2012-04-16 08:47:04
Αν δεν το βλέπαμε με τα μάτια μας δεν θα το πιστεύαμε…Στην Ελλάδα της κρίσης, γινόταν το αδιαχώρητο την ημέρα του Πάσχα στην Βάρη.Η ουρά ήταν ατέλειωτη από την στροφή Βουλιαγμένης πρός Βάρη, σε σημείο που πιστέψαμε πως έγινε κάποιο σοβαρό τροχαίο Ευτυχώς δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Ο πανικός γινόταν για μια στάση στα Βλάχικα και στις σούβλες.
Οσοι είχαν την ατυχία να πάνε εκεί μετά την 1 το μεσημέρι χωρίς να έχουν κλείσει τραπέζι (ναι, καλά ακούτε…) έβριζαν την ώρα και την στιγμή…
Ούτε πάρκιγνκ υπήρχε, αλλά ούτε και τραπέζι.
Αναγκαστήκαμε να φύγουμε και να δοκιμάσουμε την τύχη μας στην Γλυφάδα. Η πρώτη επιλογή ήταν και πάλι λάθος.
Παρ’ ότι ο ιδιοκτήτης, στο μισοάδειο μαγάζι του, μας είπε αγενέστατα πως μετά από μισή ώρα μπορούμε να εξυπηρετηθούμε, εμείς ταλαιπωρημένοι καθήσαμε στο τραπέζι και περιμέναμε.
Πέρασε το πρώτο τέταρτο και στο μισοάδειο ταβερνάκι δεν ήρθε κανείς να μας φέρει έστω ενα ποτήρι νερό…
Σκεφτήκαμε…: » Αυτή είναι η Ελλάδα της κρίσης; Διώχνεις πελάτη…;»
Η αδιαφορία , ήταν η απάντηση στην ερώτησή μας…
Φύγαμε και κατευθυνθήκαμε στα γνωστά μπιφτεκάδικα της Γλυφάδας.
Χαμός κι εκεί…Αλλά αυτοί ξέρουν κάτι παραπάνω από εξυπηρέτηση…
Καθήσαμε γρήγορα, φάγαμε γρήγορα, μας κέρασαν κι από ενα μισόκιλο κρασί και πληρώσαμε πολύ λογική τιμή.
Μας έκανε εντύπωση το γεγονός πως είχε κι εδώ πολύ κόσμο, αλλά εκείνο που μας έκανε να μελαγχολήσουμε, είναι πως είδαμε πολλούς να τρώνε, μέρα που είναι, μόνοι.
Ιδιαίτερα γυναίκες ηλικιωμένες…
Ενα ποτήρι κρασί κερασμένο και μια ευχή…δεν κόστισαν τίποτα.
Αυτό ήταν το μοναδικό θετικό στοιχείο της πασχαλινής, εντός των τοιχών, εξόδου…
Γυρίσαμε στο σπίτι μελαγχολικοί αλλά και ανακουφισμένοι…Ακόμα ενα Πάσχα, ενα καταναγκαστικό, εορταστικό 3ημερο πέρασε….
Είδαμε πως υπάρχουν άνθρωποι που έφαγαν την ημέρα του Πάσχα μόνοι τους…
Αναρωτιόμαστε αν ένιωθαν μεγαλύτερη μοναξιά από εμάς που είχαμε και παρέα; Tromaktiko
Οσοι είχαν την ατυχία να πάνε εκεί μετά την 1 το μεσημέρι χωρίς να έχουν κλείσει τραπέζι (ναι, καλά ακούτε…) έβριζαν την ώρα και την στιγμή…
Ούτε πάρκιγνκ υπήρχε, αλλά ούτε και τραπέζι.
Αναγκαστήκαμε να φύγουμε και να δοκιμάσουμε την τύχη μας στην Γλυφάδα. Η πρώτη επιλογή ήταν και πάλι λάθος.
Παρ’ ότι ο ιδιοκτήτης, στο μισοάδειο μαγάζι του, μας είπε αγενέστατα πως μετά από μισή ώρα μπορούμε να εξυπηρετηθούμε, εμείς ταλαιπωρημένοι καθήσαμε στο τραπέζι και περιμέναμε.
Πέρασε το πρώτο τέταρτο και στο μισοάδειο ταβερνάκι δεν ήρθε κανείς να μας φέρει έστω ενα ποτήρι νερό…
Σκεφτήκαμε…: » Αυτή είναι η Ελλάδα της κρίσης; Διώχνεις πελάτη…;»
Η αδιαφορία , ήταν η απάντηση στην ερώτησή μας…
Φύγαμε και κατευθυνθήκαμε στα γνωστά μπιφτεκάδικα της Γλυφάδας.
Χαμός κι εκεί…Αλλά αυτοί ξέρουν κάτι παραπάνω από εξυπηρέτηση…
Καθήσαμε γρήγορα, φάγαμε γρήγορα, μας κέρασαν κι από ενα μισόκιλο κρασί και πληρώσαμε πολύ λογική τιμή.
Μας έκανε εντύπωση το γεγονός πως είχε κι εδώ πολύ κόσμο, αλλά εκείνο που μας έκανε να μελαγχολήσουμε, είναι πως είδαμε πολλούς να τρώνε, μέρα που είναι, μόνοι.
Ιδιαίτερα γυναίκες ηλικιωμένες…
Ενα ποτήρι κρασί κερασμένο και μια ευχή…δεν κόστισαν τίποτα.
Αυτό ήταν το μοναδικό θετικό στοιχείο της πασχαλινής, εντός των τοιχών, εξόδου…
Γυρίσαμε στο σπίτι μελαγχολικοί αλλά και ανακουφισμένοι…Ακόμα ενα Πάσχα, ενα καταναγκαστικό, εορταστικό 3ημερο πέρασε….
Είδαμε πως υπάρχουν άνθρωποι που έφαγαν την ημέρα του Πάσχα μόνοι τους…
Αναρωτιόμαστε αν ένιωθαν μεγαλύτερη μοναξιά από εμάς που είχαμε και παρέα; Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ομπρέλα - κουκούλα σας «λύνει» τα χέρια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
