2014-01-09 22:30:10
Η Ιρλανδία βγήκε πανηγυρικά στις αγορές. Κι όμως! Πριν από τέσσερα χρόνια η Ιρλανδία βρισκότανε ένα βήμα πιο κοντά από εμάς στο απόλυτο χάος. Τα κατάφεραν, όμως, και επιστρέφουν δυναμικά στο κλαμπ της ανάπτυξης.
Γιατί άραγε αυτοί τα κατάφεραν και όχι εμείς; Τι έφταιξε; Το κλειδί βρίσκεται στο γεγονός ότι η Ιρλανδία στηρίχτηκε στην συναίνεση και όχι στα παραμύθια των ψεκασμένων Να θυμηθούμε τι γράφαμε τον Σεπτέμβριο του 2010:
“Ότι είμαστε σε κρίση, αυτό είναι γνωστό. Ότι έχουμε εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο μιζέριας και απαισιοδοξίας, είναι ορατό στην καθημερινότητά μας δια του γυμνού οφθαλμού. Αυτό που δεν περιμέναμε είναι ότι σε αυτή τη δύσκολη περίοδο οι Έλληνες δεν θα έβρισκαν έναν κοινό τόπο για να μονοιάσουν και να αντιμετωπίσουν όλοι μαζί την λαίλαπα. Δυστυχώς οι δύσκολες αυτές ώρες δεν ξύπνησαν το φιλότιμο του Έλληνα. Δίχως τιμή, δίχως λόγο, ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος…
Πάρτε το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Εκεί τα νούμερα είναι τραγικότερα από τα δικά μας, αλλά οι αγορές δείχνουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην Οικονομία τους. Ποιος είναι ο λόγος; Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην Ιρλανδία υπήρξε μία ομόνοια μεταξύ των πολιτικών και των κοινωνικών ομάδων, σε μία προσπάθεια να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κρίση. Αυτό και μόνο το γεγονός ήταν αρκετό για να κερδίσει η Ιρλανδία πολύτιμο χρόνο από τις αγορές. Σήμερα τα ιρλανδικά ομόλογα έχουν καλύτερη τιμολόγηση από τα ελληνικά.
Στην Ελλάδα γίνεται συζήτηση μεταξύ των μεγάλων κομμάτων αν ήταν καλό πράγμα ή όχι το μνημόνιο. Ασφαλώς και δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Αλίμονο στο λαό εκείνο που αναγκάζεται να εφαρμόσει τόσο σκληρές πολιτικές. Ωστόσο, οι πολέμιοι του μνημονίου δεν μπορούν να απαντήσουν σε ένα απλό ερώτημα: Ας πούμε ότι η κυβέρνηση δεν κατέφευγε σε αυτή τη λύση. Υπήρχε, άραγε, κάποια άλλη πρόταση στο τραπέζι και την αγνόησε;”
Η Ιρλανδία τα κατάφερε επειδή οι Ιρλανδοί αγαπούν τελικά την πατρίδα τους περισσότερο από τους Έλληνες. Επειδή οι Ιρλανδοί είχαν το θάρρος να αντιμετωπίσουν κατάματα την αλήθεια από το να κρύβονται πίσω από θεωρίες συνωμοσίας και ιστορίες για αγρίους. Επειδή οι Ιρλανδοί ζουν εδώ και δεκαετίες στον πραγματικό κόσμο και δεν πιστεύουν σε παραμύθια για Ρώσους, Κινέζους και εξωγήινους επενδυτές που θα μας σώσουν από τους…”τοκογλύφους” που μας δανείζουν με επιτόκια της τάξης του 2% και του 3%.
Από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν και κατάφεραν να μιλήσουν μία κοινή γλώσσα στο όνομα του κοινού συμφέροντος. Η Ελλάδα έχει αντικειμενικά περισσότερες δυνατότητες από την Ιρλανδία. Τις σπαταλούμε όμως κατά τρόπο προκλητικό. Αν είχαμε φροντίσει να πετύχουμε συναίνεση σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα, αυτή την στιγμή δεν θα είχαμε 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους χαμένους στην κρεατομηχανή της ανεργίας. Θα είχαμε ελπίδα, θα είχαμε μέλλον. Αλλά δεν θελήσαμε να “ποντάρουμε” όλοι στην ελπίδα.
Τα δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου είναι άδικα. Η Ελλάδα έχει προσπαθήσει σκληρά. Αλλά η Ευρώπη έχει χάσει πλέον την υπομονή της μαζί μας κι αυτό είναι το στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε από τα τελευταία δημοσιεύματα.
Όσο η κρίση είχε χαρακτηριστικά πανευρωπαϊκά, μπορούσαμε κι εμείς να κρυφτούμε πίσω από τα προβλήματα των άλλων. Όσο αδειάζει το κλαμπ των χρεοκοπημένων, τόσο δυσχεραίνει περισσότερο η δική μας θέση. Κι η πίεση αυτή θα αυξηθεί ασφυκτικά στο επόμενο χρονικό διάστημα. Οι επιλογές που μας μένουν είναι οι ίδιες που ήταν και χτες: Ή θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της Ιρλανδίας ή όχι. Με μία διαφορά. Σήμερα ξέρουμε με σιγουριά που οδηγεί το μοντέλο της Ιρλανδίας…
πηγη
pestanea
Γιατί άραγε αυτοί τα κατάφεραν και όχι εμείς; Τι έφταιξε; Το κλειδί βρίσκεται στο γεγονός ότι η Ιρλανδία στηρίχτηκε στην συναίνεση και όχι στα παραμύθια των ψεκασμένων Να θυμηθούμε τι γράφαμε τον Σεπτέμβριο του 2010:
“Ότι είμαστε σε κρίση, αυτό είναι γνωστό. Ότι έχουμε εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο μιζέριας και απαισιοδοξίας, είναι ορατό στην καθημερινότητά μας δια του γυμνού οφθαλμού. Αυτό που δεν περιμέναμε είναι ότι σε αυτή τη δύσκολη περίοδο οι Έλληνες δεν θα έβρισκαν έναν κοινό τόπο για να μονοιάσουν και να αντιμετωπίσουν όλοι μαζί την λαίλαπα. Δυστυχώς οι δύσκολες αυτές ώρες δεν ξύπνησαν το φιλότιμο του Έλληνα. Δίχως τιμή, δίχως λόγο, ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος…
Πάρτε το παράδειγμα της Ιρλανδίας. Εκεί τα νούμερα είναι τραγικότερα από τα δικά μας, αλλά οι αγορές δείχνουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην Οικονομία τους. Ποιος είναι ο λόγος; Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην Ιρλανδία υπήρξε μία ομόνοια μεταξύ των πολιτικών και των κοινωνικών ομάδων, σε μία προσπάθεια να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κρίση. Αυτό και μόνο το γεγονός ήταν αρκετό για να κερδίσει η Ιρλανδία πολύτιμο χρόνο από τις αγορές. Σήμερα τα ιρλανδικά ομόλογα έχουν καλύτερη τιμολόγηση από τα ελληνικά.
Στην Ελλάδα γίνεται συζήτηση μεταξύ των μεγάλων κομμάτων αν ήταν καλό πράγμα ή όχι το μνημόνιο. Ασφαλώς και δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Αλίμονο στο λαό εκείνο που αναγκάζεται να εφαρμόσει τόσο σκληρές πολιτικές. Ωστόσο, οι πολέμιοι του μνημονίου δεν μπορούν να απαντήσουν σε ένα απλό ερώτημα: Ας πούμε ότι η κυβέρνηση δεν κατέφευγε σε αυτή τη λύση. Υπήρχε, άραγε, κάποια άλλη πρόταση στο τραπέζι και την αγνόησε;”
Η Ιρλανδία τα κατάφερε επειδή οι Ιρλανδοί αγαπούν τελικά την πατρίδα τους περισσότερο από τους Έλληνες. Επειδή οι Ιρλανδοί είχαν το θάρρος να αντιμετωπίσουν κατάματα την αλήθεια από το να κρύβονται πίσω από θεωρίες συνωμοσίας και ιστορίες για αγρίους. Επειδή οι Ιρλανδοί ζουν εδώ και δεκαετίες στον πραγματικό κόσμο και δεν πιστεύουν σε παραμύθια για Ρώσους, Κινέζους και εξωγήινους επενδυτές που θα μας σώσουν από τους…”τοκογλύφους” που μας δανείζουν με επιτόκια της τάξης του 2% και του 3%.
Από την πρώτη στιγμή προσπάθησαν και κατάφεραν να μιλήσουν μία κοινή γλώσσα στο όνομα του κοινού συμφέροντος. Η Ελλάδα έχει αντικειμενικά περισσότερες δυνατότητες από την Ιρλανδία. Τις σπαταλούμε όμως κατά τρόπο προκλητικό. Αν είχαμε φροντίσει να πετύχουμε συναίνεση σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα, αυτή την στιγμή δεν θα είχαμε 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους χαμένους στην κρεατομηχανή της ανεργίας. Θα είχαμε ελπίδα, θα είχαμε μέλλον. Αλλά δεν θελήσαμε να “ποντάρουμε” όλοι στην ελπίδα.
Τα δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου είναι άδικα. Η Ελλάδα έχει προσπαθήσει σκληρά. Αλλά η Ευρώπη έχει χάσει πλέον την υπομονή της μαζί μας κι αυτό είναι το στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε από τα τελευταία δημοσιεύματα.
Όσο η κρίση είχε χαρακτηριστικά πανευρωπαϊκά, μπορούσαμε κι εμείς να κρυφτούμε πίσω από τα προβλήματα των άλλων. Όσο αδειάζει το κλαμπ των χρεοκοπημένων, τόσο δυσχεραίνει περισσότερο η δική μας θέση. Κι η πίεση αυτή θα αυξηθεί ασφυκτικά στο επόμενο χρονικό διάστημα. Οι επιλογές που μας μένουν είναι οι ίδιες που ήταν και χτες: Ή θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της Ιρλανδίας ή όχι. Με μία διαφορά. Σήμερα ξέρουμε με σιγουριά που οδηγεί το μοντέλο της Ιρλανδίας…
πηγη
pestanea
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δηλώσεις συνταξιούχων για τις μειώσεις στις επικουρικές συντάξεις
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
