2013-12-20 11:24:11
Γράφει ο Γεώργιος Τασούδης
Ο μακαριστός και φωτισμένος Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός εξετάζοντας το ζήτημα του διαβόλου και του τρόπου με τον οποίο ενεργεί έγραψε τα εξής «(ο διάβολος) Είναι ο άρχοντας του αγγελικού τάγματος των εκπεσόντων από τον ουρανό, όταν θέλησαν να αποστατήσουν από το θείο θέλημα. Τότε αυτόματα συντρίφτηκαν και ξέπεσαν από την αξία και τη θέση τους. Έχασαν συγχρόνως και την έκπαγλη και φωτεινή ωραιότητα της μορφής τους. Έγιναν φρικιαστικά τέρατα των οποίων και μόνο η μνήμη είναι μισητή» .
Λαμβάνοντας υπόψη τα προαναφερόμενα και κινούμενοι συνειρμικά συμπεραίνουμε ότι, μάλλον κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωση του τελειότερου εκ των δημιουργημάτων, τον άνθρωπο. Οι πρωτόπλαστοι με το προπατορικό αμάρτημα, λόγω δηλαδή της ανυπακοής και της αποκοπής τους από την αμεσότητα των σχέσεων τους με το θείο θέλημα, γεγονός που επέφερε την έξοδο τους από την παραδείσια κατάσταση, πέραν από την απώλεια του φωτισμού της διανοίας τους απώλεσαν και την ωραιότητα της μορφής τους. Υπέστησαν ουσιαστικά μια διπλή παραμόρφωση, τόσο εσωτερική (ψυχική) όσο και εξωτερική (σωματική).
Κατόπιν της εξέλιξης τούτης, ο άνθρωπος εμφανίζεται να εγκαθίσταται στον ιστορικό πλέον χωροχρόνο με τη μορφή που επιστημονικά έχει καταγραφεί ως Homo Sapiens, Homo Erectus κ.λπ. Παρόλα αυτά, τα υπόψη τραχιά χαρακτηριστικά αποδείχτηκαν να λειτουργούν προς όφελος του ανθρωπίνου είδους, καθώς εξυπηρετούσαν τις πρώτες ανάγκες επιβίωσης του ότι καλούνταν πλέον να ανταποκριθεί στις απαιτητικές βιοτικές απαιτήσεις, εξασφαλίζοντας τα απαραίτητα με ίδια μέσα, σε ένα αν μη τι άλλο, αφιλόξενο και εχθρικό φυσικό περιβάλλον.
Από διανοητικής άποψης ο άνθρωπος ουδέποτε έπαψε να απολαμβάνει το προνόμιο, που τον διαχωρίζει από τα υπόλοιπα έμβια όντα, αυτό του νου. Άλλωστε ο άνθρωπος, σύμφωνα και με τους Πατέρες της Ορθοδοξίας μας, ε ί ν α ι νους. Αν λοιπόν ο πρώτος ιστορικός άνθρωπος, ως Homo Sapiens, παρουσίαζε βρεφική νόηση –πάντα σε σύγκριση με τις μεταγενέστερες εποχές και καταστάσεις- ήταν ίσως γιατί στην πρότερη παραδείσια κατάσταση, του προσφέρονταν πραγματικά ιδανικές συνθήκες διαβίωσης δίχως την παραμικρή διανοητική ή σωματική ανάγκη συμμετοχής του. Ζούσε δηλαδή σε μια βιοτική αμεριμνησία. Ίσως το μοναδικό που τον απασχολούσε να ήταν η δοξολογία του Θεού, για τις ευεργεσίας που του χαρίζονταν. Οπότε μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε ότι, η απώλεια αφορούσε στον φωτισμό του νου και μόνο, στην ικανότητα δηλαδή της διάκρισης και όχι στη δυνατότητα παραγωγής προϊόντων σκέψης.
Με την είσοδο του ανθρώπινου είδους λοιπόν στον ιστορικό χωροχρόνο, γεγονός που σήμανε την έναρξη της ατομικής επιβίωσης, ξεκίνησε και η αξιοποίηση των σωματικών και διανοητικών του δυνατοτήτων, τις οποίες αναφανδόν διέθετε αδρανοποιημένες.
Σταδιακά και μέσω της περιεκτικής και πρακτικής μετανοίας η οποία αποτέλεσε προϊόν της συντριπτικής συνειδητοποίησης των συνεπειών που επέφερε στη ζωή του η απώλεια των παραδείσιων προνομίων, αλλά και με την καλλιέργεια των χαρισμάτων του, ως προς τους λόγους βελτίωσης της καθημερινότητας του, ο άνθρωπος κατόρθωσε να δημιουργήσει πολιτισμό και κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης με άμεσο αντίκτυπο στον σταδιακό εξωραϊσμό της εξωτερικής του εμφάνισης.
Το μέγιστο όμως επίτευγμα του ανθρώπου, το οποίο έγινε κατορθωτό μέσω της αυταπάρνησης από κάθε παράλογο και παράνομο, αγωνιζόμενος όπως προαναφέραμε με περιεκτική και πρακτική μετάνοια και φιλοπονία ήταν η αποκατάσταση της σχέσης του με τον Θεό, προκαλώντας συνεχώς τη θεία Χάρη πάνω του. Έτσι κατόρθωσε ο άλλοτε έκπτωτος και ψυχοσωματικά παραμορφωμένος να αναστρέψει την εις βάρος του κατάσταση (υπαίτιος της οποίας ήταν ο ίδιος, λόγω των επιλογών του) κατορθώνοντας να φέρει εις πέρας την αποστολή του που δεν είναι άλλη από τη θέωση.
Παρόμοια όμως εξέλιξη δεν παρατηρήθηκε να συμβαίνει σε κανένα από τα υπόλοιπα έμβια όντα και κυρίως από τα είδη τα οποία ανήκουν στην οικογένεια των ανώτερων θηλαστικών. Οπότε η άποψη περί καταγωγής του ανθρώπου από τα κατά τα άλλα συμπαθέστατα πιθηκοειδή πρέπει να απορριφθεί αν όχι ως φαιδρή, τουλάχιστον ως άστοχη και ανεπιβεβαίωτη καθώς βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους όπως ιστορικά, επιστημονικά και θεολογικά έχει καταγραφεί να έχει συμβεί.
Στην τελική πως είναι δυνατόν να μην εξακολουθεί να υφίσταται η υπόψη εξέλιξη, του πιθήκου δηλαδή σε άνθρωπο, ιδιαιτέρως στην εποχή μας όπου τόσο οι περιβαλλοντικές συνθήκες όσο και τα επιστημονικά επιτεύγματα επιτρέπουν όσο ποτέ άλλοτε μια τέτοιου είδους μετεξέλιξη.
Συμπερασματικά ο άνθρωπος ήταν ανέκαθεν τέτοιος ασχέτως εάν διάφορα πρωτοιστορικά αίτια, όπως αυτά νωρίτερα περιγράφηκαν, επέβαλλαν αλλαγές στην διανοητική και κυρίως στην εξωτερική του εμφάνιση.
Romanityreunion.wordpress.com
Ο μακαριστός και φωτισμένος Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός εξετάζοντας το ζήτημα του διαβόλου και του τρόπου με τον οποίο ενεργεί έγραψε τα εξής «(ο διάβολος) Είναι ο άρχοντας του αγγελικού τάγματος των εκπεσόντων από τον ουρανό, όταν θέλησαν να αποστατήσουν από το θείο θέλημα. Τότε αυτόματα συντρίφτηκαν και ξέπεσαν από την αξία και τη θέση τους. Έχασαν συγχρόνως και την έκπαγλη και φωτεινή ωραιότητα της μορφής τους. Έγιναν φρικιαστικά τέρατα των οποίων και μόνο η μνήμη είναι μισητή» .
Λαμβάνοντας υπόψη τα προαναφερόμενα και κινούμενοι συνειρμικά συμπεραίνουμε ότι, μάλλον κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωση του τελειότερου εκ των δημιουργημάτων, τον άνθρωπο. Οι πρωτόπλαστοι με το προπατορικό αμάρτημα, λόγω δηλαδή της ανυπακοής και της αποκοπής τους από την αμεσότητα των σχέσεων τους με το θείο θέλημα, γεγονός που επέφερε την έξοδο τους από την παραδείσια κατάσταση, πέραν από την απώλεια του φωτισμού της διανοίας τους απώλεσαν και την ωραιότητα της μορφής τους. Υπέστησαν ουσιαστικά μια διπλή παραμόρφωση, τόσο εσωτερική (ψυχική) όσο και εξωτερική (σωματική).
Κατόπιν της εξέλιξης τούτης, ο άνθρωπος εμφανίζεται να εγκαθίσταται στον ιστορικό πλέον χωροχρόνο με τη μορφή που επιστημονικά έχει καταγραφεί ως Homo Sapiens, Homo Erectus κ.λπ. Παρόλα αυτά, τα υπόψη τραχιά χαρακτηριστικά αποδείχτηκαν να λειτουργούν προς όφελος του ανθρωπίνου είδους, καθώς εξυπηρετούσαν τις πρώτες ανάγκες επιβίωσης του ότι καλούνταν πλέον να ανταποκριθεί στις απαιτητικές βιοτικές απαιτήσεις, εξασφαλίζοντας τα απαραίτητα με ίδια μέσα, σε ένα αν μη τι άλλο, αφιλόξενο και εχθρικό φυσικό περιβάλλον.
Από διανοητικής άποψης ο άνθρωπος ουδέποτε έπαψε να απολαμβάνει το προνόμιο, που τον διαχωρίζει από τα υπόλοιπα έμβια όντα, αυτό του νου. Άλλωστε ο άνθρωπος, σύμφωνα και με τους Πατέρες της Ορθοδοξίας μας, ε ί ν α ι νους. Αν λοιπόν ο πρώτος ιστορικός άνθρωπος, ως Homo Sapiens, παρουσίαζε βρεφική νόηση –πάντα σε σύγκριση με τις μεταγενέστερες εποχές και καταστάσεις- ήταν ίσως γιατί στην πρότερη παραδείσια κατάσταση, του προσφέρονταν πραγματικά ιδανικές συνθήκες διαβίωσης δίχως την παραμικρή διανοητική ή σωματική ανάγκη συμμετοχής του. Ζούσε δηλαδή σε μια βιοτική αμεριμνησία. Ίσως το μοναδικό που τον απασχολούσε να ήταν η δοξολογία του Θεού, για τις ευεργεσίας που του χαρίζονταν. Οπότε μπορούμε να ξεκαθαρίσουμε ότι, η απώλεια αφορούσε στον φωτισμό του νου και μόνο, στην ικανότητα δηλαδή της διάκρισης και όχι στη δυνατότητα παραγωγής προϊόντων σκέψης.
Με την είσοδο του ανθρώπινου είδους λοιπόν στον ιστορικό χωροχρόνο, γεγονός που σήμανε την έναρξη της ατομικής επιβίωσης, ξεκίνησε και η αξιοποίηση των σωματικών και διανοητικών του δυνατοτήτων, τις οποίες αναφανδόν διέθετε αδρανοποιημένες.
Σταδιακά και μέσω της περιεκτικής και πρακτικής μετανοίας η οποία αποτέλεσε προϊόν της συντριπτικής συνειδητοποίησης των συνεπειών που επέφερε στη ζωή του η απώλεια των παραδείσιων προνομίων, αλλά και με την καλλιέργεια των χαρισμάτων του, ως προς τους λόγους βελτίωσης της καθημερινότητας του, ο άνθρωπος κατόρθωσε να δημιουργήσει πολιτισμό και κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης με άμεσο αντίκτυπο στον σταδιακό εξωραϊσμό της εξωτερικής του εμφάνισης.
Το μέγιστο όμως επίτευγμα του ανθρώπου, το οποίο έγινε κατορθωτό μέσω της αυταπάρνησης από κάθε παράλογο και παράνομο, αγωνιζόμενος όπως προαναφέραμε με περιεκτική και πρακτική μετάνοια και φιλοπονία ήταν η αποκατάσταση της σχέσης του με τον Θεό, προκαλώντας συνεχώς τη θεία Χάρη πάνω του. Έτσι κατόρθωσε ο άλλοτε έκπτωτος και ψυχοσωματικά παραμορφωμένος να αναστρέψει την εις βάρος του κατάσταση (υπαίτιος της οποίας ήταν ο ίδιος, λόγω των επιλογών του) κατορθώνοντας να φέρει εις πέρας την αποστολή του που δεν είναι άλλη από τη θέωση.
Παρόμοια όμως εξέλιξη δεν παρατηρήθηκε να συμβαίνει σε κανένα από τα υπόλοιπα έμβια όντα και κυρίως από τα είδη τα οποία ανήκουν στην οικογένεια των ανώτερων θηλαστικών. Οπότε η άποψη περί καταγωγής του ανθρώπου από τα κατά τα άλλα συμπαθέστατα πιθηκοειδή πρέπει να απορριφθεί αν όχι ως φαιδρή, τουλάχιστον ως άστοχη και ανεπιβεβαίωτη καθώς βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με την εξέλιξη του ανθρωπίνου είδους όπως ιστορικά, επιστημονικά και θεολογικά έχει καταγραφεί να έχει συμβεί.
Στην τελική πως είναι δυνατόν να μην εξακολουθεί να υφίσταται η υπόψη εξέλιξη, του πιθήκου δηλαδή σε άνθρωπο, ιδιαιτέρως στην εποχή μας όπου τόσο οι περιβαλλοντικές συνθήκες όσο και τα επιστημονικά επιτεύγματα επιτρέπουν όσο ποτέ άλλοτε μια τέτοιου είδους μετεξέλιξη.
Συμπερασματικά ο άνθρωπος ήταν ανέκαθεν τέτοιος ασχέτως εάν διάφορα πρωτοιστορικά αίτια, όπως αυτά νωρίτερα περιγράφηκαν, επέβαλλαν αλλαγές στην διανοητική και κυρίως στην εξωτερική του εμφάνιση.
Romanityreunion.wordpress.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποιο δικαστήριο, ποια δικαιοσύνη; Ο Λιάπης έφυγε για την εξωτική Ασία
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δήμος Μαλεβιζίου: Άνοιξε ο δρόμος για τη Ροδιά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
