2014-01-08 07:57:08
Στο περιοδικό Down Town Κύπρου μίλησε η Κατερίνα Παπουτσάκη για το ομορφότερο δώρο της ζωής της, το γιο της Μάξιμο, τα... επιπλέον κιλά της εγκυμοσύνης, το θηλασμό και το μιούζικαλ "Annie".
Πόσο δύσκολο είναι να παίζεις σε μια παράσταση που έχει παιδιά ως κοινό;
Είναι πολύ ωραίο γιατί είναι διαδραστικό κοινό. Συμμετέχουν, φωνάζουν στους κακούς του έργου, γελούν και κλαίνε όταν η Annie περνά δύσκολα. Είναι απίθανα.
Εσύ, σε ποια σκηνή του έργου είχες συγκινηθεί;
Στην πρώτη σκηνή που η Μόλυ -το πιο μικρό κοριτσάκι- κλαίει και ζητά τη μαμά του. Σου μιλάω για πολύ κλάμα - από την ανάγνωση κιόλας. Είναι που έχω γεννήσει πρόσφατα και όλο αυτό με συγκινεί ακόμα περισσότερο.
Δεν απείχες πάντως από τη δουλειά πολύ καιρό, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Τι σκέφτηκες όταν σου πρότειναν αυτό το ρόλο;
Μου άρεσε πολύ. Ήξερα ότι θα ήταν μια πολύ καλή παραγωγή και ένα μιούζικαλ που δεν είχα ξαναπαίξει.
Ένιωσες φόβο; Ανασφάλεια στο κομμάτι του τραγουδιού; Τον Μιχάλη Χατζηγιάννη τον συμβουλεύτηκες;
Φόβο όχι, γιατί έχω ξανατραγουδήσει. Βέβαια και ρώτησα τον Μιχάλη. Είμαι ανασφαλής και γενικά ρωτάω. Και προσπαθώ να βελτιώνομαι. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι τα κάνουν όλα τέλεια και δεν έχουν ανάγκη βελτίωσης, δεν είναι ουσιαστικά καλλιτέχνες.
Πότε, όμως, καταλαγιάζουν αυτές οι ανησυχίες;
Στις πρόβες, ό,τι και να κάνεις, δεν ξέρεις αν θα είναι καλό. Αρχίζω και ηρεμώ όταν έρχονται οι πρώτοι φίλοι, ο άνθρωπός μου, οι γονείς και μου λένε τη γνώμη τους. Φυσικά δεν θέλεις να σου χαϊδεύουν τα αφτιά, θέλεις να σου πουν και πράγματα που θα βελτιώσεις.
Και όταν δεν σου λένε «πόσο καλή είσαι», σε παίρνει από κάτω;
Με πληγώνει λιγάκι, αλλά την παλεύω. Ο μπαμπάς μου μού κάνει πολύ σκληρή κριτική. Πάντα λέει αυτό που σκέφτεται. Με αγάπη, βέβαια, αλλά είναι ο πιο δύσκολος.
Επειδή ξέρω πόσο μεγάλη αδυναμία τού έχεις, πες μου ειλικρινά, πώς αντέδρασε όταν του είπες ότι είσαι έγκυος;
Ενθουσιάστηκε! Δεν το περίμενε βέβαια τόσο γρήγορα, αλλά από τη στιγμή που γνώρισε τον Παναγιώτη, ήξερε ότι θα συνέβαινε.
Αλήθεια, με το μωρό και τις παραστάσεις πώς τα συνδυάζεις; Σε αγχώνει που λείπεις; Έχεις λίγες τύψεις;
Ναι, βέβαια! Σκέψου ότι, μετά την παράσταση, τρέχω πανικόβλητη σπίτι για να τον δω. Είμαι όμως πολύ τυχερή γιατί έχω ουσιαστική βοήθεια, αφού είναι παρούσες και οι δυο γιαγιάδες. Το σπίτι είναι ένα πάρτι παρέλασης. Και μου αρέσει που ο Μάξιμος μεγαλώνει με αυτή την παρέα, με ανθρώπους που τον αγαπάνε και είναι όλοι εκεί. Και γίνεται και αυτός με τη σειρά του πολύ κοινωνικός.
Είσαι «αγχωτική» μαμά; Καταπιεστική;
Γενικά, είμαι αγχώδης άνθρωπος και υπερπροστατευτική με τους ανθρώπους που αγαπάω, αλλά ξέρω πώς να το χειριστώ τώρα που έχω γίνει μαμά, γιατί δεν φταίει σε τίποτα το παιδάκι. Όμως, δεν είμαι καταπιεστική. Δεν είναι στο χαρακτήρα μου. Έχω θέμα με την καταπίεση και τη στέρηση της ελευθερίας. Θεωρώ ότι τα παιδιά δεν πρέπει να είναι η «συνέχεια των γονιών τους», αλλά πρέπει να λειτουργούν αυτόνομα, ως ελεύθεροι άνθρωποι. Γιατί και ως άνθρωπος, σέβομαι την ύπαρξη του άλλου και τον ξεχωριστό, δικό του τρόπο έκφρασης. Θέλω ο Μάξιμος να ανοίξει τα δικά του φτερά, χωρίς να τον κρατάμε εμείς πίσω. Δεν θα ήθελα ένα παιδί που να είναι καταπιεσμένο και να φοβάται να ζήσει.
Την τελευταία περίοδο βίωσες πολύ γρήγορα πολλές αλλαγές: ο γάμος, η εγκυμοσύνη. Πρόλαβες να προσαρμοστείς, να αφομοιώσεις αυτές τις καινούριες καταστάσεις;
Το ότι είμαι παντρεμένη δεν το κατάλαβα, είναι απλά μια ταμπέλα. Κι ο γάμος μας ήταν ένα πάρτι. Το παιδί είναι πολύ σημαντικό στη ζωή ενός ζευγαριού και στη δική μας σχέση ήρθε πολύ γρήγορα. Δεν με φοβίζει, όμως, αυτή η αλλαγή.
Αυτό σημαίνει ότι θα έκανες και δεύτερο;
Θέλω να κάνω και δεύτερο παιδί, ακόμα και για το ίδιο το παιδί, για να έχει αδελφάκι. Και θα ήθελα να είναι κοριτσάκι!
Ένα παιδί τελικά πόσο σου αλλάζει τη ζωή;
Δεν υπάρχει η παλιά σου ζωή! Όμως δεν μου λείπει. Έχω ζήσει πολύ ξένοιαστα και δόξα τω Θεώ, ήμουν πολύ γεμάτη από διασκέδαση. Όσο περνά τώρα ο καιρός που εμπλέκομαι όλο και περισσότερο συναισθηματικά με το γιο μου, τόσο απομακρύνομαι από την παλιά μου ζωή. Προφανώς όλα αυτά ίσως κάποτε ξαναγυρίσουν, αλλά στα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού πρέπει να είσαι εκεί.
Ποιος από τους δυο σας πιστεύεις ότι θα το κακομάθει;
Και οι δυο μας! Γιατί πρέπει να είναι κάποιος ο κακός δεν το κατάλαβα ποτέ. Θα πεις και «όχι», αλλά σημασία έχει πώς το λες. Ο απότομος τρόπος δεν είναι και ο πιο κατάλληλος.
Είχες αγωνία για τα κιλά σου ως γυναίκα; Να επανέλθει το σώμα σου στην προηγούμενή του κατάσταση;
Ναι, με είχε απασχολήσει -είχα πάρει 15 κιλά στην εγκυμοσύνη- αλλά δεν το πέρασα και τόσο βαριά. Δεν έπαθα υστερίες. Αν ήταν άλλη γυναίκα στη θέση μου, ίσως και να το είχε επιδιώξει περισσότερο. Άλλωστε, τώρα θηλάζω και δεν μπορώ να κάνω δίαιτα.
Θηλάζεις ακόμα; Πότε προλαβαίνεις;
Είναι μια ταλαιπωρία αλλά, αν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται. Είμαι υπέρ του θηλασμού. Οι γυναίκες πρέπει να θηλάζουν γιατί είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να δώσεις στο παιδί σου, το καλύτερο αντιβιοτικό, το καλύτερο εμβόλιο. Και για μένα οι έξι μήνες είναι το λιγότερο, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Στην Ελλάδα οι γυναίκες δεν θηλάζουν τόσο πολύ, προφανώς γιατί δεν υπάρχει η ανάλογη ενημέρωση για τη διαδικασία. Αν δουν ότι στην αρχή δεν έχουν γάλα, απογοητεύονται και καταφεύγουν στο μπιμπερό. Αλλά δεν είναι έτσι. Κι εγώ στην αρχή πέρασα 2,5 μήνες με το μωρό στο στήθος μέχρι να έρθει η σωστή ποσότητα για το μωρό. Δεν έκανα τίποτα χωρίς το μωρό στην αγκαλιά μου. Κι εγώ, άνετα θα μπορούσα να πω ότι δεν έχω γάλα - έτσι μου έλεγαν. Και είμαι περήφανη που το προσπάθησα. Γι’ αυτό λέω ότι χρειάζεται ενθάρρυνση στις γυναίκες.
Ποια είναι η γνώμη σου για τον δημόσιο θηλασμό;
Είμαι υπέρ. Δεν θα έπρεπε να τίθεται τέτοιο ζήτημα, να ταΐσεις το μωρό σου σε δημόσιο χώρο. Οποιοδήποτε πλάσμα στη φύση κρύβεται δηλαδή; Απλώς, στις δυτικές κοινωνίες, το στήθος είναι συνδεδεμένο με το σεξ. Αλλά δεν είναι έτσι. Κι έχουμε αντικαταστήσει αυτή την πολύ φυσιολογική διαδικασία με το άψυχο μπιμπερό.
Είσαι άνθρωπος που ξεχνά εύκολα ή τις δύσκολες στιγμές τις κουβαλάς μαζί σου;
Ξεχνώ εύκολα, έχω μνήμη χρυσόψαρου. Γι’ αυτό και συγχωρώ εύκολα. Είναι θέμα αυτοπροστασίας, γιατί ως άνθρωπος ανοίγομαι αρκετά και δεν κρατώ πράγματα για μένα. Οπότε, πολύ συχνά πληγώνομαι. Προτιμώ να ξεχνώ και να προχωρώ.
Αν έκανες ένα flashback στην καριέρα σου, θα τα έκανες όλα ίδια από την αρχή;
Ναι, θα έκανα ακριβώς τα ίδια. Αυτές οι εμπειρίες είναι που μας κάνουν αυτό που είμαστε κι εγώ δεν μπορώ να αποποιηθώ τίποτα από όσα έχω κάνει.
faysbook.gr
Πόσο δύσκολο είναι να παίζεις σε μια παράσταση που έχει παιδιά ως κοινό;
Είναι πολύ ωραίο γιατί είναι διαδραστικό κοινό. Συμμετέχουν, φωνάζουν στους κακούς του έργου, γελούν και κλαίνε όταν η Annie περνά δύσκολα. Είναι απίθανα.
Εσύ, σε ποια σκηνή του έργου είχες συγκινηθεί;
Στην πρώτη σκηνή που η Μόλυ -το πιο μικρό κοριτσάκι- κλαίει και ζητά τη μαμά του. Σου μιλάω για πολύ κλάμα - από την ανάγνωση κιόλας. Είναι που έχω γεννήσει πρόσφατα και όλο αυτό με συγκινεί ακόμα περισσότερο.
Δεν απείχες πάντως από τη δουλειά πολύ καιρό, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Τι σκέφτηκες όταν σου πρότειναν αυτό το ρόλο;
Μου άρεσε πολύ. Ήξερα ότι θα ήταν μια πολύ καλή παραγωγή και ένα μιούζικαλ που δεν είχα ξαναπαίξει.
Ένιωσες φόβο; Ανασφάλεια στο κομμάτι του τραγουδιού; Τον Μιχάλη Χατζηγιάννη τον συμβουλεύτηκες;
Φόβο όχι, γιατί έχω ξανατραγουδήσει. Βέβαια και ρώτησα τον Μιχάλη. Είμαι ανασφαλής και γενικά ρωτάω. Και προσπαθώ να βελτιώνομαι. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι τα κάνουν όλα τέλεια και δεν έχουν ανάγκη βελτίωσης, δεν είναι ουσιαστικά καλλιτέχνες.
Πότε, όμως, καταλαγιάζουν αυτές οι ανησυχίες;
Στις πρόβες, ό,τι και να κάνεις, δεν ξέρεις αν θα είναι καλό. Αρχίζω και ηρεμώ όταν έρχονται οι πρώτοι φίλοι, ο άνθρωπός μου, οι γονείς και μου λένε τη γνώμη τους. Φυσικά δεν θέλεις να σου χαϊδεύουν τα αφτιά, θέλεις να σου πουν και πράγματα που θα βελτιώσεις.
Και όταν δεν σου λένε «πόσο καλή είσαι», σε παίρνει από κάτω;
Με πληγώνει λιγάκι, αλλά την παλεύω. Ο μπαμπάς μου μού κάνει πολύ σκληρή κριτική. Πάντα λέει αυτό που σκέφτεται. Με αγάπη, βέβαια, αλλά είναι ο πιο δύσκολος.
Επειδή ξέρω πόσο μεγάλη αδυναμία τού έχεις, πες μου ειλικρινά, πώς αντέδρασε όταν του είπες ότι είσαι έγκυος;
Ενθουσιάστηκε! Δεν το περίμενε βέβαια τόσο γρήγορα, αλλά από τη στιγμή που γνώρισε τον Παναγιώτη, ήξερε ότι θα συνέβαινε.
Αλήθεια, με το μωρό και τις παραστάσεις πώς τα συνδυάζεις; Σε αγχώνει που λείπεις; Έχεις λίγες τύψεις;
Ναι, βέβαια! Σκέψου ότι, μετά την παράσταση, τρέχω πανικόβλητη σπίτι για να τον δω. Είμαι όμως πολύ τυχερή γιατί έχω ουσιαστική βοήθεια, αφού είναι παρούσες και οι δυο γιαγιάδες. Το σπίτι είναι ένα πάρτι παρέλασης. Και μου αρέσει που ο Μάξιμος μεγαλώνει με αυτή την παρέα, με ανθρώπους που τον αγαπάνε και είναι όλοι εκεί. Και γίνεται και αυτός με τη σειρά του πολύ κοινωνικός.
Είσαι «αγχωτική» μαμά; Καταπιεστική;
Γενικά, είμαι αγχώδης άνθρωπος και υπερπροστατευτική με τους ανθρώπους που αγαπάω, αλλά ξέρω πώς να το χειριστώ τώρα που έχω γίνει μαμά, γιατί δεν φταίει σε τίποτα το παιδάκι. Όμως, δεν είμαι καταπιεστική. Δεν είναι στο χαρακτήρα μου. Έχω θέμα με την καταπίεση και τη στέρηση της ελευθερίας. Θεωρώ ότι τα παιδιά δεν πρέπει να είναι η «συνέχεια των γονιών τους», αλλά πρέπει να λειτουργούν αυτόνομα, ως ελεύθεροι άνθρωποι. Γιατί και ως άνθρωπος, σέβομαι την ύπαρξη του άλλου και τον ξεχωριστό, δικό του τρόπο έκφρασης. Θέλω ο Μάξιμος να ανοίξει τα δικά του φτερά, χωρίς να τον κρατάμε εμείς πίσω. Δεν θα ήθελα ένα παιδί που να είναι καταπιεσμένο και να φοβάται να ζήσει.
Την τελευταία περίοδο βίωσες πολύ γρήγορα πολλές αλλαγές: ο γάμος, η εγκυμοσύνη. Πρόλαβες να προσαρμοστείς, να αφομοιώσεις αυτές τις καινούριες καταστάσεις;
Το ότι είμαι παντρεμένη δεν το κατάλαβα, είναι απλά μια ταμπέλα. Κι ο γάμος μας ήταν ένα πάρτι. Το παιδί είναι πολύ σημαντικό στη ζωή ενός ζευγαριού και στη δική μας σχέση ήρθε πολύ γρήγορα. Δεν με φοβίζει, όμως, αυτή η αλλαγή.
Αυτό σημαίνει ότι θα έκανες και δεύτερο;
Θέλω να κάνω και δεύτερο παιδί, ακόμα και για το ίδιο το παιδί, για να έχει αδελφάκι. Και θα ήθελα να είναι κοριτσάκι!
Ένα παιδί τελικά πόσο σου αλλάζει τη ζωή;
Δεν υπάρχει η παλιά σου ζωή! Όμως δεν μου λείπει. Έχω ζήσει πολύ ξένοιαστα και δόξα τω Θεώ, ήμουν πολύ γεμάτη από διασκέδαση. Όσο περνά τώρα ο καιρός που εμπλέκομαι όλο και περισσότερο συναισθηματικά με το γιο μου, τόσο απομακρύνομαι από την παλιά μου ζωή. Προφανώς όλα αυτά ίσως κάποτε ξαναγυρίσουν, αλλά στα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού πρέπει να είσαι εκεί.
Ποιος από τους δυο σας πιστεύεις ότι θα το κακομάθει;
Και οι δυο μας! Γιατί πρέπει να είναι κάποιος ο κακός δεν το κατάλαβα ποτέ. Θα πεις και «όχι», αλλά σημασία έχει πώς το λες. Ο απότομος τρόπος δεν είναι και ο πιο κατάλληλος.
Είχες αγωνία για τα κιλά σου ως γυναίκα; Να επανέλθει το σώμα σου στην προηγούμενή του κατάσταση;
Ναι, με είχε απασχολήσει -είχα πάρει 15 κιλά στην εγκυμοσύνη- αλλά δεν το πέρασα και τόσο βαριά. Δεν έπαθα υστερίες. Αν ήταν άλλη γυναίκα στη θέση μου, ίσως και να το είχε επιδιώξει περισσότερο. Άλλωστε, τώρα θηλάζω και δεν μπορώ να κάνω δίαιτα.
Θηλάζεις ακόμα; Πότε προλαβαίνεις;
Είναι μια ταλαιπωρία αλλά, αν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται. Είμαι υπέρ του θηλασμού. Οι γυναίκες πρέπει να θηλάζουν γιατί είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να δώσεις στο παιδί σου, το καλύτερο αντιβιοτικό, το καλύτερο εμβόλιο. Και για μένα οι έξι μήνες είναι το λιγότερο, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Στην Ελλάδα οι γυναίκες δεν θηλάζουν τόσο πολύ, προφανώς γιατί δεν υπάρχει η ανάλογη ενημέρωση για τη διαδικασία. Αν δουν ότι στην αρχή δεν έχουν γάλα, απογοητεύονται και καταφεύγουν στο μπιμπερό. Αλλά δεν είναι έτσι. Κι εγώ στην αρχή πέρασα 2,5 μήνες με το μωρό στο στήθος μέχρι να έρθει η σωστή ποσότητα για το μωρό. Δεν έκανα τίποτα χωρίς το μωρό στην αγκαλιά μου. Κι εγώ, άνετα θα μπορούσα να πω ότι δεν έχω γάλα - έτσι μου έλεγαν. Και είμαι περήφανη που το προσπάθησα. Γι’ αυτό λέω ότι χρειάζεται ενθάρρυνση στις γυναίκες.
Ποια είναι η γνώμη σου για τον δημόσιο θηλασμό;
Είμαι υπέρ. Δεν θα έπρεπε να τίθεται τέτοιο ζήτημα, να ταΐσεις το μωρό σου σε δημόσιο χώρο. Οποιοδήποτε πλάσμα στη φύση κρύβεται δηλαδή; Απλώς, στις δυτικές κοινωνίες, το στήθος είναι συνδεδεμένο με το σεξ. Αλλά δεν είναι έτσι. Κι έχουμε αντικαταστήσει αυτή την πολύ φυσιολογική διαδικασία με το άψυχο μπιμπερό.
Είσαι άνθρωπος που ξεχνά εύκολα ή τις δύσκολες στιγμές τις κουβαλάς μαζί σου;
Ξεχνώ εύκολα, έχω μνήμη χρυσόψαρου. Γι’ αυτό και συγχωρώ εύκολα. Είναι θέμα αυτοπροστασίας, γιατί ως άνθρωπος ανοίγομαι αρκετά και δεν κρατώ πράγματα για μένα. Οπότε, πολύ συχνά πληγώνομαι. Προτιμώ να ξεχνώ και να προχωρώ.
Αν έκανες ένα flashback στην καριέρα σου, θα τα έκανες όλα ίδια από την αρχή;
Ναι, θα έκανα ακριβώς τα ίδια. Αυτές οι εμπειρίες είναι που μας κάνουν αυτό που είμαστε κι εγώ δεν μπορώ να αποποιηθώ τίποτα από όσα έχω κάνει.
faysbook.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στην Αθήνα ο Οικουμενικός Πατριάρχης
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Υγεία: Τι μπορείτε να πάθετε από το πολύ αλκοόλ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
