2014-01-15 18:02:35
Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
«Αχ, κύριε, πού είναι ο θείος σας!», έτσι είχε προσφωνήσει τον Λουδοβίκο Βοναπάρτη ανιψιό του Μεγάλου Ναπολέοντα και Πρόεδρο της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας και μετέπειτα γνωστό ως Αυτοκράτορα Ναπολέοντα τον Τρίτο ή τον Μικρό ένας βουλευτής στη Συντακτική Συνέλευση του 1850.
Στην πολιτική δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από την απόσταση ανάμεσα στην ρητορική και στην εικόνα με τις πραγματικές δυνατότητες και ικανότητες.
Το μεγάλο σκάνδαλο που εξελίσσεται στη Γαλλία από τον Ιούνιο του 2010 δεν είναι η προσωπική ζωή προσωπικοτήτων όπως ο Σαρκοζί ή ο Ολάντ, αλλά η παραίτηση της χώρας από τον ιστορικό ρόλο αιώνων που είχε στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Τι είναι πιο φαιδρό; Η οπερετική προσωπική ζωή των Σαρκοζί και Ολάντ ή το απρεπές θέαμα στις Κάννες τον Οκτώβριο του 2011, με τον τότε Γάλλο πρόεδρο στο ρόλο εκπροσώπου Τύπου της Μέρκελ να χλευάζει δημόσια τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Γιώργο Παπανδρέου και λίγες ημέρες μετά να επαναλαμβάνει το ολίσθημα με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον πρωθυπουργό της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι;
Δεν χρειάζονταν παλιότερα οι λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής του Σαρκοζί, ούτε σήμερα του Ολάντ για να γελάσουμε όσο μπορούμε με φόντο την Κρίση της Ευρωζώνης: Ο συνδυασμός της απόλυτης αφωνίας και υποταγής στο Βερολίνο με την προσπάθεια του Σαρκοζί να μιμηθεί τον Ντε Γκολ και του Ολάντ τον Μιτεράν, μακράν του να προκαλεί γέλιο, απαξιώνει συνολικά και αδιακρίτως την πολιτική και φέρνει τη Λεπέν πρώτη στις δημοσκοπήσεις.
Οταν ένας πολιτικός έχει διακριτό στίγμα και το υπερασπίζεται δεν θίγεται εύκολα από ροζ ιστορίες. Ο Κλίντον που άντεξε στην άλωση της Βουλής και της Γερουσίας το 1994 από την Ακροδεξιά των Νεοσυντηρητικών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, άντεξε και την προσπάθεια των αντιπάλων του να τον εξοντώσουν πολιτικά τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν τον παγίδευσαν με την υπόθεση Λεβίνσκι.
Ο ορίζοντας είναι σκοτεινός για τη Γαλλία, γιατί τίποτε δεν προβάλλει ως εναλλακτική λύση στο βάθος: Οταν το 1914 μια ομάδα συντηρητικών πολιτικών φάνηκε να ευνοεί την υποταγή στη Γερμανία, απέναντί τους υπήρχε ένας Κλεμανσό μειοψηφικός στην αρχή, ηγεμονικός λίγο μετά. Οταν τον Ιούνιο του 1940 ο Πετέν μαζί με τον Λαβάλ κήρυσσαν ως αναπόφευκτη την υποταγή στο Βερολίνο, ο Ντε Γκολ από το Λονδίνο συνέχιζε τον αγώνα.
Το πιο μεγάλο σκάνδαλο είναι να έχει να επιλέξει ο Γάλλος ψηφοφόρος ανάμεσα στη Λεπέν, στον Σαρκοζί και στον Ολάντ.
Η πολιτική και κοινωνική κρίση στη Γαλλία βαθαίνει μέρα με τη μέρα και σε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα οφείλεται και η ασυνήθιστη για την ωριμότητα της γαλλικής κοινωνίας προσοχή, που δίνεται σε μια επικαιρότητα που παραπέμπει στα θεατρικά έργα του Feydeaux.
Μετά τις ευρωεκλογές η Γαλλία θα είναι μια ακυβέρνητη πολιτεία, με τον Ολάντ να έχει μπροστά του πολύ σοβαρότερα διλήμματα: 'Η θα αγνοήσει, αν μπορεί, το μήνυμα των ψηφοφόρων και θα προκαλέσει κοινωνική ανάφλεξη ή θα αναγκασθεί να ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση της διαχείρισης της Κρίσης στην Ευρωζώνη και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά, με άγνωστες παρενέργειες.
Παρά τη συνολική κρίση στην οποία είναι βυθισμένη, η Γαλλία έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, που δεν το είχε ποτέ στην Σύγχρονη Ιστορία μια Μεσαία ή Μεγάλη Δύναμη: Η απουσία της εκτός συνόρων είναι αισθητή και η επιστροφή της σε μια ενεργό ευρωπαϊκή παρουσία προεξοφλείται από τώρα ως ευεργετική.
Η περίπτωση Κλίντον
Οταν ένας πολιτικός έχει διακριτό στίγμα και το υπερασπίζεται και δεν θίγεται εύκολα από ροζ ιστορίες. Ο Κλίντον που άντεξε στην άλωση της Βουλής και της Γερουσίας το 1994 από την Ακροδεξιά των Νεοσυντηρητικών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, άντεξε και την προσπάθεια των αντιπάλων του να τον εξοντώσουν πολιτικά τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν τον παγίδευσαν με την υπόθεση Λεβίνσκι.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113201459
«Αχ, κύριε, πού είναι ο θείος σας!», έτσι είχε προσφωνήσει τον Λουδοβίκο Βοναπάρτη ανιψιό του Μεγάλου Ναπολέοντα και Πρόεδρο της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας και μετέπειτα γνωστό ως Αυτοκράτορα Ναπολέοντα τον Τρίτο ή τον Μικρό ένας βουλευτής στη Συντακτική Συνέλευση του 1850.
Στην πολιτική δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από την απόσταση ανάμεσα στην ρητορική και στην εικόνα με τις πραγματικές δυνατότητες και ικανότητες.
Το μεγάλο σκάνδαλο που εξελίσσεται στη Γαλλία από τον Ιούνιο του 2010 δεν είναι η προσωπική ζωή προσωπικοτήτων όπως ο Σαρκοζί ή ο Ολάντ, αλλά η παραίτηση της χώρας από τον ιστορικό ρόλο αιώνων που είχε στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Τι είναι πιο φαιδρό; Η οπερετική προσωπική ζωή των Σαρκοζί και Ολάντ ή το απρεπές θέαμα στις Κάννες τον Οκτώβριο του 2011, με τον τότε Γάλλο πρόεδρο στο ρόλο εκπροσώπου Τύπου της Μέρκελ να χλευάζει δημόσια τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Γιώργο Παπανδρέου και λίγες ημέρες μετά να επαναλαμβάνει το ολίσθημα με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον πρωθυπουργό της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι;
Δεν χρειάζονταν παλιότερα οι λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής του Σαρκοζί, ούτε σήμερα του Ολάντ για να γελάσουμε όσο μπορούμε με φόντο την Κρίση της Ευρωζώνης: Ο συνδυασμός της απόλυτης αφωνίας και υποταγής στο Βερολίνο με την προσπάθεια του Σαρκοζί να μιμηθεί τον Ντε Γκολ και του Ολάντ τον Μιτεράν, μακράν του να προκαλεί γέλιο, απαξιώνει συνολικά και αδιακρίτως την πολιτική και φέρνει τη Λεπέν πρώτη στις δημοσκοπήσεις.
Οταν ένας πολιτικός έχει διακριτό στίγμα και το υπερασπίζεται δεν θίγεται εύκολα από ροζ ιστορίες. Ο Κλίντον που άντεξε στην άλωση της Βουλής και της Γερουσίας το 1994 από την Ακροδεξιά των Νεοσυντηρητικών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, άντεξε και την προσπάθεια των αντιπάλων του να τον εξοντώσουν πολιτικά τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν τον παγίδευσαν με την υπόθεση Λεβίνσκι.
Ο ορίζοντας είναι σκοτεινός για τη Γαλλία, γιατί τίποτε δεν προβάλλει ως εναλλακτική λύση στο βάθος: Οταν το 1914 μια ομάδα συντηρητικών πολιτικών φάνηκε να ευνοεί την υποταγή στη Γερμανία, απέναντί τους υπήρχε ένας Κλεμανσό μειοψηφικός στην αρχή, ηγεμονικός λίγο μετά. Οταν τον Ιούνιο του 1940 ο Πετέν μαζί με τον Λαβάλ κήρυσσαν ως αναπόφευκτη την υποταγή στο Βερολίνο, ο Ντε Γκολ από το Λονδίνο συνέχιζε τον αγώνα.
Το πιο μεγάλο σκάνδαλο είναι να έχει να επιλέξει ο Γάλλος ψηφοφόρος ανάμεσα στη Λεπέν, στον Σαρκοζί και στον Ολάντ.
Η πολιτική και κοινωνική κρίση στη Γαλλία βαθαίνει μέρα με τη μέρα και σε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα οφείλεται και η ασυνήθιστη για την ωριμότητα της γαλλικής κοινωνίας προσοχή, που δίνεται σε μια επικαιρότητα που παραπέμπει στα θεατρικά έργα του Feydeaux.
Μετά τις ευρωεκλογές η Γαλλία θα είναι μια ακυβέρνητη πολιτεία, με τον Ολάντ να έχει μπροστά του πολύ σοβαρότερα διλήμματα: 'Η θα αγνοήσει, αν μπορεί, το μήνυμα των ψηφοφόρων και θα προκαλέσει κοινωνική ανάφλεξη ή θα αναγκασθεί να ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση της διαχείρισης της Κρίσης στην Ευρωζώνη και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συνολικά, με άγνωστες παρενέργειες.
Παρά τη συνολική κρίση στην οποία είναι βυθισμένη, η Γαλλία έχει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα, που δεν το είχε ποτέ στην Σύγχρονη Ιστορία μια Μεσαία ή Μεγάλη Δύναμη: Η απουσία της εκτός συνόρων είναι αισθητή και η επιστροφή της σε μια ενεργό ευρωπαϊκή παρουσία προεξοφλείται από τώρα ως ευεργετική.
Η περίπτωση Κλίντον
Οταν ένας πολιτικός έχει διακριτό στίγμα και το υπερασπίζεται και δεν θίγεται εύκολα από ροζ ιστορίες. Ο Κλίντον που άντεξε στην άλωση της Βουλής και της Γερουσίας το 1994 από την Ακροδεξιά των Νεοσυντηρητικών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, άντεξε και την προσπάθεια των αντιπάλων του να τον εξοντώσουν πολιτικά τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν τον παγίδευσαν με την υπόθεση Λεβίνσκι.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113201459
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι προκαλεί τον ήχο «αψού» όταν φτερνιζόμαστε;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Συγκλονιστική έκρηξη ηφαιστείου στη Χιλή! [photos]](https://images.newsnowgreece.com/59/592701/sygklonistiki-ekrixi-ifaisteiou-sti-xili-photos-1-124x78.jpg)
