτέ τους και αυτό είναι που τους κάνει να κερδίζουν επαξίως, τον τίτλο του επικυρίαρχου.
Τα λεφτά τώρα.
Αδιάφορο το που θα βρεθούν. Απλά έπρεπε να βρεθούν.
Πολλές φορές μάλιστα είπαν: δώστε μας ισοδύναμα. Δεν ενδιαφέρθηκαν για κανένα λαό και θα ήταν πολύ αστείο να μιλούσαμε ακόμη και για την υπόνοια ήθους ή έστω ανθρωπιάς. Και αυτοί σαν ξένοι κατακτητές κάνουν την δουλειά τους, οι δικοί μας όμως;
Είναι επιεικώς ασυγχώρητη η στάση των δικών μας ανθρώπων. Δεν λέω πολιτικών, λέω ανθρώπων. Είναι αξιοσημείωτη η απανθρωπιά και αναλγησία τους. Όχι, δεν είναι ηγέτες εκείνοι οι οποίοι άγονται και φέρονται σαν τα σκυλιά ζητιανεύοντας κόκαλα τυλιγμένα με κορδέλες ευσήμων, ευχές για το καλώς πράττειν και οδηγίες για την συνέχιση αυτού που ασφαλώς και συμφέρει όλους εκείνους που έχουν λαμβάνειν.
Η κατήφεια και η λύπη, του λαού προέρχεται τόσο από τον συμμερισμό της πεποίθησης της ιδέας, της άδικης μεταχείρισης όσο και από την ιταμή διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Δεν είναι δυνατόν οι στημένες συνεντεύξεις των κουμανταδόρων με τους δοτούς δημοσιογράφους, να μην εξοργίζουν όλους εκείνους που νοιώθουν την κοροϊδία. Επίσης δεν είναι δυνατόν οι συνεχείς προσομοιώσεις της τακτικής προς όφελος αλλότριων συμφερόντων, να αφήνουν περιθώρια αγαστής συνεργασίας πολιτών-κράτους ούτε και είναι ανεξήγητη η έχθρα που αποκτά διαστάσεις μεταξύ των αντίπαλων πλέον ομάδων, του λαού από την μια και της εξουσίας από την άλλη…
politisg.blogspot.gr
Η χώρα χρειαζόταν συμμάζεμα. Χρειαζόταν και κάποτε έπρεπε να γίνει, σε αυτό θαρρώ πως συμφωνούμε όλοι. Οι ορδές της ατάλαντης πλειοψηφίας των ευγενών χειροκροτητών, των κατ’ έξιν υποστηρικτών των άλογων συμφερόντων, εισέβαλαν σε ένα ταλαίπωρο δημόσιο που πάλευε να εξασφαλίσει, πόσιν και βρώσιν, σε μόνιμα και πονηρά πεινασμένους νεοέλληνες, όπου και ‘’την είχαν δει αλλιώς’’ Δεν υπήρχε περίπτωση να μην εκραγεί το σύστημα. Από καιρό μετρούσε αντίστροφα γλείφοντας τις αμαρτίες του προσπαθώντας να ιάνει τις ήδη ανήκεστες βλάβες του.
Δωροδοκίες, κλεψιές, πρόστυχα συμφέροντα, και στραβά δασκαλεμένη νοοτροπία και ίσως αυτή η τελευταία, να ήταν και ό,τι το χειρότερο μας συνέβη, γιατί υπέσκαπτε το μέλλον με τέμπο παρήγορο, γαλουχώντας στρεβλούς χαρακτήρες και ελπίδες άκοπης επιτυχίας μέσα στο περιβάλλον το δυστυχές.
Ουδέποτε υπήρξε ευμάρεια συναισθηματική ή έστω και υλική, σε επαίσχυντο δόγμα. Ουδέποτε. Η όποια στρεβλότητα αργά ή γρήγορα αποκαλύπτει την καμπύλη που προβάλλει για ευθεία σε θέα κοινή, η οποία και αποτινάσσει την συνδρομή των ιθυνόντωντην στρεβλότητά της καθαιρομένη επαξίως με τρόπο γλυκύ. Εμάς μας έλαχε ο άλλος ο τρόπος. Εκείνος που ήθελε την βίαιη προσαρμογή ως λύση.
Οι χρόνια εκτρέφοντες τις ''καμπύλες των ευθειών'', ευρέθησαν προ των τετελεσμένων που καλλιεργούσαν και προσπάθησαν με οπισθόβουλο τρόπο να ισιώσουν την λαθεμένη πορεία.
Δεν γίνεται όμως έτσι!
Δεν μπορεί να γίνει με τον τρόπο αυτό, διότι το στραβωμένο ξύλο, πρώτα το γλυκαίνεις σε νερό και κατόπιν το βάζεις σε καλούπι. Αλλιώς σπάει, δεν χρειάζεται δα και ιδιαίτερο μυαλό. Αγάπη για το υλικό που κρατάς χρειάζεται και σύνεση…
Η λύση ετούτης της βίαιης προσαρμογής, καταδεικνύει αφ’ ενός μεν την ελαφρότητα του καπετάνιου και τον ενδοτισμό του στις έξωθεν συνταγές, παρά την διαπραγματευτική του ικανότητα (η οποία ασφαλώς και δεν δύναται να βαθμολογηθεί, κάτω του μηδενός ούσα).
Όλοι οι απαιτητές όλων εκείνων που θεωρούσαν καλώς ή κακώς πως τους ανήκουν όλα εκείνα που πίστευαν, χρειαζόταν τα νομίσματά τους(και με τις δύο έννοιες), τώρα! Ποτέ τους δεν νοιάστηκαν για οτιδήποτε αφορούσε την κοινωνία... Ποτέ τους και αυτό είναι που τους κάνει να κερδίζουν επαξίως, τον τίτλο του επικυρίαρχου.
Τα λεφτά τώρα.
Αδιάφορο το που θα βρεθούν. Απλά έπρεπε να βρεθούν.
Πολλές φορές μάλιστα είπαν: δώστε μας ισοδύναμα. Δεν ενδιαφέρθηκαν για κανένα λαό και θα ήταν πολύ αστείο να μιλούσαμε ακόμη και για την υπόνοια ήθους ή έστω ανθρωπιάς. Και αυτοί σαν ξένοι κατακτητές κάνουν την δουλειά τους, οι δικοί μας όμως;
Είναι επιεικώς ασυγχώρητη η στάση των δικών μας ανθρώπων. Δεν λέω πολιτικών, λέω ανθρώπων. Είναι αξιοσημείωτη η απανθρωπιά και αναλγησία τους. Όχι, δεν είναι ηγέτες εκείνοι οι οποίοι άγονται και φέρονται σαν τα σκυλιά ζητιανεύοντας κόκαλα τυλιγμένα με κορδέλες ευσήμων, ευχές για το καλώς πράττειν και οδηγίες για την συνέχιση αυτού που ασφαλώς και συμφέρει όλους εκείνους που έχουν λαμβάνειν.
Η κατήφεια και η λύπη, του λαού προέρχεται τόσο από τον συμμερισμό της πεποίθησης της ιδέας, της άδικης μεταχείρισης όσο και από την ιταμή διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Δεν είναι δυνατόν οι στημένες συνεντεύξεις των κουμανταδόρων με τους δοτούς δημοσιογράφους, να μην εξοργίζουν όλους εκείνους που νοιώθουν την κοροϊδία. Επίσης δεν είναι δυνατόν οι συνεχείς προσομοιώσεις της τακτικής προς όφελος αλλότριων συμφερόντων, να αφήνουν περιθώρια αγαστής συνεργασίας πολιτών-κράτους ούτε και είναι ανεξήγητη η έχθρα που αποκτά διαστάσεις μεταξύ των αντίπαλων πλέον ομάδων, του λαού από την μια και της εξουσίας από την άλλη…
politisg.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αφήστε τα iPhone και πάρτε κινητά με Android, προτείνει ο Mr Google
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
