2014-01-10 15:18:05
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Οι επιθετικές ανακοινώσεις (και ανάλογες κατά καιρούς επιθετικές δηλώσεις στελεχών του) του ΠΑΣΟΚ έναντι της Νέας Δημοκρατίας και της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει, υποκρύπτουν δυστυχώς μια μικροκομματική επιδίωξη.
Ακόμη και στις περιπτώσεις που έχει ως ένα σημείο δίκιο, το δίκιο αυτό χάνεται όταν εκδίδονται ανακοινώσεις με υπονοούμενα κατά του κυβερνητικού τους εταίρου, στον οποίο το γραφείο Τύπου του κόμματος αρέσκεται να προσδίδει τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό «οι άλλοι».
Εκφράσεις του τύπου «όταν άλλοι περνούσαν την αντιμνημονιακή τους φάση ή άλλοι προστάτευαν την «παρθενία» τους με επιλεκτικές συμπεριφορές μικροκομματικής αυτοπροστασίας», όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά και προκαλούν εύλογα ερωτήματα στην κοινή γνώμη, η οποία διερωτάται γιατί τάχα οι κυβερνητικοί εταίροι δεν τα βρίσκουν με συνεννόηση μεταξύ τους, αλλά χρειάζεται να εξαπολύονται δηλητηριώδη βέλη.
(Ας αφήσουμε που τα περί «παρθενίας» και «αειπάρθενου» έχουν εξελιχθεί σε μια νέα θεωρία περί δημοσίου βίου).
Στις συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων τους, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ μπορεί να λένε ότι θέλουν και να βαυκαλίζονται όσο θέλουν.
Ότι το κόμμα τους βλάπτεται από τη συνεργασία με τη Ν.Δ. (και γιατί να μην ισχυριστεί και η Ν.Δ. ότι βλάπτεται από τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ;), ότι η συγκεκριμένη συνεργασία έχει ημερομηνία λήξης (να δούμε τι θα συμβεί μετά από αυτήν την ημερομηνία), ότι αυτοί σήκωσαν το βάρος της κρίσης μόνοι τους (προφανώς εννοούν την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν), ότι αυτοί είχαν εγκαίρως διαγνώσει τα προβλήματα που θα δημιουργούσε η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα (κι’ ας μην συνέβη ποτέ αυτό, αφού οι ίδιοι πήγαν στο ΔΝΤ δια του κ. Παπανδρέου), ότι δεν βρήκαν την αναγκαία συναίνεση (την οποία ο κ. Παπανδρέου είχε μια χαρά αρνηθεί στον κ. Καραμανλή τον Φεβρουάριο του 2009).
Μπορούν επίσης στα κομματικά τους όργανα να κομπάζουν πως περίπου κυβερνούν μόνοι τους.
Να υποστηρίζουν πως η κοινωνική και η ασφαλιστική πολιτική ασκείται αποκλειστικά από το ΠΑΣΟΚ, ότι ασκούν τη διοίκηση του ΙΚΑ (το οποίο κατά περίσταση καταγγέλλουν ζητώντας ανάκληση εγκυκλίων του – όπως αυτή για τη διαδοχική ασφάλιση - και πάντα μέσω του υπουργείου Εργασίας) και ότι αυτοί έχουν μόνο προτάσεις για τους ανέργους, τους αναπήρους, τα ασφαλιστικά ταμεία.
Μπορούν επίσης να αναζητούν τη σωτηρία μέσω των «58», να συμφωνούν δημόσια και να δίνουν κοινές συνεντεύξεις Τύπου με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ με θέμα το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφύλων ζευγαριών, να υπογράφουν κείμενα για (ήδη προγραμματισμένη) σύγκληση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, να αναπτύσσουν «κινήσεις», πότε των «11» και πότε των «75», διαφωνώντας με την συμμετοχή στην κυβέρνηση και υποστηρίζοντας πως έπρεπε απλώς να δοθεί ψήφος ανοχής – πιστεύοντας αφελώς πως η Ν.Δ. θα δεχόταν να κυβερνά υπό την ομηρία τους!
Δεν μπορούν, όμως, να επιτίθενται κατά μέτωπο και με σωρεία ειρωνικών εκφράσεων κατά του κυβερνητικού εταίρου τους, όπως συνέβη με την ανακοίνωση – σχόλιο του γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ της 3ης Ιανουαρίου, σχετικά με το εισιτήριο των 25 ευρώ στα νοσοκομεία.
Χωρίς να μπαίνω στην ουσία (επί της οποίας όλοι μπορεί να είχαμε τις ενστάσεις και τις διαφωνίες μας και να ζητούσαμε περαιτέρω βελτίωση), αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η φράση «τα ισοδύναμα που επικαλείται ο κ. υπουργός ας ψάξει να τα βρει σε κάποια από τα «Ζάππεια» που χάθηκαν» - και δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά που έγινε δηκτική αναφορά στα «Ζάππεια».
Ειρωνείες μεταξύ εταίρων;
Όχι μόνο επειδή δεν είναι κομψό το κόμμα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης να ειρωνεύεται τον ίδιο τον πρόεδρο της κυβέρνησης – ενώ μπορούσε μια χαρά να το συζητήσει ο ίδιος με τον πρόεδρο της κυβέρνησής ΤΟΥ.
Αλλά κυρίως επειδή το ΠΑΣΟΚ πρέπει να βγάλει το κεφάλι από την άμμο και να συνειδητοποιήσει ότι το «Ζάππειο 1» - όπου ο κ. Σαμαράς ήταν αυτός που αναφέρθηκε στους λάθος πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ - ανάγεται στην 7η Ιουλίου 2010 (δηλαδή δυο μήνες μετά την προσφυγή στον μηχανισμό), το «Ζάππειο 2» στην 12η Μαΐου 2011 και το «Ζάππειο 3» στην 22α Απριλίου 2012 (δηλαδή προεκλογικά, όταν ο κ. Σαμαράς παρουσίασε την κυβερνητική πρόταση του κόμματός του για την Οικονομία).
Όταν κανείς αναφέρεται γενικά και απαξιωτικά στα «Ζάππεια», αποφεύγοντας να τα τοποθετήσει στον χρόνο και ποντάροντας στην ασθενή μνήμη, δεν ασκεί τίποτε άλλο εκτός από προπαγάνδα.
Και κάνει ότι ξεχνά μια… τόση δα λεπτομέρεια:
Ότι ανάμεσα στο «Ζάππειο 1» και στο «Ζάππειο 3», είχαν μεσολαβήσει η λαχανιασμένη προσφυγή στον μηχανισμό και το «Καστελόριζο» (Μάρτιος – Απρίλιος 2010), η δανειακή σύμβαση (Μάιος 2010) για τα πρώτα 110 δις, η είσοδος των ιδιωτών στο χρέος (Μάρτιος 2011), η αναδιάρθρωση του χρέους (Ιούλιος 2011), το PSI (Οκτώβριος 2011), ένα νέο πακέτο (Φεβρουάριος - Μάρτιος 2012) – για να ακολουθήσει η απόφαση για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (Ιούνιος 2012).
Αυτό δηλαδή που μεσολάβησε ανάμεσα στο «Ζάππειο 1» και στο «Ζάππειο 3», ήταν η διακυβέρνηση Παπανδρέου και επτά δόσεις δανείων!
Άλλο κενό εκτός από το… κενό μνήμης, δεν υπάρχει!
Κατά τη γνώμη κάποιων, λοιπόν, τι έπρεπε να πει η Ν.Δ. και ο Σαμαράς στο «Ζάππειο 3» και αργότερα;
Ότι δεν αναγνωρίζουμε πως λάβαμε επτά δόσεις δανείων;
Κι’ αν κάποιοι (κατά το «άλλοι») αρέσκονται να μιλούν για «Ζάππεια», γιατί ξεχνούν τα δικά τους («Ζάππεια»);
Στο Ζάππειο δεν έκανε την πρώτη του μετεκλογική μεγάλη εμφάνιση ο κ. Παπανδρέου, στις 14 Δεκεμβρίου 2009, όταν ανακοίνωσε τα 57(!) μέτρα-στόχους;
Εκεί, στην εκδήλωση της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής δεν είχε εκστομίσει την περίφημη φράση «θα αποδείξουμε στην πράξη ότι λεφτά υπάρχουν. Ούτε ήπια προσαρμογή, ούτε σκληρά μέτρα», μιλώντας για το «δικό του Σύμφωνο Σταθερότητας»;
Στο Ζάππειο δεν επανήλθε ο κ. Παπανδρέου στις 13 Ιανουαρίου 2010, για να «γιορτάσει» τις 100 ημέρες της κυβέρνησής του, υποσχόμενος «ορθοπεταλιές» και αποκλείοντας να προσφύγει η χώρα στο ΔΝΤ;
Εκεί δεν επανήλθε στην περίφημη φράση «λεφτά υπάρχουν» για να πει ότι… «λεφτά υπήρχαν, αλλά πήγαν σε λάθος κατεύθυνση»;
Στο Ζάππειο δεν συσκέφθηκε ο κ. Παπανδρέου με τους ηγέτες των Ευρωπαϊκών Σοσιαλιστικών Κομμάτων τον Μάρτιο του 2011, όταν καιγόταν η γούνα μας;
Νάτα, επομένως, τα τρία Ζάππεια (για να μην θυμηθούμε και την «Αθηναΐδα») της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.
Το οποίο ΠΑΣΟΚ πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι δεν τους φταίνε οι «άλλοι».
Ο τότε αρχηγός του προκάλεσε, εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, τις εκλογές του 2009 («για να αποφύγουμε τα χειρότερα» όπως έλεγε και όπως λέει τώρα και ο κ. Τσίπρας), αυτός κέρδισε τις εκλογές με 44% με το απατηλό «λεφτά υπάρχουν», ο ίδιος έπαθε πανικό και δέχθηκε την πρώτη πρόταση που του έκαναν αδιαφορώντας για το ΔΝΤ και τους πολλαπλασιαστές του, ο ίδιος επέμεινε να κυβερνά δια των «θυρωρών» και «κηπουρών» μέχρι την ώρα που παρέδωσε τα κλειδιά της εξουσίας και του κόμματος.
Επίσης, καλό είναι να αναλογιστεί το ΠΑΣΟΚ πως από τις δικές του τάξεις τροφοδοτήθηκε και διογκώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι οι δικοί του τρέχουν από τον έναν «λεφτά υπάρχουν» στον άλλον.
Και δυστυχώς αυτοί δεν πρόκειται να επιστρέψουν – παρά μόνο αν διαπιστώσουν και νιώσουν στο πετσί τους πως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει λεφτά να τους μοιράσει, αλλά τότε θα έχει καταστραφεί η χώρα.
Καλό είναι, λοιπόν, πριν μιλήσουμε να βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό.
Διότι, όπως έχω πλειστάκις αναφέρει, ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός Μάριο Μόντι απάντησε ως εξής στη φράση (μετά την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης) του Μπερλουσκόνι «ε, κι’ όποτε θέλουμε τραβάμε την πρίζα»:
«Παρακαλώ να μην συγκρίνετε την κυβέρνηση με μηχάνημα, διότι δεν είναι. Αλλά ακόμη και αν ήταν, δεν θα ήξερα να σας πω αν πρόκειται για ξυριστική μηχανή ή για μηχάνημα υποστήριξης τεχνητής αναπνοής» elzoni.gr
Οι επιθετικές ανακοινώσεις (και ανάλογες κατά καιρούς επιθετικές δηλώσεις στελεχών του) του ΠΑΣΟΚ έναντι της Νέας Δημοκρατίας και της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει, υποκρύπτουν δυστυχώς μια μικροκομματική επιδίωξη.
Ακόμη και στις περιπτώσεις που έχει ως ένα σημείο δίκιο, το δίκιο αυτό χάνεται όταν εκδίδονται ανακοινώσεις με υπονοούμενα κατά του κυβερνητικού τους εταίρου, στον οποίο το γραφείο Τύπου του κόμματος αρέσκεται να προσδίδει τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό «οι άλλοι».
Εκφράσεις του τύπου «όταν άλλοι περνούσαν την αντιμνημονιακή τους φάση ή άλλοι προστάτευαν την «παρθενία» τους με επιλεκτικές συμπεριφορές μικροκομματικής αυτοπροστασίας», όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά και προκαλούν εύλογα ερωτήματα στην κοινή γνώμη, η οποία διερωτάται γιατί τάχα οι κυβερνητικοί εταίροι δεν τα βρίσκουν με συνεννόηση μεταξύ τους, αλλά χρειάζεται να εξαπολύονται δηλητηριώδη βέλη.
(Ας αφήσουμε που τα περί «παρθενίας» και «αειπάρθενου» έχουν εξελιχθεί σε μια νέα θεωρία περί δημοσίου βίου).
Στις συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων τους, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ μπορεί να λένε ότι θέλουν και να βαυκαλίζονται όσο θέλουν.
Ότι το κόμμα τους βλάπτεται από τη συνεργασία με τη Ν.Δ. (και γιατί να μην ισχυριστεί και η Ν.Δ. ότι βλάπτεται από τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ;), ότι η συγκεκριμένη συνεργασία έχει ημερομηνία λήξης (να δούμε τι θα συμβεί μετά από αυτήν την ημερομηνία), ότι αυτοί σήκωσαν το βάρος της κρίσης μόνοι τους (προφανώς εννοούν την κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν), ότι αυτοί είχαν εγκαίρως διαγνώσει τα προβλήματα που θα δημιουργούσε η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα (κι’ ας μην συνέβη ποτέ αυτό, αφού οι ίδιοι πήγαν στο ΔΝΤ δια του κ. Παπανδρέου), ότι δεν βρήκαν την αναγκαία συναίνεση (την οποία ο κ. Παπανδρέου είχε μια χαρά αρνηθεί στον κ. Καραμανλή τον Φεβρουάριο του 2009).
Μπορούν επίσης στα κομματικά τους όργανα να κομπάζουν πως περίπου κυβερνούν μόνοι τους.
Να υποστηρίζουν πως η κοινωνική και η ασφαλιστική πολιτική ασκείται αποκλειστικά από το ΠΑΣΟΚ, ότι ασκούν τη διοίκηση του ΙΚΑ (το οποίο κατά περίσταση καταγγέλλουν ζητώντας ανάκληση εγκυκλίων του – όπως αυτή για τη διαδοχική ασφάλιση - και πάντα μέσω του υπουργείου Εργασίας) και ότι αυτοί έχουν μόνο προτάσεις για τους ανέργους, τους αναπήρους, τα ασφαλιστικά ταμεία.
Μπορούν επίσης να αναζητούν τη σωτηρία μέσω των «58», να συμφωνούν δημόσια και να δίνουν κοινές συνεντεύξεις Τύπου με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ με θέμα το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφύλων ζευγαριών, να υπογράφουν κείμενα για (ήδη προγραμματισμένη) σύγκληση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, να αναπτύσσουν «κινήσεις», πότε των «11» και πότε των «75», διαφωνώντας με την συμμετοχή στην κυβέρνηση και υποστηρίζοντας πως έπρεπε απλώς να δοθεί ψήφος ανοχής – πιστεύοντας αφελώς πως η Ν.Δ. θα δεχόταν να κυβερνά υπό την ομηρία τους!
Δεν μπορούν, όμως, να επιτίθενται κατά μέτωπο και με σωρεία ειρωνικών εκφράσεων κατά του κυβερνητικού εταίρου τους, όπως συνέβη με την ανακοίνωση – σχόλιο του γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ της 3ης Ιανουαρίου, σχετικά με το εισιτήριο των 25 ευρώ στα νοσοκομεία.
Χωρίς να μπαίνω στην ουσία (επί της οποίας όλοι μπορεί να είχαμε τις ενστάσεις και τις διαφωνίες μας και να ζητούσαμε περαιτέρω βελτίωση), αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η φράση «τα ισοδύναμα που επικαλείται ο κ. υπουργός ας ψάξει να τα βρει σε κάποια από τα «Ζάππεια» που χάθηκαν» - και δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά που έγινε δηκτική αναφορά στα «Ζάππεια».
Ειρωνείες μεταξύ εταίρων;
Όχι μόνο επειδή δεν είναι κομψό το κόμμα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης να ειρωνεύεται τον ίδιο τον πρόεδρο της κυβέρνησης – ενώ μπορούσε μια χαρά να το συζητήσει ο ίδιος με τον πρόεδρο της κυβέρνησής ΤΟΥ.
Αλλά κυρίως επειδή το ΠΑΣΟΚ πρέπει να βγάλει το κεφάλι από την άμμο και να συνειδητοποιήσει ότι το «Ζάππειο 1» - όπου ο κ. Σαμαράς ήταν αυτός που αναφέρθηκε στους λάθος πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ - ανάγεται στην 7η Ιουλίου 2010 (δηλαδή δυο μήνες μετά την προσφυγή στον μηχανισμό), το «Ζάππειο 2» στην 12η Μαΐου 2011 και το «Ζάππειο 3» στην 22α Απριλίου 2012 (δηλαδή προεκλογικά, όταν ο κ. Σαμαράς παρουσίασε την κυβερνητική πρόταση του κόμματός του για την Οικονομία).
Όταν κανείς αναφέρεται γενικά και απαξιωτικά στα «Ζάππεια», αποφεύγοντας να τα τοποθετήσει στον χρόνο και ποντάροντας στην ασθενή μνήμη, δεν ασκεί τίποτε άλλο εκτός από προπαγάνδα.
Και κάνει ότι ξεχνά μια… τόση δα λεπτομέρεια:
Ότι ανάμεσα στο «Ζάππειο 1» και στο «Ζάππειο 3», είχαν μεσολαβήσει η λαχανιασμένη προσφυγή στον μηχανισμό και το «Καστελόριζο» (Μάρτιος – Απρίλιος 2010), η δανειακή σύμβαση (Μάιος 2010) για τα πρώτα 110 δις, η είσοδος των ιδιωτών στο χρέος (Μάρτιος 2011), η αναδιάρθρωση του χρέους (Ιούλιος 2011), το PSI (Οκτώβριος 2011), ένα νέο πακέτο (Φεβρουάριος - Μάρτιος 2012) – για να ακολουθήσει η απόφαση για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (Ιούνιος 2012).
Αυτό δηλαδή που μεσολάβησε ανάμεσα στο «Ζάππειο 1» και στο «Ζάππειο 3», ήταν η διακυβέρνηση Παπανδρέου και επτά δόσεις δανείων!
Άλλο κενό εκτός από το… κενό μνήμης, δεν υπάρχει!
Κατά τη γνώμη κάποιων, λοιπόν, τι έπρεπε να πει η Ν.Δ. και ο Σαμαράς στο «Ζάππειο 3» και αργότερα;
Ότι δεν αναγνωρίζουμε πως λάβαμε επτά δόσεις δανείων;
Κι’ αν κάποιοι (κατά το «άλλοι») αρέσκονται να μιλούν για «Ζάππεια», γιατί ξεχνούν τα δικά τους («Ζάππεια»);
Στο Ζάππειο δεν έκανε την πρώτη του μετεκλογική μεγάλη εμφάνιση ο κ. Παπανδρέου, στις 14 Δεκεμβρίου 2009, όταν ανακοίνωσε τα 57(!) μέτρα-στόχους;
Εκεί, στην εκδήλωση της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής δεν είχε εκστομίσει την περίφημη φράση «θα αποδείξουμε στην πράξη ότι λεφτά υπάρχουν. Ούτε ήπια προσαρμογή, ούτε σκληρά μέτρα», μιλώντας για το «δικό του Σύμφωνο Σταθερότητας»;
Στο Ζάππειο δεν επανήλθε ο κ. Παπανδρέου στις 13 Ιανουαρίου 2010, για να «γιορτάσει» τις 100 ημέρες της κυβέρνησής του, υποσχόμενος «ορθοπεταλιές» και αποκλείοντας να προσφύγει η χώρα στο ΔΝΤ;
Εκεί δεν επανήλθε στην περίφημη φράση «λεφτά υπάρχουν» για να πει ότι… «λεφτά υπήρχαν, αλλά πήγαν σε λάθος κατεύθυνση»;
Στο Ζάππειο δεν συσκέφθηκε ο κ. Παπανδρέου με τους ηγέτες των Ευρωπαϊκών Σοσιαλιστικών Κομμάτων τον Μάρτιο του 2011, όταν καιγόταν η γούνα μας;
Νάτα, επομένως, τα τρία Ζάππεια (για να μην θυμηθούμε και την «Αθηναΐδα») της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.
Το οποίο ΠΑΣΟΚ πρέπει επιτέλους να αντιληφθεί ότι δεν τους φταίνε οι «άλλοι».
Ο τότε αρχηγός του προκάλεσε, εν μέσω παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, τις εκλογές του 2009 («για να αποφύγουμε τα χειρότερα» όπως έλεγε και όπως λέει τώρα και ο κ. Τσίπρας), αυτός κέρδισε τις εκλογές με 44% με το απατηλό «λεφτά υπάρχουν», ο ίδιος έπαθε πανικό και δέχθηκε την πρώτη πρόταση που του έκαναν αδιαφορώντας για το ΔΝΤ και τους πολλαπλασιαστές του, ο ίδιος επέμεινε να κυβερνά δια των «θυρωρών» και «κηπουρών» μέχρι την ώρα που παρέδωσε τα κλειδιά της εξουσίας και του κόμματος.
Επίσης, καλό είναι να αναλογιστεί το ΠΑΣΟΚ πως από τις δικές του τάξεις τροφοδοτήθηκε και διογκώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι οι δικοί του τρέχουν από τον έναν «λεφτά υπάρχουν» στον άλλον.
Και δυστυχώς αυτοί δεν πρόκειται να επιστρέψουν – παρά μόνο αν διαπιστώσουν και νιώσουν στο πετσί τους πως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει λεφτά να τους μοιράσει, αλλά τότε θα έχει καταστραφεί η χώρα.
Καλό είναι, λοιπόν, πριν μιλήσουμε να βουτάμε τη γλώσσα μας στο μυαλό.
Διότι, όπως έχω πλειστάκις αναφέρει, ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός Μάριο Μόντι απάντησε ως εξής στη φράση (μετά την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης) του Μπερλουσκόνι «ε, κι’ όποτε θέλουμε τραβάμε την πρίζα»:
«Παρακαλώ να μην συγκρίνετε την κυβέρνηση με μηχάνημα, διότι δεν είναι. Αλλά ακόμη και αν ήταν, δεν θα ήξερα να σας πω αν πρόκειται για ξυριστική μηχανή ή για μηχάνημα υποστήριξης τεχνητής αναπνοής» elzoni.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
3.000 οικογενειακοί γιατροί για τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
