2013-12-22 16:42:00
Η Κατερινούλα,η καλή μου φίλη Κατερίνα,η κατά κόσμο SK Epiloges εκτός από τις θαυμάσιες κατασκευές και τις δημιουργίες της γράφει!
Και γράφει υπέροχα!
Μπορείτε να τη βρείτε στο blog της http://skepiloges.blogspot.gr
Σήμερα θα μας πει για τα νεύρα που έχουνε τα παιδιά στην εφηβεία!
Πόσες φορές άκουσα κάτι και σκέφτηκα: " μα τι λένε?? Έλεος πια με στην υπερβολή ο κόσμος!"
Άκουγα που μου λέγανε ότι το αυχενικό είναι ανυπόφορο και υποφέρουν και σκεφτόμουν:" σιγά πια αυχενικό πάθανε τι κάνουν λες και ήρθε το τέλος του κόσμου!" και τώρα που το έχω και εγώ πόσο τους καταλαβαίνω ...και πόσο με ταλαιπωρεί... τελικά αν δεν το πάθεις δεν θα μάθεις!
Το άλλο που μου λέγανε : "Δύσκολο πράγμα η δίαιτα" και εγώ σκεφτόμουν:"καλά δεν μπορούν να κλείσουν τον στόμα τους λίγο??" και τώρα που δεν μπορώ να κλείσω τον δικό μου και μου φαίνεται βουνό να κάνω δίαιτα στην σκέψη μόνο ότι τους αμφισβητούσα κατεβάζω τα αυτιά σαν την σκυλίτσα μου την Λουίζα και δεν βγάζω κιχ!
Και άλλα πολλά φυσικά αλλά το τελευταίο που τώρα το βιώνω είναι η είσοδος στην εφηβεία της κόρης μου, μου λέγανε ότι είναι δύσκολη η εφηβεία στα παιδιά και εγώ θεωρούσα ότι τα έχουν κακομάθει και έχουν χάσει τον έλεγχο αλλά δεν είναι έτσι καθόλου. Και από κει που είχαμε ησυχία , παιχνίδι,γέλια ,χαρές όλα άλλαξαν.....
σε καθημερινή βάση φασαρία, η μικρή συνέχεια αντιδρά σε ότι και να της πούμε και τα νεύρα και οι φωνές πάνε και έρχονται. Μετά ακολουθούν κλάματα και από τις δυο μας και στο τέλος αγκαλιές και φιλιά και η ατάκα " μανούλα συγνώμη δεν ξέρω τι έχω πάθει και νευριάζω με το παραμικρό".
Και εγώ που ξέρω γεμίζω με τύψεις και άγχος ότι κάτι κάνω λάθος και δημιουργώ εγώ την έκρηξη και δεν το αντιμετωπίζω σωστά. Και πόσο με τρομάζει όσο θυμάμαι ότι μου λέγανε ότι η αρχή της εφηβείας δεν είναι τίποτα και αργότερα έρχονται τα δύσκολα! Πόσο πια δύσκολα ??? σκέφτομαι και δώστου προσπαθώ να βρω να διαβάσω τρόπους αντιμετώπισης. Δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω.
Κάνω τον απολογισμό μου και παρότι μέχρι χθες είχα χάσει ένα χρόνο από την ηλικία της μικρής μου ( νόμιζα ότι είναι 11 αλλά είναι 12 τελικά...δείγμα μάλλον ότι δεν έχω καταλάβει πόσο γρήγορα μεγαλώνουμε και εγώ και αυτή) πιστεύω ότι σαν μαμά είμαι καλή.
Είμαι κοντά της , της έχω δώσει πολλή αγάπη και προσοχή την ξέρω πολύ καλά και της στέκομαι σε όλα, αλλά πως γίνεται τώρα να μην την αναγνωρίζω?
Το κοριτσάκι μου, αυτό το υπέροχο πλασματάκι που όπου και να πάει πάντα μου λένε τα καλύτερα γι αυτήν ,που είναι πονόψυχη, αγαπησιάρα ,γλυκιά, φιλότιμη , που έφτασε σε σημείο να πλακωθεί στην γειτονιά στο ξύλο με ένα παιδί που χάραζε ένα δέντρο γιατί τα δέντρα έλεγε νιώθουν και αυτός το χάραζε) πως γίνεται να έχει αλλάξει τόσο και να μην μπορώ εγώ να την καταλάβω??? Γιατί όποτε μιλάω δεν με ακούει??
Πως να το αντιμετωπίσω? Με αδιαφορία μου φαίνεται άσχετο με τον χαρακτήρα μου. Ποτέ δεν μπορούσα να είμαι αδιάφορη σε τίποτα. Με φωνές και με επιπλήξεις? Το κάνω αλλά το αποτέλεσμα είναι απαίσιο. Με συζήτηση προσπαθεί να τεντώσει το σκοινί και να με τραβήξει προς την μεριά της και ok να υποχωρήσω αλλά μερικές φορές βλέπω η υποχώρησει αν γίνει δεν θα έχει καλό αποτέλεσμα για εκείνη.
Με την μαμά μου που το συζήτησα μου είπε με υπομονή και να την καταλάβεις. Μα πως με καταλάβαινε και δεν νευρίαζε??? Και μετά έρχεται ο φόβος ότι θα μου ξεφύγει ο έλεγχος , θα πληγωθεί , θα χαλάσει η σχέση μας που με τόσο αγάπη χτίζαμε και θα χάσω την εμπιστοσύνη της σε εμένα.
Help βρε κορίτσια πείτε μου καμιά συμβουλή γιατί ωραία τα γράφουν τα βιβλία αλλά στην πράξη είναι δύσκολα...
http://daddycool2403.blogspot.gr/
Και γράφει υπέροχα!
Μπορείτε να τη βρείτε στο blog της http://skepiloges.blogspot.gr
Σήμερα θα μας πει για τα νεύρα που έχουνε τα παιδιά στην εφηβεία!
Πόσες φορές άκουσα κάτι και σκέφτηκα: " μα τι λένε?? Έλεος πια με στην υπερβολή ο κόσμος!"
Άκουγα που μου λέγανε ότι το αυχενικό είναι ανυπόφορο και υποφέρουν και σκεφτόμουν:" σιγά πια αυχενικό πάθανε τι κάνουν λες και ήρθε το τέλος του κόσμου!" και τώρα που το έχω και εγώ πόσο τους καταλαβαίνω ...και πόσο με ταλαιπωρεί... τελικά αν δεν το πάθεις δεν θα μάθεις!
Το άλλο που μου λέγανε : "Δύσκολο πράγμα η δίαιτα" και εγώ σκεφτόμουν:"καλά δεν μπορούν να κλείσουν τον στόμα τους λίγο??" και τώρα που δεν μπορώ να κλείσω τον δικό μου και μου φαίνεται βουνό να κάνω δίαιτα στην σκέψη μόνο ότι τους αμφισβητούσα κατεβάζω τα αυτιά σαν την σκυλίτσα μου την Λουίζα και δεν βγάζω κιχ!
Και άλλα πολλά φυσικά αλλά το τελευταίο που τώρα το βιώνω είναι η είσοδος στην εφηβεία της κόρης μου, μου λέγανε ότι είναι δύσκολη η εφηβεία στα παιδιά και εγώ θεωρούσα ότι τα έχουν κακομάθει και έχουν χάσει τον έλεγχο αλλά δεν είναι έτσι καθόλου. Και από κει που είχαμε ησυχία , παιχνίδι,γέλια ,χαρές όλα άλλαξαν.....
σε καθημερινή βάση φασαρία, η μικρή συνέχεια αντιδρά σε ότι και να της πούμε και τα νεύρα και οι φωνές πάνε και έρχονται. Μετά ακολουθούν κλάματα και από τις δυο μας και στο τέλος αγκαλιές και φιλιά και η ατάκα " μανούλα συγνώμη δεν ξέρω τι έχω πάθει και νευριάζω με το παραμικρό".
Και εγώ που ξέρω γεμίζω με τύψεις και άγχος ότι κάτι κάνω λάθος και δημιουργώ εγώ την έκρηξη και δεν το αντιμετωπίζω σωστά. Και πόσο με τρομάζει όσο θυμάμαι ότι μου λέγανε ότι η αρχή της εφηβείας δεν είναι τίποτα και αργότερα έρχονται τα δύσκολα! Πόσο πια δύσκολα ??? σκέφτομαι και δώστου προσπαθώ να βρω να διαβάσω τρόπους αντιμετώπισης. Δεν ξέρω τι να πω και τι να κάνω.
Κάνω τον απολογισμό μου και παρότι μέχρι χθες είχα χάσει ένα χρόνο από την ηλικία της μικρής μου ( νόμιζα ότι είναι 11 αλλά είναι 12 τελικά...δείγμα μάλλον ότι δεν έχω καταλάβει πόσο γρήγορα μεγαλώνουμε και εγώ και αυτή) πιστεύω ότι σαν μαμά είμαι καλή.
Είμαι κοντά της , της έχω δώσει πολλή αγάπη και προσοχή την ξέρω πολύ καλά και της στέκομαι σε όλα, αλλά πως γίνεται τώρα να μην την αναγνωρίζω?
Το κοριτσάκι μου, αυτό το υπέροχο πλασματάκι που όπου και να πάει πάντα μου λένε τα καλύτερα γι αυτήν ,που είναι πονόψυχη, αγαπησιάρα ,γλυκιά, φιλότιμη , που έφτασε σε σημείο να πλακωθεί στην γειτονιά στο ξύλο με ένα παιδί που χάραζε ένα δέντρο γιατί τα δέντρα έλεγε νιώθουν και αυτός το χάραζε) πως γίνεται να έχει αλλάξει τόσο και να μην μπορώ εγώ να την καταλάβω??? Γιατί όποτε μιλάω δεν με ακούει??
Πως να το αντιμετωπίσω? Με αδιαφορία μου φαίνεται άσχετο με τον χαρακτήρα μου. Ποτέ δεν μπορούσα να είμαι αδιάφορη σε τίποτα. Με φωνές και με επιπλήξεις? Το κάνω αλλά το αποτέλεσμα είναι απαίσιο. Με συζήτηση προσπαθεί να τεντώσει το σκοινί και να με τραβήξει προς την μεριά της και ok να υποχωρήσω αλλά μερικές φορές βλέπω η υποχώρησει αν γίνει δεν θα έχει καλό αποτέλεσμα για εκείνη.
Με την μαμά μου που το συζήτησα μου είπε με υπομονή και να την καταλάβεις. Μα πως με καταλάβαινε και δεν νευρίαζε??? Και μετά έρχεται ο φόβος ότι θα μου ξεφύγει ο έλεγχος , θα πληγωθεί , θα χαλάσει η σχέση μας που με τόσο αγάπη χτίζαμε και θα χάσω την εμπιστοσύνη της σε εμένα.
Help βρε κορίτσια πείτε μου καμιά συμβουλή γιατί ωραία τα γράφουν τα βιβλία αλλά στην πράξη είναι δύσκολα...
http://daddycool2403.blogspot.gr/
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
4021 - Χριστού Γέννα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
