2012-04-17 16:08:45
ΠΗΓΗ: Techie Chan
στο προηγούμενο επεισόδιο ασχολήθηκα με το τι σημαίνουν και δεν σημαίνουν διάφορες πολιτικές συμπεριφορές σε σχέση με τις εκλογές. Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι πως η συμμετοχή σε αυτό το εκλογικό νταβαντούρι στα πλαίσια που οι εκλογές εκλέγουν κυβερνήσεις και οι κυβερνήσεις είναι μακράν ο πιο ισχυρός οργανωμένος παίκτης μιας κοινωνίας είναι πολύ σημαντικό. Ακόμα κι αν ο στόχος σου είναι η αλλαγή από τα κάτω, αυτή η αλλαγή όσο ακόμα βρίσκεται στα σπάργανα μπορεί να επηρεαστεί πολύ εύκολα από τον ελέφαντα που ονομάζεται κράτος.
Και στα πλαίσια που το υπάρχον κυβερνητικό πλαίσιο είναι εμφανές πως δεν το πολυ-εκτιμώ, έψαχνα να βρω στρατηγικές που θα το ανατρέψουν. Αυτές οι στρατηγικές αφορούν νέα ή μικρά πολιτικά κόμματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξαγγέλλουν πως θέλουν να διαφοροποιηθούν από το σημερινό πολιτικό προσωπικό.
Ταυτόχρονα ασχολήθηκα με την πλήρη αναξιοπιστία των δημοσκοπήσεων να μας να προβλέψουν το οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα, ακόμα και σε ιδανικές συνθήκες καλόπιστων δημοσκόπων (κάτι το οποίο δεν διαθέτουμε)
. Άρα όσο και να μας επηρεάζουν οι δημοσκοπήσεις, θα πρέπει να πολεμήσουμε αυτή την επιρροή, διότι υπάρχουν ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Να μας κατευθύνουν στο τι να ψηφίσουμε. Δεν είναι τυχαία τα τυχάρπαστα και εντελώς κουτουρού δημοσκοπηκά σκαμπανεβάσματα κομμάτων που δεν υπήρχαν στο πολιτικό σκηνικό πριν από 3 μήνες και σήμερα προτείνονται ως “δυναμικοί παίκτες” ή αστέρια που εμφανίζονται από το πουθενά. Δεν είναι εξίσου τυχαίο το ανεβοκατέβασμα κομμάτων (μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει) ανάλογα με τα πολιτικά παιχνίδια που θέλουν να παίξουν οι δημοσκόποι και οι πελάτες τους.
Έτσι στην ουσία βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο πρόβλημα. Από τη μία τα κόμματα που θέλουν να διαφοροποιηθούν από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό είναι μικρά ή/και καινούργια, από την άλλη για να έχει η ψήφος μας σημασία μέσα στη βουλή που ψηφίζονται οι νόμοι, θα πρέπει το κόμμα που θα επιλέξουμε να μπει στη βουλή. Θα πρέπει δηλαδή να υπερβεί το όριο του 3% πανελλαδικώς. Αυτό όμως είναι αδύνατο να μας το πουν οι δημοσκοπήσεις κι έτσι στην ουσία περιοριζόμαστε σε δύο λίγο πολύ στρατηγικές.
Στρατέγκο Α
Η μία στρατηγική είναι να ψηφίσουμε κόμματα τα οποία παρότι μικρά, είναι σχετικά ασφαλές να θεωρήσουμε πως θα μπούν στην επόμενη βουλή, όχι επειδή οι δημοσκοπήσεις το λένε, αλλά επειδή διαθέτουν κάποιον κοινωνικό χώρο ο οποιος εκφράζεται με κάποια συνέπεια από αυτά. Τέτοια κόμματα είναι το πασόκ, η νδ, το λαος, το κκε, και ο συριζας. Η ιδέα πίσω από αυτή τη στρατηγική είναι μια ιδέα έκτακτης ανάγκης. Καθώς πασόκ/νδ/λαος έχουν εκδηλώσει έμπρακτα τη συμφωνία και συμμετοχή τους σε ένα κυβερνητικό μπλόκ, η επόμενη βουλή θα πρέπει να αποδυναμώσει νομοθετικά όσο περισσότερο γίνεται αυτό το μπλόκ. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν ο τακτικισμός της στρατηγικής μας είναι πως κλείνουμε τη μύτη και ψηφίζουμε το κκε ή τον συριζας ανάλογα με το ποιον αντέχουμε περισσότερο.
Είναι αρκετά κοντά στην πασοκική λογική του ψηφίστε εμάς για να μη βγει η δεξιά, μόνο που το πασοκ σήμερα είναι η επάρατος δεξιά. Πολιτικά αυτός ο τρόπος ψήφου δεν μας έχει βγάλει πουθενά πολύ καλά στο παρελθόν, είναι αρκετά πολωτικός (ή με αυτούς ή με τους άλλους), αλλά για όποιον νιώθει πως οι λεπτομέρειες είναι πολυτέλεια σε αυτό το σκηνικό, τότε οι επιλογές του δυστυχώς είναι περιορισμένες.
Θέμα 1ο: γιατί στο παραπάνω μπλόκ δεν ανήκει ο δημαράς, ο καμμένος, η δημ.αριστερά , η λούκα κατσέλη και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος έχει προλάβει να κάνει κόμμα και ανάλογα με τη δημοσκόπηση της ημερας, έχει στον ήλιο μοίρα ή όχι.
Πρώτον διότι τίποτα δεν μας διασφαλίζει πως όλοι αυτοί θα μπούν ή όχι στην επόμενη βουλή. Τα μόνα στοιχεία που έχουμε είναι μερικές δημοσκοπήσεις που έχουμε δείξει πως είναι αναξιόπιστες και υπάρχουν μόνο για να διαμορφώνουν το κλίμα. Γιαυτό και λέω παραπάνω πως το κκε, ανεξάρτητα με το εάν φτύνεις στον κόρφο σου για τα σταλίνια, εκφράζει έναν σαφέστατο κοινωνικό χώρο που έχει ένα εξασφαλισμένο 6-7% και άρα θα μπει στη βουλή. Το ίδιο και ο σύριζα που παρότι πιο φλου και επι τα’ αυτά, εκφράζει μια πολυσυλλεκτικότητα κόσμου που τον ψηφίζει σταθερά τα τελευταία χρόνια.
Κατά δεύτερον διότι κανείς από τους παραπάνω δεν έχει δείξει πως έχει αποκοπεί από το υπάρχον κυβερνητικό μπλόκ. Ίσα ίσα τόσο ο καμμένος (ρητά), όσο και η δημ.αριστερά (στο ψου ψου ψου και στο μη καλέ μας προσβάλλετε) έχουν δείξει ξεκάθαρα πως η επιθυμία συνεργασία τους με το τρίπολο πασοκ/νδ/λαος είναι δεδομένη. Άρα για εμένα είναι μη λύσεις και όποια θεωρήσει ότι θα τα ψηφίσει ως “αντι-μνημονιακές” λύσεις, απλά τα θέλει το κωλαράκι της να ψηφίσει μια αθλιότητα τύπου καμίνη για να “εξαπατηθεί” και να λέει μετά πως δεν ήξερε. (διότι όπως λέει και ο τίτλος, δεν υπάρχουν αθώοι).
Θέμα 2ο: ποιο είναι το απόλυτα θετικό σενάριο αυτής στρατηγικής.
Το απόλυτο θετικό όριο αυτής της στρατηγικής αν μαγικά όλοι ακολουθήσουν το πλευρώτους του τέκιτσαν, είναι στην ουσία μια μη λύση. Το κκε και ο σύριζα παρότι ανήκουν κατ’ όνομα στο ίδιο θεωρητικό πολιτικό φάσμα (αριστερά), ακολουθούν 2 εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες που ας μην γελιόμαστε είναι αδύνατο να συνεργαστούν για κάτι πέρα από ελάχιστους μήνες. Κι αυτή η συνεργασία θα υπάρχει μόνο για να μην επιτρέψει τον άλλο πόλο να συγκροτήσει κυβερνητικό συνασπισμό. Δηλαδή το απόλυτο θετικό όριο είναι πως πασόκ/νδ/λαος/λοιποί εν δυνάμει συνεργαζόμενοι δεν βγάζουν αυτοδυναμία (ή αποτελούν συνδυασμούς που έστω για τα μάτια του κόσμου δεν είναι δυνατοί, πχ λάος δημ.αριστερα) και έτσι οδηγούμαστε ξανά σε εκλογές, μόνο που αυτή τη φορά, έχουμε στα χέρια μας πιο αξιόπιστα στοιχεία για την κοινωνική αντιπροσώπευση των μικρών κομμάτων. (αν και νοθευμένα από την επιτυχία της στρατηγικής τσάν). Ακόμα και η συνεργασία για την ψήφιση απλής αναλογικής στον εκλογικό νόμο, είναι μάλλον μια ουτοπική φαντασίωση για τη συνεργασία κκε-συριζα.
Θέμα 3ο: ποια είναι τα προβλήματα αυτής της στρατηγικής
το βασικό πρόβλημα αυτής της στρατηγικής είναι πως μέσω της λογικής του μικρότερου κακού, αναπαράγουμε ένα από τα βασικά μοτίβο της μεταπολίτευσης που όχι μόνο νοθεύει τα πιστεύω μας, αλλά νοθεύει και την ίδια τη διαδικασία έκφρασης. Ταυτόχρονα αναπαράγει αυτό που ο εκλογικός νόμος επιθυμεί, δηλαδή τη συγκρότηση μεγάλων μπλοκ και στην ουσία τον δικομματισμό. Το άλλο πρόβλημα, είναι πως το όριο αυτής της στρατηγικής σήμερα βρίσκεται αρκετά χαμηλά λόγω της θεμελιώδους άνρησης του κκε να παίξει με τα άλλα παιδάκια.
Στρατέγκο Β
η άλλη στρατηγική είναι μια ελαφρώς βολονταριστική στρατηγική. Θεωρεί πως το τέλος του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος είναι μια συνείδηση που διαπερνά την πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου, και ως εκ τούτου, βασικός στόχος των εκλογών είναι να ψηλαφίσει τις εναλλακτικές προτάσεις εξουσίας που διάφοροι μικροί σήμερα, αλλά εν δυνάμει νέοι μεγάλοι παίκτες θέλουν να παίξουν. Σε αυτή τη στρατηγική ψηφίζουμε το κόμμα που νιώθουμε πως βρισκόμαστε πολιτικά και κοινωνικά πιο κοντά και ελπίζουμε πως η διάρρηξη των παλιών συμμαχιών είναι αρκετά μεγάλη, για να μπουν τα περισσότερα από αυτά τα μικρά κόμματα στη βουλή.
Το πρόβλημα αυτής της στρατηγικής είναι εμφανές. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι απίθανο να έχει διατηρήσει αρκετές κοινωνικές συμμαχίες με το πασοκ/νδ/λαος και περικοκλάδες έτσι ώστε αυτοί να βγάλουν αυτοδυναμία. Αυτοδυναμία που θα βοηθηθεί από το γεγονός πως τελικά διάφορα μικρά κόμματα δεν θα καταφέρουν να πάρουν 3% και θα βρεθούν άθελά τους να βοηθούν αυτή την αυτοδυναμία.
Το πλεονέκτημα αυτής της στρατηγικής είναι πως, σε περίπτωση εξαιρετικής επιτυχίας, θα μπορούσε να οδηγήσει σε κυβέρνηση στην επόμενες εκλογές καθώς το αποτέλεσμα θα δημιουργήσει τους καινούργιους πόλους εξουσίας. Πχ η ανταρσύα που διατηρεί μια σταθερή αφήγηση εθνικής ανάπτυξης έξω από την εε (στα αμφίβολης επιτυχίας πρότυπα του τρίτου κόσμου το 1960, με τα οποία ο ΑΓΠ είχε ασχοληθεί πολύ ως καθηγητής στις ΗΠΑ), έχει δείξει σαφέστατες τάσεις συνεννόησης με τον συριζα που έχει επιλέξει μια αφήγηση διαχείρισης της κρίσης μέσα στην εε. Το ίδιο ισχύει και για τους οικολόγους. Μια μεγάλη εκλογική άνοδος αυτών των τριών θα σημαίνει πως τον επόμενο μήνα που θα γίνουν εκλογές ξανά λόγω έλλειψης αυτοδυναμίας, αυτά τα κόμματα θα έχουν αποκτήσει αυτό που ονομάζουμε δυναμική νίκης κάτι που θα κάνει πιο εύκολο τον σχηματισμό κυβέρνησης. Στην ουσία η επόμενη μέρα θα διαμορφωθεί μέσα από τις εκλογές, κάτι το οποίο δεν θα γίνει από την πρώτη στρατηγική.
Θα μου πείτε είναι δυνατόν ανταρσύα και σύριζα με τόσο διαφορετικές φαντασιώσεις για τον κόσμο (σόρυ για τις οπαδούς τους, αλλά η λέξη ιδεολογία έχει διαφορετικά σημαινόμενα πολύ πιο αποκρυσταλλωμένα από τα πράγματα για τα οποία μιλάμε), να συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση? Φυσικά και είναι κι αυτό το έχουν καταλάβει και οι δύο. Ακόμα κι αν δεχθούμε μια πορεία εξόδου της χώρας από την εε, αυτό δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη ακόμα και στον πιο ιδανικό των κόσμων κι εκεί (σε αυτό το μεταβατικό στάδιο) υπάρχει χώρος συνεννόησης.
Το παρακάτω αποτελεί την αποψάρα μου για τα πολιτικά κόμματα και το τι εκπροσωπούν/επιδιώκουν, μπορεί να είναι λίγο βαρετό και μάλλον ο ρόλος του είναι περισσότερο να με βοηθήσει εμένα να ξεκαθαρίσω πέντε πράγματα. Το δημοσιεύω γιατί μπορεί να βοηθήσει και κανέναν ακόμα, πλιζ τέικ ιτ γουιθ ε γκρέιν οφ σάλτ που λέγαμε και στο βύρωνα μικροί έξω από το φροντιστήριο όμηρος.
Ο ελέφαντας κάτω από το χαλί.
Δεν είναι άλλος από το κκε. Ο ρόλος του, όπως εκφράστηκε πολιτικά από τον δεκέμβρη του 2008 και συνεχίζει να εκφράζεται ακόμα, είναι να κάνει αδύνατη την οποιαδήποτε συνεννόηση της αριστεράς βάση της λογικής πως αυτό είναι ο μοναδικός πραγματικός εκφραστής της (και σωτήρας των ψυχών ημών). Κι επειδή το κκε όπως είπαμε και στην αρχή διαθέτει ένα μονολιθικό ποσοστό της τάξης του 6-8% , στην ουσία βάζει ένα μεγάλο εμπόδιο στη δημιουργία μιας κυβέρνησης από αριστερά κόμματα. Διότι αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να συγκεντρώσει κυβερνητική πλειοψηφία χωρίς το κκε. Κι αυτό είναι αδύνατο χωρίς μια τεράστια μετατόπιση του εκλογικού σώματος που δεν είναι λογικό να την αναμένουμε.
Αυτή η θέση του κκε, είναι ξεκάθαρη στο τι δημιουργεί. Δημιουργεί μια αδυναμία κυβερνητικής πρότασης από την αριστερά κάτι που φυσικά επηρεάζει και τα εκλογικά ποσοστά της από τη λεγόμενη παράσταση νίκης (οι άνθρωποι τείνουν να ψηφίζουν κόμματα που κερδίζουν, ή που προσφέρουν κυβερνητικές “λύσεις”). Και αυτό το κκε το γνωρίζει φυσικά. Στην ουσία αν θέλουμε να μιλάμε για οποιαδήποτε αριστερή κυβερνητική λύση, θα πρέπει το κκε να εκμηδενιστεί και να μην μπει στη βουλή ή να αλλάξει άποψη για τον κόσμο. Και τα δύο είναι εξαιρετικά απίθανα, κάτι που φυσικά δεν κάνει λιγότερο υπεύθυνους αυτούς που θα το ψηφίσουν.
Το κκε ανήκει πλέρια όπως θα έλεγε και το ίδιο στην υπερβατική αριστερά. Ο κόσμος που οραματίζεται δεν μπορεί παρά να υπάρξει “μετά την επανάσταση” και άρα οποιαδήποτε προσπάθεια σήμερα είναι μάταιη. Αυτός ο χριστιανικός αναχωρητισμός είναι φυσικά μια μη ειλικρινής πρόταση. Ακριβώς όπως οι παπάδες κάνουν μια χαρά μπίζνες και ασχολούνται με αυτή τη ζωή, έτσι και το κκε συνεχίζει και δρα. Κινείται, έχει επιχειρήσεις (και καλά κάνει), παίρνει σταθερά μέρος στις εκλογές (μάλλον το 1946 τους έδωσε ένα μικρό μάθημα), και μάλιστα υιοθετεί τις πλέον κοινωνικά συντηρητικές θέσεις, όπως πολύ καλά φάνηκε στην “υπεύθυνη στάση” που έδειξε στην εξέγερση του 2008. Άρα αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το κκε είναι το κακομαθημένο παιδάκι που δεν οραματίζεται την επανάσταση αν αυτή δεν ηγείται από τους ίδιους.
σύριζας
για να είμαι ειλικρινής δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζουμε να μιλάμε για τον σύριζας από τη στιγμή που ο συνασπισμός έδειξε ξεκάθαρα πως δεν τον απασχολεί το εγχείρημα και θέλει να παίξει μπάλα μόνος του. Πρόκειται για έναν κομματικό σχηματισμό που πατάει σε δύο βάρκες. Από τη μία αποτελεί ένα (μικρό) μέρος του παλιού συστήματος, λιγότερο μετά την αποχώρηση της δημαρ, αλλά δεν θα το έλεγες και πρότυπο οργάνωσης.
Από την άλλη είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που ίσως και λόγω του συγχρωτισμού με τους άπλυτους του υπόλοιπου σύριζα (άπλυτους που το κκε θα ήθελε να περάσει με χλωρίνη), έχει επαφές και κοινές συνιστώσες με ένα αρκετά κινητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που ψάχνει εναλλακτικές λύσεις για τη ζωή του. Είναι το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που δεν θεώρησε τον δεκέμβρη ως ένα ωραίο πλιάτσικο, κι αυτό σε εμένα έδειξε πως τον κατανόησε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Κι αυτό εγώ πιστεύω πως φάνηκε στις εκλογές του 2009 όπου στα αστικά κέντρα εξέφρασε ένα γιομάτο 1/10 του πληθυσμού.
Δεν έχει ακριβές όραμα για το μέλλον κι αυτή η αδυναμία του, μου τον κάνει συμπαθή για την ειλικρίνειά του. Δεν πιστεύω πως έχει λύσεις, αλλά το ίδιο δεν πιστεύω και για τους υπόλοιπους. Είναι μάλλον η ίδια η αμφιβολία τους που είναι καθησυχαστική, ανάμεσα στα διάφορα εγώ που περιφέρονται με περίσσια σιγουριά πώς κατέχουν τη λύση (τις λεπτομέρειες της οποίας όμως κρατάνε κρυφές μήπως και τους την κλέψουμε).
Μετά την αποχώρηση της δημάρ είναι μάλλον απίθανο να σου παίξει έναν ψαριανό ή έναν καμίνη, αν και οι κολεγιές με διάφορους πρώην συστημικούς πασόκους (τύπου μητρόπουλος) μου προκαλούν ένα άγχος. Από την άλλη κολεγιές τύπου σακοράφας φαίνονται πολύ πιο ειλικρινείς, από έναν απλό πολιτικό υπολογισμό. Οπότε προσωπικά μου φαίνεται ικανοποιητική αντι-μνημονιακή λύση.
Κόμμα των πειρατών.
Το κόμμα των πειρατών είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Πρόκειται για ένα πανευρωπαϊκό κίνημα που ξεκίνησε γύρω από μια αναρχική θεώρηση της ελευθερίας στο ίντερεντ όταν τα κράτη και οι επιχειρήσεις ξεκίνησαν να το περιορίζουν και
σε διάφορες χώρες έχει ήδη δείξει τα δοντάκια του. Στη γερμανία πχ έχει αρχίσει να παίρνει πολύ υψηλά ποσοστά για μικρό κόμμα στις τοπικές εκλογές, καθώς στην ουσία αποτελεί πολιτικά μια σφήνα ανάμεσα στους συμβιβασμένους πράσινους, τους εντελώς αναξιόπιστους σοσιαλδημοκράτες και την αριστερά του die linke που δυσκολεύεται να πείσει, καθώς κατά ένα μέρος τους αποτελούνται από μέλη ή συμπαθούντες του παλιού καθεστώτος της ανατολικής γερμανίας.
Λόγω του πιο αμεσοδημοκρατικού τρόπου που λειτουργεί, το κόμμα των πειρατών αποτελεί πολιτικά λίγο πολύ το άθροισμα των απόψεων της πλειοψηφίας των μελών του. Και διαφοροποιείται από χώρα σε χώρα, παρά το γεγονός πως η εκκίνηση και η ιδέα ενός κόμματος πειρατών βρίσκεται αρκετά αριστερά του πολιτικού φάσματος. Σε αυτό έγκειται και ο ριζοσπαστισμός τους, καθώς στην ουσία είναι ένα μετα-λενινιστικού τύπου κόμμα.
Στην ελλάδα αυτό το κόμμα είναι καινούργιο. Πολύ καινούργιο. Τόσο καινούργιο που έχει ακόμα ελάχιστα μέλη και άρα η διαμόρφωση της πολιτικής του θέσης είναι το αποτέλεσμα αυτών των λίγων που το ξεκίνησαν. Και υπό αυτή την άποψη το κόμμα των πειρατών είναι σήμερα μια πολύ αναξιόπιστη λύση. Ναι αν το κόμμα αποκτήσει 50-100χιλιάδες μέλη, τότε θα δημιουργηθεί μια δυναμική που θα του δώσει μια σχετικά σαφή πολιτική ταυτότητα. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο και κανείς δεν μπορεί να μας διασφαλίσει πως οι βουλευτές του, αν μπει στη βουλή, θα υπακούσουν τις αποφάσεις των μελών που ακόμα δεν υπάρχουν. Η πιθανότητα μάλιστα να κάνουν έναν ψαριανό ή έναν καμίνη είναι αρκετά μεγάλη. Εξ’ ου και η αστειότητα με τον σταυρό της ελληνικής σημαίας στο πειρατικό πανί, που είναι εντελώς άκυρη αν σκεφτείς πως αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκό κίνημα χωρίς σύνορα.
Προσωπικά μου φαίνεται ένα πολύ ενδιαφέρον πανευρωπαϊκό πείραμα που ξεκινάει κατευθείαν από τη βάση, ίσως αντίστοιχο με την ανάδυση του κινήματος των πρασίνων στη δεκαετία του 70 και του 80, μόνο που οι πειρατές έχουν την τύχη να βρίσκονται σε μια πολιτική συγκυρία όπου το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα θα στραφεί προς τα αριστερά μετά την πλήρη αποτυχία των υποσχέσεων των νεο-φιλελεύθερων και του ονομαζόμενου γουασινγκτον κονσένσους
Παρόλαυτά το ελληνικό κόμμα των πειρατών δεν έχει θέση στις επόμενες εκλογές, διότι το πείραμα δεν έχει καν ξεκινήσει.
Οικολόγοι πράσινοι.
Χαρακτηριστική περίπτωση κόμματος που πριμοδοτήθηκε με ορμή από τα καθεστωτικά μέσα πριν 2 χρόνια, ακριβώς όπως συμβαίνει το ίδιο σήμερα με τη χρυσή αυγή. Μολαταύτα και προς τιμήν τους, οι έλληνες οικολόγοι πράσινοι δεν έδειξαν να παίζουν το χαρτί του καλού παιδιού που έχει λάβει η δημάρ και επίσης προς τιμήν τους, υιοθέτησαν απόψεις που είχαν τις ρίζες τους στις ιδεολογικές τους αναφορές, παρά το γεγονός πως κάθε σοβαρός επικοινωνιολόγος θα τους είχε αποτρέψει. Η συμπαράσταση προς τους μετανάστες που βρόμιζαν τους ιερούς χώρους της νομικής, ήταν μια κίνηση που δεν είχε κανένα στρατηγικό στόχο. Ένα οικολογικό κόμμα θα μπορούσε -αν δεν ήθελε να καταδικάσει όπως έκανε η καλή μας δημαρ- τουλάχιστον να σιωπήσει για ένα θέμα που ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είχε αρνητική άποψη. Δεν το έκαναν και αντιθέτως πήραν την πολιτικά μη δημοφιλή απόφαση να τους υποστηρίξουν. Αυτό (και άλλα 2-3 παρόμοια περιστατικά) στα μάτια μου, τους έδωσε ένα πολύ συμπαθές ιδεολογικό προφίλ.
Δημάρ
Αυτό το κόμμα είναι η απόδειξη πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται διότι οι άνθρωποι έχουν την εμπειρία των προηγουμένων. Ο συνασπισμός της δαμανάκη και του κωνσταντόπουλου ήθελε στην ουσία να είναι ένα πασοκ light και καθώς δεν διέθετε δικό του στίγμα, χαροπάλευε εκεί κοντά στο γνωστό 3% . Καθώς όμως δεν υπήρχε και πολιτική συνεργασία των δύο κομμάτων, ένα κομμάτι του συνασπισμού ένιωθε πως ήθελε να πάρει πιο ενεργό ρόλο στα πράγματα. Και καθώς δεν είχαν τις πολιτικές αναφορές να ταυτιστούν με τη γένοβα και το σιάτλ (μάλλον δεν είχαν καν και την κουλτούρα να το κάνουν), υπήρξε μια σταθερή διαρροή στελεχών του προς το πασόκ, προς μεγάλη ευχαρίστηση του κκε που έτσι φυσικά έδειχνε την επικοινωνία μεταξύ των δύο κομμάτων.
Η μαύρη αλήθεια γιαυτά τα πολιτικά στελέχη είναι, πως με το που πάταγαν το πόδι τους στο πασόκ, τους έτρωγε η μαύρη η μαρμάγκα. Ακόμα και μεγάλα πουλέν τύπου ανδρουλάκη, κατέληξαν να γράφουν διθυράμβους για τον εκάστοτε πασοκικό αρχηγό du jour μήπως και αποκτήσουν κάποιο υπουργικό μέλλον. Το πιο πετυχημένο παράδειγμα τέτοιας μεταγραφής είναι η πρώην αρχηγός του συνασπισμού και νυν επίτροπος της εε δαμανάκη, η οποία κάπου σεριανίζει στη βρυξέλλα, επικρίνοντας τους μπακαλιάρους του ατλαντικού που κολυμπάνε δίπλα στα ισλανδικά ύδατα και δεν ακολουθούν τις ποσοστώσεις που η εε τους έχει καθορίσει.
Σε αυτό το κλίμα, ο κουβέλης δεν μπορούσε να πάει στο πασόκ, κι έτσι έφτιαξε τη δημαρ, ελπίζοντας πως αυτός (και ο χώρος που θεωρεί πως εκφράζει) θα αποτελέσει το νέο 3%. Χρησιμοποιώντας τις βουλευτικές έδρες του σύριζα, ήλπιζε πως θα έχει ένα διαπραγματευτικό χαρτί έναντι της κυβέρνησης, όταν θα έρθει η ώρα και γιαυτό από τότε κρατά κατά τα μμε “υπεύθυνη στάση”. Κάπως έτσι εμφανίστηκε ως δημοσκοπική δεξαμενή για τους απογοητευμένους του πασόκ. Στην ουσία βέβαια η συνεργασία πασοκ/νδ στην κυβέρνηση παπαδήμου του χάλασε τη σούπα διότι το διαπραγματευτικό χαρτί των βουλευτικών εδρών που κατείχε εκμηδενιζόταν (με τα 2/3 της βουλής υπερ της κυβέρνησης παπαδήμου, οι βουλευτές της δημαρ είχαν πολύ μικρό διαπραγματευτικό ατού). Και γιαυτό τις μέρες που συζητούνταν η υποψηφιότητα παπαδήμου για την πρωθυπουργία, όταν ακούστηκε το όνομα του ως πιθανού πρωθυπουργού, ο καλός κύριος κουβέλης δήλωσε κολακευμένος πως δεν έχει τεθεί τέτοιο ζήτημα, αν τεθεί θα απαντήσουμε
Στην ουσία, και με τη συνεργασία πασοκ/νδ ως δεδομένη, η μοναδική πιθανότητα της δημαρ να επιβιώσει πολιτικά, είναι να επιβεβαιώσει τα δημοσκοπικά ποσοστά της και να γίνει απαραίτητο κομμάτι της νέας κυβέρνησης. Κάτι που οι δημοσκόποι το γνωρίζουν, και γιαυτό υπό την πρόφαση της υποτιθέμενης δυναμικής βενιζέλου, ξανάριξαν την δημαρ σε λιγότερο στρατοσφαιρικά νούμερα.
ανταρσύα
πρόκειται για τον πολιτικό σχηματισμό που από την αρχή της κρίσης υποστήριξε τη λαπαβίτσια λύση της εξόδου από τα πάντα και της νέας εθνικής ανασυγκρότησης. Και αυτή τη σταθερότητα, θα πρέπει να τους την χρεώσουμε, διότι σε αντίθεση με το κκε, που μέχρι πριν από 6 μήνες υποστήριζε πως αυτά με τη νέα δραχμή είναι μεσοβέζικες λύσεις (σε αντίθεση πάντα με τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού), οι απόψεις τους τουλάχιστον είναι ξεκάθαρες στο τι προτείνουν.
Φυσικά το προτείνουν με τον κλασικό ελιτίστικο πατερναλιστικό τρόπο του λεφτά υπάρχουν φτάνει να μας δώσετε την εξουσία, παρόλαυτά έχουν την αξιοπρέπεια να ξεβρακώσουν τις απόψεις τους για την επόμενη μέρα μπροστά μας, αντί να λένε πως αυτά θα τα αποφασίσουμε μετά την επανάσταση που υποστηρίζει το κκε.
Είναι απολύτως φυσιολογικό να μην εμφανίζεται πουθενά στις δημοσκοπήσεις και τελικά για εμένα η είσοδός του στη βουλή είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Το πολιτικό του πρόγραμμα παρότι συνεπές δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, αλλά ταυτόχρονα δεν μου φαίνεται και παράλογο να συγκεντρώσει αρκετή ισχύ ώστε να μπει στη βουλή, λόγω αυτής της συνέπειας.
λαος
μια μεγάλη έκπληξη. Διότι παρότι υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό εδώ και αρκετά χρόνια και με κάποιο τρόπο εκφράζει έναν σαφή πολιτικό χώρο, η συμμετοχή του στην κυβέρνηση παπαδήμου, μπορεί τελικά να του κοστίσει πολύ περισσότερο απ’ όσο υπολόγιζε. Ως κλασικό πελατειακό κόμμα, δεν μπόρεσε να εξυπηρετήσει τους πελάτες του με την συμμετοχή του στην κυβέρνηση κι έτσι τώρα βρίσκεται έκθετο. Μας χαρίζει φυσικά άπλετο γέλιο, ειδικά μετά την τελευταία μεταγραφή του κύρτσου (που προσπαθεί να παίξει έναν ρουσόπουλο), αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την αβάσταχτη αστυότητα* της αυτοανακηρυγμένης ελίτ που κυκλοφορεί πέριξ του κολωνακίου.
*μπορώ να το καταχωρήσω ως το πρώτο ηθελημένο ορθογραφικό μου λάθος, ανοίξτε τις σαμπάνιες παρακαλώ και μάλιστα λέω να το καθιερώσω και αναδρομικά ως tag , συμπεριλαμβάνοντας διάφορους ιοβεδες προβόπουλους μανδραβέλιδες και τα ρέστα
youpayyourcrisis
στο προηγούμενο επεισόδιο ασχολήθηκα με το τι σημαίνουν και δεν σημαίνουν διάφορες πολιτικές συμπεριφορές σε σχέση με τις εκλογές. Το προσωπικό μου συμπέρασμα είναι πως η συμμετοχή σε αυτό το εκλογικό νταβαντούρι στα πλαίσια που οι εκλογές εκλέγουν κυβερνήσεις και οι κυβερνήσεις είναι μακράν ο πιο ισχυρός οργανωμένος παίκτης μιας κοινωνίας είναι πολύ σημαντικό. Ακόμα κι αν ο στόχος σου είναι η αλλαγή από τα κάτω, αυτή η αλλαγή όσο ακόμα βρίσκεται στα σπάργανα μπορεί να επηρεαστεί πολύ εύκολα από τον ελέφαντα που ονομάζεται κράτος.
Και στα πλαίσια που το υπάρχον κυβερνητικό πλαίσιο είναι εμφανές πως δεν το πολυ-εκτιμώ, έψαχνα να βρω στρατηγικές που θα το ανατρέψουν. Αυτές οι στρατηγικές αφορούν νέα ή μικρά πολιτικά κόμματα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εξαγγέλλουν πως θέλουν να διαφοροποιηθούν από το σημερινό πολιτικό προσωπικό.
Ταυτόχρονα ασχολήθηκα με την πλήρη αναξιοπιστία των δημοσκοπήσεων να μας να προβλέψουν το οποιοδήποτε εκλογικό αποτέλεσμα, ακόμα και σε ιδανικές συνθήκες καλόπιστων δημοσκόπων (κάτι το οποίο δεν διαθέτουμε)
Έτσι στην ουσία βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο πρόβλημα. Από τη μία τα κόμματα που θέλουν να διαφοροποιηθούν από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό είναι μικρά ή/και καινούργια, από την άλλη για να έχει η ψήφος μας σημασία μέσα στη βουλή που ψηφίζονται οι νόμοι, θα πρέπει το κόμμα που θα επιλέξουμε να μπει στη βουλή. Θα πρέπει δηλαδή να υπερβεί το όριο του 3% πανελλαδικώς. Αυτό όμως είναι αδύνατο να μας το πουν οι δημοσκοπήσεις κι έτσι στην ουσία περιοριζόμαστε σε δύο λίγο πολύ στρατηγικές.
Στρατέγκο Α
Η μία στρατηγική είναι να ψηφίσουμε κόμματα τα οποία παρότι μικρά, είναι σχετικά ασφαλές να θεωρήσουμε πως θα μπούν στην επόμενη βουλή, όχι επειδή οι δημοσκοπήσεις το λένε, αλλά επειδή διαθέτουν κάποιον κοινωνικό χώρο ο οποιος εκφράζεται με κάποια συνέπεια από αυτά. Τέτοια κόμματα είναι το πασόκ, η νδ, το λαος, το κκε, και ο συριζας. Η ιδέα πίσω από αυτή τη στρατηγική είναι μια ιδέα έκτακτης ανάγκης. Καθώς πασόκ/νδ/λαος έχουν εκδηλώσει έμπρακτα τη συμφωνία και συμμετοχή τους σε ένα κυβερνητικό μπλόκ, η επόμενη βουλή θα πρέπει να αποδυναμώσει νομοθετικά όσο περισσότερο γίνεται αυτό το μπλόκ. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν ο τακτικισμός της στρατηγικής μας είναι πως κλείνουμε τη μύτη και ψηφίζουμε το κκε ή τον συριζας ανάλογα με το ποιον αντέχουμε περισσότερο.
Είναι αρκετά κοντά στην πασοκική λογική του ψηφίστε εμάς για να μη βγει η δεξιά, μόνο που το πασοκ σήμερα είναι η επάρατος δεξιά. Πολιτικά αυτός ο τρόπος ψήφου δεν μας έχει βγάλει πουθενά πολύ καλά στο παρελθόν, είναι αρκετά πολωτικός (ή με αυτούς ή με τους άλλους), αλλά για όποιον νιώθει πως οι λεπτομέρειες είναι πολυτέλεια σε αυτό το σκηνικό, τότε οι επιλογές του δυστυχώς είναι περιορισμένες.
Θέμα 1ο: γιατί στο παραπάνω μπλόκ δεν ανήκει ο δημαράς, ο καμμένος, η δημ.αριστερά , η λούκα κατσέλη και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος έχει προλάβει να κάνει κόμμα και ανάλογα με τη δημοσκόπηση της ημερας, έχει στον ήλιο μοίρα ή όχι.
Πρώτον διότι τίποτα δεν μας διασφαλίζει πως όλοι αυτοί θα μπούν ή όχι στην επόμενη βουλή. Τα μόνα στοιχεία που έχουμε είναι μερικές δημοσκοπήσεις που έχουμε δείξει πως είναι αναξιόπιστες και υπάρχουν μόνο για να διαμορφώνουν το κλίμα. Γιαυτό και λέω παραπάνω πως το κκε, ανεξάρτητα με το εάν φτύνεις στον κόρφο σου για τα σταλίνια, εκφράζει έναν σαφέστατο κοινωνικό χώρο που έχει ένα εξασφαλισμένο 6-7% και άρα θα μπει στη βουλή. Το ίδιο και ο σύριζα που παρότι πιο φλου και επι τα’ αυτά, εκφράζει μια πολυσυλλεκτικότητα κόσμου που τον ψηφίζει σταθερά τα τελευταία χρόνια.
Κατά δεύτερον διότι κανείς από τους παραπάνω δεν έχει δείξει πως έχει αποκοπεί από το υπάρχον κυβερνητικό μπλόκ. Ίσα ίσα τόσο ο καμμένος (ρητά), όσο και η δημ.αριστερά (στο ψου ψου ψου και στο μη καλέ μας προσβάλλετε) έχουν δείξει ξεκάθαρα πως η επιθυμία συνεργασία τους με το τρίπολο πασοκ/νδ/λαος είναι δεδομένη. Άρα για εμένα είναι μη λύσεις και όποια θεωρήσει ότι θα τα ψηφίσει ως “αντι-μνημονιακές” λύσεις, απλά τα θέλει το κωλαράκι της να ψηφίσει μια αθλιότητα τύπου καμίνη για να “εξαπατηθεί” και να λέει μετά πως δεν ήξερε. (διότι όπως λέει και ο τίτλος, δεν υπάρχουν αθώοι).
Θέμα 2ο: ποιο είναι το απόλυτα θετικό σενάριο αυτής στρατηγικής.
Το απόλυτο θετικό όριο αυτής της στρατηγικής αν μαγικά όλοι ακολουθήσουν το πλευρώτους του τέκιτσαν, είναι στην ουσία μια μη λύση. Το κκε και ο σύριζα παρότι ανήκουν κατ’ όνομα στο ίδιο θεωρητικό πολιτικό φάσμα (αριστερά), ακολουθούν 2 εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες που ας μην γελιόμαστε είναι αδύνατο να συνεργαστούν για κάτι πέρα από ελάχιστους μήνες. Κι αυτή η συνεργασία θα υπάρχει μόνο για να μην επιτρέψει τον άλλο πόλο να συγκροτήσει κυβερνητικό συνασπισμό. Δηλαδή το απόλυτο θετικό όριο είναι πως πασόκ/νδ/λαος/λοιποί εν δυνάμει συνεργαζόμενοι δεν βγάζουν αυτοδυναμία (ή αποτελούν συνδυασμούς που έστω για τα μάτια του κόσμου δεν είναι δυνατοί, πχ λάος δημ.αριστερα) και έτσι οδηγούμαστε ξανά σε εκλογές, μόνο που αυτή τη φορά, έχουμε στα χέρια μας πιο αξιόπιστα στοιχεία για την κοινωνική αντιπροσώπευση των μικρών κομμάτων. (αν και νοθευμένα από την επιτυχία της στρατηγικής τσάν). Ακόμα και η συνεργασία για την ψήφιση απλής αναλογικής στον εκλογικό νόμο, είναι μάλλον μια ουτοπική φαντασίωση για τη συνεργασία κκε-συριζα.
Θέμα 3ο: ποια είναι τα προβλήματα αυτής της στρατηγικής
το βασικό πρόβλημα αυτής της στρατηγικής είναι πως μέσω της λογικής του μικρότερου κακού, αναπαράγουμε ένα από τα βασικά μοτίβο της μεταπολίτευσης που όχι μόνο νοθεύει τα πιστεύω μας, αλλά νοθεύει και την ίδια τη διαδικασία έκφρασης. Ταυτόχρονα αναπαράγει αυτό που ο εκλογικός νόμος επιθυμεί, δηλαδή τη συγκρότηση μεγάλων μπλοκ και στην ουσία τον δικομματισμό. Το άλλο πρόβλημα, είναι πως το όριο αυτής της στρατηγικής σήμερα βρίσκεται αρκετά χαμηλά λόγω της θεμελιώδους άνρησης του κκε να παίξει με τα άλλα παιδάκια.
Στρατέγκο Β
η άλλη στρατηγική είναι μια ελαφρώς βολονταριστική στρατηγική. Θεωρεί πως το τέλος του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος είναι μια συνείδηση που διαπερνά την πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου, και ως εκ τούτου, βασικός στόχος των εκλογών είναι να ψηλαφίσει τις εναλλακτικές προτάσεις εξουσίας που διάφοροι μικροί σήμερα, αλλά εν δυνάμει νέοι μεγάλοι παίκτες θέλουν να παίξουν. Σε αυτή τη στρατηγική ψηφίζουμε το κόμμα που νιώθουμε πως βρισκόμαστε πολιτικά και κοινωνικά πιο κοντά και ελπίζουμε πως η διάρρηξη των παλιών συμμαχιών είναι αρκετά μεγάλη, για να μπουν τα περισσότερα από αυτά τα μικρά κόμματα στη βουλή.
Το πρόβλημα αυτής της στρατηγικής είναι εμφανές. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι απίθανο να έχει διατηρήσει αρκετές κοινωνικές συμμαχίες με το πασοκ/νδ/λαος και περικοκλάδες έτσι ώστε αυτοί να βγάλουν αυτοδυναμία. Αυτοδυναμία που θα βοηθηθεί από το γεγονός πως τελικά διάφορα μικρά κόμματα δεν θα καταφέρουν να πάρουν 3% και θα βρεθούν άθελά τους να βοηθούν αυτή την αυτοδυναμία.
Το πλεονέκτημα αυτής της στρατηγικής είναι πως, σε περίπτωση εξαιρετικής επιτυχίας, θα μπορούσε να οδηγήσει σε κυβέρνηση στην επόμενες εκλογές καθώς το αποτέλεσμα θα δημιουργήσει τους καινούργιους πόλους εξουσίας. Πχ η ανταρσύα που διατηρεί μια σταθερή αφήγηση εθνικής ανάπτυξης έξω από την εε (στα αμφίβολης επιτυχίας πρότυπα του τρίτου κόσμου το 1960, με τα οποία ο ΑΓΠ είχε ασχοληθεί πολύ ως καθηγητής στις ΗΠΑ), έχει δείξει σαφέστατες τάσεις συνεννόησης με τον συριζα που έχει επιλέξει μια αφήγηση διαχείρισης της κρίσης μέσα στην εε. Το ίδιο ισχύει και για τους οικολόγους. Μια μεγάλη εκλογική άνοδος αυτών των τριών θα σημαίνει πως τον επόμενο μήνα που θα γίνουν εκλογές ξανά λόγω έλλειψης αυτοδυναμίας, αυτά τα κόμματα θα έχουν αποκτήσει αυτό που ονομάζουμε δυναμική νίκης κάτι που θα κάνει πιο εύκολο τον σχηματισμό κυβέρνησης. Στην ουσία η επόμενη μέρα θα διαμορφωθεί μέσα από τις εκλογές, κάτι το οποίο δεν θα γίνει από την πρώτη στρατηγική.
Θα μου πείτε είναι δυνατόν ανταρσύα και σύριζα με τόσο διαφορετικές φαντασιώσεις για τον κόσμο (σόρυ για τις οπαδούς τους, αλλά η λέξη ιδεολογία έχει διαφορετικά σημαινόμενα πολύ πιο αποκρυσταλλωμένα από τα πράγματα για τα οποία μιλάμε), να συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση? Φυσικά και είναι κι αυτό το έχουν καταλάβει και οι δύο. Ακόμα κι αν δεχθούμε μια πορεία εξόδου της χώρας από την εε, αυτό δεν μπορεί να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη ακόμα και στον πιο ιδανικό των κόσμων κι εκεί (σε αυτό το μεταβατικό στάδιο) υπάρχει χώρος συνεννόησης.
Το παρακάτω αποτελεί την αποψάρα μου για τα πολιτικά κόμματα και το τι εκπροσωπούν/επιδιώκουν, μπορεί να είναι λίγο βαρετό και μάλλον ο ρόλος του είναι περισσότερο να με βοηθήσει εμένα να ξεκαθαρίσω πέντε πράγματα. Το δημοσιεύω γιατί μπορεί να βοηθήσει και κανέναν ακόμα, πλιζ τέικ ιτ γουιθ ε γκρέιν οφ σάλτ που λέγαμε και στο βύρωνα μικροί έξω από το φροντιστήριο όμηρος.
Ο ελέφαντας κάτω από το χαλί.
Δεν είναι άλλος από το κκε. Ο ρόλος του, όπως εκφράστηκε πολιτικά από τον δεκέμβρη του 2008 και συνεχίζει να εκφράζεται ακόμα, είναι να κάνει αδύνατη την οποιαδήποτε συνεννόηση της αριστεράς βάση της λογικής πως αυτό είναι ο μοναδικός πραγματικός εκφραστής της (και σωτήρας των ψυχών ημών). Κι επειδή το κκε όπως είπαμε και στην αρχή διαθέτει ένα μονολιθικό ποσοστό της τάξης του 6-8% , στην ουσία βάζει ένα μεγάλο εμπόδιο στη δημιουργία μιας κυβέρνησης από αριστερά κόμματα. Διότι αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να συγκεντρώσει κυβερνητική πλειοψηφία χωρίς το κκε. Κι αυτό είναι αδύνατο χωρίς μια τεράστια μετατόπιση του εκλογικού σώματος που δεν είναι λογικό να την αναμένουμε.
Αυτή η θέση του κκε, είναι ξεκάθαρη στο τι δημιουργεί. Δημιουργεί μια αδυναμία κυβερνητικής πρότασης από την αριστερά κάτι που φυσικά επηρεάζει και τα εκλογικά ποσοστά της από τη λεγόμενη παράσταση νίκης (οι άνθρωποι τείνουν να ψηφίζουν κόμματα που κερδίζουν, ή που προσφέρουν κυβερνητικές “λύσεις”). Και αυτό το κκε το γνωρίζει φυσικά. Στην ουσία αν θέλουμε να μιλάμε για οποιαδήποτε αριστερή κυβερνητική λύση, θα πρέπει το κκε να εκμηδενιστεί και να μην μπει στη βουλή ή να αλλάξει άποψη για τον κόσμο. Και τα δύο είναι εξαιρετικά απίθανα, κάτι που φυσικά δεν κάνει λιγότερο υπεύθυνους αυτούς που θα το ψηφίσουν.
Το κκε ανήκει πλέρια όπως θα έλεγε και το ίδιο στην υπερβατική αριστερά. Ο κόσμος που οραματίζεται δεν μπορεί παρά να υπάρξει “μετά την επανάσταση” και άρα οποιαδήποτε προσπάθεια σήμερα είναι μάταιη. Αυτός ο χριστιανικός αναχωρητισμός είναι φυσικά μια μη ειλικρινής πρόταση. Ακριβώς όπως οι παπάδες κάνουν μια χαρά μπίζνες και ασχολούνται με αυτή τη ζωή, έτσι και το κκε συνεχίζει και δρα. Κινείται, έχει επιχειρήσεις (και καλά κάνει), παίρνει σταθερά μέρος στις εκλογές (μάλλον το 1946 τους έδωσε ένα μικρό μάθημα), και μάλιστα υιοθετεί τις πλέον κοινωνικά συντηρητικές θέσεις, όπως πολύ καλά φάνηκε στην “υπεύθυνη στάση” που έδειξε στην εξέγερση του 2008. Άρα αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το κκε είναι το κακομαθημένο παιδάκι που δεν οραματίζεται την επανάσταση αν αυτή δεν ηγείται από τους ίδιους.
σύριζας
για να είμαι ειλικρινής δεν καταλαβαίνω γιατί συνεχίζουμε να μιλάμε για τον σύριζας από τη στιγμή που ο συνασπισμός έδειξε ξεκάθαρα πως δεν τον απασχολεί το εγχείρημα και θέλει να παίξει μπάλα μόνος του. Πρόκειται για έναν κομματικό σχηματισμό που πατάει σε δύο βάρκες. Από τη μία αποτελεί ένα (μικρό) μέρος του παλιού συστήματος, λιγότερο μετά την αποχώρηση της δημαρ, αλλά δεν θα το έλεγες και πρότυπο οργάνωσης.
Από την άλλη είναι ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που ίσως και λόγω του συγχρωτισμού με τους άπλυτους του υπόλοιπου σύριζα (άπλυτους που το κκε θα ήθελε να περάσει με χλωρίνη), έχει επαφές και κοινές συνιστώσες με ένα αρκετά κινητικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που ψάχνει εναλλακτικές λύσεις για τη ζωή του. Είναι το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που δεν θεώρησε τον δεκέμβρη ως ένα ωραίο πλιάτσικο, κι αυτό σε εμένα έδειξε πως τον κατανόησε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Κι αυτό εγώ πιστεύω πως φάνηκε στις εκλογές του 2009 όπου στα αστικά κέντρα εξέφρασε ένα γιομάτο 1/10 του πληθυσμού.
Δεν έχει ακριβές όραμα για το μέλλον κι αυτή η αδυναμία του, μου τον κάνει συμπαθή για την ειλικρίνειά του. Δεν πιστεύω πως έχει λύσεις, αλλά το ίδιο δεν πιστεύω και για τους υπόλοιπους. Είναι μάλλον η ίδια η αμφιβολία τους που είναι καθησυχαστική, ανάμεσα στα διάφορα εγώ που περιφέρονται με περίσσια σιγουριά πώς κατέχουν τη λύση (τις λεπτομέρειες της οποίας όμως κρατάνε κρυφές μήπως και τους την κλέψουμε).
Μετά την αποχώρηση της δημάρ είναι μάλλον απίθανο να σου παίξει έναν ψαριανό ή έναν καμίνη, αν και οι κολεγιές με διάφορους πρώην συστημικούς πασόκους (τύπου μητρόπουλος) μου προκαλούν ένα άγχος. Από την άλλη κολεγιές τύπου σακοράφας φαίνονται πολύ πιο ειλικρινείς, από έναν απλό πολιτικό υπολογισμό. Οπότε προσωπικά μου φαίνεται ικανοποιητική αντι-μνημονιακή λύση.
Κόμμα των πειρατών.
Το κόμμα των πειρατών είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Πρόκειται για ένα πανευρωπαϊκό κίνημα που ξεκίνησε γύρω από μια αναρχική θεώρηση της ελευθερίας στο ίντερεντ όταν τα κράτη και οι επιχειρήσεις ξεκίνησαν να το περιορίζουν και
σε διάφορες χώρες έχει ήδη δείξει τα δοντάκια του. Στη γερμανία πχ έχει αρχίσει να παίρνει πολύ υψηλά ποσοστά για μικρό κόμμα στις τοπικές εκλογές, καθώς στην ουσία αποτελεί πολιτικά μια σφήνα ανάμεσα στους συμβιβασμένους πράσινους, τους εντελώς αναξιόπιστους σοσιαλδημοκράτες και την αριστερά του die linke που δυσκολεύεται να πείσει, καθώς κατά ένα μέρος τους αποτελούνται από μέλη ή συμπαθούντες του παλιού καθεστώτος της ανατολικής γερμανίας.
Λόγω του πιο αμεσοδημοκρατικού τρόπου που λειτουργεί, το κόμμα των πειρατών αποτελεί πολιτικά λίγο πολύ το άθροισμα των απόψεων της πλειοψηφίας των μελών του. Και διαφοροποιείται από χώρα σε χώρα, παρά το γεγονός πως η εκκίνηση και η ιδέα ενός κόμματος πειρατών βρίσκεται αρκετά αριστερά του πολιτικού φάσματος. Σε αυτό έγκειται και ο ριζοσπαστισμός τους, καθώς στην ουσία είναι ένα μετα-λενινιστικού τύπου κόμμα.
Στην ελλάδα αυτό το κόμμα είναι καινούργιο. Πολύ καινούργιο. Τόσο καινούργιο που έχει ακόμα ελάχιστα μέλη και άρα η διαμόρφωση της πολιτικής του θέσης είναι το αποτέλεσμα αυτών των λίγων που το ξεκίνησαν. Και υπό αυτή την άποψη το κόμμα των πειρατών είναι σήμερα μια πολύ αναξιόπιστη λύση. Ναι αν το κόμμα αποκτήσει 50-100χιλιάδες μέλη, τότε θα δημιουργηθεί μια δυναμική που θα του δώσει μια σχετικά σαφή πολιτική ταυτότητα. Αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο και κανείς δεν μπορεί να μας διασφαλίσει πως οι βουλευτές του, αν μπει στη βουλή, θα υπακούσουν τις αποφάσεις των μελών που ακόμα δεν υπάρχουν. Η πιθανότητα μάλιστα να κάνουν έναν ψαριανό ή έναν καμίνη είναι αρκετά μεγάλη. Εξ’ ου και η αστειότητα με τον σταυρό της ελληνικής σημαίας στο πειρατικό πανί, που είναι εντελώς άκυρη αν σκεφτείς πως αυτό είναι ένα πανευρωπαϊκό κίνημα χωρίς σύνορα.
Προσωπικά μου φαίνεται ένα πολύ ενδιαφέρον πανευρωπαϊκό πείραμα που ξεκινάει κατευθείαν από τη βάση, ίσως αντίστοιχο με την ανάδυση του κινήματος των πρασίνων στη δεκαετία του 70 και του 80, μόνο που οι πειρατές έχουν την τύχη να βρίσκονται σε μια πολιτική συγκυρία όπου το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα θα στραφεί προς τα αριστερά μετά την πλήρη αποτυχία των υποσχέσεων των νεο-φιλελεύθερων και του ονομαζόμενου γουασινγκτον κονσένσους
Παρόλαυτά το ελληνικό κόμμα των πειρατών δεν έχει θέση στις επόμενες εκλογές, διότι το πείραμα δεν έχει καν ξεκινήσει.
Οικολόγοι πράσινοι.
Χαρακτηριστική περίπτωση κόμματος που πριμοδοτήθηκε με ορμή από τα καθεστωτικά μέσα πριν 2 χρόνια, ακριβώς όπως συμβαίνει το ίδιο σήμερα με τη χρυσή αυγή. Μολαταύτα και προς τιμήν τους, οι έλληνες οικολόγοι πράσινοι δεν έδειξαν να παίζουν το χαρτί του καλού παιδιού που έχει λάβει η δημάρ και επίσης προς τιμήν τους, υιοθέτησαν απόψεις που είχαν τις ρίζες τους στις ιδεολογικές τους αναφορές, παρά το γεγονός πως κάθε σοβαρός επικοινωνιολόγος θα τους είχε αποτρέψει. Η συμπαράσταση προς τους μετανάστες που βρόμιζαν τους ιερούς χώρους της νομικής, ήταν μια κίνηση που δεν είχε κανένα στρατηγικό στόχο. Ένα οικολογικό κόμμα θα μπορούσε -αν δεν ήθελε να καταδικάσει όπως έκανε η καλή μας δημαρ- τουλάχιστον να σιωπήσει για ένα θέμα που ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης είχε αρνητική άποψη. Δεν το έκαναν και αντιθέτως πήραν την πολιτικά μη δημοφιλή απόφαση να τους υποστηρίξουν. Αυτό (και άλλα 2-3 παρόμοια περιστατικά) στα μάτια μου, τους έδωσε ένα πολύ συμπαθές ιδεολογικό προφίλ.
Δημάρ
Αυτό το κόμμα είναι η απόδειξη πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται διότι οι άνθρωποι έχουν την εμπειρία των προηγουμένων. Ο συνασπισμός της δαμανάκη και του κωνσταντόπουλου ήθελε στην ουσία να είναι ένα πασοκ light και καθώς δεν διέθετε δικό του στίγμα, χαροπάλευε εκεί κοντά στο γνωστό 3% . Καθώς όμως δεν υπήρχε και πολιτική συνεργασία των δύο κομμάτων, ένα κομμάτι του συνασπισμού ένιωθε πως ήθελε να πάρει πιο ενεργό ρόλο στα πράγματα. Και καθώς δεν είχαν τις πολιτικές αναφορές να ταυτιστούν με τη γένοβα και το σιάτλ (μάλλον δεν είχαν καν και την κουλτούρα να το κάνουν), υπήρξε μια σταθερή διαρροή στελεχών του προς το πασόκ, προς μεγάλη ευχαρίστηση του κκε που έτσι φυσικά έδειχνε την επικοινωνία μεταξύ των δύο κομμάτων.
Η μαύρη αλήθεια γιαυτά τα πολιτικά στελέχη είναι, πως με το που πάταγαν το πόδι τους στο πασόκ, τους έτρωγε η μαύρη η μαρμάγκα. Ακόμα και μεγάλα πουλέν τύπου ανδρουλάκη, κατέληξαν να γράφουν διθυράμβους για τον εκάστοτε πασοκικό αρχηγό du jour μήπως και αποκτήσουν κάποιο υπουργικό μέλλον. Το πιο πετυχημένο παράδειγμα τέτοιας μεταγραφής είναι η πρώην αρχηγός του συνασπισμού και νυν επίτροπος της εε δαμανάκη, η οποία κάπου σεριανίζει στη βρυξέλλα, επικρίνοντας τους μπακαλιάρους του ατλαντικού που κολυμπάνε δίπλα στα ισλανδικά ύδατα και δεν ακολουθούν τις ποσοστώσεις που η εε τους έχει καθορίσει.
Σε αυτό το κλίμα, ο κουβέλης δεν μπορούσε να πάει στο πασόκ, κι έτσι έφτιαξε τη δημαρ, ελπίζοντας πως αυτός (και ο χώρος που θεωρεί πως εκφράζει) θα αποτελέσει το νέο 3%. Χρησιμοποιώντας τις βουλευτικές έδρες του σύριζα, ήλπιζε πως θα έχει ένα διαπραγματευτικό χαρτί έναντι της κυβέρνησης, όταν θα έρθει η ώρα και γιαυτό από τότε κρατά κατά τα μμε “υπεύθυνη στάση”. Κάπως έτσι εμφανίστηκε ως δημοσκοπική δεξαμενή για τους απογοητευμένους του πασόκ. Στην ουσία βέβαια η συνεργασία πασοκ/νδ στην κυβέρνηση παπαδήμου του χάλασε τη σούπα διότι το διαπραγματευτικό χαρτί των βουλευτικών εδρών που κατείχε εκμηδενιζόταν (με τα 2/3 της βουλής υπερ της κυβέρνησης παπαδήμου, οι βουλευτές της δημαρ είχαν πολύ μικρό διαπραγματευτικό ατού). Και γιαυτό τις μέρες που συζητούνταν η υποψηφιότητα παπαδήμου για την πρωθυπουργία, όταν ακούστηκε το όνομα του ως πιθανού πρωθυπουργού, ο καλός κύριος κουβέλης δήλωσε κολακευμένος πως δεν έχει τεθεί τέτοιο ζήτημα, αν τεθεί θα απαντήσουμε
Στην ουσία, και με τη συνεργασία πασοκ/νδ ως δεδομένη, η μοναδική πιθανότητα της δημαρ να επιβιώσει πολιτικά, είναι να επιβεβαιώσει τα δημοσκοπικά ποσοστά της και να γίνει απαραίτητο κομμάτι της νέας κυβέρνησης. Κάτι που οι δημοσκόποι το γνωρίζουν, και γιαυτό υπό την πρόφαση της υποτιθέμενης δυναμικής βενιζέλου, ξανάριξαν την δημαρ σε λιγότερο στρατοσφαιρικά νούμερα.
ανταρσύα
πρόκειται για τον πολιτικό σχηματισμό που από την αρχή της κρίσης υποστήριξε τη λαπαβίτσια λύση της εξόδου από τα πάντα και της νέας εθνικής ανασυγκρότησης. Και αυτή τη σταθερότητα, θα πρέπει να τους την χρεώσουμε, διότι σε αντίθεση με το κκε, που μέχρι πριν από 6 μήνες υποστήριζε πως αυτά με τη νέα δραχμή είναι μεσοβέζικες λύσεις (σε αντίθεση πάντα με τη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού), οι απόψεις τους τουλάχιστον είναι ξεκάθαρες στο τι προτείνουν.
Φυσικά το προτείνουν με τον κλασικό ελιτίστικο πατερναλιστικό τρόπο του λεφτά υπάρχουν φτάνει να μας δώσετε την εξουσία, παρόλαυτά έχουν την αξιοπρέπεια να ξεβρακώσουν τις απόψεις τους για την επόμενη μέρα μπροστά μας, αντί να λένε πως αυτά θα τα αποφασίσουμε μετά την επανάσταση που υποστηρίζει το κκε.
Είναι απολύτως φυσιολογικό να μην εμφανίζεται πουθενά στις δημοσκοπήσεις και τελικά για εμένα η είσοδός του στη βουλή είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Το πολιτικό του πρόγραμμα παρότι συνεπές δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, αλλά ταυτόχρονα δεν μου φαίνεται και παράλογο να συγκεντρώσει αρκετή ισχύ ώστε να μπει στη βουλή, λόγω αυτής της συνέπειας.
λαος
μια μεγάλη έκπληξη. Διότι παρότι υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό εδώ και αρκετά χρόνια και με κάποιο τρόπο εκφράζει έναν σαφή πολιτικό χώρο, η συμμετοχή του στην κυβέρνηση παπαδήμου, μπορεί τελικά να του κοστίσει πολύ περισσότερο απ’ όσο υπολόγιζε. Ως κλασικό πελατειακό κόμμα, δεν μπόρεσε να εξυπηρετήσει τους πελάτες του με την συμμετοχή του στην κυβέρνηση κι έτσι τώρα βρίσκεται έκθετο. Μας χαρίζει φυσικά άπλετο γέλιο, ειδικά μετά την τελευταία μεταγραφή του κύρτσου (που προσπαθεί να παίξει έναν ρουσόπουλο), αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά την αβάσταχτη αστυότητα* της αυτοανακηρυγμένης ελίτ που κυκλοφορεί πέριξ του κολωνακίου.
*μπορώ να το καταχωρήσω ως το πρώτο ηθελημένο ορθογραφικό μου λάθος, ανοίξτε τις σαμπάνιες παρακαλώ και μάλιστα λέω να το καθιερώσω και αναδρομικά ως tag , συμπεριλαμβάνοντας διάφορους ιοβεδες προβόπουλους μανδραβέλιδες και τα ρέστα
youpayyourcrisis
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
