2013-12-23 19:13:05
Γράφει ο Παναγιώτης Ξηρουχάκης
Αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, τότε εύκολα συνάγεται ότι και η πολιτική είναι... η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα (κυρίως οικονομικά αυτή τη φορά). Ο Γκάντι έλεγε ότι το χειρότερο είδος πολέμου είναι ο οικονομικός. Τα θύματα του οικονομικού πολέμου όμως διαχρονικά δεν καταμετρούνται. Εδώ δεν υπάρχουν φανφάρες, παράσημα για στρατηγούς (οι οικονομικοί στρατηγοί – εγκληματίες, τα διαχρονικάgoldenboys προτιμούν να βρίσκονται στη σκιά) αλλά ούτε και αγάλματα για τον άγνωστο στρατιώτη. Υπάρχουν τα θύματα, τα σιωπηλά και τα αποδιωγμένα.
Άλλοι αυτοκτονούνε, άλλοι πεθαίνουν από πείνα, άλλοι δολοφονούνται. Αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται να καταγράψει το χαμό τους. Πόσο μάλλον που υπεύθυνοι γι’ αυτήν την καταγραφή θα είναι το κράτος και οι πολιτικοί. Αυτοί δηλαδή που προκαλούν διαχρονικά τον οικονομικό πόλεμο… οπότε μάλλον δε συμφέρει κανένα αυτή η καταμέτρηση πτωμάτων. Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία της ανθρωπότητας. Και αν π.χ. για τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο ξέρουμε επακριβώς πόσοι αμερικάνοι σκοτώθηκαν δε συμβαίνει το ίδιο με τα αμερικάνικα θύματα της κρίσης του ‘29.
Ένα άλλο πρόβλημα έχει να κάνει με τη φύση των θανάτων. Στον πόλεμο π.χ. μετράς τους νεκρούς που πέθαναν από τον εχθρό σχετικά εύκολα. Στον καιρό ειρήνης όμως; Ποιοι θάνατοι αποδίδονται στην κρίση; Κάποιος μπορεί να πει ότι πάντα αυτοκτονούν άνθρωποι, πάντα κάποιοι υποσιτίζονται κλπ. Είναι όμως έτσι; Πράγματι οι θάνατοι από εμφράγματα π.χ. δεν είναι εύκολο να αποδοθούν αμιγώς σε οικονομικούς λόγους. Όταν όμως μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα αυτοί οι θάνατοι πολλαπλασιάζονται; Τότε τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Με την εξέλιξη της στατιστικής και την υποχρέωση των κρατών να κρατάνε αρχεία υπάρχει λύση, αρκεί να υπάρχει θέληση. Έτσι αποφασίσαμε να συγκρίνουμε τους θανάτους της πενταετίας 2008-2012 (το φθινόπωρο του 2008 η ελληνική οικονομία μπαίνει σε ύφεση) με την προηγούμενη πενταετία που η ελληνική οικονομία είχε γνωρίσει μία σχετική ηρεμία και σταθερότητα (κάποιοι τότε μιλούσαν για ανάπτυξη αλλά αυτό είναι μία άλλη μεγάλη συζήτηση). Γνωρίζουμε ότι έτσι δε θα έχουμε ακριβές αποτέλεσμα, καθώς είναι φυσικό οι θάνατοι να διαφέρουν από χρονιά σε χρονιά. Για παράδειγμα αν οι νεκροί της χρονιάς του 2002 είναι περισσότεροι από το 2001 αυτό δε σημαίνει ότι η χρονιά του 2002 είναι οικονομικά χειρότερη από το 2001. Σίγουρα όμως αν η διαφορά είναι μεγάλη αυτό το γεγονός είναι ενδεικτικό ότι κάποιο σημαντικό γεγονός παρενέβη και έχει μεταβάλει τη θνησιμότητα του πληθυσμού.
Την πενταετία 2008-2012 για την οποία έχουμε τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τους θανάτους ελλήνων πολιτών (για το 2013 δεν υπάρχουν ακόμα τα στοιχεία) οι νεκροί ανέρχονται σύνολο σε 553.148 (2008-107.979, 2009-108.316, 2010-109.084, 2011-111.099 και πολύ χειρότερα το 2012-116.670). Την πενταετία 2003-2007 οι θάνατοι ήταν 530.894 (2003-105.529, 2004-104.942, 2005-105.091, 2006-105.476 και 2007-109.856). Δε μένει να κάνουμε την αφαίρεση λοιπόν για να υπολογίσουμε τη διαφορά στους θανάτους μεταξύ των δύο πενταετιών: 22.254. Κακά τα ψέματα, αρκετά μεγάλη διαφορά για να είναι τυχαία. Ειδικά το 2012 οι νεκροί αυξήθηκαν σε σχέση με το 2011 κατά 5% περίπου (περίοδος που η κρίση βαθαίνει).
Τόσοι είναι λοιπόν περίπου οι συμπολίτες μας που χάσανε τη ζωή τους εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Χωρίς να υπολογίσουμε τη χρονιά του 2013 που τα πράματα πήγαν πολύ άσχημα. Χωρίς να υπολογίζουμε τις χιλιάδες των μεταναστών που πέθαναν στην Ελλάδα αυτά τα χρόνια ούτε τους εκατοντάδες πρόσφυγες που πνίγηκαν στο Αιγαίο και που δεν καταμετρούνται πουθενά. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μετανάστευσαν τα τελευταία χρόνια οπότε θεωρητικά οι θάνατοι Ελλήνων πολιτών θα έπρεπε να μειώνονται στην Ελλάδα και όχι να αυξάνονται με τέτοιους ρυθμούς!
Η προσοχή του κόσμου συνήθως επικεντρώνονται στις αυτοκτονίες(αυξήθηκαν κατά 40%). Όμως η ραγδαία αύξηση των θανάτων οφείλεται και σε άλλους παράγοντες: αύξηση των εμφραγμάτων και άλλων παρομοίων θανάτων, δολοφονίες, ατυχήματα που οφείλονται στην οικονομική ένδεια (απανθρακώσεις από πυρκαγιές σε σπίτια χωρίς ρέμα, πνιγμοί στη θάλασσα που λόγω περικοπών δεν υπάρχουν ναυαγοσώστες κλπ).
Τα χέρια των οικονομικών δολοφόνων είναι βαμμένα λοιπόν με αίμα. Πολύ αίμα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι νεκροί έλληνες φαντάροι στον πόλεμο της Μικράς Ασίας (1919-1922) ήταν 19.362 ενώ στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο 1940-1942 πέθαναν 13.325 έλληνες φαντάροι.
Tromaktiko
Αν ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, τότε εύκολα συνάγεται ότι και η πολιτική είναι... η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα (κυρίως οικονομικά αυτή τη φορά). Ο Γκάντι έλεγε ότι το χειρότερο είδος πολέμου είναι ο οικονομικός. Τα θύματα του οικονομικού πολέμου όμως διαχρονικά δεν καταμετρούνται. Εδώ δεν υπάρχουν φανφάρες, παράσημα για στρατηγούς (οι οικονομικοί στρατηγοί – εγκληματίες, τα διαχρονικάgoldenboys προτιμούν να βρίσκονται στη σκιά) αλλά ούτε και αγάλματα για τον άγνωστο στρατιώτη. Υπάρχουν τα θύματα, τα σιωπηλά και τα αποδιωγμένα.
Άλλοι αυτοκτονούνε, άλλοι πεθαίνουν από πείνα, άλλοι δολοφονούνται. Αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται να καταγράψει το χαμό τους. Πόσο μάλλον που υπεύθυνοι γι’ αυτήν την καταγραφή θα είναι το κράτος και οι πολιτικοί. Αυτοί δηλαδή που προκαλούν διαχρονικά τον οικονομικό πόλεμο… οπότε μάλλον δε συμφέρει κανένα αυτή η καταμέτρηση πτωμάτων. Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία της ανθρωπότητας. Και αν π.χ. για τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο ξέρουμε επακριβώς πόσοι αμερικάνοι σκοτώθηκαν δε συμβαίνει το ίδιο με τα αμερικάνικα θύματα της κρίσης του ‘29.
Ένα άλλο πρόβλημα έχει να κάνει με τη φύση των θανάτων. Στον πόλεμο π.χ. μετράς τους νεκρούς που πέθαναν από τον εχθρό σχετικά εύκολα. Στον καιρό ειρήνης όμως; Ποιοι θάνατοι αποδίδονται στην κρίση; Κάποιος μπορεί να πει ότι πάντα αυτοκτονούν άνθρωποι, πάντα κάποιοι υποσιτίζονται κλπ. Είναι όμως έτσι; Πράγματι οι θάνατοι από εμφράγματα π.χ. δεν είναι εύκολο να αποδοθούν αμιγώς σε οικονομικούς λόγους. Όταν όμως μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα αυτοί οι θάνατοι πολλαπλασιάζονται; Τότε τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Με την εξέλιξη της στατιστικής και την υποχρέωση των κρατών να κρατάνε αρχεία υπάρχει λύση, αρκεί να υπάρχει θέληση. Έτσι αποφασίσαμε να συγκρίνουμε τους θανάτους της πενταετίας 2008-2012 (το φθινόπωρο του 2008 η ελληνική οικονομία μπαίνει σε ύφεση) με την προηγούμενη πενταετία που η ελληνική οικονομία είχε γνωρίσει μία σχετική ηρεμία και σταθερότητα (κάποιοι τότε μιλούσαν για ανάπτυξη αλλά αυτό είναι μία άλλη μεγάλη συζήτηση). Γνωρίζουμε ότι έτσι δε θα έχουμε ακριβές αποτέλεσμα, καθώς είναι φυσικό οι θάνατοι να διαφέρουν από χρονιά σε χρονιά. Για παράδειγμα αν οι νεκροί της χρονιάς του 2002 είναι περισσότεροι από το 2001 αυτό δε σημαίνει ότι η χρονιά του 2002 είναι οικονομικά χειρότερη από το 2001. Σίγουρα όμως αν η διαφορά είναι μεγάλη αυτό το γεγονός είναι ενδεικτικό ότι κάποιο σημαντικό γεγονός παρενέβη και έχει μεταβάλει τη θνησιμότητα του πληθυσμού.
Την πενταετία 2008-2012 για την οποία έχουμε τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τους θανάτους ελλήνων πολιτών (για το 2013 δεν υπάρχουν ακόμα τα στοιχεία) οι νεκροί ανέρχονται σύνολο σε 553.148 (2008-107.979, 2009-108.316, 2010-109.084, 2011-111.099 και πολύ χειρότερα το 2012-116.670). Την πενταετία 2003-2007 οι θάνατοι ήταν 530.894 (2003-105.529, 2004-104.942, 2005-105.091, 2006-105.476 και 2007-109.856). Δε μένει να κάνουμε την αφαίρεση λοιπόν για να υπολογίσουμε τη διαφορά στους θανάτους μεταξύ των δύο πενταετιών: 22.254. Κακά τα ψέματα, αρκετά μεγάλη διαφορά για να είναι τυχαία. Ειδικά το 2012 οι νεκροί αυξήθηκαν σε σχέση με το 2011 κατά 5% περίπου (περίοδος που η κρίση βαθαίνει).
Τόσοι είναι λοιπόν περίπου οι συμπολίτες μας που χάσανε τη ζωή τους εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Χωρίς να υπολογίσουμε τη χρονιά του 2013 που τα πράματα πήγαν πολύ άσχημα. Χωρίς να υπολογίζουμε τις χιλιάδες των μεταναστών που πέθαναν στην Ελλάδα αυτά τα χρόνια ούτε τους εκατοντάδες πρόσφυγες που πνίγηκαν στο Αιγαίο και που δεν καταμετρούνται πουθενά. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μετανάστευσαν τα τελευταία χρόνια οπότε θεωρητικά οι θάνατοι Ελλήνων πολιτών θα έπρεπε να μειώνονται στην Ελλάδα και όχι να αυξάνονται με τέτοιους ρυθμούς!
Η προσοχή του κόσμου συνήθως επικεντρώνονται στις αυτοκτονίες(αυξήθηκαν κατά 40%). Όμως η ραγδαία αύξηση των θανάτων οφείλεται και σε άλλους παράγοντες: αύξηση των εμφραγμάτων και άλλων παρομοίων θανάτων, δολοφονίες, ατυχήματα που οφείλονται στην οικονομική ένδεια (απανθρακώσεις από πυρκαγιές σε σπίτια χωρίς ρέμα, πνιγμοί στη θάλασσα που λόγω περικοπών δεν υπάρχουν ναυαγοσώστες κλπ).
Τα χέρια των οικονομικών δολοφόνων είναι βαμμένα λοιπόν με αίμα. Πολύ αίμα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι οι νεκροί έλληνες φαντάροι στον πόλεμο της Μικράς Ασίας (1919-1922) ήταν 19.362 ενώ στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο 1940-1942 πέθαναν 13.325 έλληνες φαντάροι.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΚΟΡΥΦΑΙΑ Η ΑΜΥΝΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
