2014-01-07 10:46:19
Είχα την εντύπωση ότι οι δημοσιογράφοι είναι αυτοί που μπορούν να γράφουν “σεντόνια”, 1500 και 2000 λέξεων, και ουσιαστικά, τις περισσότερες φορές, να μην λένε τίποτα.
Μέχρι που διάβασα προχθές το άρθρο του Κώστα Σημίτη στο “Βήμα”.
Ειλικρινά εξεπλάγην. Με την κενότητα και την φλυαρία του ανδρός.
Απορώ γιατί έπρεπε να γράψει 1600 περίπου λέξεις για να μας πει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και πως χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη. Α, και ότι η Ελλάδα χρειάζεται «ένα σταθερό και πολυετές σχέδιο τόσο για τους ευρωπαϊκούς στόχους της όσο και για τη σταθερότητα και την ανάπτυξη της οικονομίας της». Οποία πρωτοτυπία!
Και πόσο ρηξικέλευθη παρέμβαση από έναν πολιτικό που για οκτώ χρόνια υπήρξε πρωθυπουργός και πρόεδρος ενός μεγάλου κόμματος όπως ήταν κάποτε το ΠΑΣΟΚ!
Υποθέτω ότι όλοι μας έχουμε διαβάσει καλύτερες διαπιστώσεις. Και σίγουρα ένας διπλωματικός συντάκτης, που ασχολείται με τα ευρωπαϊκά θέματα, θα είχε να πει περισσότερα σε ένα επετειακό κομμάτι απολογισμού της πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί αυτό ήταν το άρθρο του Κ. Σημίτη: ένας απολογισμός της 60χρονης πορείας της Ένωσης. Ένας απολογισμός συν δύο κοινότοπες διαπιστώσεις.
Αν ζητούσα από την συνάδελφο Χριστίνα Πουλίδου να μου γράψει έναν άρθρο-απολογισμό της Ε.Ε. και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα, θα το έκανε πολύ καλύτερα. Κατ’ αρχήν θα είχε περισσότερες πληροφορίες και ρεπορτάζ κάτι που αυτομάτως θα το καθιστούσαν πιο ενδιαφέρον και σίγουρα χρήσιμο.
Αν ο Κ. Σημίτης μου επιτρέπει μια συμβουλή, και χωρίς να θέλω να φανώ αδιάκριτος ή αγενής, ας επιχειρήσει, την επόμενη φορά που θα θελήσει να γράψει ένα παρόμοιο κείμενο, να ζητήσει τη βοήθεια της Χριστίνας. Τη γνωρίζει καλά και η ίδια τον συμπαθεί οπότε είμαι σίγουρος πως δεν θα αρνηθεί να τον συνδράμει.
Επειδή ο Κ. Σημίτης υπήρξε ένας σημαντικός πολιτικός και σήμερα εμφανίζεται να είναι, τουλάχιστον από τα παρασκήνια, ο ιθύνων νους της Κίνησης των «58» για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, θα ήταν χρήσιμο να γράψει άλλες 1600 λέξεις για την παράγραφο εκείνη του άρθρου του που αναφέρεται στην ανάγκη εμβάθυνσης και ενοποίησης της Ένωσης. Θα ήταν ενδιαφέρον και χρήσιμο να μάθουμε πώς μπορεί η Ε.Ε. “να καταστεί δύναμη προόδου για τους λαούς της και όχι μηχανισμός διαχείρισης των υστερήσεών τους”.
Σ’ αυτό έχει ενδιαφέρον να απαντήσει ο Κ. Σημίτης. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο χρειάζεται να μας δώσει τα φώτα του. Γι’ αυτό το πρόβλημα πρέπει να γράψει 1600 και 3000 λέξεις. Δεν αρκεί να μας πει ότι “η Ένωση πρέπει να εμβαθύνει την ενοποίησή της στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και να επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο της ενοποίησης στη βάση των σημερινών συνθηκών της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας”.
Αυτό μπορεί να το γράψει και ο Γιώργος, ο μεγάλος μου γιος, στην έκθεση για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο αν στις εξετάσεις τους βάλουν ως θέμα το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ίσως να έχει και δυο-τρεις επιπλέον ιδέες να γράψει. Κι αν δεν έχει πρέπει να στύψει το κεφάλι του να βρει γιατί με την ως άνω κοινοτοπία του Σημίτη δεν είμαι σίγουρος ότι θα πάρει καλό βαθμό.
Ο Σημίτης χρειάζεται να μας προσδιορίσει το περιεχόμενο της ενοποίησης και όχι να μας πει ότι χρειάζεται να το επαναπροσδιορίσουμε. Ποιο είναι; Σε ποιους τομείς; Με ποιες διαδικασίες; Με ποιες δυνάμεις; Με ποιες συμμαχίες; Σε πόσο χρόνο; Με ποιο κόστος; Είναι αστείο ο Κ. Σημίτης να μας λέει ότι χρειάζεται εμβάθυνση της ενοποίησης “στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο”. Δηλαδή τι να γίνει στο κάθε ένα από τα τρία επίπεδα; Ποιες συγκεκριμένες αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, ανατροπές, συμφωνίες πρέπει να υπάρξουν; Ποιες μεταβολές και ποιες προτεραιότητες αντιστοιχούν στην κοινωνία, ποιες στην πολιτική και ποιες στην οικονομία;
Αυτά πρέπει να μας πει και γι’ αυτά πρέπει να γράψει. Αν έχει άποψη γι’ αυτά, αυτήν να καταθέσει και όχι να γράφει αερολογίες. Αυτό είθισται να το κάνουν οι δημοσιογράφοι και κάποια δεύτερης διαλογής πολιτικά στελέχη. Αυτός υπήρξε πρωθυπουργός, αρχηγός κόμματος, ήταν ένας σημαντικός πολιτικός, δεν μπορεί λοιπόν να δημοσιολογεί όπως εκατομμύρια Έλληνες στους ανά την επικράτεια καφενέδες. Ειλικρινά απορώ με την κρίση αδολεσχίας από την οποίαν κατελήφθη ένας άνθρωπος λιτός στο λόγο. Ο Κ. Σημίτης μπορεί να έχει κατηγορηθεί για σαρδάμ, όχι όμως για πολυλογία. Ειλικρινά απορώ.
Εκτός κι αν έγραψε, όπερ και το πιθανότερο, ένα κείμενο από υποχρέωση. Από αυτά που συνηθίζουν να δημοσιεύουν στην αρχή του κάθε νέου χρόνου οι εφημερίδες. Στο πλαίσιο ενός πολιτικού Καζαμία όντως δεν ήταν και τόσον κακό κείμενο. Φλύαρο όμως πολύ και βαρετό. Και το λέει αυτό κάποιος που γράφει πράγματι πολλά. Ελπίζω όμως όχι τόσον κοινότοπα και βαρετά. Ελπίζω Άντε, και καλά Θεοφάνεια. Αφού δεν μας (δια)φώτισε ο Σημίτης, ας μας φωτίσει τουλάχιστον ο Θεός. Όχι πάντως αυτός της Μέρκελ, στον οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, πιστεύει παλαιόθεν ως “Γερμανός” και ο Σημίτης. Αυτός όταν λέει ενοποίηση εννοεί εξαφάνιση και η μόνη εμβάθυνση που γνωρίζει είναι της λιτότητας μέχρι του μυελού των οστέων.
Φελνίκος
communenews
Μέχρι που διάβασα προχθές το άρθρο του Κώστα Σημίτη στο “Βήμα”.
Ειλικρινά εξεπλάγην. Με την κενότητα και την φλυαρία του ανδρός.
Απορώ γιατί έπρεπε να γράψει 1600 περίπου λέξεις για να μας πει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και πως χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη. Α, και ότι η Ελλάδα χρειάζεται «ένα σταθερό και πολυετές σχέδιο τόσο για τους ευρωπαϊκούς στόχους της όσο και για τη σταθερότητα και την ανάπτυξη της οικονομίας της». Οποία πρωτοτυπία!
Και πόσο ρηξικέλευθη παρέμβαση από έναν πολιτικό που για οκτώ χρόνια υπήρξε πρωθυπουργός και πρόεδρος ενός μεγάλου κόμματος όπως ήταν κάποτε το ΠΑΣΟΚ!
Υποθέτω ότι όλοι μας έχουμε διαβάσει καλύτερες διαπιστώσεις. Και σίγουρα ένας διπλωματικός συντάκτης, που ασχολείται με τα ευρωπαϊκά θέματα, θα είχε να πει περισσότερα σε ένα επετειακό κομμάτι απολογισμού της πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί αυτό ήταν το άρθρο του Κ. Σημίτη: ένας απολογισμός της 60χρονης πορείας της Ένωσης. Ένας απολογισμός συν δύο κοινότοπες διαπιστώσεις.
Αν ζητούσα από την συνάδελφο Χριστίνα Πουλίδου να μου γράψει έναν άρθρο-απολογισμό της Ε.Ε. και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα, θα το έκανε πολύ καλύτερα. Κατ’ αρχήν θα είχε περισσότερες πληροφορίες και ρεπορτάζ κάτι που αυτομάτως θα το καθιστούσαν πιο ενδιαφέρον και σίγουρα χρήσιμο.
Αν ο Κ. Σημίτης μου επιτρέπει μια συμβουλή, και χωρίς να θέλω να φανώ αδιάκριτος ή αγενής, ας επιχειρήσει, την επόμενη φορά που θα θελήσει να γράψει ένα παρόμοιο κείμενο, να ζητήσει τη βοήθεια της Χριστίνας. Τη γνωρίζει καλά και η ίδια τον συμπαθεί οπότε είμαι σίγουρος πως δεν θα αρνηθεί να τον συνδράμει.
Επειδή ο Κ. Σημίτης υπήρξε ένας σημαντικός πολιτικός και σήμερα εμφανίζεται να είναι, τουλάχιστον από τα παρασκήνια, ο ιθύνων νους της Κίνησης των «58» για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, θα ήταν χρήσιμο να γράψει άλλες 1600 λέξεις για την παράγραφο εκείνη του άρθρου του που αναφέρεται στην ανάγκη εμβάθυνσης και ενοποίησης της Ένωσης. Θα ήταν ενδιαφέρον και χρήσιμο να μάθουμε πώς μπορεί η Ε.Ε. “να καταστεί δύναμη προόδου για τους λαούς της και όχι μηχανισμός διαχείρισης των υστερήσεών τους”.
Σ’ αυτό έχει ενδιαφέρον να απαντήσει ο Κ. Σημίτης. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο χρειάζεται να μας δώσει τα φώτα του. Γι’ αυτό το πρόβλημα πρέπει να γράψει 1600 και 3000 λέξεις. Δεν αρκεί να μας πει ότι “η Ένωση πρέπει να εμβαθύνει την ενοποίησή της στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και να επαναπροσδιορίσει το περιεχόμενο της ενοποίησης στη βάση των σημερινών συνθηκών της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας”.
Αυτό μπορεί να το γράψει και ο Γιώργος, ο μεγάλος μου γιος, στην έκθεση για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο αν στις εξετάσεις τους βάλουν ως θέμα το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ίσως να έχει και δυο-τρεις επιπλέον ιδέες να γράψει. Κι αν δεν έχει πρέπει να στύψει το κεφάλι του να βρει γιατί με την ως άνω κοινοτοπία του Σημίτη δεν είμαι σίγουρος ότι θα πάρει καλό βαθμό.
Ο Σημίτης χρειάζεται να μας προσδιορίσει το περιεχόμενο της ενοποίησης και όχι να μας πει ότι χρειάζεται να το επαναπροσδιορίσουμε. Ποιο είναι; Σε ποιους τομείς; Με ποιες διαδικασίες; Με ποιες δυνάμεις; Με ποιες συμμαχίες; Σε πόσο χρόνο; Με ποιο κόστος; Είναι αστείο ο Κ. Σημίτης να μας λέει ότι χρειάζεται εμβάθυνση της ενοποίησης “στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο”. Δηλαδή τι να γίνει στο κάθε ένα από τα τρία επίπεδα; Ποιες συγκεκριμένες αλλαγές, μεταρρυθμίσεις, ανατροπές, συμφωνίες πρέπει να υπάρξουν; Ποιες μεταβολές και ποιες προτεραιότητες αντιστοιχούν στην κοινωνία, ποιες στην πολιτική και ποιες στην οικονομία;
Αυτά πρέπει να μας πει και γι’ αυτά πρέπει να γράψει. Αν έχει άποψη γι’ αυτά, αυτήν να καταθέσει και όχι να γράφει αερολογίες. Αυτό είθισται να το κάνουν οι δημοσιογράφοι και κάποια δεύτερης διαλογής πολιτικά στελέχη. Αυτός υπήρξε πρωθυπουργός, αρχηγός κόμματος, ήταν ένας σημαντικός πολιτικός, δεν μπορεί λοιπόν να δημοσιολογεί όπως εκατομμύρια Έλληνες στους ανά την επικράτεια καφενέδες. Ειλικρινά απορώ με την κρίση αδολεσχίας από την οποίαν κατελήφθη ένας άνθρωπος λιτός στο λόγο. Ο Κ. Σημίτης μπορεί να έχει κατηγορηθεί για σαρδάμ, όχι όμως για πολυλογία. Ειλικρινά απορώ.
Εκτός κι αν έγραψε, όπερ και το πιθανότερο, ένα κείμενο από υποχρέωση. Από αυτά που συνηθίζουν να δημοσιεύουν στην αρχή του κάθε νέου χρόνου οι εφημερίδες. Στο πλαίσιο ενός πολιτικού Καζαμία όντως δεν ήταν και τόσον κακό κείμενο. Φλύαρο όμως πολύ και βαρετό. Και το λέει αυτό κάποιος που γράφει πράγματι πολλά. Ελπίζω όμως όχι τόσον κοινότοπα και βαρετά. Ελπίζω Άντε, και καλά Θεοφάνεια. Αφού δεν μας (δια)φώτισε ο Σημίτης, ας μας φωτίσει τουλάχιστον ο Θεός. Όχι πάντως αυτός της Μέρκελ, στον οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, πιστεύει παλαιόθεν ως “Γερμανός” και ο Σημίτης. Αυτός όταν λέει ενοποίηση εννοεί εξαφάνιση και η μόνη εμβάθυνση που γνωρίζει είναι της λιτότητας μέχρι του μυελού των οστέων.
Φελνίκος
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το πρώτο ζυθοποιείο του κόσμου μόλις ανακαλύφθηκε
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
