ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Ιατρόπουλος: Καλή (επ)Ανάσταση

Ελληνικό σενάριο, για να έχουνε να τραγουδάνε τα παιδιά μας, όταν ξαναγεννηθεί αυτή εδώ η πατρίδα

Τέτοιες ημέρες, οριακές για τον τόπο, ιστορικές για τη συνέχεια της πατρίδας, αισθάνομαι ότι δεν δικαιούμαι να γράψω και να περιγράψω κάτι παραπάνω από ένα ποιητικό ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ και αυτή θέλω να είναι η δική μου ταπεινή κατάθεση αυτών των ωρών όχι με βαρυνόητα ποιήματα, (που κι αυτά δικαιούνται την σπουδαία θέση τους στον πολιτισμό μας, αλλά δεν βρίσκονται πάντοτε στον κατάλληλο χρόνο)αλλά με κάποια «τραγούδια» ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ: Ο Τρελός, με μια μαύρη σημαία στο χέρι, περπατάει στην Πλατεία Συντάγματος και σταματάει τους πολίτες, έναν-έναν, ψιθυρίζοντας στο αυτί τους:

*Συνέλληνες, μας πήρανε φαλάγγι,

τ’ Αμερικανάκια και οι Κουτοφράγκοι,

“συμμάχια” τα Τζερμάνια, κι’ οι Ιγγλετέρες,

μας τάξαν αρραβώνες και βεγγέρες,

μα ήταν μπακιρένιες ως κι οι βέρες!

*Ξηλώστε τους και ρίξτε τους στην άκρη,

Καλύτερος ο αγώνας, απ το δάκρυ..

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Δειλινό, ο Ποιητής, ανεβαίνει σκαλί-σκαλί στον Παρθενώνα, και μονολογεί, την ώρα που σιγοψιχαλίζει:

*Χουρμάδες και δαμάσκηνα,

τα μάτια σου τα πράσινα,

κυρά μου, Ελληνοσύνη!

Στη λίμνη σε βουτήξανε

κι’ αργά σε κρυφοπνίξανε,

σαν την κυρά Φροσύνη!

*Μπουρνέλες και φραγκόσυκα,

τα πισινά σου μπόσικα,

κι όλοι καλοπηδάνε!

*Ανοίγεις τα ποδάρια σου

τους δίνεις τα μαστάρια σου,

κι’ ύστερα σε ξεχνάνε!

*Αϊ μανούλα Ελληνοσύνη,

Βασιλική, κυρά Φροσύνη κι’ Ασπασία,

*Αϊ, μανούλα Ελληνοσύνη,

Μη μου δακρύζεις, τρυφερή μου Παναγία ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ: Οι Φοιτητές με τηλεβόα, κάτω από το μέγαρο ενός τηλεοπτικού δίαυλου, οι περαστικοί σταματούν για λίγο και μετά συνεχίζουν το δρόμο τους:

*Ξεφτιλισμένοι προβοκάτορες, αλήτες,

κομπλεξικοί, ψευτοπατριώτες, τρωγλοδύτες!

Μοσχοπηδάτε την πατρίδα μας και πάτε,

Φιρί-φιρί, και στάλα-στάλα, να τη φάτε..

*Ρουφιάνοι πρόστυχοι και φαύλοι μασκαράδες,

Αρχοντοπλούμιστοι και βουτυρολαπάδες,

Με τα συκώτια της ψυχής μας, χορτασμένοι,

Φανερογάμηδες και κρυφοπηδημένοι!

*Παρακεντέδες, μια ζωή προσκυνημένοι,

Κι απ’ τη ζωή κι από το Χρόνο, ξεγραμμένοι,

Στην παρακμή σας κολυμπάτε, μαύρα φίδια,

Της Ιστορίας μας αισχρά αποκαΐδια..

*Σαλπίζουμε άγρια μες στον τρελό αγέρα,

Το λάβαρό μας ανεμίζει πέρα ως πέρα

Τριχιά να γίνει, της αλήθειας, να σας πνίξει.

Καινούρια πόρτα στα όνειρά μας πια, ν’ ανοίξει!

ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: Ο Δάσκαλος, σ’ ένα καφενείο ερημικό, γράφει σε μια κόλλα χαρτί, ένα γράμμα σε κάποιον Μαθητή του:

*Εδώ που λες, ήτανε κάποτε μια χώρα,

Με όνειρα χίλια, ζωντανά και οπωροφόρα,

Με αληθινούς ιππότες και άγιους στρατηλάτες,

Και ξακουσμένους Διγενήδες Απελάτες!

*Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι,

Ήταν η ζωή μου, παραλίγο Κάτι….

*Εδώ που λες, άνθιζαν κάποτε κουβέντες,

που τις τυλίγανε ο μαΐστρος κι ο πουνέντες,

Και τις ξαπόστελναν ψηλά στα πέρα ουράνια,

Λογοδοσμένες με μαγιάτικα στεφάνια..

*Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι,

Όλα εδώ μέσα, μαρτυράνε Κάτι..

*Εδώ που λες, φώτιζε κάποτε ένας λύχνος,

Μια περιπέτεια που άφησε άγιο ίχνος,

Που ζωγραφίστηκε σε μύρια παλικάρια,

Και που δε χώρεσε ποτέ της στα συρτάρια..

*Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι,

Δεν τελειώνουν όλα, αν υπάρχει Κάτι..

*Εδώ που λες, κάποτε θάρθει ένας κόσμος,

Δυο λόγια έρωτας κι ένα κλαδάκι δυόσμος,

Και σαν προβάλει απ την αρχή, όλη την ταινία,

όλες οι τύψεις θα καθίσουν στα θρανία..

*Κλείνω το βιβλίο, πέφτω στο κρεβάτι,

Όλα, μέρα-νύχτα, περιμένουν Κάτι..

*Εδώ που λες, θ’ ανοίξει κάποτε η πόρτα,

Πελεκημένη από μαστόρια σαν και πρώτα,

Αυτή που βγάζει στο δωμάτιο το μεγάλο,

Εδώ που λες, θα γίνει ΑΥΤΟ, και τίποτ’ άλλο!

* Κλείνω το βιβλίο, φεύγω απ το κρεβάτι,

για να ξημερώσει, το Μεγάλο Κάτι!

ΣΚΗΝΗ ΠΕΜΠΤΗ: Μια μεγάλη ομάδα από Εργάτες και Υπαλλήλους, προχωράνε προς την Πλατεία Συντάγματος να ανταμωθούν με τον Τρελό. Ο Αρχιεργάτης, βροντοφωνάζει:

*Δεν κάνω πια πίσω,

Το στρίβω για εμπρός,

Παντού όπου γυρίσω,

Με σπρώχνει ο καιρός.

*Ανοίγω τη βρύση,

Και τρέχουν φωτιές,

Με έχουν αντλήσει,

Χιλιάδες φορές.

*Δεν έχω άλλο τράτο,

Στο δρόμο θα βγω.

Με πήγαν στον πάτο,

Τους πάω στο γκρεμό!

*Δεν θέλω μνημείο,

Του Άγνωστου Έλληνα.

Μονάχος μου έμεινα.

Αρχαίο αγγείο.

*Οι δήθεν φωστήρες,

Πηδούν στο κρεβάτι μας.

Θα βγούμε για πάρτη μας,

Και τέρμα οι σωτήρες!

*Δε γουστάρω κανένα,

Παρά μόνο εσένα,

Συμπατριώτη που βλέπεις,

Πατριωτάκι που ακούς!

*Δε γουστάρω κανένα,

Τα όνειρά μου ένα-ένα,

Αριθμούς τάχουν κάνει,

Με τους τηλεφακούς!

*Μονάχα από Εσένα περιμένω,

Με στίχο αγριεμένο,

Που διόρθωσε ο Θεός...

*Μονάχα από Εσένα περιμένω,

Εσύ είσαι το Τρένο,

Εσύ είσαι κι ο Σταθμός!

*Μονάχα από Εσένα περιμένω

Χαλάω την παρτίδα,

Δεν παίζω, εδώ κι εμπρός!

*Μονάχα από Εσένα, περιμένω,

Εσύ είσαι η Πατρίδα,

Εσύ και τ’ Άγριο Φως!

ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ: Το Ελληνικό Σενάριο, και θα «γυριστεί» και θα «παιχτεί», κυρίες και κύριοι της Συμμορίας! Και θα το «απολαύσετε» οσονούπω, ως «αναγκαστικοί θεατές», στην Αίθουσα Προβολών του Κορυδαλλού...

(Στην καλύτερη περίπτωση για σας...)

ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΗ ΛΑΜΠΡΗ

Με Ελληνική Αγάπη,

Ο Δημήτρης
kostasxan.blogspot.com