ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Από την Συρία.. στο πιάτο μας

Γράφει ο Παναγιώτης Τασιαδάμης

Η μεταφορά του Συριακού χημικού οπλοστασίου στην Μεσόγειο θάλασσα και η σχεδιαζόμενη «καταστροφή» τους, με μεθόδους που δεν πρόκειται να καταστρέψουν τα χημικά συστατικά τους αλλά να τα διαλύσουν στο περιβάλλον είναι ένα περιβαλλοντικό έγκλημα με εφιαλτικές και απροσδιόριστες συνέπειες για τους Έλληνες αλλά και τις Μεσογειακές χώρες.

Θα προσπαθήσουν να μας πείσουν πως δεν υπάρχει κίνδυνος, πως η καταστροφή των υλικών θα είναι πλήρης και πως η αδρανοποίηση τους θα τα καταστήσει απολύτως ακίνδυνα για το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Θα μας πουν πολλά και διάφορα - αν φυσικά τους ρωτήσουμε- και αν ο εφιάλτης της οικονομικής κρίσης και η επικαιρότητα μας επιτρέψει να σκεφτούμε πως πέρα από τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τα χαράτσια, τις «λευκές» εβδομάδες και τις μίζες, υπάρχει το πολυτιμότερο όλων, το οποίο είναι η υγεία του περιβάλλοντος.

Και μη βιαστείτε να το χαρακτηρίσετε αυτό ως οικολογική «κορώνα». Ακόμα και αν δεν δίνετε δεκάρα για το περιβάλλον, σίγουρα δεν κάνετε το ίδιο για την δική σας υγεία ή την υγεία των παιδιών σας, γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτή ακριβώς διακυβεύεται αυτή τη στιγμή πάνω στα πλοία που μεταφέρουν το χημικό οπλοστάσιο.

Και τι ειρωνεία: Το πλοίο που τα μεταφέρει, έχει την λέξη «Μέλλον» στο όνομα του.

Δεν είμαι επιστήμονας για να εξηγήσω τι πρέπει να γίνει, πού και πως πρέπει αυτά τα υλικά να καταστραφούν. Υπάρχουν πολλοί καταλληλότεροι. Ένας απλός πολίτης είμαι, από αυτούς που έχουν το θλιβερό προνόμιο να βλέπουν στην πράξη τα αποτελέσματα της ανθρώπινης αδιαφορίας προς το υδάτινο περιβάλλον. Και φυσικά μιλάω για αυτά που μπορούν να δουν τα μάτια μου, μιλώ για τις απέραντες υποθαλάσσιες χωματερές σκουπιδιών, για την καταστροφή των οικοσυστημάτων και της βιοποικιλότητας, για τις καταστροφικές επεμβάσεις του ανθρώπου στον υδάτινο κόσμο, για τα δολοφονικά πλαστικά που κατακλύζουν τις θάλασσες μας. Όλα αυτά που έβλεπαν και άλλοι μαζί με μένα μέχρι που βαλθήκαμε να τα δείξουμε σε όλο τον κόσμο με τους «Υδροναύτες».

Αυτά που δεν βλέπω και που μπορεί να είναι χειρότερα, μόνο να φαντάζομαι πως είναι μακριά μπορώ και να ελπίζω πως δεν «δουλεύουν» ήδη μέσα μου ή πως δεν θα «δουλέψουν» ποτέ στους ανθρώπους που αγαπώ, έχοντας την μάταιη ελπίδα πως θα συμβεί κάτι μαγικό και θα μας εξαιρέσει η φύση από τους νόμους της, που θέλουν τον «θύτη» να γίνεται και ο ίδιος «θύμα» του ίδιου του εαυτού του.

Είδαμε τις εικόνες από τα θύματα του πολέμου και δεν νομίζω πως υπήρξε άνθρωπος που δεν συγκλονίστηκε. Ποίος όμως θα κλάψει για τα νέα θύματα του ακόμα πιο ύπουλου και φρικιαστικού πολέμου που πρόκειται να ξεσπάσει στις θάλασσες μας, ενός πολέμου που θα τελειώσει μόνο όταν πάψουν να υπάρχουν θύματα.

Και για να μην τρέφουμε αυταπάτες ή να μην θεωρήσουμε κινδυνολογίες τα όσα ακούμε, το καλύτερο είναι να κατανοήσουμε πως αυτή την στιγμή τα χημικά που βρίσκονται στα πλοία έχουν ως πραγματικό προορισμό το πιάτο μας.

Αναρωτιέμαι πόσο τυχαία μπορεί να είναι η επιλογή της χώρας μας ως τελικού αποδέκτη του θανατηφόρου αυτού φορτίου, την στιγμή που κάθε άλλη χώρα απέρριψε την μεταφορά τους σε αυτήν. Φταίει άραγε αυτός – όποιος και αν είναι - που αποφασίζει για την ζωή μου ή μήπως φταίω εγώ που δεν ξέρω πώς να αντιδράσω σε αυτό;

Δεν θέλω να μάθω ποιος φταίει, αρκεί να μου πουν τι θα πρέπει να απαντήσω αύριο στο παιδί μου όταν με ρωτήσει:

«Και εσύ πατέρα, τι έκανες;» Tromaktiko