2013-12-22 22:32:53
Ας υποθέσουμε ότι έχετε δανεισθεί από μία ομάδα ανθρώπων και ότι αυτή η ομάδα χρεοκοπεί λόγω υπερβολικών χρεών.
'Έχετε κάποιο συμφέρον να συνεχίζετε να πληρώνετε τα χρέη σας στους χρεωκοπημένους, ακόμα και αν μπορείτε να συνεχίσετε την καταβολή τους;
Η λογική απάντηση είναι όχι.
Τα λεφτά που ενδεχομένως θα δίνατε δεν θα τα έπαιρνε ο χρεοκοπημένος, αλλά ο διαχειριστής της πτώχευσης του.
Είναι πολύ αμφίβολο ότι ο διαχειριστής θα έμπαινε στον κόπο να σας κυνηγήσει για τα χρέη σας.
Το καθήκον του διαχειριστή μίας πτώχευσης είναι να περιορίσει την ζημία και όχι να βγάλει κάποιο κέρδος απ' αυτήν.
Αρχικά ο διαχειριστής θα προσπαθούσε να ρευστοποιήσει την αδέσμευτη περιουσία και να αδρανοποιήσει τον χρεοκοπημένο.
Ο χρεοκοπημένος δεν έχει συμφέρον να συνεργασθεί μαζί του, καθώς οι οποιεσδήποτε εισπράξεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να τον ξεχρεώσουν τελικά.
Αν θεωρήσουμε όλα τα παραπάνω ως λογικά και δεδομένα δεν μπορούμε παρά να απορήσουμε με τα όσα συμβαίνουν στον ελληνικό τραπεζικό τομέα.
Η Τράπεζα της Ελλάδος κατά καιρούς κλείνει τράπεζες και τις διασπά σε καλές και κακές.
Συνήθως στο καλό κομμάτι περνούν οι καταθέσεις και ένα τμήμα των καλών δανείων .
Το καλό κομμάτι καταλήγει σε μία άλλη μεγαλύτερη τράπεζα.
Το κακό κομμάτι περνάει συνήθως στην κακή τράπεζα και γίνεται ιδιοκτησία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής σταθερότητας είναι ένα ιδιωτικό νομικό πρόσωπο με μόνο ιδιοκτήτη το κράτος.
Η ιδιαιτερότητα αυτή εξηγείται, γιατί από τον τρόπο λειτουργίας του το ταμείο είναι λογικό να συλλέγει υπερβολικά χρέη και προβληματική περιουσία.
Το αρχικό του κεφάλαιο θα καταλήξει σε 5 χρόνια να εξαντληθεί και αφού πουληθούν όλα τα ρευστοποιήσιμα περιουσιακά του στοιχεία το ταμείο είναι λογικό να χρεοκοπήσει και το ίδιο.
Αυτό θα συμβεί, αν το αρχικό του κεφάλαιο είναι μικρότερο από τις συνολικές ζημιές που θα δημιουργηθούν.
Με τον τρόπο αυτό έξυπνα το κράτος θα διαγράψει χρέη χωρίς να χρεοκοπήσει πάλι το ίδιο στο τέλος.
Τουλάχιστον αυτός είναι ο "έξυπνος" σχεδιασμός.
Το μοντέλο αυτό εκκαθάρισης είναι εμφανέστατα ανήθικο και προφανώς παράνομο.
Στηρίζεται όμως στη λογική της αρχής του άρθρου.
Αν κάποιες τράπεζες χρεοκοπούσαν ποιος δανειζόμενος θα αποπλήρωνε το χρέος του προς αυτές;
Και αν τα δάνεια στο σύνολο τους δεν αποπληρώνονταν, πώς οι καταθέτες θα έπαιρναν πίσω τις καταθέσεις τους;
To συνακόλουθο ερώτημα που απομένει είναι πώς οι τράπεζες που παίρνουν το καλό κομμάτι θα ισορροπήσουν οικονομικά, καθώς οι καταθέσεις που αναλαμβάνουν είναι στην ουσία υποχρεώσεις και όχι μόνιμο περιουσιακό στοιχείο.
Αρχικά προικοδοτούνται με κεφάλαια που τους παραχωρεί το ΤΧΣ ή με έμμεσα κέρδη από την εκτίμηση των δανείων που αναλαμβάνουν σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική τους αξία.
Τα δάνεια αυτά θεωρητικά είναι καλά και εξυπηρετούνται, αλλά αυτό ισχύει μόνο την χρονική στιγμή απόκτησης τους.
Τίποτα δεν εξασφαλίζει την μελλοντική ομαλή εξυπηρέτηση τους, όταν κλονισθεί η επιχειρηματική ηθική που επιβάλει στους επιχειρηματίες την εξόφληση των υποχρεώσεων τους.
Αυτό στην Ελλάδα έχει ήδη συμβεί με ευθύνη του κράτους.
Το κράτος με την συμπεριφορά του δίδαξε σε όλους τον δρόμο για την μη τήρηση των υποχρεώσεων τους.
Χωρίς ουσιαστικά ποτέ το κράτος να δηλώσει επίσημη χρεοκοπία περιόρισε μονομερώς τις υποχρεώσεις του προς τους υπηκόους του.
'Όπως είναι γνωστό ο χρεοκοπημένος δεν μπορεί να αναλαμβάνει νέες υποχρεώσεις.
Σε αντίθεση όμως με την λογική, η κυβέρνηση της χώρας συνεχίζει να συνάπτει μακροχρόνιες υποχρεώσεις με τους δανειστές με την μορφή δανειακών μνημονιακών συμβάσεων.
Για να τις εξασφαλίσει προβαίνει σε νομοθετική υπερχρέωση των πολιτών με υπερβολικούς φόρους που αδυνατούν αυτοί να εξυπηρετήσουν.
Στο βαθμό που οι νέοι φόροι δεν αντιστοιχούν στις οικονομικές δυνατότητες των πολιτών είναι αντισυνταγματικοί και συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά του απεχθούς χρέους.
Κατά περίεργο τρόπο οι αντιμνημονιακοί ανταγωνιστές της κυβέρνησης ενώ καταφέρονται κατά του δημόσιου χρέους και εναντίον των ξένων δανειστών δεν εξαγγέλουν ταυτόχρονα φορολογική αμνηστία και καταγγελία του υπερβολικού και απεχθούς φορολογικού χρέους.
Προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί ότι στο κοντινό μέλλον θα υπάρξει συνολική χρεοκοπία που θα ξεκινήσει από τις συστημικές τράπεζες.
Καθώς οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φορολογουμένων προς το κράτος έχουν φτάσει αισίως τα 62 δις ευρώ και η ανεργία το 27% τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έχουν φτάσει σε μεγάλο ύψος.
Υπάρχει γενικότερη ανησυχία στον πληθυσμό και ειδικότερα στους καταθέτες.
Οι καταθέτες δεν είναι οικονομικά αναλφάβητοι και γνωρίζουν ότι τα πράγματα δεν πάνε γενικώς καλά.
Βλέπουν σταδιακά τον τραπεζικό τομέα να συρρικνώνεται και τις άλλοτε παραδοσιακές τράπεζες τους να κλείνουν η μία μετά την άλλη.
Διαπιστώνουν πρόσφατα μία σημαντική μείωση των επιτοκίων ,που λογικά δεν συνάδει με την μεγάλη έλλειψη ρευστότητας.
Διαπιστώνουν επίσης ότι δεν γίνεται νέος δανεισμός προς τους καταναλωτές από τις τράπεζες.
Ακούνε συνεχώς από τα ΜΜΕ για την δημιουργία πανευρωπαικού μηχανισμού εποπτείας των τραπεζών και για την ασφάλεια των καταθέσεων τους.
Το ερώτημα που προκύπτει όμως λογικά είναι αν όλα αυτά είναι εικονική πραγματικότητα ή απλό ψέμα.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να γίνει αντιληπτό αυτό.
Αρκεί ένα εξαιρετικά απίθανο οικονομικό γεγονός να πραγματοποιηθεί κάπου στον κόσμο ή στην Ευρώπη.
Αν νομίζετε ότι δεν θα συμβεί κάπου, σφάλλεστε.
Τα χρηματιστήρια διεθνώς καλπάζουν και αυτό είναι σίγουρο σημάδι ότι σύντομα κάποια οικονομική καταστροφή θα προκύψει κάπου.
Το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε είναι ότι η πυραμίδα του χρέους καταρρέει πάντα από την κορυφή.
Πόσο ασφαλείς είναι άραγε οι γερμανικές τράπεζες και ποιες χώρες έχουν χρηματοδοτήσει εμπορικά;
To μέλλον θα δείξει....προς τα Ανατολικά.
RAMNOUSIA
pestanea
'Έχετε κάποιο συμφέρον να συνεχίζετε να πληρώνετε τα χρέη σας στους χρεωκοπημένους, ακόμα και αν μπορείτε να συνεχίσετε την καταβολή τους;
Η λογική απάντηση είναι όχι.
Τα λεφτά που ενδεχομένως θα δίνατε δεν θα τα έπαιρνε ο χρεοκοπημένος, αλλά ο διαχειριστής της πτώχευσης του.
Είναι πολύ αμφίβολο ότι ο διαχειριστής θα έμπαινε στον κόπο να σας κυνηγήσει για τα χρέη σας.
Το καθήκον του διαχειριστή μίας πτώχευσης είναι να περιορίσει την ζημία και όχι να βγάλει κάποιο κέρδος απ' αυτήν.
Αρχικά ο διαχειριστής θα προσπαθούσε να ρευστοποιήσει την αδέσμευτη περιουσία και να αδρανοποιήσει τον χρεοκοπημένο.
Ο χρεοκοπημένος δεν έχει συμφέρον να συνεργασθεί μαζί του, καθώς οι οποιεσδήποτε εισπράξεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να τον ξεχρεώσουν τελικά.
Αν θεωρήσουμε όλα τα παραπάνω ως λογικά και δεδομένα δεν μπορούμε παρά να απορήσουμε με τα όσα συμβαίνουν στον ελληνικό τραπεζικό τομέα.
Η Τράπεζα της Ελλάδος κατά καιρούς κλείνει τράπεζες και τις διασπά σε καλές και κακές.
Συνήθως στο καλό κομμάτι περνούν οι καταθέσεις και ένα τμήμα των καλών δανείων .
Το καλό κομμάτι καταλήγει σε μία άλλη μεγαλύτερη τράπεζα.
Το κακό κομμάτι περνάει συνήθως στην κακή τράπεζα και γίνεται ιδιοκτησία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής σταθερότητας είναι ένα ιδιωτικό νομικό πρόσωπο με μόνο ιδιοκτήτη το κράτος.
Η ιδιαιτερότητα αυτή εξηγείται, γιατί από τον τρόπο λειτουργίας του το ταμείο είναι λογικό να συλλέγει υπερβολικά χρέη και προβληματική περιουσία.
Το αρχικό του κεφάλαιο θα καταλήξει σε 5 χρόνια να εξαντληθεί και αφού πουληθούν όλα τα ρευστοποιήσιμα περιουσιακά του στοιχεία το ταμείο είναι λογικό να χρεοκοπήσει και το ίδιο.
Αυτό θα συμβεί, αν το αρχικό του κεφάλαιο είναι μικρότερο από τις συνολικές ζημιές που θα δημιουργηθούν.
Με τον τρόπο αυτό έξυπνα το κράτος θα διαγράψει χρέη χωρίς να χρεοκοπήσει πάλι το ίδιο στο τέλος.
Τουλάχιστον αυτός είναι ο "έξυπνος" σχεδιασμός.
Το μοντέλο αυτό εκκαθάρισης είναι εμφανέστατα ανήθικο και προφανώς παράνομο.
Στηρίζεται όμως στη λογική της αρχής του άρθρου.
Αν κάποιες τράπεζες χρεοκοπούσαν ποιος δανειζόμενος θα αποπλήρωνε το χρέος του προς αυτές;
Και αν τα δάνεια στο σύνολο τους δεν αποπληρώνονταν, πώς οι καταθέτες θα έπαιρναν πίσω τις καταθέσεις τους;
To συνακόλουθο ερώτημα που απομένει είναι πώς οι τράπεζες που παίρνουν το καλό κομμάτι θα ισορροπήσουν οικονομικά, καθώς οι καταθέσεις που αναλαμβάνουν είναι στην ουσία υποχρεώσεις και όχι μόνιμο περιουσιακό στοιχείο.
Αρχικά προικοδοτούνται με κεφάλαια που τους παραχωρεί το ΤΧΣ ή με έμμεσα κέρδη από την εκτίμηση των δανείων που αναλαμβάνουν σε χαμηλότερη τιμή από την ονομαστική τους αξία.
Τα δάνεια αυτά θεωρητικά είναι καλά και εξυπηρετούνται, αλλά αυτό ισχύει μόνο την χρονική στιγμή απόκτησης τους.
Τίποτα δεν εξασφαλίζει την μελλοντική ομαλή εξυπηρέτηση τους, όταν κλονισθεί η επιχειρηματική ηθική που επιβάλει στους επιχειρηματίες την εξόφληση των υποχρεώσεων τους.
Αυτό στην Ελλάδα έχει ήδη συμβεί με ευθύνη του κράτους.
Το κράτος με την συμπεριφορά του δίδαξε σε όλους τον δρόμο για την μη τήρηση των υποχρεώσεων τους.
Χωρίς ουσιαστικά ποτέ το κράτος να δηλώσει επίσημη χρεοκοπία περιόρισε μονομερώς τις υποχρεώσεις του προς τους υπηκόους του.
'Όπως είναι γνωστό ο χρεοκοπημένος δεν μπορεί να αναλαμβάνει νέες υποχρεώσεις.
Σε αντίθεση όμως με την λογική, η κυβέρνηση της χώρας συνεχίζει να συνάπτει μακροχρόνιες υποχρεώσεις με τους δανειστές με την μορφή δανειακών μνημονιακών συμβάσεων.
Για να τις εξασφαλίσει προβαίνει σε νομοθετική υπερχρέωση των πολιτών με υπερβολικούς φόρους που αδυνατούν αυτοί να εξυπηρετήσουν.
Στο βαθμό που οι νέοι φόροι δεν αντιστοιχούν στις οικονομικές δυνατότητες των πολιτών είναι αντισυνταγματικοί και συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά του απεχθούς χρέους.
Κατά περίεργο τρόπο οι αντιμνημονιακοί ανταγωνιστές της κυβέρνησης ενώ καταφέρονται κατά του δημόσιου χρέους και εναντίον των ξένων δανειστών δεν εξαγγέλουν ταυτόχρονα φορολογική αμνηστία και καταγγελία του υπερβολικού και απεχθούς φορολογικού χρέους.
Προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί ότι στο κοντινό μέλλον θα υπάρξει συνολική χρεοκοπία που θα ξεκινήσει από τις συστημικές τράπεζες.
Καθώς οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φορολογουμένων προς το κράτος έχουν φτάσει αισίως τα 62 δις ευρώ και η ανεργία το 27% τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έχουν φτάσει σε μεγάλο ύψος.
Υπάρχει γενικότερη ανησυχία στον πληθυσμό και ειδικότερα στους καταθέτες.
Οι καταθέτες δεν είναι οικονομικά αναλφάβητοι και γνωρίζουν ότι τα πράγματα δεν πάνε γενικώς καλά.
Βλέπουν σταδιακά τον τραπεζικό τομέα να συρρικνώνεται και τις άλλοτε παραδοσιακές τράπεζες τους να κλείνουν η μία μετά την άλλη.
Διαπιστώνουν πρόσφατα μία σημαντική μείωση των επιτοκίων ,που λογικά δεν συνάδει με την μεγάλη έλλειψη ρευστότητας.
Διαπιστώνουν επίσης ότι δεν γίνεται νέος δανεισμός προς τους καταναλωτές από τις τράπεζες.
Ακούνε συνεχώς από τα ΜΜΕ για την δημιουργία πανευρωπαικού μηχανισμού εποπτείας των τραπεζών και για την ασφάλεια των καταθέσεων τους.
Το ερώτημα που προκύπτει όμως λογικά είναι αν όλα αυτά είναι εικονική πραγματικότητα ή απλό ψέμα.
Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να γίνει αντιληπτό αυτό.
Αρκεί ένα εξαιρετικά απίθανο οικονομικό γεγονός να πραγματοποιηθεί κάπου στον κόσμο ή στην Ευρώπη.
Αν νομίζετε ότι δεν θα συμβεί κάπου, σφάλλεστε.
Τα χρηματιστήρια διεθνώς καλπάζουν και αυτό είναι σίγουρο σημάδι ότι σύντομα κάποια οικονομική καταστροφή θα προκύψει κάπου.
Το μόνο που χρειάζεται να ξέρετε είναι ότι η πυραμίδα του χρέους καταρρέει πάντα από την κορυφή.
Πόσο ασφαλείς είναι άραγε οι γερμανικές τράπεζες και ποιες χώρες έχουν χρηματοδοτήσει εμπορικά;
To μέλλον θα δείξει....προς τα Ανατολικά.
RAMNOUSIA
pestanea
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τηλεφώνημα για βόμβα σε… εκκλησία!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
