2013-12-23 01:34:06
Δεν είναι καθόλου τυχαίοι οι διαφωνούντες με την πολιτική του προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ Ε. Βενιζέλου οι οποίοι... έστειλαν την επιστολή με την οποία θέτουν σε πραγματική βάση την κόκκινη γραμμή στο ΠΑΣΟΚ.
Μιλώντας ο thoureios με ένα από τα επτά μέλη της ΚΠΕ του ΠΑ.ΣΟ.Κ που συνέταξαν και προσυπόγραψε την επιστολή , τον Γραμματέα της περιφέρειας της Αθήνας και ιστορικό στέλεχος του ΠΑ.ΣΟ.Κ άλλα παραμένοντας πάντα ένας αφανής αγωνιστής έχοντας προσφέρει το σύνολο της μέχρι τώρα ζωής του στους αγώνες του κινήματος, εξέφρασε την αγανάκτησή του για τον Πρόεδρο θεωρώντας τον υπαίτιο για την συρρίκνωση του.
Φανερά θυμωμένος ο κ. Πούλιος κατέληγε με τις παρακάτω φράσεις:
Δεν πάει άλλο ...!
Δεν μας χωράει ο τόπος πρέπει κάποιος να τον σταματήσει...!
Δεν υπάρχουν όρια...!
Δεν ξέρουμε που μας πάει...!
Δεν λέει σε κανέναν τίποτα...!
Δεν συνεδριάζουν τα όργανα...!
Δεν συζητάμε στο κόμμα μας...!
Μιλάει μόνο με την Τρόϊκα...!
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ χρεώνεται τα δεινά και ο ΣΑΜΑΡΑΣ τις επιτυχίες…!
Και όλα αυτά τα λεέι ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΥΛΙΟΣ ο οποίος χωρίς να φαμφαρίζει έχει παραιτηθεί απο τις οικονομικές απολαβές σαν πρόεδρος ου Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Νέας Σμύρνης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΉ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ ΕΥΑΓΓΕΛΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ.
H επιστολή αναφέρει:
"Προς
Τον σ. Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ
Κοινοποίηση:
- σ. Γραμματέα της ΚΠΕ (με την παράκληση ενημέρωσης του σώματος)
-σ. μέλη της ΚΠΕ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΠΕ/22.12.2013
Οι υπογράφοντες/φουσες το κείμενο συναντηθήκαμε στο κοινό αυτό προβληματισμό με μοναδική πρόθεσή μας την ουσιαστική συμβολή μας στην πολύ κρίσιμη-ίσως ιστορική- συνεδρίαση της ΚΠΕ και δεν επιθυμούμε να αποτελέσουμε μια ακόμη «ομάδα» στο ήδη κατακερματισμένο κομματικό σκηνικό αλλά να συντελέσουμε δημιουργικά στην προσπάθεια για την ανασύσταση της δημοκρατικής παράταξης με αυτονομία και αυτοτέλεια.
Το ΠΑΣΟΚ, πολλά χρόνια τώρα, σταδιακά διολίσθησε ιδεολογικά ακολουθώντας, χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις, την στροφή σε συντηρητικές πολιτικές που επικράτησε στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας στην Ε.Ε.
«Χαλαρές» πολιτικές διαδικασίες, προβλήματα εσωκομματικής δημοκρατίας και οργανωτική απραξία, μετάλλαξαν τον κινηματικό του χαρακτήρα σε μηχανισμό με βασικό συνδετικό κρίκο τον κυβερνητισμό.
Μετά την αλλαγή της ηγεσίας του Κινήματος, το Μάρτη 2012, η συντριπτική πλειονότητα των στελεχών, των φίλων και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, αν και προβληματισμένη, σεβόμενη την ιστορική διαδρομή του Κινήματος και για συναισθηματικούς λόγους, επέδειξε τη μέγιστη ανοχή ελπίζοντας στην προοπτική μιας τίμιας αυτοκριτικής για τα λάθη και τις παραλείψεις του, μιας νέας ριζοσπαστικής αφετηρίας, μιας νέας ενότητας, μιας γενναίας αλλαγής,
Το συγκλονιστικό μήνυμα των δίδυμων εκλογών του 2012 δεν αφύπνισε.
Μοιραίο και άβουλο το ΠΑΣΟΚ οδηγήθηκε - εκόν, άκον - στην επιλογή της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ και τη ΔΗΜΑΡ, εγκλωβισμένο σε μια νεοφιλελεύθερη στρατηγική, αντίπαλη των αξιών του και χωρίς να έχει διατυπώσει ως τώρα το αναγκαίο προοδευτικό εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Πολλά στελέχη και μέλη του Κινήματος είχαμε τονίσει δημόσια, έγκαιρα, αυτοκριτικά και με τόλμη ήδη από το καλοκαίρι του 2012 και ιδιαίτερα στο 9ο Συνέδριο την ανάγκη της επανεξέτασης της σχέσης με την Κυβέρνηση αλλά και της αλλαγής πολιτικής «ως μία ρεαλιστική πρόταση για την πραγματική ύπαρξη εναλλακτικής λύσης στο ελληνικό πρόβλημα, μπροστά στο αναγνωρισμένο και επιβεβαιωμένο αδιέξοδο της ασκούμενης πολιτικής της τρόικας και της κυβέρνησης, μπροστά στην προκαλούμενη καταστροφική ύφεση και την διαλυτική αποσύνθεση της κοινωνίας»
Οι απόψεις αυτές ήχησαν ως «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» , μειοψήφησαν χωρίς να συζητηθούν στην ουσία τους. Μάλιστα, λίγους μήνες αργότερα, το ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε συμμετοχή σε δικομματική Κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία, σηματοδοτώντας την άνευ όρων πλήρη συμπόρευσή του μαζί της. Χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένο δεσμευτικό πολιτικό πλαίσιο και χωρίς να γίνει διάλογος στην Κεντρική Επιτροπή του Κινήματος, σε αντίθεση με τη μαζική διαδικασία που ακολουθήθηκε για την επικύρωσηκαι το πολιτικό πλαίσιο της συμμετοχής του SPD στον μεγάλο συνασπισμό της Γερμανίας.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά, κρίνονται καθημερινά και εισπράττουν την ήδη επικίνδυνα παγιωμένη αρνητική και διαρκώς φθίνουσα δημοσκοπική θέση του Κινήματος.
Ιδίως τώρα που η τρόικα δείχνει απροσχημάτιστα ότι δεν την ενδιαφέρει τόσο η δημοσιονομική κρίση, όσο ο πυρήνας του πολιτεύματος. Δηλ. η μακροχρόνια απόλυτη επιβολή ενός «καθαρού» νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου και ενός συμβατού προς αυτό νέου πολιτικού συστήματος, απόλυτα ελεγχόμενου και «αγοραίου».
Αν λοιπόν αποτελεί πρώτιστη επιδίωξη ο ουσιαστικός διάλογος και οι απαντήσεις στα κρίσιμα προβλήματα της χώρας και του Κινήματος, αυτός δεν μπορεί να γίνει ευκαιριακά, αποσπασματικά, με επιστολές αγωνίας.
Ούτε, βέβαια, σε θέατρα και σε δελτία των 8.00. Δεν είναι υπόθεση του πολύ στενού πυρήνα της σημερινής ηγετικής ομάδας, δεν μπορεί να περιορίζεται σε μιαν ημερήσια συνεδρίαση της ΚΠΕ. Και ασφαλώς δεν μπορεί να εκφράζεται με τη συνήθη πρακτική υπέρβασης των διαφωνιών με δήθεν ενσωμάτωση των όποιων απόψεων εκφράζονται στις τοποθετήσεις του Προέδρου.
Ο ουσιαστικός διάλογος πρέπει να γίνει θεσμικά, ανοιχτά, με όλα τα όργανα του Κινήματος να λειτουργούν κανονικά, τακτικά και παραγωγικά, χωρίς αποκλεισμούς, δίχως επικίνδυνες ποινικοποιήσεις της διαφορετικότητας, με σεβασμό στην ιστορική διαδρομή μας, με την ενεργό συμμετοχή των μελών και των φίλων μας, πάνω στα πραγματικά κοινωνικά διακυβεύματα.
Για να διατυπωθούν ξεκάθαρες θέσεις:
Με ποια πολιτική.
Με ποιους και για ποιους.
Με ποιο συλλογικό-πολιτικό υποκείμενο.
Με ποια οριοθέτηση έναντι της κυβέρνησης.
Με ποιες πολιτικές συμμαχίες.
Κυρίως όμως με τόλμη γιατί πρόκειται για μιαν «απαγορευμένη συζήτηση»:
1.για την αυτονόητη πολιτική αυτονομία της παράταξης, την απεμπλοκή της από την λεόντεια συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και για την οριστική εκρίζωση του στείρου παρακολουθηματικού κυβερνητισμού.
2.για την επιβαλλόμενη αλλαγή της πολιτικής πλεύσης του Κινήματος προς τα Αριστερά, τη δόμηση μιας ισχυρής κοινωνικής συμμαχίας με τις δυνάμεις της εργασίας και της ανεργίας, της νεολαίας και της επιστήμης, της υγιούς αγροτικής και μικρομεσαίας παραγωγής, του εξωστρεφούς και καινοτόμου επιχειρείν.
3.για την ευκαιριακή συμμετοχή της παράταξης σε συλλογικό μόρφωμα που δεν αποτελεί προϊόν κοινωνικών διεργασιών και αιτημάτων, αλλά μάλλον πρόκειται για προϊόν προσπάθειας για τη διάσωση του σημερινού κυβερνητικού status quo που στηρίζεται από συγκεκριμένα κέντρα.
4.για ηγετικές ομάδες-εξοπλισμένες ιδεολογικά-που θα αναλάβουν την ιστορική ευθύνη της σύγκρουσης με το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και με την αναζήτηση πολιτικών συμμαχιών στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
5.για να μην χαριστεί τίποτε και σε κανέναν από το ΠΑΣΟΚ της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας, της Κοινωνικής Απελευθέρωσης και της Δημοκρατικής Διαδικασίας.
6.για την απομάκρυνση του Κινήματος από τη μετάλλαξη, τη παραβίαση και τη νόθευση της ιδεολογίας του και για την υπεράσπιση της ιστορίας και των μεγάλων προταγμάτων της παράταξης.
7.για το σύγχρονο και θεσμικό Κίνημα, με ισχυρούς συμβολισμούς, καθαρή στρατηγική, τίμια και ελκυστική αφήγηση, ορατό σχέδιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Ιδιαίτερα σήμερα που οι καιροί απαιτούν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές με δίκαιη συμμετοχή όλων των συντελεστών στο θετικό αποτέλεσμά τους , σε ότι συγκροτεί την προοδευτική Ελλάδα και την κοινωνική Ευρώπη.
Μόνον σε μια τέτοια συζήτηση θέλουμε και μπορούμε να λάβουμε μέρος. Κάθε άλλη εκδοχή της δεν αγγίζει τις αιτίες συρρίκνωσης της παράταξης. Άλλωστε ποτέ η κουραστική εσωκομματική εσωστρέφεια δεν είχε σχέση με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα και τις ανάγκες των καιρών.
Παραμένουμε σταθερά προσανατολισμένοι στα ιδανικά και τις αξίες της παράταξης όπως εκφράστηκαν με τις αρχές της 3ης Σεπτέμβρη από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την αναγέννηση και ανασύστασή της.
Αθιήνα,21.12.2013
Συντροφικά,
Τα μέλη της ΚΠΕ
Αξαρλής Γιάννης
Γιακαλής Παναγιώτης
Λάζαρη Ντίνα
Μαμέλης Κώστας
Πούλιος Κώστας
Παπαγεωργίου Θανάσης
Τσιόκας Χάρης"
thoureios.blogspot.gr
Μιλώντας ο thoureios με ένα από τα επτά μέλη της ΚΠΕ του ΠΑ.ΣΟ.Κ που συνέταξαν και προσυπόγραψε την επιστολή , τον Γραμματέα της περιφέρειας της Αθήνας και ιστορικό στέλεχος του ΠΑ.ΣΟ.Κ άλλα παραμένοντας πάντα ένας αφανής αγωνιστής έχοντας προσφέρει το σύνολο της μέχρι τώρα ζωής του στους αγώνες του κινήματος, εξέφρασε την αγανάκτησή του για τον Πρόεδρο θεωρώντας τον υπαίτιο για την συρρίκνωση του.
Φανερά θυμωμένος ο κ. Πούλιος κατέληγε με τις παρακάτω φράσεις:
Δεν πάει άλλο ...!
Δεν μας χωράει ο τόπος πρέπει κάποιος να τον σταματήσει...!
Δεν υπάρχουν όρια...!
Δεν ξέρουμε που μας πάει...!
Δεν λέει σε κανέναν τίποτα...!
Δεν συνεδριάζουν τα όργανα...!
Δεν συζητάμε στο κόμμα μας...!
Μιλάει μόνο με την Τρόϊκα...!
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ χρεώνεται τα δεινά και ο ΣΑΜΑΡΑΣ τις επιτυχίες…!
Και όλα αυτά τα λεέι ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΥΛΙΟΣ ο οποίος χωρίς να φαμφαρίζει έχει παραιτηθεί απο τις οικονομικές απολαβές σαν πρόεδρος ου Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Νέας Σμύρνης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΉ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ ΕΥΑΓΓΕΛΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ.
H επιστολή αναφέρει:
"Προς
Τον σ. Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ
Κοινοποίηση:
- σ. Γραμματέα της ΚΠΕ (με την παράκληση ενημέρωσης του σώματος)
-σ. μέλη της ΚΠΕ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΠΕ/22.12.2013
Οι υπογράφοντες/φουσες το κείμενο συναντηθήκαμε στο κοινό αυτό προβληματισμό με μοναδική πρόθεσή μας την ουσιαστική συμβολή μας στην πολύ κρίσιμη-ίσως ιστορική- συνεδρίαση της ΚΠΕ και δεν επιθυμούμε να αποτελέσουμε μια ακόμη «ομάδα» στο ήδη κατακερματισμένο κομματικό σκηνικό αλλά να συντελέσουμε δημιουργικά στην προσπάθεια για την ανασύσταση της δημοκρατικής παράταξης με αυτονομία και αυτοτέλεια.
Το ΠΑΣΟΚ, πολλά χρόνια τώρα, σταδιακά διολίσθησε ιδεολογικά ακολουθώντας, χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις, την στροφή σε συντηρητικές πολιτικές που επικράτησε στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας στην Ε.Ε.
«Χαλαρές» πολιτικές διαδικασίες, προβλήματα εσωκομματικής δημοκρατίας και οργανωτική απραξία, μετάλλαξαν τον κινηματικό του χαρακτήρα σε μηχανισμό με βασικό συνδετικό κρίκο τον κυβερνητισμό.
Μετά την αλλαγή της ηγεσίας του Κινήματος, το Μάρτη 2012, η συντριπτική πλειονότητα των στελεχών, των φίλων και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, αν και προβληματισμένη, σεβόμενη την ιστορική διαδρομή του Κινήματος και για συναισθηματικούς λόγους, επέδειξε τη μέγιστη ανοχή ελπίζοντας στην προοπτική μιας τίμιας αυτοκριτικής για τα λάθη και τις παραλείψεις του, μιας νέας ριζοσπαστικής αφετηρίας, μιας νέας ενότητας, μιας γενναίας αλλαγής,
Το συγκλονιστικό μήνυμα των δίδυμων εκλογών του 2012 δεν αφύπνισε.
Μοιραίο και άβουλο το ΠΑΣΟΚ οδηγήθηκε - εκόν, άκον - στην επιλογή της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ και τη ΔΗΜΑΡ, εγκλωβισμένο σε μια νεοφιλελεύθερη στρατηγική, αντίπαλη των αξιών του και χωρίς να έχει διατυπώσει ως τώρα το αναγκαίο προοδευτικό εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Πολλά στελέχη και μέλη του Κινήματος είχαμε τονίσει δημόσια, έγκαιρα, αυτοκριτικά και με τόλμη ήδη από το καλοκαίρι του 2012 και ιδιαίτερα στο 9ο Συνέδριο την ανάγκη της επανεξέτασης της σχέσης με την Κυβέρνηση αλλά και της αλλαγής πολιτικής «ως μία ρεαλιστική πρόταση για την πραγματική ύπαρξη εναλλακτικής λύσης στο ελληνικό πρόβλημα, μπροστά στο αναγνωρισμένο και επιβεβαιωμένο αδιέξοδο της ασκούμενης πολιτικής της τρόικας και της κυβέρνησης, μπροστά στην προκαλούμενη καταστροφική ύφεση και την διαλυτική αποσύνθεση της κοινωνίας»
Οι απόψεις αυτές ήχησαν ως «φωνή βοώντος εν τη ερήμω» , μειοψήφησαν χωρίς να συζητηθούν στην ουσία τους. Μάλιστα, λίγους μήνες αργότερα, το ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε συμμετοχή σε δικομματική Κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία, σηματοδοτώντας την άνευ όρων πλήρη συμπόρευσή του μαζί της. Χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένο δεσμευτικό πολιτικό πλαίσιο και χωρίς να γίνει διάλογος στην Κεντρική Επιτροπή του Κινήματος, σε αντίθεση με τη μαζική διαδικασία που ακολουθήθηκε για την επικύρωσηκαι το πολιτικό πλαίσιο της συμμετοχής του SPD στον μεγάλο συνασπισμό της Γερμανίας.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά, κρίνονται καθημερινά και εισπράττουν την ήδη επικίνδυνα παγιωμένη αρνητική και διαρκώς φθίνουσα δημοσκοπική θέση του Κινήματος.
Ιδίως τώρα που η τρόικα δείχνει απροσχημάτιστα ότι δεν την ενδιαφέρει τόσο η δημοσιονομική κρίση, όσο ο πυρήνας του πολιτεύματος. Δηλ. η μακροχρόνια απόλυτη επιβολή ενός «καθαρού» νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου και ενός συμβατού προς αυτό νέου πολιτικού συστήματος, απόλυτα ελεγχόμενου και «αγοραίου».
Αν λοιπόν αποτελεί πρώτιστη επιδίωξη ο ουσιαστικός διάλογος και οι απαντήσεις στα κρίσιμα προβλήματα της χώρας και του Κινήματος, αυτός δεν μπορεί να γίνει ευκαιριακά, αποσπασματικά, με επιστολές αγωνίας.
Ούτε, βέβαια, σε θέατρα και σε δελτία των 8.00. Δεν είναι υπόθεση του πολύ στενού πυρήνα της σημερινής ηγετικής ομάδας, δεν μπορεί να περιορίζεται σε μιαν ημερήσια συνεδρίαση της ΚΠΕ. Και ασφαλώς δεν μπορεί να εκφράζεται με τη συνήθη πρακτική υπέρβασης των διαφωνιών με δήθεν ενσωμάτωση των όποιων απόψεων εκφράζονται στις τοποθετήσεις του Προέδρου.
Ο ουσιαστικός διάλογος πρέπει να γίνει θεσμικά, ανοιχτά, με όλα τα όργανα του Κινήματος να λειτουργούν κανονικά, τακτικά και παραγωγικά, χωρίς αποκλεισμούς, δίχως επικίνδυνες ποινικοποιήσεις της διαφορετικότητας, με σεβασμό στην ιστορική διαδρομή μας, με την ενεργό συμμετοχή των μελών και των φίλων μας, πάνω στα πραγματικά κοινωνικά διακυβεύματα.
Για να διατυπωθούν ξεκάθαρες θέσεις:
Με ποια πολιτική.
Με ποιους και για ποιους.
Με ποιο συλλογικό-πολιτικό υποκείμενο.
Με ποια οριοθέτηση έναντι της κυβέρνησης.
Με ποιες πολιτικές συμμαχίες.
Κυρίως όμως με τόλμη γιατί πρόκειται για μιαν «απαγορευμένη συζήτηση»:
1.για την αυτονόητη πολιτική αυτονομία της παράταξης, την απεμπλοκή της από την λεόντεια συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και για την οριστική εκρίζωση του στείρου παρακολουθηματικού κυβερνητισμού.
2.για την επιβαλλόμενη αλλαγή της πολιτικής πλεύσης του Κινήματος προς τα Αριστερά, τη δόμηση μιας ισχυρής κοινωνικής συμμαχίας με τις δυνάμεις της εργασίας και της ανεργίας, της νεολαίας και της επιστήμης, της υγιούς αγροτικής και μικρομεσαίας παραγωγής, του εξωστρεφούς και καινοτόμου επιχειρείν.
3.για την ευκαιριακή συμμετοχή της παράταξης σε συλλογικό μόρφωμα που δεν αποτελεί προϊόν κοινωνικών διεργασιών και αιτημάτων, αλλά μάλλον πρόκειται για προϊόν προσπάθειας για τη διάσωση του σημερινού κυβερνητικού status quo που στηρίζεται από συγκεκριμένα κέντρα.
4.για ηγετικές ομάδες-εξοπλισμένες ιδεολογικά-που θα αναλάβουν την ιστορική ευθύνη της σύγκρουσης με το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο και με την αναζήτηση πολιτικών συμμαχιών στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
5.για να μην χαριστεί τίποτε και σε κανέναν από το ΠΑΣΟΚ της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας, της Κοινωνικής Απελευθέρωσης και της Δημοκρατικής Διαδικασίας.
6.για την απομάκρυνση του Κινήματος από τη μετάλλαξη, τη παραβίαση και τη νόθευση της ιδεολογίας του και για την υπεράσπιση της ιστορίας και των μεγάλων προταγμάτων της παράταξης.
7.για το σύγχρονο και θεσμικό Κίνημα, με ισχυρούς συμβολισμούς, καθαρή στρατηγική, τίμια και ελκυστική αφήγηση, ορατό σχέδιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Ιδιαίτερα σήμερα που οι καιροί απαιτούν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές με δίκαιη συμμετοχή όλων των συντελεστών στο θετικό αποτέλεσμά τους , σε ότι συγκροτεί την προοδευτική Ελλάδα και την κοινωνική Ευρώπη.
Μόνον σε μια τέτοια συζήτηση θέλουμε και μπορούμε να λάβουμε μέρος. Κάθε άλλη εκδοχή της δεν αγγίζει τις αιτίες συρρίκνωσης της παράταξης. Άλλωστε ποτέ η κουραστική εσωκομματική εσωστρέφεια δεν είχε σχέση με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα και τις ανάγκες των καιρών.
Παραμένουμε σταθερά προσανατολισμένοι στα ιδανικά και τις αξίες της παράταξης όπως εκφράστηκαν με τις αρχές της 3ης Σεπτέμβρη από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την αναγέννηση και ανασύστασή της.
Αθιήνα,21.12.2013
Συντροφικά,
Τα μέλη της ΚΠΕ
Αξαρλής Γιάννης
Γιακαλής Παναγιώτης
Λάζαρη Ντίνα
Μαμέλης Κώστας
Πούλιος Κώστας
Παπαγεωργίου Θανάσης
Τσιόκας Χάρης"
thoureios.blogspot.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πόσα κιλά μάς «χαρίζουν» οι γιορτές;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η μάνα μου παθαίνει
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
