2013-12-06 16:04:07
Μοιράζονται τους ίδιους χώρους, φοράνε το ίδιο παντελόνι και χιτώνιο. Έχουν την ίδια αγωνία και το αίσθημα ευθύνης, κάνουν το σταυρό τους στις θεομηνίες και στις πυρκαγιές και κάθονται πάνω από ένα τηλέφωνο περιμένοντας να χτυπήσει...Είναι οι εθελοντές πυροσβέστες που συμπληρώνουν τα "δάκτυλα" του Σώματος της Πυροσβεστικής.
Σε πανελλαδικό επίπεδο είναι 1500, στο Ηράκλειο 30 ενεργοί. Είναι υποχρεωμένοι να καλύπτουν τρία 8ωρα ανά μήνα. Πολλοί κάνουν πολλά περισσότερα, κάποιοι καλύπτουν και 15 βάρδιες - μπορεί και 20 μηνιαίως!
Όχι, δε θέλουν να αποκτήσουν μόρια - το κάνουν μόνο και μόνο για να προσφέρουν. Ένας από αυτούς είναι ο Γιάννης Σαβοϊδάκης. Ο Γιάννης είναι 25 ετών σήμερα και εργάζεται σε ένα κατάστημα. Με τις βάρδιες του καλύπτει το μισό μήνα και αν χρειαστεί και παραπάνω.
Όταν ήταν φαντάρος η μονάδα του κλήθηκε να παρέμβει σε μια πυρκαγιά. Λίγο μετά αφού απολύθηκε αποφάσισε να καταταγεί «εθελοντικά στο σώμα».
Στην αρχή το έκανε για να συγκεντρώσει μόρια, όμως δεν έχει καταθέσει τα χαρτιά του σε καμία προκήρυξη τα τελευταία 9 χρόνια που είναι εθελοντής πυροσβέστης. Δε διστάζει να πει ότι τώρα, όπως έγιναν τα πράγματα, δεν αξίζει. Τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους και οι μόνιμοι. Για τον 25χρονο εθελοντή, αυτά που αξίζουν είναι άλλα και τα εξηγεί με ένα συμβάν στο οποίο συμμετείχε.
«Το 2010 είχε πιάσει φωτιά ένα μπαρ στο κέντρο. Η κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Είχαν έρθει να βοηθήσουν και από άλλες μονάδες όμως όσοι και να ήμασταν δε φτάναμε, δεν μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε. Τότε κατάλαβα τί σημαίνει σε δύσκολη στιγμή να υπάρχει ένα χέρι παραπάνω για βοήθεια».
«Η βάρδια που κάνει υπηρεσία είναι μια γροθιά, όλοι μαζί»
Ο Γιώργος Αλατσάκης είναι αρχιπυροσβέστης εθελοντής. Το 2001 εκπαιδεύτηκε. Σήμερα με 12 χρόνια προϋπηρεσίας είναι ο παλαιότερος εθελοντής, στο Νομό Ηρακλείου.
Είναι εκπαιδευτικός στο επάγγελμα. Όταν πήγε στο σώμα ως εθελοντής δεν είχε ακόμα διοριστεί. Αυτό έγινε αργότερα, όμως δε σκέφτηκε ούτε μια ημέρα να τα παρατήσει. Σήμερα κάνει 7-8 βάρδιες το μήνα το χειμώνα, το καλοκαίρι περισσότερες, ενώ είναι πάντα σε ετοιμότητα όταν τον καλεί η υπηρεσία.
Στην κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών οι εθελοντές είχαν επικοινωνήσει με την υπηρεσία. Μερικοί περίμεναν πάνω από ένα τηλέφωνο για να πάνε να βοηθήσουν τους συναδέλφους τους. Μπορεί να μην είναι μόνιμοι αλλά αυτό δεν επηρεάζει τις μεταξύ τους σχέσεις .Υπάρχει ένα περίεργο δέσιμο πέρα από την ευθύνη,
Για κάποιον που είναι στη δουλειά και κοιτάει το ρολόι για να φύγει, η συνέπεια του εθελοντή είναι αδιανόητη.
«Στην αρχή είχα βλέψεις για το πυροσβεστικό σώμα - όλοι θέλαμε να μπούμε. Εγώ στο μεταξύ διορίστηκα και συνεχίζω. Δεν είναι μόνο η προσφορά που σε κρατάει στην πυροσβεστική - αν και είναι η πρώτη - είναι και το δέσιμο που υπάρχει με τους μόνιμους. Περνάμε μαζί. Όποτε περνάμε από την πυροσβεστική και δούμε ότι λείπουνε τα αυτοκίνητα, σταματάμε και ρωτάμε που έχουν πάει. Είναι ένα συναίσθημα που είναι δύσκολο να το περιγράψω».
Οι εθελοντές, όταν πάνε στο πυροσβεστικό σώμα, η πολιτεία τους προσφέρει μια στολή και δύο υπηρεσιακά καπέλα, τύπου τζόκεϊ. Κράνος μπορεί να τους δώσει κανένας μόνιμος, αλλιώς το αγοράζουν, παρά το γεγονός ότι η νομοθεσία (νόμος 4029) προβλέπει μέτρα ατομικής προστασίας. Το ασημένιο κράνος κοστίζει από 350-400 ευρώ, το κόκκινο είναι πιο οικονομικό.
Αγοράζουν επίσης και τις αρβύλες αλλά και ό,τι άλλο χρειαστεί. Και πολλά χρειάζονται διότι ακόμα και ένα απλό περιστατικό μπορεί να εξελιχθεί σε τραγωδία.
«Μια ημέρα στην υπηρεσία χτύπησε το τηλέφωνο και μας ειδοποίησαν για ένα απλό συμβάν, για μια φιάλη υγραερίου.
Έφυγε κλιμάκιο με μόνιμους κι εθελοντές. Mόλις έφτασαν στο σημείο και πριν κατέβουν από το αυτοκίνητο, η φιάλη έσκασε. Αυτό δεν έπρεπε να γίνει, υπό κανονικές συνθήκες, δεν έπρεπε να σκάσει
Δε θα ξεχάσω την αγωνία που είχαμε στο σταθμό - τα ακούγαμε όλα μέσω ασυρμάτου. H αγωνία μας δεν περιγράφεται. Αυτές είναι οι στιγμές που σου μένουν.
Εκεί καταλαβαίνεις τ;i σημαίνει συνεργασία, ομαδικότητα. Eίμαστε αδέρφια εκείνη την ώρα, δε γίνονται διακρίσεις μεταξύ μόνιμων και εθελοντών. Η βάρδια που κάνει η υπηρεσία είναι μια γροθιά - όλοι μαζί».
Όπως όλοι οι πυροσβέστες, έτσι και ο Γιώργος Αλατσάκης έχει κινδυνεύσει κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων. Όταν όμως είσαι έξω, δε σκέπτεσαι ατομικά αλλά ομαδικά.
«Φέτος στη Μεσαρά, στα Πηγαϊδάκια, φυσούσε δυνατός αέρας. Προσπαθήσαμε να σώσουμε ένα θερμοκήπιο, την περιουσία ενός ανθρώπου. Μας κύκλωσε η φωτιά. Δύσκολη στιγμή... Το ότι σωθήκαμε και προλάβαμε να φύγουμε ήταν θέμα εμπειρίας. Η φωτιά είναι απρόβλεπτη… και μόνο τέτοιες ώρες το νιώθεις, το καταλαβαίνεις. Πάντα λειτουργείς ως ομάδα, ποτέ δε σκέπτεσαι τον εαυτό σου».
Το 2008 ιδρύθηκε η Πανελλήνια Ένωση Εθελοντών Πυροσβεστικού Σώματος διεκδικώντας τα αυτονόητα, όπως τα μέτρα ατομικής προστασίας.
Η γουρλού της βάρδιας
Όταν η 21χρονη Κατερίνα Κανακουσάκη έχει υπηρεσία, το τηλέφωνο στην πυροσβεστική δε χτυπάει. Κάνει τις υποχρεωτικές της βάρδιες διότι έρχεται από το Αρκαλοχώρι. Έχει δει τη φωτιά να καίει τις περιουσίες των ανθρώπων. Αυτός ίσως ήταν ένας λόγος που αποφάσισε να προσφέρει τις υπηρεσίες της.
«Είμαι εθελόντρια περίπου 8 μήνες. Δεν έχω πάει ακόμα σε σοβαρό συμβάν - προς το παρόν είμαι στο ασανσέρ» λέει γελώντας στο MadeinCreta η Κατερίνα. Ήταν η μόνη γυναίκα στη βάρδια.
Ολόκληρο το ρεπορτάζ στο MadeinCreta Tromaktiko
Σε πανελλαδικό επίπεδο είναι 1500, στο Ηράκλειο 30 ενεργοί. Είναι υποχρεωμένοι να καλύπτουν τρία 8ωρα ανά μήνα. Πολλοί κάνουν πολλά περισσότερα, κάποιοι καλύπτουν και 15 βάρδιες - μπορεί και 20 μηνιαίως!
Όχι, δε θέλουν να αποκτήσουν μόρια - το κάνουν μόνο και μόνο για να προσφέρουν. Ένας από αυτούς είναι ο Γιάννης Σαβοϊδάκης. Ο Γιάννης είναι 25 ετών σήμερα και εργάζεται σε ένα κατάστημα. Με τις βάρδιες του καλύπτει το μισό μήνα και αν χρειαστεί και παραπάνω.
Όταν ήταν φαντάρος η μονάδα του κλήθηκε να παρέμβει σε μια πυρκαγιά. Λίγο μετά αφού απολύθηκε αποφάσισε να καταταγεί «εθελοντικά στο σώμα».
Στην αρχή το έκανε για να συγκεντρώσει μόρια, όμως δεν έχει καταθέσει τα χαρτιά του σε καμία προκήρυξη τα τελευταία 9 χρόνια που είναι εθελοντής πυροσβέστης. Δε διστάζει να πει ότι τώρα, όπως έγιναν τα πράγματα, δεν αξίζει. Τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους και οι μόνιμοι. Για τον 25χρονο εθελοντή, αυτά που αξίζουν είναι άλλα και τα εξηγεί με ένα συμβάν στο οποίο συμμετείχε.
«Το 2010 είχε πιάσει φωτιά ένα μπαρ στο κέντρο. Η κατάσταση ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Είχαν έρθει να βοηθήσουν και από άλλες μονάδες όμως όσοι και να ήμασταν δε φτάναμε, δεν μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε. Τότε κατάλαβα τί σημαίνει σε δύσκολη στιγμή να υπάρχει ένα χέρι παραπάνω για βοήθεια».
«Η βάρδια που κάνει υπηρεσία είναι μια γροθιά, όλοι μαζί»
Ο Γιώργος Αλατσάκης είναι αρχιπυροσβέστης εθελοντής. Το 2001 εκπαιδεύτηκε. Σήμερα με 12 χρόνια προϋπηρεσίας είναι ο παλαιότερος εθελοντής, στο Νομό Ηρακλείου.
Είναι εκπαιδευτικός στο επάγγελμα. Όταν πήγε στο σώμα ως εθελοντής δεν είχε ακόμα διοριστεί. Αυτό έγινε αργότερα, όμως δε σκέφτηκε ούτε μια ημέρα να τα παρατήσει. Σήμερα κάνει 7-8 βάρδιες το μήνα το χειμώνα, το καλοκαίρι περισσότερες, ενώ είναι πάντα σε ετοιμότητα όταν τον καλεί η υπηρεσία.
Στην κακοκαιρία των προηγούμενων ημερών οι εθελοντές είχαν επικοινωνήσει με την υπηρεσία. Μερικοί περίμεναν πάνω από ένα τηλέφωνο για να πάνε να βοηθήσουν τους συναδέλφους τους. Μπορεί να μην είναι μόνιμοι αλλά αυτό δεν επηρεάζει τις μεταξύ τους σχέσεις .Υπάρχει ένα περίεργο δέσιμο πέρα από την ευθύνη,
Για κάποιον που είναι στη δουλειά και κοιτάει το ρολόι για να φύγει, η συνέπεια του εθελοντή είναι αδιανόητη.
«Στην αρχή είχα βλέψεις για το πυροσβεστικό σώμα - όλοι θέλαμε να μπούμε. Εγώ στο μεταξύ διορίστηκα και συνεχίζω. Δεν είναι μόνο η προσφορά που σε κρατάει στην πυροσβεστική - αν και είναι η πρώτη - είναι και το δέσιμο που υπάρχει με τους μόνιμους. Περνάμε μαζί. Όποτε περνάμε από την πυροσβεστική και δούμε ότι λείπουνε τα αυτοκίνητα, σταματάμε και ρωτάμε που έχουν πάει. Είναι ένα συναίσθημα που είναι δύσκολο να το περιγράψω».
Οι εθελοντές, όταν πάνε στο πυροσβεστικό σώμα, η πολιτεία τους προσφέρει μια στολή και δύο υπηρεσιακά καπέλα, τύπου τζόκεϊ. Κράνος μπορεί να τους δώσει κανένας μόνιμος, αλλιώς το αγοράζουν, παρά το γεγονός ότι η νομοθεσία (νόμος 4029) προβλέπει μέτρα ατομικής προστασίας. Το ασημένιο κράνος κοστίζει από 350-400 ευρώ, το κόκκινο είναι πιο οικονομικό.
Αγοράζουν επίσης και τις αρβύλες αλλά και ό,τι άλλο χρειαστεί. Και πολλά χρειάζονται διότι ακόμα και ένα απλό περιστατικό μπορεί να εξελιχθεί σε τραγωδία.
«Μια ημέρα στην υπηρεσία χτύπησε το τηλέφωνο και μας ειδοποίησαν για ένα απλό συμβάν, για μια φιάλη υγραερίου.
Έφυγε κλιμάκιο με μόνιμους κι εθελοντές. Mόλις έφτασαν στο σημείο και πριν κατέβουν από το αυτοκίνητο, η φιάλη έσκασε. Αυτό δεν έπρεπε να γίνει, υπό κανονικές συνθήκες, δεν έπρεπε να σκάσει
Δε θα ξεχάσω την αγωνία που είχαμε στο σταθμό - τα ακούγαμε όλα μέσω ασυρμάτου. H αγωνία μας δεν περιγράφεται. Αυτές είναι οι στιγμές που σου μένουν.
Εκεί καταλαβαίνεις τ;i σημαίνει συνεργασία, ομαδικότητα. Eίμαστε αδέρφια εκείνη την ώρα, δε γίνονται διακρίσεις μεταξύ μόνιμων και εθελοντών. Η βάρδια που κάνει η υπηρεσία είναι μια γροθιά - όλοι μαζί».
Όπως όλοι οι πυροσβέστες, έτσι και ο Γιώργος Αλατσάκης έχει κινδυνεύσει κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων. Όταν όμως είσαι έξω, δε σκέπτεσαι ατομικά αλλά ομαδικά.
«Φέτος στη Μεσαρά, στα Πηγαϊδάκια, φυσούσε δυνατός αέρας. Προσπαθήσαμε να σώσουμε ένα θερμοκήπιο, την περιουσία ενός ανθρώπου. Μας κύκλωσε η φωτιά. Δύσκολη στιγμή... Το ότι σωθήκαμε και προλάβαμε να φύγουμε ήταν θέμα εμπειρίας. Η φωτιά είναι απρόβλεπτη… και μόνο τέτοιες ώρες το νιώθεις, το καταλαβαίνεις. Πάντα λειτουργείς ως ομάδα, ποτέ δε σκέπτεσαι τον εαυτό σου».
Το 2008 ιδρύθηκε η Πανελλήνια Ένωση Εθελοντών Πυροσβεστικού Σώματος διεκδικώντας τα αυτονόητα, όπως τα μέτρα ατομικής προστασίας.
Η γουρλού της βάρδιας
Όταν η 21χρονη Κατερίνα Κανακουσάκη έχει υπηρεσία, το τηλέφωνο στην πυροσβεστική δε χτυπάει. Κάνει τις υποχρεωτικές της βάρδιες διότι έρχεται από το Αρκαλοχώρι. Έχει δει τη φωτιά να καίει τις περιουσίες των ανθρώπων. Αυτός ίσως ήταν ένας λόγος που αποφάσισε να προσφέρει τις υπηρεσίες της.
«Είμαι εθελόντρια περίπου 8 μήνες. Δεν έχω πάει ακόμα σε σοβαρό συμβάν - προς το παρόν είμαι στο ασανσέρ» λέει γελώντας στο MadeinCreta η Κατερίνα. Ήταν η μόνη γυναίκα στη βάρδια.
Ολόκληρο το ρεπορτάζ στο MadeinCreta Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
