2012-04-17 12:24:27
Η ευθύνη των «τυχερών»
Tου Αλεξη Παπαχελα
Στοιχηματίζω ότι αυτές τις ημέρες θα ακούσετε και θα πείτε και εσείς οι ίδιοι τη βαθύτατα ελληνική φράση: «τι ωραία που είμαστε εδώ, υπάρχει άλλη τόσο όμορφη χώρα στον κόσμο; Κανείς δεν θα μας πάρει αυτό που έχουμε ό,τι κρίση και να έχουμε!». Δεν νομίζω ότι έχει περάσει Πάσχα χωρίς να πω ο ίδιος ή κάποιος άλλος από την παρέα κάτι παρόμοιο. Τώρα όμως με την κρίση ο σχετικός διάλογος, αν και απολύτως προβλέψιμος, αποκτά μαγικές θεραπευτικές ιδιότητες. Βγάζει μια υπερηφάνεια γι’ αυτό που είμαστε και αυτό που έχουμε γύρω μας. Βγάζει όμως και το σύνδρομο του κατατρεγμένου Ελληνα που θέλει πάντα στα δύσκολα να έχει απέναντί του κάποιον ξένο για να τον κατηγορήσει για τα δικά του λάθη, τις δικές του αμαρτίες.
Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Αυτός ο θαυμασμός για τη χώρα μας, τη φυσική της ομορφιά, τον ήλιο που τα συγχωρεί όλα, υποκρύπτει ένα μεγάλο βαθμό υποκρισίας
. Πώς μπορείς να καταστρέφεις επί χρόνια και συστηματικά αυτό που κληρονόμησες αν πράγματι το θαυμάζεις και το αγαπάς τόσο; Ποιος έκτισε χιλιάδες αυθαίρετα, διέλυσε μεγάλες πανέμορφες περιοχές της χώρας με τα rooms to let και τα άθλια εστιατόρια με τα αλουμίνια; Μήπως ήταν Ευρωπαίοι, Αμερικανοί ή πολυεθνικές όσοι συνέβαλαν στο έγκλημα; Οχι. Εμείς ήμασταν όταν δοξάζαμε τη μικροαστική μας αυθαιρεσία και φερόμασταν με βιαιότητα και παντελή έλλειψη σεβασμού στη δική μας κληρονομιά την ώρα που κάποιοι Γερμανοί ή Αγγλοι την προστάτευαν στη Μάνη, την Αλόννησο ή την Κρήτη. Τι σχέση είχε με την Ελλάδα που αγαπάμε και που θέλουμε να μάθουν τα παιδιά μας, ο μαζικός νεοπλουτισμός του φραπέ και της ηδονιστικής μπουζουκοδιασκέδασης που επικράτησαν ως μοντέλο ζωής; Πριν να έλθουν να μας πάρουν αυτά που είχαμε, τα βιάσαμε, τα κλέψαμε και τα λεηλατήσαμε πετώντας μπάζα σε πανέμορφα σημεία, κτίζοντας στις ρεματιές, πετώντας τα σκουπίδια στον δρόμο.
Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη να βρούμε στιγμές ηρεμίας, σημεία ισορροπίας στο μαγικό ελληνικό τοπίο ανάμεσα σε ούζα και σε φίλους και συγγενείς. Η φράση «αυτό δεν θα μας το πάρει κανείς» υπονοεί στο τέλος της ημέρας ότι μπορεί να χάσω τη δουλειά μου, το σπίτι μου, αλλά θα μπορώ με ό,τι έχω εκείνη την ώρα να κατέβω σε μια παραλία, να κάτσω στον βράχο και να απολαύσω το φως, τη θάλασσα, το μπλε του ουρανού. Φοβάμαι όμως ότι μερικές φορές ενέχει η φράση αυτή και μια αυτάρεσκη εκλογίκευση της αδράνειάς μας ως έθνος. Ακούγεται δηλαδή σαν να λέμε ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε, να παλέψουμε για να πάμε πάλι μπροστά, είτε γιατί πρέπει οι άλλοι να μας «χρωστάνε» είτε γιατί μπορούμε να ζήσουμε και με τα λίγα. Πρέπει όμως να πάμε παρακάτω και αυτό δεν θα συμβεί επειδή κάποιοι μας χρωστάνε, ούτε γιατί θα αποφασίσουμε αίφνης ότι μια χώρα που ανήκει στις 30 πιο ανεπτυγμένες μπορεί να ζήσει υπερήφανη ως... Αλβανία.
Πρέπει να ξανα-αγαπήσουμε τη χώρα μας, να ξανα-αποκτήσουμε αξίες που θάφτηκαν κάτω από το όραμα του εύκολου πλουτισμού και του βολέματος μέσω του κράτους, να βάλουμε εθνικούς στόχους για το πού θέλουμε να είμαστε σε 20 χρόνια. Μεγάλα λόγια θα μου πείτε ή όπως μου έγραψε κάποιος αναγνώστης «εμείς ρε φίλε δεν μπορούμε να δούμε αν θα τη βγάλουμε καθαρή σε 20 μέρες...». Δεν είναι, είπα, ότι είναι εύκολο όταν όλα καταρρέουν γύρω μας να στοχαζόμαστε για το μέλλον του έθνους. Αν πάλι, όμως, δεν το κάνουμε όλοι μας δεν θα βρούμε ποτέ τον δρόμο για να βγούμε από την κρίση και να σταθούμε στα πόδια μας. Εχουμε πολλές φορές κάνει λάθη, αλλά τον δρόμο τελικά τον βρήκαμε αποκτώντας στη διαδρομή και στόχους και ηγέτες αντάξιους των περιστάσεων. Τώρα κοιτάμε γύρω μας και δεν υπάρχουν ούτε πυλώνες, ούτε θεμελιώδεις αξίες, ούτε ηγέτες. Ενας πολτός έγιναν όλα.... Κανένα έθνος όμως δεν επιβιώνει με το μοιρολόι ή με την αυταρέσκεια που δικαιολογεί το τέλμα.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το απόγευμα της Μ. Πέμπτης το μόνο που πραγματικά σκέπτομαι είναι τις μυρωδιές, τους ήχους του Επιταφίου στο νησί και τη συγκίνηση που πάντοτε προκαλεί η άτακτη και ζωηρή πομπή με την ελληνική σημαία στην κορυφή της. Είναι κάτι μοναδικό, που κανείς δεν θα μας το πάρει από μέσα μας σαν μνήμη και σαν συνείδηση. Είναι όμως και μια βαριά υπενθύμιση του ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και -το κυριότερο- μια υπενθύμιση για το πόσο «τυχεροί» είμαστε, αλλά και πόσο μεγάλη ευθύνη κουβαλάμε ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ I-Reporter
Tου Αλεξη Παπαχελα
Στοιχηματίζω ότι αυτές τις ημέρες θα ακούσετε και θα πείτε και εσείς οι ίδιοι τη βαθύτατα ελληνική φράση: «τι ωραία που είμαστε εδώ, υπάρχει άλλη τόσο όμορφη χώρα στον κόσμο; Κανείς δεν θα μας πάρει αυτό που έχουμε ό,τι κρίση και να έχουμε!». Δεν νομίζω ότι έχει περάσει Πάσχα χωρίς να πω ο ίδιος ή κάποιος άλλος από την παρέα κάτι παρόμοιο. Τώρα όμως με την κρίση ο σχετικός διάλογος, αν και απολύτως προβλέψιμος, αποκτά μαγικές θεραπευτικές ιδιότητες. Βγάζει μια υπερηφάνεια γι’ αυτό που είμαστε και αυτό που έχουμε γύρω μας. Βγάζει όμως και το σύνδρομο του κατατρεγμένου Ελληνα που θέλει πάντα στα δύσκολα να έχει απέναντί του κάποιον ξένο για να τον κατηγορήσει για τα δικά του λάθη, τις δικές του αμαρτίες.
Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Αυτός ο θαυμασμός για τη χώρα μας, τη φυσική της ομορφιά, τον ήλιο που τα συγχωρεί όλα, υποκρύπτει ένα μεγάλο βαθμό υποκρισίας
Καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη να βρούμε στιγμές ηρεμίας, σημεία ισορροπίας στο μαγικό ελληνικό τοπίο ανάμεσα σε ούζα και σε φίλους και συγγενείς. Η φράση «αυτό δεν θα μας το πάρει κανείς» υπονοεί στο τέλος της ημέρας ότι μπορεί να χάσω τη δουλειά μου, το σπίτι μου, αλλά θα μπορώ με ό,τι έχω εκείνη την ώρα να κατέβω σε μια παραλία, να κάτσω στον βράχο και να απολαύσω το φως, τη θάλασσα, το μπλε του ουρανού. Φοβάμαι όμως ότι μερικές φορές ενέχει η φράση αυτή και μια αυτάρεσκη εκλογίκευση της αδράνειάς μας ως έθνος. Ακούγεται δηλαδή σαν να λέμε ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε, να παλέψουμε για να πάμε πάλι μπροστά, είτε γιατί πρέπει οι άλλοι να μας «χρωστάνε» είτε γιατί μπορούμε να ζήσουμε και με τα λίγα. Πρέπει όμως να πάμε παρακάτω και αυτό δεν θα συμβεί επειδή κάποιοι μας χρωστάνε, ούτε γιατί θα αποφασίσουμε αίφνης ότι μια χώρα που ανήκει στις 30 πιο ανεπτυγμένες μπορεί να ζήσει υπερήφανη ως... Αλβανία.
Πρέπει να ξανα-αγαπήσουμε τη χώρα μας, να ξανα-αποκτήσουμε αξίες που θάφτηκαν κάτω από το όραμα του εύκολου πλουτισμού και του βολέματος μέσω του κράτους, να βάλουμε εθνικούς στόχους για το πού θέλουμε να είμαστε σε 20 χρόνια. Μεγάλα λόγια θα μου πείτε ή όπως μου έγραψε κάποιος αναγνώστης «εμείς ρε φίλε δεν μπορούμε να δούμε αν θα τη βγάλουμε καθαρή σε 20 μέρες...». Δεν είναι, είπα, ότι είναι εύκολο όταν όλα καταρρέουν γύρω μας να στοχαζόμαστε για το μέλλον του έθνους. Αν πάλι, όμως, δεν το κάνουμε όλοι μας δεν θα βρούμε ποτέ τον δρόμο για να βγούμε από την κρίση και να σταθούμε στα πόδια μας. Εχουμε πολλές φορές κάνει λάθη, αλλά τον δρόμο τελικά τον βρήκαμε αποκτώντας στη διαδρομή και στόχους και ηγέτες αντάξιους των περιστάσεων. Τώρα κοιτάμε γύρω μας και δεν υπάρχουν ούτε πυλώνες, ούτε θεμελιώδεις αξίες, ούτε ηγέτες. Ενας πολτός έγιναν όλα.... Κανένα έθνος όμως δεν επιβιώνει με το μοιρολόι ή με την αυταρέσκεια που δικαιολογεί το τέλμα.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το απόγευμα της Μ. Πέμπτης το μόνο που πραγματικά σκέπτομαι είναι τις μυρωδιές, τους ήχους του Επιταφίου στο νησί και τη συγκίνηση που πάντοτε προκαλεί η άτακτη και ζωηρή πομπή με την ελληνική σημαία στην κορυφή της. Είναι κάτι μοναδικό, που κανείς δεν θα μας το πάρει από μέσα μας σαν μνήμη και σαν συνείδηση. Είναι όμως και μια βαριά υπενθύμιση του ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και -το κυριότερο- μια υπενθύμιση για το πόσο «τυχεροί» είμαστε, αλλά και πόσο μεγάλη ευθύνη κουβαλάμε ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η δίκη του "Μακελάρη" του Όσλο διακόπηκε
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποιος θα νταντεύει τη Britney Spears;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
