2014-01-03 23:45:57
Του Γιώργου Κράλογλου
Ίσως με την (ηθελημένα) ασθενή μνήμη μας να το ξεχάσαμε αλλά οι «κουτόφραγκοι» δανειστές έχουν σημειώσει ότι την προηγούμενη ελληνική προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση την πληρώσαμε πάνω από 100 εκατ. ευρώ, ξοδεύοντας μόνο στα. προεδρικά μας αεροσκάφη 40 εκατ. ευρώ. Ας μείνουνε λοιπόν στα 50 εκατ. ευρώ (του υστερήματος του λαού) για την νέα προεδρία και πολλά μας είναι Πρώτον, γιατί από το 2009 και μετά η σύνθεση αρμοδιοτήτων στα μόνιμα Επιτελικά Όργανα και στα κέντρα λήψεως αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει διευρυνθεί σε βαθμό που οι προεδρίες των κρατών μελών περιορίζονται σε δημόσιες σχέσεις και ψευτοκολακείες ακόμη και ασήμαντων πολιτικών και υπουργών των κρατών-μελών που τις αναλαμβάνουν.
Δεύτερον, γιατί λόγω των εκλογών του Ευρωκοινοβουλίου (στο επόμενο τρίμηνο της ελληνικής προεδρίας) η θητεία της Ελλάδας θα είναι «κολοβή» και ίσα – ίσα που προλαβαίνουμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας.
Τρίτον (για να έλθουμε και στα δικά μας), ας μην ξεχνάμε πόσο αρνητικό, για το προφίλ της ελληνικής προεδρίας, είναι ότι έχουμε μετατρέψει, με ένα σωρό καραγκιοζιλίκια, την Ελλάδα σε «νόθο παιδί» της ευρωπαϊκής οικογένειας, με συνέπεια να μας χλευάζουν οι λεγόμενοι ευρωσκεπτικιστές, αφού οι περισσότεροι δανειστές-οικονομικοί υπουργοί μας κουνάνε το δάκτυλο θυμίζοντάς μας ότι είμαστε και θα είμαστε σε επιτήρηση για πάρα πολλά χρόνια
Και ανεξάρτητα από την τεράστια ευθύνη που έχει η λεγόμενη «ευρωπαϊκή οικογένεια» στην σημερινή μας κατάντια, όπως και στην κατάντια του νότου και του ευρώ, σημασία έχουν τα δικαιώματα που έχουμε δώσει εμείς με απατεωνιές και καταχρήσεις, τόσο στους πόρους των περιφερικών ευρωπαϊκών Ταμείων (από την εποχή που λέγαμε τα λεφτά τους λεφτά του Παπαντρέα…), όσο και με τις δημιουργικές λογιστικές «ανάπτυξης» ( τύπου Παπαντωνίου... Αλογοσκούφη).
Τα κουσούρια δε αυτά, λόγω κρίσης και δανεικών, ανέβηκαν (σκόπιμα) πάλι στην επιφάνεια και συνεχίζουν να μας συνοδεύουν ως χώρα.
Άλλωστε είναι λάθος να ξεχνάμε όχι μόνο ότι φροντίσαμε να μπούμε στο ευρώ, αλλά ότι τότε λυσσάξαμε κυριολεκτικά να τα καταφέρουμε. «Επιστρατεύσαμε» μάλιστα όλες τις ελληνικές κουτοπονηριές με την ανοχή βεβαίως των επικεφαλής της ευρωζώνης και της τότε Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Το εγχείρημα σαφέστατα ήταν και παραμένει ορθό, αν η είσοδος στο ευρώ είχε από τότε ως συνεπακόλουθο το νοικοκύρεμα του κράτους και της οικονομίας, και όχι το «ξεβράκωμά» μας τόσο εντός της χώρας με απίθανες σπατάλες, κλεψιές και σκάνδαλα, όσο και μέσα στην Ευρώπη με πονηριές… Πρόκειται για προϋπόθεση που δυστυχώς παραμερίζουμε ακόμη και τώρα.
Αντίθετα σήμερα (που επανερχόμαστε στην προεδρία της Ε.Ε.) παρουσιάζουμε μια Ελλάδα που μοιάζει ότι σε ένα ποσοστό «ξέχασε» πολιτικά και οικονομικά το ευρώ και ξαναθυμήθηκε την δραχμή έστω και αν (μέχρι στιγμής) την «οραματίζεται» ως «σπέκουλα» σε πολιτικό (κυρίως) επίπεδο, αλλά και σε οικονομικό ως μέσον επιστροφής αποτυχημένων επιχειρηματιών, μεσαζόντων, και «εκπροσώπων» κεφαλαιούχων.
Διακινητές υπόπτων κεφαλαίων χαϊδεύουν τα αυτιά εθνικιστών και ανίκανων θεωρητικών που προσπαθούν να παραμείνουν έστω και στο πολιτικό παρασκήνιο, μέσα από « επαναστάσεις» επαναφοράς του εθνικού νομίσματος που το είχαμε καταντήσει να είναι «ισχυρό» μόνο στην μαύρη αγορά του πάλαι ποτέ Ανατολικού μπλοκ.
Μακάρι όμως να είχαμε μόνο αυτά να δικαιολογήσουμε, ως πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το γεγονός ότι η τρομοκρατία στην Ελλάδα είναι «σπορ» στο οποίο επιδίδονται όλο και περισσότεροι, γιατί στον τόπο μας δεν μπορούμε ούτε να αναπνεύσουμε χωρίς εμφύλιο, είναι φαινόμενο το οποίο έχουμε υποχρέωση να το εξηγήσουμε.
Και πέραν αυτών οφείλουμε ως πρόεδροι της Ε.Ε. να εξηγήσουμε γιατί αδυνατούμε να καταργήσουμε την κλειστή σοβιετική οικονομία στην Ελλάδα που λειτουργεί με κανόνες υποκόσμου, όπου για να πάρεις δουλειά θα πρέπει να ανήκεις στην «μαφία» των μεσαζόντων και των κρατικοδίαιτων ή για να μπεις σε κρατική δουλειά να απευθύνεσαι μόνο στην «μαφία» των κομματικών κλαδικών και των «νονών» του συνδικαλισμού που τώρα έχουν περιθώριο να σε χώσουν κάπου, αφού βόλεψαν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους με τεράστιες περιουσίες.
Προσυπογράφω δε (με την ευκαιρία) και τους χαρακτηρισμούς για την αθλιότητα του συνδικαλισμού από τους σχολιαστές Alex1966 και tthemistoklis σε προηγούμενα σημειώματά μου.
Για τους παραπάνω λόγους θεωρώ ότι αν επαναφέρουμε την ελληνική βλαχοπροεδρία του 2003 με τις απίθανες σπατάλες σε ταξιδάκια άχρηστων συμβούλων και παραγόντων ή σε δεξιώσεις γυφτοκομπλεξισμού, οι πρώτοι που θα ξεκαρδιστούν μαζί μας θα είναι αυτοί που θα δεξιωθούμε. Γιατί είναι άλλο πράγμα η Κοινοτική υποχρέωσή μας στην προεδρία της Ε.Ε. και άλλο η κοινωνική εκτόνωση τεχνοκρατών, πολιτευτών, συμβούλων, βουλευτών αλλά και υπουργών.
capital.gr
Ίσως με την (ηθελημένα) ασθενή μνήμη μας να το ξεχάσαμε αλλά οι «κουτόφραγκοι» δανειστές έχουν σημειώσει ότι την προηγούμενη ελληνική προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση την πληρώσαμε πάνω από 100 εκατ. ευρώ, ξοδεύοντας μόνο στα. προεδρικά μας αεροσκάφη 40 εκατ. ευρώ. Ας μείνουνε λοιπόν στα 50 εκατ. ευρώ (του υστερήματος του λαού) για την νέα προεδρία και πολλά μας είναι Πρώτον, γιατί από το 2009 και μετά η σύνθεση αρμοδιοτήτων στα μόνιμα Επιτελικά Όργανα και στα κέντρα λήψεως αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει διευρυνθεί σε βαθμό που οι προεδρίες των κρατών μελών περιορίζονται σε δημόσιες σχέσεις και ψευτοκολακείες ακόμη και ασήμαντων πολιτικών και υπουργών των κρατών-μελών που τις αναλαμβάνουν.
Δεύτερον, γιατί λόγω των εκλογών του Ευρωκοινοβουλίου (στο επόμενο τρίμηνο της ελληνικής προεδρίας) η θητεία της Ελλάδας θα είναι «κολοβή» και ίσα – ίσα που προλαβαίνουμε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας.
Τρίτον (για να έλθουμε και στα δικά μας), ας μην ξεχνάμε πόσο αρνητικό, για το προφίλ της ελληνικής προεδρίας, είναι ότι έχουμε μετατρέψει, με ένα σωρό καραγκιοζιλίκια, την Ελλάδα σε «νόθο παιδί» της ευρωπαϊκής οικογένειας, με συνέπεια να μας χλευάζουν οι λεγόμενοι ευρωσκεπτικιστές, αφού οι περισσότεροι δανειστές-οικονομικοί υπουργοί μας κουνάνε το δάκτυλο θυμίζοντάς μας ότι είμαστε και θα είμαστε σε επιτήρηση για πάρα πολλά χρόνια
Και ανεξάρτητα από την τεράστια ευθύνη που έχει η λεγόμενη «ευρωπαϊκή οικογένεια» στην σημερινή μας κατάντια, όπως και στην κατάντια του νότου και του ευρώ, σημασία έχουν τα δικαιώματα που έχουμε δώσει εμείς με απατεωνιές και καταχρήσεις, τόσο στους πόρους των περιφερικών ευρωπαϊκών Ταμείων (από την εποχή που λέγαμε τα λεφτά τους λεφτά του Παπαντρέα…), όσο και με τις δημιουργικές λογιστικές «ανάπτυξης» ( τύπου Παπαντωνίου... Αλογοσκούφη).
Τα κουσούρια δε αυτά, λόγω κρίσης και δανεικών, ανέβηκαν (σκόπιμα) πάλι στην επιφάνεια και συνεχίζουν να μας συνοδεύουν ως χώρα.
Άλλωστε είναι λάθος να ξεχνάμε όχι μόνο ότι φροντίσαμε να μπούμε στο ευρώ, αλλά ότι τότε λυσσάξαμε κυριολεκτικά να τα καταφέρουμε. «Επιστρατεύσαμε» μάλιστα όλες τις ελληνικές κουτοπονηριές με την ανοχή βεβαίως των επικεφαλής της ευρωζώνης και της τότε Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Το εγχείρημα σαφέστατα ήταν και παραμένει ορθό, αν η είσοδος στο ευρώ είχε από τότε ως συνεπακόλουθο το νοικοκύρεμα του κράτους και της οικονομίας, και όχι το «ξεβράκωμά» μας τόσο εντός της χώρας με απίθανες σπατάλες, κλεψιές και σκάνδαλα, όσο και μέσα στην Ευρώπη με πονηριές… Πρόκειται για προϋπόθεση που δυστυχώς παραμερίζουμε ακόμη και τώρα.
Αντίθετα σήμερα (που επανερχόμαστε στην προεδρία της Ε.Ε.) παρουσιάζουμε μια Ελλάδα που μοιάζει ότι σε ένα ποσοστό «ξέχασε» πολιτικά και οικονομικά το ευρώ και ξαναθυμήθηκε την δραχμή έστω και αν (μέχρι στιγμής) την «οραματίζεται» ως «σπέκουλα» σε πολιτικό (κυρίως) επίπεδο, αλλά και σε οικονομικό ως μέσον επιστροφής αποτυχημένων επιχειρηματιών, μεσαζόντων, και «εκπροσώπων» κεφαλαιούχων.
Διακινητές υπόπτων κεφαλαίων χαϊδεύουν τα αυτιά εθνικιστών και ανίκανων θεωρητικών που προσπαθούν να παραμείνουν έστω και στο πολιτικό παρασκήνιο, μέσα από « επαναστάσεις» επαναφοράς του εθνικού νομίσματος που το είχαμε καταντήσει να είναι «ισχυρό» μόνο στην μαύρη αγορά του πάλαι ποτέ Ανατολικού μπλοκ.
Μακάρι όμως να είχαμε μόνο αυτά να δικαιολογήσουμε, ως πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το γεγονός ότι η τρομοκρατία στην Ελλάδα είναι «σπορ» στο οποίο επιδίδονται όλο και περισσότεροι, γιατί στον τόπο μας δεν μπορούμε ούτε να αναπνεύσουμε χωρίς εμφύλιο, είναι φαινόμενο το οποίο έχουμε υποχρέωση να το εξηγήσουμε.
Και πέραν αυτών οφείλουμε ως πρόεδροι της Ε.Ε. να εξηγήσουμε γιατί αδυνατούμε να καταργήσουμε την κλειστή σοβιετική οικονομία στην Ελλάδα που λειτουργεί με κανόνες υποκόσμου, όπου για να πάρεις δουλειά θα πρέπει να ανήκεις στην «μαφία» των μεσαζόντων και των κρατικοδίαιτων ή για να μπεις σε κρατική δουλειά να απευθύνεσαι μόνο στην «μαφία» των κομματικών κλαδικών και των «νονών» του συνδικαλισμού που τώρα έχουν περιθώριο να σε χώσουν κάπου, αφού βόλεψαν τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους με τεράστιες περιουσίες.
Προσυπογράφω δε (με την ευκαιρία) και τους χαρακτηρισμούς για την αθλιότητα του συνδικαλισμού από τους σχολιαστές Alex1966 και tthemistoklis σε προηγούμενα σημειώματά μου.
Για τους παραπάνω λόγους θεωρώ ότι αν επαναφέρουμε την ελληνική βλαχοπροεδρία του 2003 με τις απίθανες σπατάλες σε ταξιδάκια άχρηστων συμβούλων και παραγόντων ή σε δεξιώσεις γυφτοκομπλεξισμού, οι πρώτοι που θα ξεκαρδιστούν μαζί μας θα είναι αυτοί που θα δεξιωθούμε. Γιατί είναι άλλο πράγμα η Κοινοτική υποχρέωσή μας στην προεδρία της Ε.Ε. και άλλο η κοινωνική εκτόνωση τεχνοκρατών, πολιτευτών, συμβούλων, βουλευτών αλλά και υπουργών.
capital.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Πάγωσε» η Νέα Υόρκη από το ψύχος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
