2014-01-17 15:01:50
Aπό αυτά που ακούμε από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, δηλαδή από το υπηρετικό προσωπικό του πολιτικού προσωπικού του έξω από εδώ, την έχουμε βάψει.
Πέρα όμως από τα λεγόμενα των πολιτικών παρλαπίπων, σύμφωνα και τις εκθέσεις των διεθνών οικονομικών ιδρυμάτων όσο και από τις εκτενείς αναλύσεις οικονομικών εντύπων και διευθυντηρίων της παγκόσμιας κατάστασης, καλύτερα να μάς βομβάρδιζαν παρά να μάς βοηθούσαν οικονομικώς για το σώσιμό μας.
Διότι με έναν πραγματικό βομβαρδισμό θα είχαμε λιγότερους νεκρούς εφόσον καταφύγιο πολέμου υπάρχει, καταφύγιο οικονομικού βομβαρδισμού δεν υπάρχει. Θα είχαμε ελάχιστους μανιοκαταθλιπτικούς (ποιος σκέφτεται την κατάθλιψη όταν η... βόμβα σου έρχεται από πάνω;) και θα άνοιγαν οι δουλειές (όχι η παροχή υπηρεσίας) επιτέλους. Και το σοβαρότερο όλων είναι ότι δεν θα είχαμε “πατριώτες” τύπου Θεοχάρη, Στουρνάρα κ.λπ, διότι ανάλογοι “πατριώτες” αν δεν είχαν φθάσει στο Εσκί Σεχίρ από το χέσιμο, θα πλήρωναν κάποια σπασμένα, όπως άλλες εποχές, όταν ο βομβαρδισμένος έβγαινε από τα καταφύγια!
Δυστυχώς οι κατακτητές ήρθαν ανάποδα. Το 1941 κι ενώ μια χαρά τα βόλευε η πατρίδα, (παρά τον κοντό βαλτό χιτλερικό δικτάτορα και παρά το ξύλο της αρκούδας), ήρθαν και δεν άφησαν τίποτε όρθιο από μία όμορφη χώρα που λεγόταν Ελλάδα. Πάνε τα νεοκλασικά, πάνε τα καλντερίμια, πάνε τα γεφύρια, πάει η ελληνική αισθητική γενικώς. Πάνε οι πρώτες εργοστασιακές μονάδες, πάνε οι σιδηρόδρομοι, εξαφανιστήκαν τα πάντα. Το χειρότερο δε, είναι ότι εξολόθρευσαν κάθε ελληνικό κύτταρο που δεν χαμπάριαζε από απειλές. Ο πόλεμος εκείνος ξεκαθάρισε τους πατριώτες, που τους αναλογεί ένας σταυρός σε κάθε χωριό ανά την επικράτεια, και ένας φάκελος για όσους είχαν απλά την τύχη να επιβιώσουν μετά από εκείνη την εισβολή.
Ήρθαν οι βάρβαροι το 2010 και αφήσαν όρθια όλα τα εκτρώματα που κατασκεύασαν οι γερμανοτσολιάδες που άφησαν στο πόδι τους φεύγοντας πριν 70 χρόνια, δεν ακούμπησαν κανέναν για το εθνικό του αίσθημα εφόσον το αίσθημα δεν οπλίζει πλέον το χέρι διότι απλά δεν υπάρχει. Μην μάς ενοχλεί αυτή η παρατήρηση διότι κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι θα τους τσακίσουμε έρχεται αυτόματα στο μυαλό μας πώς θα κάνουμε τον διακανονισμό με την Κομαντατούρ Εφορία για να την βγάλουμε κανένα μήνα ακόμα, γλυτώνοντας τα ντουβάρια που θα μάς έπαιρναν οι κομουνιστές και τώρα ανήκουν ετσιθελικά στους αντικομουνιστές.
Τελικά όμως, το αισθητήριο του ελληνικού λαού, όσον αφορά την αρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας από τους κομουνιστές, ήταν αλάνθαστο. Διότι, μη μπορώντας να επιτύχουν τους στρατηγικούς σκοπούς τους, οξύνθηκε το πνεύμα τους και η αγωνιστική τους διάθεση τα τελευταία 70 χρόνια φτάνοντας σήμερα να συντρίψουν το υπερκαπιταλιστικό σύστημα με επαναστατικές πράξεις καταθέτοντας ερώτηση στην Βουλή (που αποδέχονται) για το βάρος της σχολικής τσάντας των ελληνόπουλων! Φαντάζεσαι να σου είχε πάρει το σπίτι ένας κομουνιστής τέτοιας ευφυΐας!; Καλύτερα να το αυτοβομβάρδιζες!
Όλοι πρέπει να κάνουν έναν ντόρο για την σωτηρία σου, η οποία σύμφωνα με το σύστημα που μένει απαράλλαχτο από το 1944 εξαρτάται μόνο από το τι θα βγάλει η κάλπη. Πρέπει να ακουστεί η φωνή τους για να μαζέψουν ψηφαλάκια. Άλλοι σε φοβερίζουν, άλλοι σου τάζουν, άλλοι ξεκινάνε από τις σχολικές τσάντες την ανατροπή κι άλλοι θα σου φορέσουν πανοπλία και ως Νέος Αρχαίος Λεωνίδας θα βγάλεις το σπαθί απέναντι από το αμερικανικό 45αρι.
Όσο θα ελαφρύνει η σχολική τσάντα και όσο θα χωρέσει ο ξεχυλώμενος ΝεοΛεωνίδας στην σπαρτιατική πανοπλία, άλλο τόσο θα σωθείς κι εσύ. Όσο ο φόβος θα σε μετατρέψει σε ελεύθερο πολίτη και όσο το τάξιμο είναι σοβαρή οικονομικοπολιτική γραμμή, αλλά τόσο κι εγώ είμαι Μόνικα Μπελούτσι.
Όλα έγιναν ανάποδα γιατί αν βομβάρδιζαν σήμερα εκτός του ότι θα γλιτώναμε από την αισθητική της ταράτσας, θα γλιτώναμε και από τους άνοους σωτήριους λόγους του κάθε ρεμπεσκέ. Θα είχες την προσωπική επιλογή να δράσεις εναντίον του κατακτητή εμπράκτως και όχι με το ψηφοδέλτιο στο χέρι. Θα ήξερες ότι δεν σου έχει μείνει τίποτε και δεν θα καθόσουν σε τέσσερα ντουβάρια, που νομίζεις ότι είναι δικά σου, χτυπώντας το κεφάλι σου στον τοίχο. Διότι η ανάγκη επιβίωσης και ουσιαστικής ελευθερίας θα σε έκαναν να οσμίζεσαι την ψυχική λέρα που κρύβει ο κάθε καιροσκόπος. Δεν θα σε ένοιαζε αν θα παραμείνεις ζωντανός την επόμενη ημέρα αρκεί να είχες πάρει μαζί σου και 10 από δαύτους. Η ανάγκη της επιβίωσης και το σπάσιμο του βασανιστικού κλουβιού θα σε έκαναν θηρίο απέναντι σε μια ολόκληρη Βέρμαχτ. Και όλα αυτά δεν είναι θεωρίες αλλά είναι αποδεδειγμένες πράξεις που είναι σπαρμένες σε κάθε τετραγωνικό μέτρο τούτης της γης.
Όσο για το ερώτημα αν θα κερδίζαμε τίποτε η απάντηση είναι η ιστορική αλήθεια. Ούτε και τότε κέρδισαν αλλά διατήρησαν ελεύθερο, έστω και με όρους έστω και κουτσουρεμένα, και το τελευταίο χιλιοστό της ελληνικής γης. Αυτό που εκπλειστηριάζει αυτή την στιγμή η ειρηνική, η ευρωπαϊκή, η ανθρωπιστική, η ανεξάρτητη, αυτή που συνδιαλέγεται με εισβολείς πολιτική εξουσία όλων των αποχρώσεων, η οποία στηρίζει τα πόδια της επάνω στους τάφους των ΔΙΚΩΝ μας ελεύθερων νεκρών.-
Του Γιάννη Λαζάρου, μέσω "Το Γρέκι"
communenews
Πέρα όμως από τα λεγόμενα των πολιτικών παρλαπίπων, σύμφωνα και τις εκθέσεις των διεθνών οικονομικών ιδρυμάτων όσο και από τις εκτενείς αναλύσεις οικονομικών εντύπων και διευθυντηρίων της παγκόσμιας κατάστασης, καλύτερα να μάς βομβάρδιζαν παρά να μάς βοηθούσαν οικονομικώς για το σώσιμό μας.
Διότι με έναν πραγματικό βομβαρδισμό θα είχαμε λιγότερους νεκρούς εφόσον καταφύγιο πολέμου υπάρχει, καταφύγιο οικονομικού βομβαρδισμού δεν υπάρχει. Θα είχαμε ελάχιστους μανιοκαταθλιπτικούς (ποιος σκέφτεται την κατάθλιψη όταν η... βόμβα σου έρχεται από πάνω;) και θα άνοιγαν οι δουλειές (όχι η παροχή υπηρεσίας) επιτέλους. Και το σοβαρότερο όλων είναι ότι δεν θα είχαμε “πατριώτες” τύπου Θεοχάρη, Στουρνάρα κ.λπ, διότι ανάλογοι “πατριώτες” αν δεν είχαν φθάσει στο Εσκί Σεχίρ από το χέσιμο, θα πλήρωναν κάποια σπασμένα, όπως άλλες εποχές, όταν ο βομβαρδισμένος έβγαινε από τα καταφύγια!
Δυστυχώς οι κατακτητές ήρθαν ανάποδα. Το 1941 κι ενώ μια χαρά τα βόλευε η πατρίδα, (παρά τον κοντό βαλτό χιτλερικό δικτάτορα και παρά το ξύλο της αρκούδας), ήρθαν και δεν άφησαν τίποτε όρθιο από μία όμορφη χώρα που λεγόταν Ελλάδα. Πάνε τα νεοκλασικά, πάνε τα καλντερίμια, πάνε τα γεφύρια, πάει η ελληνική αισθητική γενικώς. Πάνε οι πρώτες εργοστασιακές μονάδες, πάνε οι σιδηρόδρομοι, εξαφανιστήκαν τα πάντα. Το χειρότερο δε, είναι ότι εξολόθρευσαν κάθε ελληνικό κύτταρο που δεν χαμπάριαζε από απειλές. Ο πόλεμος εκείνος ξεκαθάρισε τους πατριώτες, που τους αναλογεί ένας σταυρός σε κάθε χωριό ανά την επικράτεια, και ένας φάκελος για όσους είχαν απλά την τύχη να επιβιώσουν μετά από εκείνη την εισβολή.
Ήρθαν οι βάρβαροι το 2010 και αφήσαν όρθια όλα τα εκτρώματα που κατασκεύασαν οι γερμανοτσολιάδες που άφησαν στο πόδι τους φεύγοντας πριν 70 χρόνια, δεν ακούμπησαν κανέναν για το εθνικό του αίσθημα εφόσον το αίσθημα δεν οπλίζει πλέον το χέρι διότι απλά δεν υπάρχει. Μην μάς ενοχλεί αυτή η παρατήρηση διότι κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι θα τους τσακίσουμε έρχεται αυτόματα στο μυαλό μας πώς θα κάνουμε τον διακανονισμό με την Κομαντατούρ Εφορία για να την βγάλουμε κανένα μήνα ακόμα, γλυτώνοντας τα ντουβάρια που θα μάς έπαιρναν οι κομουνιστές και τώρα ανήκουν ετσιθελικά στους αντικομουνιστές.
Τελικά όμως, το αισθητήριο του ελληνικού λαού, όσον αφορά την αρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας από τους κομουνιστές, ήταν αλάνθαστο. Διότι, μη μπορώντας να επιτύχουν τους στρατηγικούς σκοπούς τους, οξύνθηκε το πνεύμα τους και η αγωνιστική τους διάθεση τα τελευταία 70 χρόνια φτάνοντας σήμερα να συντρίψουν το υπερκαπιταλιστικό σύστημα με επαναστατικές πράξεις καταθέτοντας ερώτηση στην Βουλή (που αποδέχονται) για το βάρος της σχολικής τσάντας των ελληνόπουλων! Φαντάζεσαι να σου είχε πάρει το σπίτι ένας κομουνιστής τέτοιας ευφυΐας!; Καλύτερα να το αυτοβομβάρδιζες!
Όλοι πρέπει να κάνουν έναν ντόρο για την σωτηρία σου, η οποία σύμφωνα με το σύστημα που μένει απαράλλαχτο από το 1944 εξαρτάται μόνο από το τι θα βγάλει η κάλπη. Πρέπει να ακουστεί η φωνή τους για να μαζέψουν ψηφαλάκια. Άλλοι σε φοβερίζουν, άλλοι σου τάζουν, άλλοι ξεκινάνε από τις σχολικές τσάντες την ανατροπή κι άλλοι θα σου φορέσουν πανοπλία και ως Νέος Αρχαίος Λεωνίδας θα βγάλεις το σπαθί απέναντι από το αμερικανικό 45αρι.
Όσο θα ελαφρύνει η σχολική τσάντα και όσο θα χωρέσει ο ξεχυλώμενος ΝεοΛεωνίδας στην σπαρτιατική πανοπλία, άλλο τόσο θα σωθείς κι εσύ. Όσο ο φόβος θα σε μετατρέψει σε ελεύθερο πολίτη και όσο το τάξιμο είναι σοβαρή οικονομικοπολιτική γραμμή, αλλά τόσο κι εγώ είμαι Μόνικα Μπελούτσι.
Όλα έγιναν ανάποδα γιατί αν βομβάρδιζαν σήμερα εκτός του ότι θα γλιτώναμε από την αισθητική της ταράτσας, θα γλιτώναμε και από τους άνοους σωτήριους λόγους του κάθε ρεμπεσκέ. Θα είχες την προσωπική επιλογή να δράσεις εναντίον του κατακτητή εμπράκτως και όχι με το ψηφοδέλτιο στο χέρι. Θα ήξερες ότι δεν σου έχει μείνει τίποτε και δεν θα καθόσουν σε τέσσερα ντουβάρια, που νομίζεις ότι είναι δικά σου, χτυπώντας το κεφάλι σου στον τοίχο. Διότι η ανάγκη επιβίωσης και ουσιαστικής ελευθερίας θα σε έκαναν να οσμίζεσαι την ψυχική λέρα που κρύβει ο κάθε καιροσκόπος. Δεν θα σε ένοιαζε αν θα παραμείνεις ζωντανός την επόμενη ημέρα αρκεί να είχες πάρει μαζί σου και 10 από δαύτους. Η ανάγκη της επιβίωσης και το σπάσιμο του βασανιστικού κλουβιού θα σε έκαναν θηρίο απέναντι σε μια ολόκληρη Βέρμαχτ. Και όλα αυτά δεν είναι θεωρίες αλλά είναι αποδεδειγμένες πράξεις που είναι σπαρμένες σε κάθε τετραγωνικό μέτρο τούτης της γης.
Όσο για το ερώτημα αν θα κερδίζαμε τίποτε η απάντηση είναι η ιστορική αλήθεια. Ούτε και τότε κέρδισαν αλλά διατήρησαν ελεύθερο, έστω και με όρους έστω και κουτσουρεμένα, και το τελευταίο χιλιοστό της ελληνικής γης. Αυτό που εκπλειστηριάζει αυτή την στιγμή η ειρηνική, η ευρωπαϊκή, η ανθρωπιστική, η ανεξάρτητη, αυτή που συνδιαλέγεται με εισβολείς πολιτική εξουσία όλων των αποχρώσεων, η οποία στηρίζει τα πόδια της επάνω στους τάφους των ΔΙΚΩΝ μας ελεύθερων νεκρών.-
Του Γιάννη Λαζάρου, μέσω "Το Γρέκι"
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το "γιοφύρι της Άρτας" έχει γίνει το γήπεδο της Καλλονής
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ζήλεψε… η Μέρκελ, καλεί Αναστασιάδη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
