2014-01-05 12:07:58
Γράφει ο Κυριάκος Τούνης
Βάζοντας δίπλα πολλές φορές λέξεις που φαίνονται εκ πρώτης όψεως αντιφατικές διακρίνουμε και κάποια άλλη σχέση του νοήματός τους. Η "υπομονή", για παράδειγμα, θεωρείται αρετή του ανθρώπου που τον βοηθά να προοδεύσει σε πολλά επίπεδα. Από ότι θα δούμε όμως μπορεί να μετατραπεί σε όπλο από τα πρόσωπα που τείνουν να εξουσιάζουν και σε αρνητική αντίδραση-συνενοχή από αυτά που εξουσιάζονται.
Ξεκινώντας, γίνεται φανερό, πως μια πολιτική εξουσία και πόσο μάλιστα ο καπιταλισμός στηρίζεται στην υπομονή του λαού. Ο ακραίος μηχανικός ανταγωνισμός που προωθείται ελέγχεται με κάποιους υπολογισμούς εκ των προτέρων. Ο εργοδότης που έχει κεφάλαιο αφήνει ανασφάλιστο, απλήρωτο ή σε άθλιες συνθήκες τον εργαζόμενο, καθώς στηρίζεται στο ότι ο ίδιος θα υπομένει για να μη χάσει τη θέση του. Εξίσου ο πολιτικός, έχοντας προετοιμάσει ένα πεδίο δίχως πολλές επιλογές αντίδρασης, αφήνοντας κιόλας ένα υπολογίσιμο χώρο αντίδρασης, στηρίζεται στην υπομονή που θα επιδείξουν οι πολίτες μπροστά στη ψήφιση ενός βίαιου μέτρου.
Ακόμη, μεταφερόμενοι στις διαπροσωπικές σχέσεις, βλέπουμε πως αυτός που καταπιέζει και βιαιοπραγεί έχει στο νου του πως το θύμα θα υπομένει τα χτυπήματα λόγω κάποιας εξάρτησης. Μια μητέρα για παράδειγμα, εξαιτίας παιδιών, οικονομικής κατάστασης ή κοινωνικής κατακραυγής δέχεται πολλές φορές την ωμή βία του συζύγου.
Η υπομονή, λοιπόν, ως αντίδραση βρίσκεται στο υποσυνείδητο και όχι μόνο ανθρώπων που κυριαρχούν αρνητικά. Η παθητική υποταγή είναι το ισχυρότερο όπλο τους, γι' αυτό πολλές φορές δεν το κατονομάζουν. Ή μπορεί να συμβεί και να ζητήσουν από όσους σκοπεύουν να βλάψουν να υπομένουν ως δυνατοί άνθρωποι κάτι για το ευρύ καλό. Ικανότατοι χειριστές και γνώστες της ανθρώπινης ψυχολογικής αντίδρασης, υψώνουν πολιτικές, διαπροσωπικές εξουσιαστικές σχέσεις.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να διακρίνεις το όπλο αυτό και να αντιδράσεις όπως δεν περιμένεται. Οι περισσότεροι μένουν κάτω από τα πράγματα παθητικά. Διαβλέπουν την αρνητικότητα της κατάστασης,στην οποία είναι μέτοχοι, αλλά όχι τη συνενοχή τους. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, όταν ένας εργαζόμενος που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης αρνείται να αφήσει τη δουλειά, να μη τη κάνει, να τη δυσφημίσει για οικονομικούς λόγους. Αν αυτό όμως συμβαίνει σε μόνιμη κατάσταση δεν θα δειχτεί η αντίθεσή του με κάτι αρνητικό, δεν θα κλείσει η επιχείρηση αυτή και ο ίδιος θα νιώθει πάντα άδικα υποτελής. Το κακό θα διαιωνίζεται με τον ίδιο συνένοχο. Γιατί οι αλλαγές απαιτούν διακινδύνευση και από αυτόν που εκμεταλλεύονται. Θα πρέπει ο καθένας να είναι έτοιμος να πονέσει, να διεκδικήσει αυτό που θα του ταίριαζε, αλλιώς θα διακρίνεται η μεγάλη απόσταση την αλλαγή. Και η απόσταση δεν καλύπτεται πάντα αναίμακτα. Η μητέρα που θα πει "όχι" στη βία θα πονέσει, θα θυσιάσει, μα τότε θα ξεπροβάλλει η μορφή όσων έβλεπε να είναι μακριά. Και όλα αυτά δεν είναι θεωρητικές προτροπές για ευκολίες ευημερίας, αλλά προτροπές για πόνο. Γιατί αν δεν τον αναλάβουν οι άνθρωποι θα ζήσουν μια ζωή κατηγορώντας όσους εξουσιάζουν, νιώθοντας πως δεν έχουν επιλογές, συνένοχοι.
Υπομονή και συνενοχή, λοιπόν, δεν απέχουν πολύ. Το στοίχημα είναι να μην φαίνονται όλα υπολογίσιμα. Υπομονή κάνεις για να πετύχεις κάτι, για να σεβαστείς το διαφορετικό, όχι για να διαιωνίζεις την αρνητικότητα.
uperbasis.wordpress.com
Για να βλέπετε τις αναρτήσεις μας,κάνετε like στη σελίδα μας:https://www.facebook.com/Uperbasiswordpresscom?fref=ts
Βάζοντας δίπλα πολλές φορές λέξεις που φαίνονται εκ πρώτης όψεως αντιφατικές διακρίνουμε και κάποια άλλη σχέση του νοήματός τους. Η "υπομονή", για παράδειγμα, θεωρείται αρετή του ανθρώπου που τον βοηθά να προοδεύσει σε πολλά επίπεδα. Από ότι θα δούμε όμως μπορεί να μετατραπεί σε όπλο από τα πρόσωπα που τείνουν να εξουσιάζουν και σε αρνητική αντίδραση-συνενοχή από αυτά που εξουσιάζονται.
Ξεκινώντας, γίνεται φανερό, πως μια πολιτική εξουσία και πόσο μάλιστα ο καπιταλισμός στηρίζεται στην υπομονή του λαού. Ο ακραίος μηχανικός ανταγωνισμός που προωθείται ελέγχεται με κάποιους υπολογισμούς εκ των προτέρων. Ο εργοδότης που έχει κεφάλαιο αφήνει ανασφάλιστο, απλήρωτο ή σε άθλιες συνθήκες τον εργαζόμενο, καθώς στηρίζεται στο ότι ο ίδιος θα υπομένει για να μη χάσει τη θέση του. Εξίσου ο πολιτικός, έχοντας προετοιμάσει ένα πεδίο δίχως πολλές επιλογές αντίδρασης, αφήνοντας κιόλας ένα υπολογίσιμο χώρο αντίδρασης, στηρίζεται στην υπομονή που θα επιδείξουν οι πολίτες μπροστά στη ψήφιση ενός βίαιου μέτρου.
Ακόμη, μεταφερόμενοι στις διαπροσωπικές σχέσεις, βλέπουμε πως αυτός που καταπιέζει και βιαιοπραγεί έχει στο νου του πως το θύμα θα υπομένει τα χτυπήματα λόγω κάποιας εξάρτησης. Μια μητέρα για παράδειγμα, εξαιτίας παιδιών, οικονομικής κατάστασης ή κοινωνικής κατακραυγής δέχεται πολλές φορές την ωμή βία του συζύγου.
Η υπομονή, λοιπόν, ως αντίδραση βρίσκεται στο υποσυνείδητο και όχι μόνο ανθρώπων που κυριαρχούν αρνητικά. Η παθητική υποταγή είναι το ισχυρότερο όπλο τους, γι' αυτό πολλές φορές δεν το κατονομάζουν. Ή μπορεί να συμβεί και να ζητήσουν από όσους σκοπεύουν να βλάψουν να υπομένουν ως δυνατοί άνθρωποι κάτι για το ευρύ καλό. Ικανότατοι χειριστές και γνώστες της ανθρώπινης ψυχολογικής αντίδρασης, υψώνουν πολιτικές, διαπροσωπικές εξουσιαστικές σχέσεις.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να διακρίνεις το όπλο αυτό και να αντιδράσεις όπως δεν περιμένεται. Οι περισσότεροι μένουν κάτω από τα πράγματα παθητικά. Διαβλέπουν την αρνητικότητα της κατάστασης,στην οποία είναι μέτοχοι, αλλά όχι τη συνενοχή τους. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, όταν ένας εργαζόμενος που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης αρνείται να αφήσει τη δουλειά, να μη τη κάνει, να τη δυσφημίσει για οικονομικούς λόγους. Αν αυτό όμως συμβαίνει σε μόνιμη κατάσταση δεν θα δειχτεί η αντίθεσή του με κάτι αρνητικό, δεν θα κλείσει η επιχείρηση αυτή και ο ίδιος θα νιώθει πάντα άδικα υποτελής. Το κακό θα διαιωνίζεται με τον ίδιο συνένοχο. Γιατί οι αλλαγές απαιτούν διακινδύνευση και από αυτόν που εκμεταλλεύονται. Θα πρέπει ο καθένας να είναι έτοιμος να πονέσει, να διεκδικήσει αυτό που θα του ταίριαζε, αλλιώς θα διακρίνεται η μεγάλη απόσταση την αλλαγή. Και η απόσταση δεν καλύπτεται πάντα αναίμακτα. Η μητέρα που θα πει "όχι" στη βία θα πονέσει, θα θυσιάσει, μα τότε θα ξεπροβάλλει η μορφή όσων έβλεπε να είναι μακριά. Και όλα αυτά δεν είναι θεωρητικές προτροπές για ευκολίες ευημερίας, αλλά προτροπές για πόνο. Γιατί αν δεν τον αναλάβουν οι άνθρωποι θα ζήσουν μια ζωή κατηγορώντας όσους εξουσιάζουν, νιώθοντας πως δεν έχουν επιλογές, συνένοχοι.
Υπομονή και συνενοχή, λοιπόν, δεν απέχουν πολύ. Το στοίχημα είναι να μην φαίνονται όλα υπολογίσιμα. Υπομονή κάνεις για να πετύχεις κάτι, για να σεβαστείς το διαφορετικό, όχι για να διαιωνίζεις την αρνητικότητα.
uperbasis.wordpress.com
Για να βλέπετε τις αναρτήσεις μας,κάνετε like στη σελίδα μας:https://www.facebook.com/Uperbasiswordpresscom?fref=ts
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
