Αργεί πολύ η Ανάσταση

Το Πάσχα έρχεται δίχως Ανάσταση για τους Ελληνες τα τελευταία χρόνια: 2010, 2011, 2012... Αντιθέτως, ο λαός μας σταυρώνεται και ξανασταυρώνεται σε μια ατέλειωτη πορεία προς έναν όλο και πιο κακοτράχαλο Γολογθά, ζώντας μια Μεγάλη Παρασκευή που δεν δείχνει να έχει τέλος. Φέτος όμως η κατάσταση έχει μια σοβαρή ιδιομορφία. Ο ελληνικός λαός θα ερωτηθεί μέσω των πρόωρων βουλευτικών εκλογών αν θέλει να συνεχίσει να σηκώνει τον σταυρό του Μνημονίου. Οτιδήποτε και αν ψηφίσει με οποιοδήποτε κριτήριο, θα δώσει παράλληλα και υποχρεωτικά απάντηση και στο ερώτημα αυτό. Τα δικά μας πάθη δεν προβλέπουν ρόλο Πόντιου Πιλάτου. Το μαρτύριο των Ελλήνων είναι δημοκρατικό. Εχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν αν θέλουν να συνεχίσουν να το υφίστανται.

Ο λαός θα μιλήσει και θα διαμορφώσει καθοριστικά το πολιτικό τοπίο για τα επόμενα χρόνια. Αν εγκρίνει τη συνέχιση της ασκούμενης πολιτικής υπερψηφίζοντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και τους δώσει εντολή να συνεχίσουν τη συγκυβέρνηση με τη Δεξιά αυτή τη φορά σε πρώτο ρόλο, δεν θα έχει φυσικά δικαίωμα να διαμαρτύρεται για τις συνέπειες.

Αν απορρίψει την πολιτική αυτή δίνοντας υψηλότερο ποσοστό σε πάσης φύσεως αντιμνημονιακά κόμματα, οφείλει να ετοιμαστεί για τη σκληρή αναμέτρηση με τη Γερμανία, την ΕΕ και το ΔΝΤ που βεβαίως καθόλου δεν πρόκειται να ενθουσιαστούν από την ανατροπή της γραμμής που επέβαλαν στις κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και του Λουκά Παπαδήμου, με τη συναίνεση φυσικά των κυβερνήσεων αυτών. Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Είτε μαρτυρική πορεία ζόφου άγνωστης διάρκειας είτε σκληρός πόλεμος μέχρις εσχάτων αβέβαιης έκβασης. Χορός στα ροδοπέταλα δεν είναι καμία από τις δύο επιλογές που έχει το εκλογικό σώμα.

Θεμελιώδης διαφορά όμως ότι αυτή τη φορά, έστω και υπό το κράτος τεχνητών ή πραγματικών εκβιαστικών διλημμάτων, η επιλογή θα ανήκει εν πολλοίς στον ελληνικό λαό. Αυτός θα αποφασίσει, αυτός θα υποστεί και τις συνέπειες της απόφασής του. Μέχρι τώρα ισχυρίζεται δικαίως ότι εξαπατήθηκε το φθινόπωρο του 2009 από τον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος άλλα υποσχέθηκε και τα εντελώς αντίθετα έκανε. Τώρα όμως οι πάντες γνωρίζουν και τι είναι το Μνημόνιο και τι συνέπειες έχει στη ζωή τους.

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ δεν κρύβουν τίποτα αυτή τη φορά. Τάσσονται αναφανδόν υπέρ του Μνημονίου και συγκυβέρνησαν πάνω στη βάση αυτή επί πέντε μήνες, επιδεικνύοντας εμπράκτως τι προτίθενται να κάνουν σε ακόμη σκληρότερη εκδοχή, αν επανεκλεγούν για να συγκυβερνήσουν πάλι. Υποστηρίζουν ότι η άσκηση αυτής της πολιτικής είναι μονόδρομος. Δεν έχει σημασία αν αυτό είναι σωστό ή λάθος. Σημασία έχει ότι όποιος υπερψηφίζει τα δύο κυβερνητικά κόμματα αποδέχεται τον ισχυρισμό τους και τους δίνει εντολή να συνεχίσουν την εφαρμογή αυτής της πολιτικής.

Την επομένη των εκλογών τίποτα σε πολιτικό επίπεδο δεν θα είναι ίδιο όπως πριν από τις 6 Μαΐου. Αν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποσπάσουν τη λαϊκή πλειοψηφία, οι Ελληνες θα έχουν αποδεχτεί τη νέα θέση στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων που τους υπαγορεύουν το Βερολίνο, η ΕΕ και το ΔΝΤ. Αν τα αντιμνημονιακά κόμματα συγκεντρώσουν πάνω από το 50% των ψήφων, τότε δεν θα ανατραπεί μόνο η πολιτική του Μνημονίου. Θα έχει ταυτόχρονα καταλυθεί το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης υποχρεωτικά, αφού το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που αθροιστικά επί 35 χρόνια έπαιρναν μαζί ποσοστό 80% ή και περισσότερο, θα έχουν μετατραπεί από κοινού σε μειοψηφία μέσα στον λαό.

Επικίνδυνη κατάσταση θα προξενήσει ενδεχόμενη λίγο - πολύ ισοδυναμία σε ψήφους των δύο στρατοπέδων. Κάτι τέτοιο θα βαθύνει ανειρήνευτα τον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας, ο οποίος ήδη υφίσταται. Το ζήτημα δεν είναι ο μέσω τεχνασμάτων του εκλογικού νόμου σχηματισμός όπως όπως μιας κυβέρνησης που θα προωθήσει την πολιτική του Μνημονίου, αλλά η απόσπαση λαϊκής πλειοψηφίας υπέρ της πολιτικής αυτής. Χωρίς τη συναίνεση του λαού, οι συγκρούσεις ενδέχεται να οξυνθούν υπέρμετρα. Εν αναμονή της ετυμηγορίας, λοιπόν.