2013-12-13 07:13:48
Λιβάνι αιώνιο, άσωστο καίει στο θυμιατήρι,
Στεφάνου Αρχιδιάκονου, στο πιο φτωχό Αγιορείτικο Άγιο Μοναστήρι Φωτίζουν φλόγες ταπεινές στον τοίχο κρεμασμένες…
Και στο ψαλτήρι όλο υμνούν ψυχούλες αγιασμένες …
Προσκύνηση του Άγιου φύλακα, ενός απ τους Σαράντα,
που έλεγαν τον Παράδεισο γλυκό και έμειναν κει για πάντα …
Και ο Παπάς που δίδασκε Χριστό στο καλογέρι,
φώλιασε μες στης μνήμης μου τα αγαπημένα μέρη …( ν.σκ.)
Σχεδόν μιάμιση ώρα ανηφορικός δρόμος σε δάσος πυκνό, γεμάτο από έλατα, πεύκα, κυπαρισσάκια και μια φθινοπωρινή υγρασία γεμάτη από ανάσες χώματος …Η διαδρομή προς Κωνσταμονίτου πάνω από τον μικρό αρσανά της, είναι απ τις πιο δυνατά εντυπωμένες στις μνήμες όσων την αξιώνονται. Ήταν η δεύτερη φορά που την περπάτησα. Η προηγούμενη ήταν στις παρυφές άνοιξης κατανυκτικής, λίγο πριν της μετανοίας τις πύλες ανοίξει ο Ζωοδότης. Τότε το κρύο ήτανε τάντανο που θα’ λεγε και ο Κυρ Φώτης και η μυρωδιά του καυσόξυλου στις σόμπες της Κωνσταμονίτου έμοιαζε με λιβανιού άσωστου στο θυμιατήρι του Αγίου Προστάτη της.
Η Μορφή του Αγίου Στεφάνου είναι αυτή που σκεπάζει προστατευτικά το μικρό αυτό Μοναστηράκι. Μακριά από την …πρόοδο και τις ανέσεις ακόμα και τις πιο υποτυπώδεις.
Χωρίς ρεύμα και με εικόνες που σε γυρίζουν σε άλλους χρόνους, τότε που όλο το Άγιο όρος τις νύχτες φωτιζόταν με λάμπες πετρελαίου και κερί ανόθευτο με προσευχές πλασμένο. Ξεπρόβαλλε ανακουφιστικά μπροστά μας, σαν να άνοιξε ένα παράθυρο ο Θεός για να μας καλωσορίσει στην αυλή του εκλεκτού του Πρωτομάρτυρα. Ένα μικρό υπαίθριο κάθισμα ήταν το μόνο που είχε αλλάξει κάπως την πρώτη εικόνα της Μονής. Όλα τα υπόλοιπα στην γνώριμη θέση τους βαλμένα. Στο αρχονταρίκι η οικεία φιγούρα του Πατέρα Β. μας υποδέχτηκε με δροσερό νερό, τσίπουρο και μεγάλες μπουκιές από λουκούμια. Ο κυρ-Νίκος, Λαϊκός που ήδη έμενε για αρκετές μέρες στη Μονή προσφέρθηκε να φτιάξει και καφεδάκια. Όταν μας τα έφερε με χαρά στο πρόσωπό του μας διηγήθηκε την διαδρομή της ζωής του. Από το Αγρίνιο στην Αθήνα και από κει ως τον Αγαπημένο του Άθωνα και τη Σουρωτή. Απόγονος Ιωσήφ του Μνήστορος κατάφερε στο μικρό μαραγκούδικο που έστησε σε γειτονιά της Αθήνας να θρέψει παιδιά και τις ψυχές τους με τροφή αιωνίου ζωής. Μας μιλά γι αυτά και το πρόσωπό του λάμπει. Μα πιο πολύ καμαρώνει όταν μας μιλά για την αφιερωμένη κόρη του, την Μοναχή στου Γέροντος Παϊσίου το μέγα το προσκύνημα. Δακρύζει όταν μας μιλά για τη χάρη του Ευαγγελίου, αυτή που κανένα σχολείο και Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να φυτέψει σε καρδιές παρά μόνο η αγνότητα και η πίστη των ταπεινών του κόσμου τούτου. Στον τοίχο γραμμένο της Αποκάλυψης μήνυμα: γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶδώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς. Δίπλα ακόμα ένα απόσταγμα Σοφίας Θεού πάντα να υπενθυμίζει τις Μοναχικές υποσχέσεις και την οδό της Σωτηρίας για κάθε άνθρωπο:
.......''Οι των άνω γευσάμενοι ευχερώς τα των κάτω καταφρονώσι και οι των άνω άγευστοι επί προσκαίρως χαίρουσι''. Κοιτάζουμε του ουρανού τα μηνύματα και ακούμε τα απλά μα ζέοντα λόγια του Κυρ-Νίκου. -Να μιλάμε παιδιά μου μόνο όταν είναι να ωφελήσουμε ή να ωφεληθούμε. Όχι αργολογίες …Το Ευαγγέλιο είναι αποκάλυψη, είναι σωτηρία. Θυμάται ένα περιστατικό από την κατοχή. Ένας άθεος άνδρας σώθηκε από βέβαιο θάνατο μόλις οι Γερμανοί που είχαν εισβάλει στο σπίτι του, αντίκρισαν μια Βίβλο που στα κρυφά η πιστή αδερφή του είχε αφήσει πάνω σε ένα τραπέζι το προηγούμενο βράδυ, για να τον ξεκολλήσει από της απιστίας την φθορά. Το μένος τους κάμφθηκε και μόνο στη θέα της. -Θα τα πούμε αργότερα μας είπε. -Πάω να ξεκουραστώ τώρα. Φεύγοντας αυτός ο ευλογημένος παππούς μας είπε: -Εναποθέστε τα βάσανά σας στον πνευματικό και ελπίζετε!
Νοιαζόταν για μας κι ας μην μας είχε ξαναδεί …Δεν άφησε την ευκαιρία της συνάντησής μας, δεν ανέβαλλε για αργότερα, δεν θεωρεί επουδενί κτήμα του, την Χριστοφόρο γνώση. Είναι ιερή του υποχρέωση αυτό, που με τη χάρη του Θεού κατάλαβε και βίωσε, να το μεταδώσει σε κάθε διπλανό του αδερφό, σε κάθε απορούσα διψασμένη ψυχή. Γι αυτό και οι Πατέρες με αγάπη τον αφήνουν να μιλά σε όλους …
Θυμήθηκα ένα περιστατικό που ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος είχε κάποτε διηγηθεί. (Ακούγαμε σε όλο το προσκύνημα τους λόγους του και γι αυτό το είχαμε πρόσφατο…) Ένας άντρας άθεος βρισκόταν στα τελευταία του και ένας πιστός γείτονάς του τον επισκέφθηκε. Άρχισε λοιπόν να του μιλά για την μετά τον θάνατον ζωή. Για την αθάνατη ψυχή, τα τελώνια, την κρίση … Κάποια στιγμή ο άθεος γύρισε και τον διέκοψε από το κρεβάτι του πόνου όπου βρισκόταν… -Φίλε μου δεν πιστεύω λέξη απ όσα μου λες, μα αν έστω και μια στο εκατομμύριο κάτι από αυτά συμβαίνει, τότε εσύ θα έχεις το βάρος …Γιατί εγώ σήμερα ακούω για τούτα πρώτη φορά και εσύ που για 23 ολόκληρα χρόνια μένεις στην ίδια αυλή με μένα, ποτέ δεν ήρθες να μου μιλήσεις για ψυχές και Παραδείσους … Τώρα που φεύγω τα θυμήθηκες;
Το παράδειγμα του Κυρ-Νίκου θα μας δείχνει πάντα την ιερό χρέος της ομολογίας, της με διάκριση, χωρίς έπαρση και φιλαυτία, διδαχής προς τους αδαείς, τους ανόμους και τους ασεβείς επιστρέφοντας στην αγκαλιά του Μόνου Πατέρα.
Ξεκουραστήκαμε ως τις τέσσερις το απόγευμα που ξεκινούσαν οι ακολουθίες στο καθολικό. Εκεί οι Θαυματουργές εικόνες, του Αγίου Στεφάνου, απαράλλαχτη χωρίς την παραμικρή συντήρηση από τον 11ο αιώνα, του Στρατιωτικού Αγίου Αρτεμίου, της Αντιφωνήτριας και της Οδηγήτριας Παναγιάς μαγνήτισαν τα βλέμματά μας. Νοιώθεις ότι το γεμάτο από συγχώρεση και αγάπη πρόσωπο του Αγίου Στεφάνου σε ακολουθεί παντού, σε όποιο στασίδι κι αν ακουμπήσεις.
Η ακολουθία της Λιτής με Αγιορείτικη μεγαλοπρέπεια γι αυτόν ον Ιησούς ηγάπα …τον Θεολόγο Ιωάννη , τον αοίδιμο μαθητή του Σωτήρος.
Ο Παπά–Χαράλαμπος δέεται, τα μάτια μας υψωμένα στην ξυλόγλυπτη παράσταση του Εσταυρωμένου … Μήτερ ιδού ο υιός σου! Οι χοροί ψέλνουν τα υπέροχα ιδιόμελα… Στο δοξαστικό η συγκίνηση του παπά-Σ. του πνευματικού που στέκεται στα δεξιά κορυφώνεται: Ἀναπεσὼν ἐν τῷ στήθει τοῦ Διδασκάλου Χριστοῦ, ἐν τῷ δείπνῳΚυρίου, ἠγαπημένε Μαθητά, ἐκεῖθεν ἔγνως τὰἄρρητα, καὶ τὴν οὐράνιον πᾶσιν ἐβρόντησας φωνήν· Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον πάντα ἄνθρωπον, εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενον, Χριστὸς ὁ Θεός, καὶ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Δίπλα του μορφές ανθρώπων που εδώ χαίρουν της Θεϊκής στοργής, μακριά από περιγελαστικά μάτια στον έξω κόσμο. Μια σαλότητα ευλογημένη που δεν ενοχλεί, μάλλον θέλγει τις καρδιές …Στην τράπεζα μετά το δεύτερο καμπανάκι τα ποτήρια γεμίζουν με οίνο αγαπητό. Μελιτζάνες φουρνιστές με τυρί λόγω της ημέρας νόστιμες όπως πουθενά αλλού.
Στο Απόδειπνο ασπαζόμαστε τα λείψανα του Αγίου Στεφάνου, του Αγίου Τρύφωνος, μέρος της Χλαμύδος του Χριστού μας, την κάρα του Αγίου Βλασίου του θαυματουργού Ιεράρχη της Σεβαστείας και τον γειτνιάζοντά του Άγιο Αγλάιο. Η συνάντησή μαζί του μας γεμίζει από απερίγραπτα συναισθήματα. Είναι ο Άγιος που φρουρούσε τους ξακουστούς εν Σεβαστεία Αγίους Σαράντα επίλεκτους στρατιώτες του Λικινίου. Ομολόγησαν την πίστη τους στον διωγμό και μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα, τους έριξαν στα κρύα νερά μιας λίμνης. Μελανιασμένοι άρχισαν να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον λέγοντας τα συγκλονιστικά εκείνα λόγια: «Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος. Λίγο ας υπομείνουμε και σε μια νύχτα θα κερδίσουμε ολόκληρη την αιωνιότητα». Έναν που δείλιασε και βγήκε από την λίμνη τον αντικατέστησε αμέσως ο φύλακας Αγλάιος…. Ομολόγησε και εκείνος τον Χριστό, μπήκε στα ψυχρά νερά και μαζί με τους 39 στεφανώθηκε και αυτός εις τους απέραντους αιώνες… Ένας Άγιος μπροστά μας να μαρτυρά την γλυκύτητα του Παραδείσου … Λίγο αργότερα για αυτόν τον πολυτίμητο θησαυρό θα μας μιλούσε και ο αγαπημένος μας Πατέρας Π. …
Συνήθιζε να μιλάει στο Αρχονταρίκι …Εκείνο το απόγευμα διάλεξε έναν μικρό εξώστη κοντά στο κελάκι του για να μας πει δυο λόγους παραμυθίας. Έψαχνα εναγωνίως να βρω τους υπόλοιπους που ήταν ήδη μαζί του. Προσπαθούσα να ακούσω από κάπου λόγους πνευματικούς για να προσανατολιστώ. Στον πρώτο όροφο άκουσα κάποιον να μιλά για την Θεία αρετή της υπομονής. Χτύπησα την πόρτα και άνοιξα μα είχα κάνει λάθος …Είχα μπει σε ένα κελί Μοναχού! … Ο Παπά–Σ. ο πνευματικός πάνω από σελίδες οικοδομής εξηγούσε με αγάπη σε ένα δόκιμο καλογέρι νεότατο στην ηλικία … Ντράπηκα για το λάθος μου… Εκείνος κατάλαβε και καλοσυνάτα μου υπέδειξε τον δρόμο για το μπαλκονάκι της δυτικής πτέρυγας όπου βρίσκονταν ήδη οι υπόλοιποι… Όταν έφτασα ο Πατήρ. Π. μιλούσε για το τι χρειάζεται το περιβολάκι της ψυχής μας … Σκάλισμα, πότισμα και κλάδεμα ….
(συνεχίζεται)
νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013
Πρώτη δημοσίευση στο ...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς
Προηγούμενα:
3959 - Του Παραδείσου τ’ όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου…Οκτ. 2013). Μέρος 1ο
3963 - Του Παραδείσου τ’ όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου…Οκτ. 2013). Μέρος 2ο
3969 - Του Παραδείσου τ’ όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου…Οκτ. 2013). Μέρος 3ο
3979 - Του Παραδείσου τ’ όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου…Οκτ. 2013). Μέρος 4ο agioritikesmnimes
Στεφάνου Αρχιδιάκονου, στο πιο φτωχό Αγιορείτικο Άγιο Μοναστήρι Φωτίζουν φλόγες ταπεινές στον τοίχο κρεμασμένες…
Και στο ψαλτήρι όλο υμνούν ψυχούλες αγιασμένες …
Προσκύνηση του Άγιου φύλακα, ενός απ τους Σαράντα,
που έλεγαν τον Παράδεισο γλυκό και έμειναν κει για πάντα …
Και ο Παπάς που δίδασκε Χριστό στο καλογέρι,
φώλιασε μες στης μνήμης μου τα αγαπημένα μέρη …( ν.σκ.)
Σχεδόν μιάμιση ώρα ανηφορικός δρόμος σε δάσος πυκνό, γεμάτο από έλατα, πεύκα, κυπαρισσάκια και μια φθινοπωρινή υγρασία γεμάτη από ανάσες χώματος …Η διαδρομή προς Κωνσταμονίτου πάνω από τον μικρό αρσανά της, είναι απ τις πιο δυνατά εντυπωμένες στις μνήμες όσων την αξιώνονται. Ήταν η δεύτερη φορά που την περπάτησα. Η προηγούμενη ήταν στις παρυφές άνοιξης κατανυκτικής, λίγο πριν της μετανοίας τις πύλες ανοίξει ο Ζωοδότης. Τότε το κρύο ήτανε τάντανο που θα’ λεγε και ο Κυρ Φώτης και η μυρωδιά του καυσόξυλου στις σόμπες της Κωνσταμονίτου έμοιαζε με λιβανιού άσωστου στο θυμιατήρι του Αγίου Προστάτη της.
Η Μορφή του Αγίου Στεφάνου είναι αυτή που σκεπάζει προστατευτικά το μικρό αυτό Μοναστηράκι. Μακριά από την …πρόοδο και τις ανέσεις ακόμα και τις πιο υποτυπώδεις.
Χωρίς ρεύμα και με εικόνες που σε γυρίζουν σε άλλους χρόνους, τότε που όλο το Άγιο όρος τις νύχτες φωτιζόταν με λάμπες πετρελαίου και κερί ανόθευτο με προσευχές πλασμένο. Ξεπρόβαλλε ανακουφιστικά μπροστά μας, σαν να άνοιξε ένα παράθυρο ο Θεός για να μας καλωσορίσει στην αυλή του εκλεκτού του Πρωτομάρτυρα. Ένα μικρό υπαίθριο κάθισμα ήταν το μόνο που είχε αλλάξει κάπως την πρώτη εικόνα της Μονής. Όλα τα υπόλοιπα στην γνώριμη θέση τους βαλμένα. Στο αρχονταρίκι η οικεία φιγούρα του Πατέρα Β. μας υποδέχτηκε με δροσερό νερό, τσίπουρο και μεγάλες μπουκιές από λουκούμια. Ο κυρ-Νίκος, Λαϊκός που ήδη έμενε για αρκετές μέρες στη Μονή προσφέρθηκε να φτιάξει και καφεδάκια. Όταν μας τα έφερε με χαρά στο πρόσωπό του μας διηγήθηκε την διαδρομή της ζωής του. Από το Αγρίνιο στην Αθήνα και από κει ως τον Αγαπημένο του Άθωνα και τη Σουρωτή. Απόγονος Ιωσήφ του Μνήστορος κατάφερε στο μικρό μαραγκούδικο που έστησε σε γειτονιά της Αθήνας να θρέψει παιδιά και τις ψυχές τους με τροφή αιωνίου ζωής. Μας μιλά γι αυτά και το πρόσωπό του λάμπει. Μα πιο πολύ καμαρώνει όταν μας μιλά για την αφιερωμένη κόρη του, την Μοναχή στου Γέροντος Παϊσίου το μέγα το προσκύνημα. Δακρύζει όταν μας μιλά για τη χάρη του Ευαγγελίου, αυτή που κανένα σχολείο και Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να φυτέψει σε καρδιές παρά μόνο η αγνότητα και η πίστη των ταπεινών του κόσμου τούτου. Στον τοίχο γραμμένο της Αποκάλυψης μήνυμα: γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶδώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς. Δίπλα ακόμα ένα απόσταγμα Σοφίας Θεού πάντα να υπενθυμίζει τις Μοναχικές υποσχέσεις και την οδό της Σωτηρίας για κάθε άνθρωπο:
.......''Οι των άνω γευσάμενοι ευχερώς τα των κάτω καταφρονώσι και οι των άνω άγευστοι επί προσκαίρως χαίρουσι''. Κοιτάζουμε του ουρανού τα μηνύματα και ακούμε τα απλά μα ζέοντα λόγια του Κυρ-Νίκου. -Να μιλάμε παιδιά μου μόνο όταν είναι να ωφελήσουμε ή να ωφεληθούμε. Όχι αργολογίες …Το Ευαγγέλιο είναι αποκάλυψη, είναι σωτηρία. Θυμάται ένα περιστατικό από την κατοχή. Ένας άθεος άνδρας σώθηκε από βέβαιο θάνατο μόλις οι Γερμανοί που είχαν εισβάλει στο σπίτι του, αντίκρισαν μια Βίβλο που στα κρυφά η πιστή αδερφή του είχε αφήσει πάνω σε ένα τραπέζι το προηγούμενο βράδυ, για να τον ξεκολλήσει από της απιστίας την φθορά. Το μένος τους κάμφθηκε και μόνο στη θέα της. -Θα τα πούμε αργότερα μας είπε. -Πάω να ξεκουραστώ τώρα. Φεύγοντας αυτός ο ευλογημένος παππούς μας είπε: -Εναποθέστε τα βάσανά σας στον πνευματικό και ελπίζετε!
Νοιαζόταν για μας κι ας μην μας είχε ξαναδεί …Δεν άφησε την ευκαιρία της συνάντησής μας, δεν ανέβαλλε για αργότερα, δεν θεωρεί επουδενί κτήμα του, την Χριστοφόρο γνώση. Είναι ιερή του υποχρέωση αυτό, που με τη χάρη του Θεού κατάλαβε και βίωσε, να το μεταδώσει σε κάθε διπλανό του αδερφό, σε κάθε απορούσα διψασμένη ψυχή. Γι αυτό και οι Πατέρες με αγάπη τον αφήνουν να μιλά σε όλους …
Θυμήθηκα ένα περιστατικό που ο μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος είχε κάποτε διηγηθεί. (Ακούγαμε σε όλο το προσκύνημα τους λόγους του και γι αυτό το είχαμε πρόσφατο…) Ένας άντρας άθεος βρισκόταν στα τελευταία του και ένας πιστός γείτονάς του τον επισκέφθηκε. Άρχισε λοιπόν να του μιλά για την μετά τον θάνατον ζωή. Για την αθάνατη ψυχή, τα τελώνια, την κρίση … Κάποια στιγμή ο άθεος γύρισε και τον διέκοψε από το κρεβάτι του πόνου όπου βρισκόταν… -Φίλε μου δεν πιστεύω λέξη απ όσα μου λες, μα αν έστω και μια στο εκατομμύριο κάτι από αυτά συμβαίνει, τότε εσύ θα έχεις το βάρος …Γιατί εγώ σήμερα ακούω για τούτα πρώτη φορά και εσύ που για 23 ολόκληρα χρόνια μένεις στην ίδια αυλή με μένα, ποτέ δεν ήρθες να μου μιλήσεις για ψυχές και Παραδείσους … Τώρα που φεύγω τα θυμήθηκες;
Το παράδειγμα του Κυρ-Νίκου θα μας δείχνει πάντα την ιερό χρέος της ομολογίας, της με διάκριση, χωρίς έπαρση και φιλαυτία, διδαχής προς τους αδαείς, τους ανόμους και τους ασεβείς επιστρέφοντας στην αγκαλιά του Μόνου Πατέρα.
Ξεκουραστήκαμε ως τις τέσσερις το απόγευμα που ξεκινούσαν οι ακολουθίες στο καθολικό. Εκεί οι Θαυματουργές εικόνες, του Αγίου Στεφάνου, απαράλλαχτη χωρίς την παραμικρή συντήρηση από τον 11ο αιώνα, του Στρατιωτικού Αγίου Αρτεμίου, της Αντιφωνήτριας και της Οδηγήτριας Παναγιάς μαγνήτισαν τα βλέμματά μας. Νοιώθεις ότι το γεμάτο από συγχώρεση και αγάπη πρόσωπο του Αγίου Στεφάνου σε ακολουθεί παντού, σε όποιο στασίδι κι αν ακουμπήσεις.
Η ακολουθία της Λιτής με Αγιορείτικη μεγαλοπρέπεια γι αυτόν ον Ιησούς ηγάπα …τον Θεολόγο Ιωάννη , τον αοίδιμο μαθητή του Σωτήρος.
Ο Παπά–Χαράλαμπος δέεται, τα μάτια μας υψωμένα στην ξυλόγλυπτη παράσταση του Εσταυρωμένου … Μήτερ ιδού ο υιός σου! Οι χοροί ψέλνουν τα υπέροχα ιδιόμελα… Στο δοξαστικό η συγκίνηση του παπά-Σ. του πνευματικού που στέκεται στα δεξιά κορυφώνεται: Ἀναπεσὼν ἐν τῷ στήθει τοῦ Διδασκάλου Χριστοῦ, ἐν τῷ δείπνῳΚυρίου, ἠγαπημένε Μαθητά, ἐκεῖθεν ἔγνως τὰἄρρητα, καὶ τὴν οὐράνιον πᾶσιν ἐβρόντησας φωνήν· Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ φωτίζον πάντα ἄνθρωπον, εἰς τὸν κόσμον ἐρχόμενον, Χριστὸς ὁ Θεός, καὶ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Δίπλα του μορφές ανθρώπων που εδώ χαίρουν της Θεϊκής στοργής, μακριά από περιγελαστικά μάτια στον έξω κόσμο. Μια σαλότητα ευλογημένη που δεν ενοχλεί, μάλλον θέλγει τις καρδιές …Στην τράπεζα μετά το δεύτερο καμπανάκι τα ποτήρια γεμίζουν με οίνο αγαπητό. Μελιτζάνες φουρνιστές με τυρί λόγω της ημέρας νόστιμες όπως πουθενά αλλού.
Στο Απόδειπνο ασπαζόμαστε τα λείψανα του Αγίου Στεφάνου, του Αγίου Τρύφωνος, μέρος της Χλαμύδος του Χριστού μας, την κάρα του Αγίου Βλασίου του θαυματουργού Ιεράρχη της Σεβαστείας και τον γειτνιάζοντά του Άγιο Αγλάιο. Η συνάντησή μαζί του μας γεμίζει από απερίγραπτα συναισθήματα. Είναι ο Άγιος που φρουρούσε τους ξακουστούς εν Σεβαστεία Αγίους Σαράντα επίλεκτους στρατιώτες του Λικινίου. Ομολόγησαν την πίστη τους στον διωγμό και μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα, τους έριξαν στα κρύα νερά μιας λίμνης. Μελανιασμένοι άρχισαν να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον λέγοντας τα συγκλονιστικά εκείνα λόγια: «Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος. Λίγο ας υπομείνουμε και σε μια νύχτα θα κερδίσουμε ολόκληρη την αιωνιότητα». Έναν που δείλιασε και βγήκε από την λίμνη τον αντικατέστησε αμέσως ο φύλακας Αγλάιος…. Ομολόγησε και εκείνος τον Χριστό, μπήκε στα ψυχρά νερά και μαζί με τους 39 στεφανώθηκε και αυτός εις τους απέραντους αιώνες… Ένας Άγιος μπροστά μας να μαρτυρά την γλυκύτητα του Παραδείσου … Λίγο αργότερα για αυτόν τον πολυτίμητο θησαυρό θα μας μιλούσε και ο αγαπημένος μας Πατέρας Π. …
Συνήθιζε να μιλάει στο Αρχονταρίκι …Εκείνο το απόγευμα διάλεξε έναν μικρό εξώστη κοντά στο κελάκι του για να μας πει δυο λόγους παραμυθίας. Έψαχνα εναγωνίως να βρω τους υπόλοιπους που ήταν ήδη μαζί του. Προσπαθούσα να ακούσω από κάπου λόγους πνευματικούς για να προσανατολιστώ. Στον πρώτο όροφο άκουσα κάποιον να μιλά για την Θεία αρετή της υπομονής. Χτύπησα την πόρτα και άνοιξα μα είχα κάνει λάθος …Είχα μπει σε ένα κελί Μοναχού! … Ο Παπά–Σ. ο πνευματικός πάνω από σελίδες οικοδομής εξηγούσε με αγάπη σε ένα δόκιμο καλογέρι νεότατο στην ηλικία … Ντράπηκα για το λάθος μου… Εκείνος κατάλαβε και καλοσυνάτα μου υπέδειξε τον δρόμο για το μπαλκονάκι της δυτικής πτέρυγας όπου βρίσκονταν ήδη οι υπόλοιποι… Όταν έφτασα ο Πατήρ. Π. μιλούσε για το τι χρειάζεται το περιβολάκι της ψυχής μας … Σκάλισμα, πότισμα και κλάδεμα ….
(συνεχίζεται)
νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013
Πρώτη δημοσίευση στο ...ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς
Προηγούμενα:
3959 - Του Παραδείσου τ’ όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου…Οκτ. 2013). Μέρος 1ο
3963 - Του Παραδείσου τ’ όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου…Οκτ. 2013). Μέρος 2ο
3969 - Του Παραδείσου τ’ όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου…Οκτ. 2013). Μέρος 3ο
3979 - Του Παραδείσου τ’ όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου…Οκτ. 2013). Μέρος 4ο agioritikesmnimes
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η πρόγνωση του καιρού για σήμερα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
