2013-12-07 11:54:25
«Κάποτε πρέπει να συνεννοηθούμε τι σημαίνει αυτό το ιδεολογικό πασπαρτού του αντιδογματισμού. Ο χαρακτηρισμός δεν είναι ανάλυση, πολύ περισσότερο δεν είναι ανασκευή»,
είχε γράψει ο Άγγελος Ελεφάντης πριν από τριανταπέντε περίπου χρόνια.
Όποιος είναι στοιχειωδώς ασκημένος στον σεβασμό της λογικής ή αισθάνεται την ελάχιστη ντροπή απέναντι στο ενδεχόμενο να υποπέσει στον πειρασμό της χρηστικής ασυναρτησίας, δεν θα τολμούσε να αποκαλέσει έναν από τους σημαντικότερους θεωρητικούς της ελληνικής κομμουνιστικής ανανέωσης...δογματικό ή «ζαχαριαδικό» και «ζντανοφικό».
Του Νίκου Σκοπλάκη
Ωστόσο, τα νταηλίκια του διαπλοκογραφικού αυτονόητου, τα μαδημένα παγώνια του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, που κατέληξε στον μνημονιακό αυταρχισμό,
αλλά και τα συνταγολόγια των «αιρετικών» (avis au propriétaire), ανασκολοπούν τον ορθό λόγο, όπως και κάθε προϋπόθεση πολιτικής ανάλυσης, κολλώντας τη ρετσινιά του «δογματισμού» στην ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά της πολύμορφης χειραφέτησης και του πλουραλιστικού διεκδικητισμού, ώστε να ισοπεδώσουν, κατά το ιδιοτελές τους δοκούν, ό, τι ξεμπροστιάζει τις αντιδημοκρατικές τους έξεις, τα συστημικά τους προνόμια και την ολιγαρχική τους νοοτροπία.
Ένας ελεεινής ποιότητας σχετικισμός προσπαθεί, με το τάνυσμα της πολιτικοϊδεολογικής ασυναρτησίας του, να περιλάβει στην έννοια του «δογματικού» όσα προτρέπουν τις καταπιεζόμενες τάξεις να στοχαστούν την πολιτική έξω από τον ρηχό, ετεροκαθοριζόμενο, νωθρό και ναρκοθετημένο χώρο της συστημικής διαχείρισης. Οι φορείς αυτού του σχετικισμού, αποθρασυνόμενοι από τα ρεάλια των ρεαλισμών τους, υποκαθιστούν τη δυναμική της πολιτικής κριτικής ιδιοποιούμενοι κατασταλτικά την πολτοποίηση των εννοιών, θεωρώντας μάλιστα ότι είναι και «Bildungsbürger». Όχι μόνο από σύγχυση, καθώς η μιντιακή πρωταπριλιά τους έχρισε «αστούς της γνώσης», αλλά επειδή έτσι διευκολύνουν το δόγμα τους να στρογγυλοκαθήσει στον θρόνο των εντυπώσεων σαν «αντιδογματισμός». Ο σχετικισμός τους ως ρυθμιστικό ιδεώδες είναι ένα πλέγμα ανορθολογισμού, αυθαίρετων ανακατασκευών, χοντροκομμένα ανιστορικών, ουσιολογικών βεβαιώσεων, το οποίο περιπλανιέται σε όλο το φάσμα των εργολαβικών ΜΜΕ υποδαυλίζοντας την υστερία και τη σύγχυση απέναντι στον αριστερό ριζοσπαστισμό και την κομμουνιστική ανανέωση. Δυστυχώς, αποφύσεις αυτού του πλέγματος αγγίζουν και την ίδια την Αριστερά.
Η αυθαίρετη περιστολή των πιο δημοκρατικών, ζωντανών και προωθητικών στοιχείων της δικής μας Αριστεράς σε «δογματισμό» είναι ένα ιδεολογικό ρόπαλο, το οποίο διαμορφώνεται εκεί όπου συγκλίνουν οι γλωσσικές πράξεις με τα στρατηγικά συμβάντα, δημιουργώντας αυτό που έχει περιγράψει ο Φουκώ ως παίγνια κυριαρχίας και αποφυγής πλήγματος. Ποιό είναι το πλήγμα στα συμφέροντά τους, το οποίο προσπαθούν να αποφύγουν όσοι μεταχειρίζονται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα το ιδεολογικό ρόπαλο του «δογματισμού»; Είναι η πολιτική υπόσχεση της αριστερής ηγεμονίας. Δεν θέλουν να πραγματοποιηθεί η αριστερή ηγεμονία με χαρακτηριστικά αυτοτελούς και ενοποιημένης πολιτικής δύναμης, η οποία θα εκφράζει την ταξική- κοινωνική συμμαχία της Αριστεράς, αλλά πασχίζουν να εκβιάσουν στη θέση της μια συναλλακτική, ετεροκαθοριζόμενη, συμπληρωματική και διαπραγματεύσιμη αντίληψη ηγεμονίας, όπου μετα-μνημονιακές αναδιατάξεις του σημερινού συνασπισμού εξουσίας θα διευκολύνονταν να κατοχυρώσουν λόγο και ερείσματα. Με αυτή την τακτική επιδιώκουν να παρατείνουν πλευρές από τις οργανώτριες αντικοινωνικές αρχές τους σε επιβραδυντή της κοινωνικοπολιτικής αλλαγής και συγχρόνως σε δυνατότητα υπονόμευσης της αριστερής διακυβέρνησης.
Τα ιδεολογικά ρόπαλα αυτού του είδους στρέφονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα εναντίον της σύγχρονης κομμουνιστικής ανανέωσης. Ευεξήγητο, αφού αυτή υφίσταται τόσο ως θεωρητική πρόταση όσο και ως πρακτικό πρόταγμα για τη σύγχρονη Αριστερά, ως ηγεμονικό αίτημα σοσιαλιστικής προοπτικής με άξονες τον ριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό, την ταξικότητα, τον διεθνισμό και την αλληλεγγύη σε μια συνεκτική πρόταση αριστερής πολιτικής στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Οι αξίες με βάση τις οποίες η κομμουνιστική ανανέωση κρίνει τις δυνατότητες κοινωνικής αλλαγής έχουν απόλυτη συνάφεια με τις δυνάμεις της κοινωνικής αλλαγής. Αυτό σημαίνει ότι αποτελεί φραγμό σε κάθε απόπειρα μηχανιστικής εξομάλυνσης και διαχειριστικής αναδιευθέτησης μέσα από την παράταση του κατακερματισμού, της ταπείνωσης και της περιθωριοποίησης των καταπιεζόμενων τάξεων.
Η σύγχρονη κομμουνιστική ανανέωση, βαθιά δημοκρατική και πυρηνικά αντιδογματική, γνωρίζει ότι εκεί όπου υφαίνεται ο οπαδισμός ως προσδοκία άνωθεν απλοποίησης των πραγμάτων, ξηλώνεται η με μύριους κόπους κτηθείσα αυτοσυνειδησία των αριστερών. Διότι δεν είναι 10, 50 ή 58 τρακαρισμένα εκσυγχρονιστικά και μετα-μνημονιακά ερείπια που θα εγγυηθούν μια σταθερή αριστερή διακυβέρνηση, αλλά η διεύρυνση και εμβάθυνση της αριστερής αυτοσυνειδησίας με αφετηρία τις σύγχρονες συνθήκες και τις σύγχρονες ανάγκες.
Από αυτή την άποψη, η κομμουνιστική ανανέωση είναι επικίνδυνη για τις κεντρώες ψυχές που αξιολογούν τα πολιτικά περιεχόμενα μέσω του ερωτήματος «κι εμείς τι θα βγάλουμε απ’ το μάρμαρο;», αλλά είναι συγχρόνως ελπιδοφόρα για την ηγεμονία της Αριστεράς με τις δυνάμεις και τον λόγο των πολιτών που αποδεσμεύονται τόσο από τις σταλινομπρεζνιεφικές καλογερίστικες ενοράσεις όσο και από κάθε εκδοχή «εξημέρωσης» του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Οι συντηρητικές ελίτ που αμαυρώνουν τον σύγχρονο ριζοσπαστισμό ως «δογματισμό», θορυβούνται ιδιαιτέρως από την διευρυνόμενη απαξίωση της πολιτιστικής βιομηχανίας με γνώμονα την ανάπτυξη και τον εκδημοκρατισμό του πολιτισμού.
Όσο δεν υπήρξε ποτέ αιρετικός που να αγαπήθηκε και να διαφημίστηκε γενναιόδωρα από μια περιοριστική εξουσία, άλλο τόσο δεν υπήρξε ποτέ δογματική η αποκάλυψη του ρόλου της πολιτιστικής βιομηχανίας. Εκτός αν κάποιοι θεωρούν «δογματικό» εκτός από τον Ελεφάντη και τον Αντόρνο, ο οποίος επισημαίνει τούτα στη «Σύνοψη της πολιτιστικής βιομηχανίας»: «Ο πολιτισμός που σύμφωνα με το εγγενές νόημά του δεν ήταν απλώς στη διάθεση των ανθρώπων, αλλά πάντα αντέτασσε και ένσταση εναντίον των πωρωμένων συνθηκών, κάτω από τις οποίες ζουν και με αυτόν τον τρόπο τους τιμούσε, ενσωματώνεται στις πωρωμένες συνθήκες εξομοιώνοντάς τους με αυτές και ατιμάζει τους ανθρώπους ακόμα μια φορά. [...]
Τα κερδοσκοπικά συμφέροντα αντικειμενοποιήθηκαν στην ιδεολογία της, αραιά και που ανεξαρτητοποιήθηκαν από την ανάγκη πώλησης των πολιτιστικών εμπορευμάτων, τα οποία έτσι κι αλλιώς πρέπει να καταπίνονται. Η πολιτιστική βιομηχανία μετατρέπεται σε δημόσιες σχέσεις για να φτιάχνει την καλή φήμη γενικά, χωρίς να λαμβάνει υπόψη ιδιαίτερες εταιρείες ή ορισμένα είδη πώλησης. Αυτό που πουλιέται είναι η γενική άκριτη συναίνεση και γίνεται διαφήμιση του κόσμου, όπως κάθε προϊόν της πολιτιστικής βιομηχανίας είναι η διαφήμιση του εαυτού του».
Ο «αντιδογματισμός» όσων συκοφαντούν την αριστερή κριτική συνίσταται ακριβώς στην απώθηση, αποσιώπηση, λήθη των τεχνικών διάδοσης και της διαδικασίας παραγωγής τόσο σε ό, τι αφορά τον πολιτισμό όσο και σε ό, τι αφορά την πολιτική. Ομιλούν απταίστως την υψηλή γλώσσα της ιδεολογικής σύγχυσης για να συσκοτίσουν όχι μόνο την κυριαρχία του κερδοσκοπικού κινήτρου πάνω στην πολιτική και πάνω στον πολιτισμό, αλλά και τον φόβο τους για το μαζικό σπάσιμο της άκριτης συναίνεσης σχετικά με το πώς αναγνωριζόμαστε (ή δεν αναγνωριζόμαστε) στην πολιτική και στον πολιτισμό.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να επισημάνω ότι κάποτε πρέπει να τελειώσει οριστικά στην Αριστερά ένα άλλο παίγνιο κυριαρχίας, το οποίο, ακόμα κι αν δεν είναι στις προθέσεις του, δρα παραπληρωματικά με τα ιδεολογικά ρόπαλα του συστημικού σχετικισμού, αφού καθιστά την οργανική σχέση κοινωνικής συμμαχίας και πολιτικού υποκειμένου ευάλωτη στις επιθέσεις του συστημικού σχετικισμού.
Πρόκειται για την τάση μιας αμφίθυμης γραφειοκρατικής νοσταλγίας να αλλοιώνει τις διαστάσεις των πραγμάτων και τις παραμέτρους των διακυβευμάτων σχετικοποιώντας τους ακρογωνιαίους λίθους της αριστερής πολιτικής, πάνω στους οποίους και η ίδια διατεινόταν ότι στηρίζεται. Ιδιαιτέρως όταν υποβάλλει εύθραυστες θεολογικές αναλογίες σαν απροϋπόθετες αλήθειες, ψέγοντας ό, τι η ίδια αφήνει έξω σε μια απότομη στροφή της διαχωριστικής της γραμμής.
Και για να τελειώνω:
Ο «αντιδογματισμός» που εκβιάζει κοινωνική υποταγή, γλυκανάλατο ετεροκαθορισμό, συρρίκνωση των χειραφετητικών προταγμάτων είναι αντιδημοκρατική έγκληση και καταστατικό συστημικό δόγμα.
Ο «αντιδογματισμός» που προστάζει αισχυντηλή πολιτικοποίηση και συνετή γέφυρα με τον εν πολλαίς αμαρτίαις δυναστεύσαντα κομματάρχη και τον εργολάβο του είναι αντιδημοκρατική έγκληση και καταστατικό συστημικό δόγμα.
Ο «αντιδογματισμός» που συστήνει στον λαό να δώσει άφεση σε κρίσιμες όψεις ενσωμάτωσης, αναπαραγωγής και ανακύκλωσης των σημερινών αδιεξόδων είναι αντιδημοκρατική έγκληση και καταστατικό συστημικό δόγμα.
Ο «αντιδογματισμός» που εκβιάζει προσαρμογή των πολιτικών ευαισθησιών και των προσπαθειών του κόσμου της Αριστεράς σε φτηνές ιδέες και κατατριμμένες μεθόδους είναι αντιδημοκρατική έγκληση και καταστατικό συστημικό δόγμα.
Ο «αντιδογματισμός» που αποδοκιμάζει τα κινήματα, τις πρωτοβουλίες και την ριζοσπαστική πολιτοφροσύνη προς αμφισβήτηση του κρατούντος είναι αντιδημοκρατική έγκληση και καταστατικό συστημικό δόγμα.
Είναι ένας λασπωμένος βροντόσαυρος που παριστάνει την ωραία πεταλούδα, είναι η ηθικά νεκρή εξουσία που εκβιάζει τον εξωραϊσμό των ιστορικών αποτυχιών και των αντιδημοκρατικών της μεθόδων. Αλλά κανένας συστημικός σχετικισμός δεν είναι ισχυρότερος από την πραγματικότητα. Έτσι δεν είναι;
Η στήλη του Νίκου Σκοπλάκη, στο Rednotebook
Πηγή: Συστημικός «αντιδογματισμός» και άλλα τοξικά παραμύθια - RAMNOUSIA
communenews
είχε γράψει ο Άγγελος Ελεφάντης πριν από τριανταπέντε περίπου χρόνια.
Όποιος είναι στοιχειωδώς ασκημένος στον σεβασμό της λογικής ή αισθάνεται την ελάχιστη ντροπή απέναντι στο ενδεχόμενο να υποπέσει στον πειρασμό της χρηστικής ασυναρτησίας, δεν θα τολμούσε να αποκαλέσει έναν από τους σημαντικότερους θεωρητικούς της ελληνικής κομμουνιστικής ανανέωσης...δογματικό ή «ζαχαριαδικό» και «ζντανοφικό».
Του Νίκου Σκοπλάκη
Ωστόσο, τα νταηλίκια του διαπλοκογραφικού αυτονόητου, τα μαδημένα παγώνια του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, που κατέληξε στον μνημονιακό αυταρχισμό,
αλλά και τα συνταγολόγια των «αιρετικών» (avis au propriétaire), ανασκολοπούν τον ορθό λόγο, όπως και κάθε προϋπόθεση πολιτικής ανάλυσης, κολλώντας τη ρετσινιά του «δογματισμού» στην ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά της πολύμορφης χειραφέτησης και του πλουραλιστικού διεκδικητισμού, ώστε να ισοπεδώσουν, κατά το ιδιοτελές τους δοκούν, ό, τι ξεμπροστιάζει τις αντιδημοκρατικές τους έξεις, τα συστημικά τους προνόμια και την ολιγαρχική τους νοοτροπία.
Ένας ελεεινής ποιότητας σχετικισμός προσπαθεί, με το τάνυσμα της πολιτικοϊδεολογικής ασυναρτησίας του, να περιλάβει στην έννοια του «δογματικού» όσα προτρέπουν τις καταπιεζόμενες τάξεις να στοχαστούν την πολιτική έξω από τον ρηχό, ετεροκαθοριζόμενο, νωθρό και ναρκοθετημένο χώρο της συστημικής διαχείρισης. Οι φορείς αυτού του σχετικισμού, αποθρασυνόμενοι από τα ρεάλια των ρεαλισμών τους, υποκαθιστούν τη δυναμική της πολιτικής κριτικής ιδιοποιούμενοι κατασταλτικά την πολτοποίηση των εννοιών, θεωρώντας μάλιστα ότι είναι και «Bildungsbürger». Όχι μόνο από σύγχυση, καθώς η μιντιακή πρωταπριλιά τους έχρισε «αστούς της γνώσης», αλλά επειδή έτσι διευκολύνουν το δόγμα τους να στρογγυλοκαθήσει στον θρόνο των εντυπώσεων σαν «αντιδογματισμός». Ο σχετικισμός τους ως ρυθμιστικό ιδεώδες είναι ένα πλέγμα ανορθολογισμού, αυθαίρετων ανακατασκευών, χοντροκομμένα ανιστορικών, ουσιολογικών βεβαιώσεων, το οποίο περιπλανιέται σε όλο το φάσμα των εργολαβικών ΜΜΕ υποδαυλίζοντας την υστερία και τη σύγχυση απέναντι στον αριστερό ριζοσπαστισμό και την κομμουνιστική ανανέωση. Δυστυχώς, αποφύσεις αυτού του πλέγματος αγγίζουν και την ίδια την Αριστερά.
Η αυθαίρετη περιστολή των πιο δημοκρατικών, ζωντανών και προωθητικών στοιχείων της δικής μας Αριστεράς σε «δογματισμό» είναι ένα ιδεολογικό ρόπαλο, το οποίο διαμορφώνεται εκεί όπου συγκλίνουν οι γλωσσικές πράξεις με τα στρατηγικά συμβάντα, δημιουργώντας αυτό που έχει περιγράψει ο Φουκώ ως παίγνια κυριαρχίας και αποφυγής πλήγματος. Ποιό είναι το πλήγμα στα συμφέροντά τους, το οποίο προσπαθούν να αποφύγουν όσοι μεταχειρίζονται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα το ιδεολογικό ρόπαλο του «δογματισμού»; Είναι η πολιτική υπόσχεση της αριστερής ηγεμονίας. Δεν θέλουν να πραγματοποιηθεί η αριστερή ηγεμονία με χαρακτηριστικά αυτοτελούς και ενοποιημένης πολιτικής δύναμης, η οποία θα εκφράζει την ταξική- κοινωνική συμμαχία της Αριστεράς, αλλά πασχίζουν να εκβιάσουν στη θέση της μια συναλλακτική, ετεροκαθοριζόμενη, συμπληρωματική και διαπραγματεύσιμη αντίληψη ηγεμονίας, όπου μετα-μνημονιακές αναδιατάξεις του σημερινού συνασπισμού εξουσίας θα διευκολύνονταν να κατοχυρώσουν λόγο και ερείσματα. Με αυτή την τακτική επιδιώκουν να παρατείνουν πλευρές από τις οργανώτριες αντικοινωνικές αρχές τους σε επιβραδυντή της κοινωνικοπολιτικής αλλαγής και συγχρόνως σε δυνατότητα υπονόμευσης της αριστερής διακυβέρνησης.
Τα ιδεολογικά ρόπαλα αυτού του είδους στρέφονται με ιδιαίτερη σφοδρότητα εναντίον της σύγχρονης κομμουνιστικής ανανέωσης. Ευεξήγητο, αφού αυτή υφίσταται τόσο ως θεωρητική πρόταση όσο και ως πρακτικό πρόταγμα για τη σύγχρονη Αριστερά, ως ηγεμονικό αίτημα σοσιαλιστικής προοπτικής με άξονες τον ριζοσπαστικό εκδημοκρατισμό, την ταξικότητα, τον διεθνισμό και την αλληλεγγύη σε μια συνεκτική πρόταση αριστερής πολιτικής στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Οι αξίες με βάση τις οποίες η κομμουνιστική ανανέωση κρίνει τις δυνατότητες κοινωνικής αλλαγής έχουν απόλυτη συνάφεια με τις δυνάμεις της κοινωνικής αλλαγής. Αυτό σημαίνει ότι αποτελεί φραγμό σε κάθε απόπειρα μηχανιστικής εξομάλυνσης και διαχειριστικής αναδιευθέτησης μέσα από την παράταση του κατακερματισμού, της ταπείνωσης και της περιθωριοποίησης των καταπιεζόμενων τάξεων.
Η σύγχρονη κομμουνιστική ανανέωση, βαθιά δημοκρατική και πυρηνικά αντιδογματική, γνωρίζει ότι εκεί όπου υφαίνεται ο οπαδισμός ως προσδοκία άνωθεν απλοποίησης των πραγμάτων, ξηλώνεται η με μύριους κόπους κτηθείσα αυτοσυνειδησία των αριστερών. Διότι δεν είναι 10, 50 ή 58 τρακαρισμένα εκσυγχρονιστικά και μετα-μνημονιακά ερείπια που θα εγγυηθούν μια σταθερή αριστερή διακυβέρνηση, αλλά η διεύρυνση και εμβάθυνση της αριστερής αυτοσυνειδησίας με αφετηρία τις σύγχρονες συνθήκες και τις σύγχρονες ανάγκες.
Από αυτή την άποψη, η κομμουνιστική ανανέωση είναι επικίνδυνη για τις κεντρώες ψυχές που αξιολογούν τα πολιτικά περιεχόμενα μέσω του ερωτήματος «κι εμείς τι θα βγάλουμε απ’ το μάρμαρο;», αλλά είναι συγχρόνως ελπιδοφόρα για την ηγεμονία της Αριστεράς με τις δυνάμεις και τον λόγο των πολιτών που αποδεσμεύονται τόσο από τις σταλινομπρεζνιεφικές καλογερίστικες ενοράσεις όσο και από κάθε εκδοχή «εξημέρωσης» του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.
Οι συντηρητικές ελίτ που αμαυρώνουν τον σύγχρονο ριζοσπαστισμό ως «δογματισμό», θορυβούνται ιδιαιτέρως από την διευρυνόμενη απαξίωση της πολιτιστικής βιομηχανίας με γνώμονα την ανάπτυξη και τον εκδημοκρατισμό του πολιτισμού.
Όσο δεν υπήρξε ποτέ αιρετικός που να αγαπήθηκε και να διαφημίστηκε γενναιόδωρα από μια περιοριστική εξουσία, άλλο τόσο δεν υπήρξε ποτέ δογματική η αποκάλυψη του ρόλου της πολιτιστικής βιομηχανίας. Εκτός αν κάποιοι θεωρούν «δογματικό» εκτός από τον Ελεφάντη και τον Αντόρνο, ο οποίος επισημαίνει τούτα στη «Σύνοψη της πολιτιστικής βιομηχανίας»: «Ο πολιτισμός που σύμφωνα με το εγγενές νόημά του δεν ήταν απλώς στη διάθεση των ανθρώπων, αλλά πάντα αντέτασσε και ένσταση εναντίον των πωρωμένων συνθηκών, κάτω από τις οποίες ζουν και με αυτόν τον τρόπο τους τιμούσε, ενσωματώνεται στις πωρωμένες συνθήκες εξομοιώνοντάς τους με αυτές και ατιμάζει τους ανθρώπους ακόμα μια φορά. [...]
Τα κερδοσκοπικά συμφέροντα αντικειμενοποιήθηκαν στην ιδεολογία της, αραιά και που ανεξαρτητοποιήθηκαν από την ανάγκη πώλησης των πολιτιστικών εμπορευμάτων, τα οποία έτσι κι αλλιώς πρέπει να καταπίνονται. Η πολιτιστική βιομηχανία μετατρέπεται σε δημόσιες σχέσεις για να φτιάχνει την καλή φήμη γενικά, χωρίς να λαμβάνει υπόψη ιδιαίτερες εταιρείες ή ορισμένα είδη πώλησης. Αυτό που πουλιέται είναι η γενική άκριτη συναίνεση και γίνεται διαφήμιση του κόσμου, όπως κάθε προϊόν της πολιτιστικής βιομηχανίας είναι η διαφήμιση του εαυτού του».
Ο «αντιδογματισμός» όσων συκοφαντούν την αριστερή κριτική συνίσταται ακριβώς στην απώθηση, αποσιώπηση, λήθη των τεχνικών διάδοσης και της διαδικασίας παραγωγής τόσο σε ό, τι αφορά τον πολιτισμό όσο και σε ό, τι αφορά την πολιτική. Ομιλούν απταίστως την υψηλή γλώσσα της ιδεολογικής σύγχυσης για να συσκοτίσουν όχι μόνο την κυριαρχία του κερδοσκοπικού κινήτρου πάνω στην πολιτική και πάνω στον πολιτισμό, αλλά και τον φόβο τους για το μαζικό σπάσιμο της άκριτης συναίνεσης σχετικά με το πώς αναγνωριζόμαστε (ή δεν αναγνωριζόμαστε) στην πολιτική και στον πολιτισμό.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να επισημάνω ότι κάποτε πρέπει να τελειώσει οριστικά στην Αριστερά ένα άλλο παίγνιο κυριαρχίας, το οποίο, ακόμα κι αν δεν είναι στις προθέσεις του, δρα παραπληρωματικά με τα ιδεολογικά ρόπαλα του συστημικού σχετικισμού, αφού καθιστά την οργανική σχέση κοινωνικής συμμαχίας και πολιτικού υποκειμένου ευάλωτη στις επιθέσεις του συστημικού σχετικισμού.
Πρόκειται για την τάση μιας αμφίθυμης γραφειοκρατικής νοσταλγίας να αλλοιώνει τις διαστάσεις των πραγμάτων και τις παραμέτρους των διακυβευμάτων σχετικοποιώντας τους ακρογωνιαίους λίθους της αριστερής πολιτικής, πάνω στους οποίους και η ίδια διατεινόταν ότι στηρίζεται. Ιδιαιτέρως όταν υποβάλλει εύθραυστες θεολογικές αναλογίες σαν απροϋπόθετες αλήθειες, ψέγοντας ό, τι η ίδια αφήνει έξω σε μια απότομη στροφή της διαχωριστικής της γραμμής.
Και για να τελειώνω:
Ο «αντιδογματισμός» που εκβιάζει κοινωνική υποταγή, γλυκανάλατο ετεροκαθορισμό, συρρίκνωση των χειραφετητικών προταγμάτων είναι αντιδημοκρατική έγκληση και καταστατικό συστημικό δόγμα.
Ο «αντιδογματισμός» που προστάζει αισχυντηλή πολιτικοποίηση και συνετή γέφυρα με τον εν πολλαίς αμαρτίαις δυναστεύσαντα κομματάρχη και τον εργολάβο του είναι αντιδημοκρατική έγκληση και καταστατικό συστημικό δόγμα.
Ο «αντιδογματισμός» που συστήνει στον λαό να δώσει άφεση σε κρίσιμες όψεις ενσωμάτωσης, αναπαραγωγής και ανακύκλωσης των σημερινών αδιεξόδων είναι αντιδημοκρατική έγκληση και καταστατικό συστημικό δόγμα.
Ο «αντιδογματισμός» που εκβιάζει προσαρμογή των πολιτικών ευαισθησιών και των προσπαθειών του κόσμου της Αριστεράς σε φτηνές ιδέες και κατατριμμένες μεθόδους είναι αντιδημοκρατική έγκληση και καταστατικό συστημικό δόγμα.
Ο «αντιδογματισμός» που αποδοκιμάζει τα κινήματα, τις πρωτοβουλίες και την ριζοσπαστική πολιτοφροσύνη προς αμφισβήτηση του κρατούντος είναι αντιδημοκρατική έγκληση και καταστατικό συστημικό δόγμα.
Είναι ένας λασπωμένος βροντόσαυρος που παριστάνει την ωραία πεταλούδα, είναι η ηθικά νεκρή εξουσία που εκβιάζει τον εξωραϊσμό των ιστορικών αποτυχιών και των αντιδημοκρατικών της μεθόδων. Αλλά κανένας συστημικός σχετικισμός δεν είναι ισχυρότερος από την πραγματικότητα. Έτσι δεν είναι;
Η στήλη του Νίκου Σκοπλάκη, στο Rednotebook
Πηγή: Συστημικός «αντιδογματισμός» και άλλα τοξικά παραμύθια - RAMNOUSIA
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι 5 εντολές Προβόπουλου στους τραπεζίτες για τα κόκκινα δάνεια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
