2013-12-03 15:14:06
του Κίμωνα Γεωργακάκη
Η επανένταξη του Ιράν στο διεθνές σκηνικό σηματοδοτεί μια νέα προσπάθεια «ειρηνικής», προσωρινής ενδεχόμενα, συνεννόησης των εμπλεκομένων στην Μέση Ανατολή χωρών με εκατέροθεν υποχωρήσεις στα πλαίσια... της διπλωματίας, η οποία ουδείς γνωρίζει για πόσο ακόμα θα «λειτουργεί». Μετά το Ιράν, σειρά παίρνει η «ειρηνική» διευθέτηση των προβλημάτων στην Συρία και την Παλαιστίνη. Οι Αμερικανοί προσπαθούν να δώσουν ένα τέλος στις ανοιχτές συγκρούσεις στην περιοχή, λαμβάνοντας όμως υπόψη αναγκαστικά τις απαιτήσεις του Κρεμλίνου.
Ταυτόχρονα τα μάτια της Ουάσινγκτον δεν «φεύγουν» ποτέ από την Ελλάδα, της οποίας το πολιτικό δυναμικό εννοείται πως απέχει από τις γεωπολιτικές ζυμώσεις της ευρύτερης περιοχής. Οι Αμερικανοί αναζητούν ηγέτη απόλυτα προσηλωμένο στην πολιτική της «αστερόεσσας», προκειμένου να απομακρύνουν την γερμανική επιρροή και την ρωσική, οικονομική αρχικά, διείσδυση στην χώρα μας. Η πολιτική Σαμαρά δεν απορρίπτει μεν το αμερικανικό παράγοντα, αλλά προσανατολίζεται σαφώς στις γερμανικές επιταγές, κάτι που επιβεβαιώνεται από τα τελευταία κολακευτικά σχόλια των Γερμανών, οι οποίοι βρίσκονται ακόμα σε αντιπαράθεση με την άλλη μεριά του Ατλαντικού σε σχέση με την πορεία της Ευρώπης.
Έτσι στον Λευκό Οίκο σιγοντάρουν ως γνωστόν τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ωστόσο σπαταλάει χρόνο στο να μετατρέψει το κόμμα του σε σοσιαλδημοκρατικό, «σβήνοντας» την δυναμική της αριστερής αντιπολίτευσης και προκαλώντας πολλές αντιδράσεις στο εσωτερικό της παράταξής του. Τον συγκεκριμένο χρόνο σπεύδουν να εκμεταλλευτούν δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, με σκοπό να γίνουν ο τρίτος πόλος, τον οποίο δεν θα μπορεί να παραβλέψει η Ουάσινγκτον. Ο συγκεκριμένος χώρος έχει αρχίσει, αν και παραδοσιακά φιλό-γερμανικός λόγω σημιτικού στρατοπέδου, να ασκεί κριτική στην ευρωπαϊκή πολιτική Μέρκελ και να παρουσιάζεται φιλοατλαντικός.
Οι Αμερικανοί δεν μπορούν να παραβλέψουν βέβαια και τον George Papandreou, ο οποίος άνοιξε την κερκόπορτα για να μπει το ΔΝΤ, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Ο GAP δεν λέει να αποκολληθεί από τα εσωτερικά της χώρας μας, γεγονός που δεν μπορεί να αποκλείσει μελλοντική εκ νέου ανάμειξή του.
Στα ίδια πλαίσια κινούνται κι άλλοι κομματικοί μηχανισμοί στην Ελλάδα και σκοπός όλων είναι να αρέσουν στον άλφα ή βήτα προστάτη της χώρας, προκειμένου να κερδίσουν την εύνοια διεθνών συμφερόντων και να «κυβερνήσουν» βάσει ξένων υποδείξεων. Η συγκεκριμένη διαμάχη με μότο «σε ποιον ανήκωμεν τελικά» καθυστερεί την χώρα από το να κινηθεί πολυδιάστατα και να αναλάβει δραστικό ρόλο στις γεωπολιτικές εξελίξεις, όπως θα μπορούσε να έχει συμβεί π.χ. σε Συρία και Ιράν.
Από την άλλη μεριά, παρά τον σαφή δυτικό προσανατολισμό της χώρας (είτε Ευρώπη είτε Η.Π.Α.), η διαμάχη -ας τους ονομάσουμε- νέο-ατλαντιστών/παλαιό-ευρωπαϊστών έχει δώσει χώρους διείσδυσης και στην Ρωσία και αυτή την στιγμή η Ελλάδα φαίνεται ότι ανήκει σε όλους, αφού λόγω γεωγραφικής θέσης, διπλωματικών συγκυριών και ανόδου της «Αρκούδας» δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αποκλειστεί κανένας. Έτσι υπογράφονται συμφωνίες πανταχόθεν με τελευταία την αμυντική με το Κρεμλίνο. Ακόμα και παραδοσιακοί φιλοατλαντιστές παραδέχονται πλέον ανοιχτά πως η Ρωσία είναι πολύ μεγάλη για να κάνει η Ελλάδα ότι δεν την βλέπει.
Όσο λοιπόν δεν κατασταλάζει η διαμάχη αφενός των εξωτερικών συμφερόντων, αφετέρου των εσωτερικών εκπροσωπών τους, η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να επιλέξει στρατόπεδο, άρα φωτογραφίζεται ως «απαθής-ουδέτερη» σε μια περίοδο αρκετά ρευστή, της οποίας η κατάληξη δεν θα είναι ευχάριστη. Ωστόσο, η έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων εμποδίζει την χώρα να κινηθεί σε όλα τα επίπεδα ενεργά και πολυδιάστατα. Συνεπώς, ελλείψει σχεδιασμού, απλά εφαρμόζονται σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο πρακτικές παγκοσμιοποίησης, οι οποίες θα φέρουν ακόμα πιο δύσκολες μέρες για όλους μας pygmi.gr
Η επανένταξη του Ιράν στο διεθνές σκηνικό σηματοδοτεί μια νέα προσπάθεια «ειρηνικής», προσωρινής ενδεχόμενα, συνεννόησης των εμπλεκομένων στην Μέση Ανατολή χωρών με εκατέροθεν υποχωρήσεις στα πλαίσια... της διπλωματίας, η οποία ουδείς γνωρίζει για πόσο ακόμα θα «λειτουργεί». Μετά το Ιράν, σειρά παίρνει η «ειρηνική» διευθέτηση των προβλημάτων στην Συρία και την Παλαιστίνη. Οι Αμερικανοί προσπαθούν να δώσουν ένα τέλος στις ανοιχτές συγκρούσεις στην περιοχή, λαμβάνοντας όμως υπόψη αναγκαστικά τις απαιτήσεις του Κρεμλίνου.
Ταυτόχρονα τα μάτια της Ουάσινγκτον δεν «φεύγουν» ποτέ από την Ελλάδα, της οποίας το πολιτικό δυναμικό εννοείται πως απέχει από τις γεωπολιτικές ζυμώσεις της ευρύτερης περιοχής. Οι Αμερικανοί αναζητούν ηγέτη απόλυτα προσηλωμένο στην πολιτική της «αστερόεσσας», προκειμένου να απομακρύνουν την γερμανική επιρροή και την ρωσική, οικονομική αρχικά, διείσδυση στην χώρα μας. Η πολιτική Σαμαρά δεν απορρίπτει μεν το αμερικανικό παράγοντα, αλλά προσανατολίζεται σαφώς στις γερμανικές επιταγές, κάτι που επιβεβαιώνεται από τα τελευταία κολακευτικά σχόλια των Γερμανών, οι οποίοι βρίσκονται ακόμα σε αντιπαράθεση με την άλλη μεριά του Ατλαντικού σε σχέση με την πορεία της Ευρώπης.
Έτσι στον Λευκό Οίκο σιγοντάρουν ως γνωστόν τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ωστόσο σπαταλάει χρόνο στο να μετατρέψει το κόμμα του σε σοσιαλδημοκρατικό, «σβήνοντας» την δυναμική της αριστερής αντιπολίτευσης και προκαλώντας πολλές αντιδράσεις στο εσωτερικό της παράταξής του. Τον συγκεκριμένο χρόνο σπεύδουν να εκμεταλλευτούν δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, με σκοπό να γίνουν ο τρίτος πόλος, τον οποίο δεν θα μπορεί να παραβλέψει η Ουάσινγκτον. Ο συγκεκριμένος χώρος έχει αρχίσει, αν και παραδοσιακά φιλό-γερμανικός λόγω σημιτικού στρατοπέδου, να ασκεί κριτική στην ευρωπαϊκή πολιτική Μέρκελ και να παρουσιάζεται φιλοατλαντικός.
Οι Αμερικανοί δεν μπορούν να παραβλέψουν βέβαια και τον George Papandreou, ο οποίος άνοιξε την κερκόπορτα για να μπει το ΔΝΤ, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Ο GAP δεν λέει να αποκολληθεί από τα εσωτερικά της χώρας μας, γεγονός που δεν μπορεί να αποκλείσει μελλοντική εκ νέου ανάμειξή του.
Στα ίδια πλαίσια κινούνται κι άλλοι κομματικοί μηχανισμοί στην Ελλάδα και σκοπός όλων είναι να αρέσουν στον άλφα ή βήτα προστάτη της χώρας, προκειμένου να κερδίσουν την εύνοια διεθνών συμφερόντων και να «κυβερνήσουν» βάσει ξένων υποδείξεων. Η συγκεκριμένη διαμάχη με μότο «σε ποιον ανήκωμεν τελικά» καθυστερεί την χώρα από το να κινηθεί πολυδιάστατα και να αναλάβει δραστικό ρόλο στις γεωπολιτικές εξελίξεις, όπως θα μπορούσε να έχει συμβεί π.χ. σε Συρία και Ιράν.
Από την άλλη μεριά, παρά τον σαφή δυτικό προσανατολισμό της χώρας (είτε Ευρώπη είτε Η.Π.Α.), η διαμάχη -ας τους ονομάσουμε- νέο-ατλαντιστών/παλαιό-ευρωπαϊστών έχει δώσει χώρους διείσδυσης και στην Ρωσία και αυτή την στιγμή η Ελλάδα φαίνεται ότι ανήκει σε όλους, αφού λόγω γεωγραφικής θέσης, διπλωματικών συγκυριών και ανόδου της «Αρκούδας» δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να αποκλειστεί κανένας. Έτσι υπογράφονται συμφωνίες πανταχόθεν με τελευταία την αμυντική με το Κρεμλίνο. Ακόμα και παραδοσιακοί φιλοατλαντιστές παραδέχονται πλέον ανοιχτά πως η Ρωσία είναι πολύ μεγάλη για να κάνει η Ελλάδα ότι δεν την βλέπει.
Όσο λοιπόν δεν κατασταλάζει η διαμάχη αφενός των εξωτερικών συμφερόντων, αφετέρου των εσωτερικών εκπροσωπών τους, η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να επιλέξει στρατόπεδο, άρα φωτογραφίζεται ως «απαθής-ουδέτερη» σε μια περίοδο αρκετά ρευστή, της οποίας η κατάληξη δεν θα είναι ευχάριστη. Ωστόσο, η έλλειψη συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων εμποδίζει την χώρα να κινηθεί σε όλα τα επίπεδα ενεργά και πολυδιάστατα. Συνεπώς, ελλείψει σχεδιασμού, απλά εφαρμόζονται σε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο πρακτικές παγκοσμιοποίησης, οι οποίες θα φέρουν ακόμα πιο δύσκολες μέρες για όλους μας pygmi.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σύγκρουση με την Τρόικα, τον Πελεγρίνη, τους γιατρούς... !!!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
9 προϊόντα που δεν γνωρίζουν κρίση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
