2014-01-29 00:50:07
Είμαι αυτό που λέμε τηλεορασάκιας. Ειλικρινά ώρες ώρες πιστεύω πως δίπλα απ’ τη λέξη αυτή θα πρέπει να μπει η φωτογραφία μου. Βέβαια, δεν είμαι όσο ήμουν μικρή που ήξερα απ’ έξω το πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου, για παράδειγμα, και των τριών ιδιωτικών καναλιών, αλλά εξακολουθώ να βλέπω πολύ. Και μ’ αρέσει να βλέπω τηλεόραση. Δεν την αφορίζω. Θα μπορούσα να πω πως την αγαπώ, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι 100% αλήθεια. Κι αυτό, γιατί ενώ μ’ αρέσει πάρα πολύ να την παρακολουθώ, δε θα δούλευα εύκολα σε αυτήν. Τουλάχιστον όχι μπροστά στο γυαλί. Δεν έχω αυτήν την πετριά (έχω άλλη για την οποία θα μιλήσω σε άλλο post)!
Θα μου πείτε, ίσως, κάποιοι τι δουλειά έχουν όλα αυτά με τις διαφημίσεις και το συγκεκριμένο ιστολόγιο. Πολύ απλά η τηλεόραση είναι ένα μέσο στο οποίο προβάλλονται διαφημίσεις κατά κόρον κι έχει το μεγαλύτερο αντίκτυπο. Γιατί λίγο πολύ όλοι – ή μάλλον οι περισσότεροι – βλέπουν τηλεόραση, ενώ μπορεί να μην αγοράζουν περιοδικά για παράδειγμα, οπότε κάποια στιγμή κάπως θα δουν έστω και μισή διαφήμιση. Επιπλέον, στις διαφημίσεις στηρίζονται ολόκληρες εκπομπές, προγράμματα ακόμα και κανάλια. Κι εδώ θα ήθελα να σταθώ.
Θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου για τη σχέση τηλεοπτικού προϊόντος – τηλεθεατή/καταναλωτή (και λέω καταναλωτή γιατί εμείς που βλέπουμε καταναλώνουμε το τηλεοπτικό προϊόν ουσιαστικά), η οποία θεωρώ πως επηρεάζει έμμεσα και την διαφήμιση.
Χρόνια τώρα, και ειδικά τελευταία που σαν κοινό έχουμε υποστεί πολλά δεινά έχω να πω, ακούω και διαβάζω στις συνεντεύξεις προσωπικοτήτων της εγχώριας τηλεόρασης ότι το κοινό θα κρίνει και θα αποφασίσει αν κάποιος αξίζει να μείνει στα τηλεοπτικά πράγματα. Ωραία λόγια που δείχνουν διάχυτο σεβασμό στον τηλεθεατή-καταναλωτή. Έλα μου, όμως, που είναι μόνο λόγια! Γιατί στην πράξη μάλλον το αντίθετο αντιλαμβανόμαστε. Δε μπορώ να πω πως δεν φταίμε κι εμείς σαν κοινό. Όταν τα πράγματα ήταν καλά για όλους, είχαμε βάλει αρκετό νερό στο κρασί μας και ανεχόμασταν προγράμματα και άτομα που προσέβαλλαν και την αισθητική αλλά και τη νοημοσύνη μας. Έπρεπε να ζοριστούμε, άλλος λίγο άλλος πολύ, για να καταλάβουμε ότι όλο αυτό δε θα μας ικανοποιούσε ουσιαστικά επ’ αόριστον.
Αυτό που βλέπω, λοιπόν, να γίνεται είναι να προσπαθούν κάποιοι να επιβάλλουν πρόσωπα και εκπομπές που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα απολύτως. Δε μπα να γίνεται χαμός στα social media μέσω των οποίων πλέον ο τηλεθεατής-καταναλωτής μπορεί να εκφράσει τη γνώμη του και να έχουν τα κανάλια το πολυπόθητο feedback δωρεάν, χωρίς δημοσκοπήσεις! Τίποτα. Κανένας απολύτως σεβασμός στα θέλω του κοινού. Είναι, δηλαδή, σα να πηγαίνουμε σε ένα κατάστημα, να μας πουλάει η πωλήτρια ένα ελαττωματικό προϊόν, να κάνουμε παράπονα αλλά δίκαιο να μη βρίσκουμε.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως φοβάμαι ότι τα κανάλια κι οι ιθύνοντες τους έχουν ξεχάσει πως ο τηλεθεατής είναι αυτός που πρέπει να είναι ικανοποιημένος για να είναι κι εκείνοι κι όχι το αντίθετο. Γιατί, πολύ απλά, το τηλεκοντρόλ έχει πολλά κουμπάκια κι ένα που αν το πατήσουμε όλοι, θα δυσαρεστηθούν πολλοί. Η λογική του άμα δε σ’ αρέσει πάτα το κουμπί είναι εντελώς λανθασμένη, γιατί απλά αν το πατήσουμε δε θα υπάρχουν πια. Και γιατί να το πατήσω εγώ και να μην αλλάξεις εσύ ένα ή δύο πράγματα, την ώρα που αν ήσουν ελαττωματική μπλούζα και σε επέστρεφα στο κατάστημα θα σε άλλαζαν. Δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά στο ένα προϊόν (τηλεοπτικό) με το άλλο (μπλούζα) πέραν της μη φυσικής παρουσίας, που κι αυτή πλέον υποκαθίσταται με τα social media.
Και μιας κι αναφέρομαι σε social media μου δίνουν έντονα την αίσθηση τα κανάλια κι οι διοικήσεις τους ότι ακόμα δεν έχουν καταλάβει πώς να τα χρησιμοποιήσουν, πέρα από το να διαφημίζουν τα «προϊόντα» τους. Δεν είμαι καν σίγουρη αν λαμβάνουν αυτό το feedback. Κι αν το λαμβάνουν, μάλλον δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτό.
Λένε πάλι, πολύ σωστά, κάποιες προσωπικότητες της ελληνικής τηλεόρασης ότι πρέπει να γίνουν καινούρια πράγματα και να μπουν καινούρια πρόσωπα. Αυτό που βλέπουμε, όμως, είναι μια αναπαραγωγή παλιών ιδεών μέχρι και στυλ παρουσιαστών, που όμως δεν έχουν την προσωπικότητα και το ταλέντο των παλαιότερων. Παρένθεση εδώ: δυστυχώς πέραν από έλλειψη προσωπικότητας, στυλ και ταλέντου πολλά νέα πρόσωπα της τηλεόρασης έχουν κι άγνοια της άγνοιάς τους αλλά κι έλλειψη ήθους και δυστυχώς προωθούνται. Τα συμπεράσματα δικά σας, κλείνει η παρένθεση. Ψάχνουν για νέες ιδέες παρατηρώ, δε, στο εξωτερικό. Το θέμα με αυτό είναι ότι πολλά από τα concepts του εξωτερικού δεν ταιριάζουν με την ελληνική ιδιοσυγκρασία. Και πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να πάμε έξω. Γιατί φοβόμαστε, αλήθεια, να πάρουμε ένα ρίσκο και να βγούμε απ’ την πεπατημένη που απέδιδε τόσα χρόνια, αλλά τώρα χωλαίνει; Γιατί και τα concept του εξωτερικού τα αντιγράφουμε χρόνια τώρα! Είναι κι αυτά μέρος της παλιάς συνταγής που έχει πια μουχλιάσει.
Αν με ρωτήσετε, δεν ξέρω ούτε εγώ τι ακριβώς θα μπορούσε να αλλάξει και τι θα πετύχει. Θα μπορούσα, όμως, σίγουρα να πω ότι θα πρέπει οι υπεύθυνοι των καναλιών να αρχίζουν να μελετάνε. Και τι εννοώ με αυτό; Καταρχάς κάτι στο οποίο είχαμε αναφερθεί στη σχολή, αν δεν κάνω λάθος μάλιστα ήταν στο μάθημα της διαφήμισης, που προέκυψε σε συζήτηση με μια φίλη στο facebook: επαναπροσδιορίστε το κοινό σας. Για τη διαφήμιση το δυναμικό αγοραστικό κοινό, τελικά δεν είναι οι νέοι (νεανικό κοινό για την TV) αλλά οι άνω των 50 – 60. Σας κάνει εντύπωση; Ειδικά τώρα για σκεφτείτε λίγο… Ποιες ηλικίες θερίζει η ανεργία;; Ποιοι στα ρεπορτάζ των ειδήσεων λένε πως στηρίζουν τις οικογένειες οικονομικά;;; Ποιοι έχουν πάντα άπλετο χρόνο να βλέπουν τηλεόραση (πια είναι και οι άνεργοι μαζί τους);;
Δεύτερον και τελευταίο, αξιοποιήστε το feedback από τα social media (facebook, twitter, blogs αλλά όχι τα δημοσιογραφικά, τα μεταξύ σας δηλαδή). Δείτε τι γράφει ο κόσμος. Ναι κάποιοι λένε για να πούνε ή επειδή είναι κομπλεξικοί ή κι εγώ δεν ξέρω τι θέματα έχουν, αλλά δεν είναι τόσοι πολλοί όσοι φαίνονται. Το σίγουρο είναι ότι εκεί θα καταλάβετε τι πραγματικά αρέσει και τι όχι. Ακόμα, σε όλον αυτό το χαμό υπάρχουν αρκετές νέες ιδέες και άτομα που μπορούν να τις εφαρμόσουν αλλά και άτομα που μπορούν να προσφέρουν κάτι καινούριο με άλλους τρόπους ίσως. Και αρχίστε πάλι να παίρνετε ρίσκα και να δοκιμάζετε νέα πράγματα.
diafimizoplikti.blogspot.gr
Θα μου πείτε, ίσως, κάποιοι τι δουλειά έχουν όλα αυτά με τις διαφημίσεις και το συγκεκριμένο ιστολόγιο. Πολύ απλά η τηλεόραση είναι ένα μέσο στο οποίο προβάλλονται διαφημίσεις κατά κόρον κι έχει το μεγαλύτερο αντίκτυπο. Γιατί λίγο πολύ όλοι – ή μάλλον οι περισσότεροι – βλέπουν τηλεόραση, ενώ μπορεί να μην αγοράζουν περιοδικά για παράδειγμα, οπότε κάποια στιγμή κάπως θα δουν έστω και μισή διαφήμιση. Επιπλέον, στις διαφημίσεις στηρίζονται ολόκληρες εκπομπές, προγράμματα ακόμα και κανάλια. Κι εδώ θα ήθελα να σταθώ.
Θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου για τη σχέση τηλεοπτικού προϊόντος – τηλεθεατή/καταναλωτή (και λέω καταναλωτή γιατί εμείς που βλέπουμε καταναλώνουμε το τηλεοπτικό προϊόν ουσιαστικά), η οποία θεωρώ πως επηρεάζει έμμεσα και την διαφήμιση.
Χρόνια τώρα, και ειδικά τελευταία που σαν κοινό έχουμε υποστεί πολλά δεινά έχω να πω, ακούω και διαβάζω στις συνεντεύξεις προσωπικοτήτων της εγχώριας τηλεόρασης ότι το κοινό θα κρίνει και θα αποφασίσει αν κάποιος αξίζει να μείνει στα τηλεοπτικά πράγματα. Ωραία λόγια που δείχνουν διάχυτο σεβασμό στον τηλεθεατή-καταναλωτή. Έλα μου, όμως, που είναι μόνο λόγια! Γιατί στην πράξη μάλλον το αντίθετο αντιλαμβανόμαστε. Δε μπορώ να πω πως δεν φταίμε κι εμείς σαν κοινό. Όταν τα πράγματα ήταν καλά για όλους, είχαμε βάλει αρκετό νερό στο κρασί μας και ανεχόμασταν προγράμματα και άτομα που προσέβαλλαν και την αισθητική αλλά και τη νοημοσύνη μας. Έπρεπε να ζοριστούμε, άλλος λίγο άλλος πολύ, για να καταλάβουμε ότι όλο αυτό δε θα μας ικανοποιούσε ουσιαστικά επ’ αόριστον.
Αυτό που βλέπω, λοιπόν, να γίνεται είναι να προσπαθούν κάποιοι να επιβάλλουν πρόσωπα και εκπομπές που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα απολύτως. Δε μπα να γίνεται χαμός στα social media μέσω των οποίων πλέον ο τηλεθεατής-καταναλωτής μπορεί να εκφράσει τη γνώμη του και να έχουν τα κανάλια το πολυπόθητο feedback δωρεάν, χωρίς δημοσκοπήσεις! Τίποτα. Κανένας απολύτως σεβασμός στα θέλω του κοινού. Είναι, δηλαδή, σα να πηγαίνουμε σε ένα κατάστημα, να μας πουλάει η πωλήτρια ένα ελαττωματικό προϊόν, να κάνουμε παράπονα αλλά δίκαιο να μη βρίσκουμε.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως φοβάμαι ότι τα κανάλια κι οι ιθύνοντες τους έχουν ξεχάσει πως ο τηλεθεατής είναι αυτός που πρέπει να είναι ικανοποιημένος για να είναι κι εκείνοι κι όχι το αντίθετο. Γιατί, πολύ απλά, το τηλεκοντρόλ έχει πολλά κουμπάκια κι ένα που αν το πατήσουμε όλοι, θα δυσαρεστηθούν πολλοί. Η λογική του άμα δε σ’ αρέσει πάτα το κουμπί είναι εντελώς λανθασμένη, γιατί απλά αν το πατήσουμε δε θα υπάρχουν πια. Και γιατί να το πατήσω εγώ και να μην αλλάξεις εσύ ένα ή δύο πράγματα, την ώρα που αν ήσουν ελαττωματική μπλούζα και σε επέστρεφα στο κατάστημα θα σε άλλαζαν. Δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική διαφορά στο ένα προϊόν (τηλεοπτικό) με το άλλο (μπλούζα) πέραν της μη φυσικής παρουσίας, που κι αυτή πλέον υποκαθίσταται με τα social media.
Και μιας κι αναφέρομαι σε social media μου δίνουν έντονα την αίσθηση τα κανάλια κι οι διοικήσεις τους ότι ακόμα δεν έχουν καταλάβει πώς να τα χρησιμοποιήσουν, πέρα από το να διαφημίζουν τα «προϊόντα» τους. Δεν είμαι καν σίγουρη αν λαμβάνουν αυτό το feedback. Κι αν το λαμβάνουν, μάλλον δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτό.
Λένε πάλι, πολύ σωστά, κάποιες προσωπικότητες της ελληνικής τηλεόρασης ότι πρέπει να γίνουν καινούρια πράγματα και να μπουν καινούρια πρόσωπα. Αυτό που βλέπουμε, όμως, είναι μια αναπαραγωγή παλιών ιδεών μέχρι και στυλ παρουσιαστών, που όμως δεν έχουν την προσωπικότητα και το ταλέντο των παλαιότερων. Παρένθεση εδώ: δυστυχώς πέραν από έλλειψη προσωπικότητας, στυλ και ταλέντου πολλά νέα πρόσωπα της τηλεόρασης έχουν κι άγνοια της άγνοιάς τους αλλά κι έλλειψη ήθους και δυστυχώς προωθούνται. Τα συμπεράσματα δικά σας, κλείνει η παρένθεση. Ψάχνουν για νέες ιδέες παρατηρώ, δε, στο εξωτερικό. Το θέμα με αυτό είναι ότι πολλά από τα concepts του εξωτερικού δεν ταιριάζουν με την ελληνική ιδιοσυγκρασία. Και πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί να πάμε έξω. Γιατί φοβόμαστε, αλήθεια, να πάρουμε ένα ρίσκο και να βγούμε απ’ την πεπατημένη που απέδιδε τόσα χρόνια, αλλά τώρα χωλαίνει; Γιατί και τα concept του εξωτερικού τα αντιγράφουμε χρόνια τώρα! Είναι κι αυτά μέρος της παλιάς συνταγής που έχει πια μουχλιάσει.
Αν με ρωτήσετε, δεν ξέρω ούτε εγώ τι ακριβώς θα μπορούσε να αλλάξει και τι θα πετύχει. Θα μπορούσα, όμως, σίγουρα να πω ότι θα πρέπει οι υπεύθυνοι των καναλιών να αρχίζουν να μελετάνε. Και τι εννοώ με αυτό; Καταρχάς κάτι στο οποίο είχαμε αναφερθεί στη σχολή, αν δεν κάνω λάθος μάλιστα ήταν στο μάθημα της διαφήμισης, που προέκυψε σε συζήτηση με μια φίλη στο facebook: επαναπροσδιορίστε το κοινό σας. Για τη διαφήμιση το δυναμικό αγοραστικό κοινό, τελικά δεν είναι οι νέοι (νεανικό κοινό για την TV) αλλά οι άνω των 50 – 60. Σας κάνει εντύπωση; Ειδικά τώρα για σκεφτείτε λίγο… Ποιες ηλικίες θερίζει η ανεργία;; Ποιοι στα ρεπορτάζ των ειδήσεων λένε πως στηρίζουν τις οικογένειες οικονομικά;;; Ποιοι έχουν πάντα άπλετο χρόνο να βλέπουν τηλεόραση (πια είναι και οι άνεργοι μαζί τους);;
Δεύτερον και τελευταίο, αξιοποιήστε το feedback από τα social media (facebook, twitter, blogs αλλά όχι τα δημοσιογραφικά, τα μεταξύ σας δηλαδή). Δείτε τι γράφει ο κόσμος. Ναι κάποιοι λένε για να πούνε ή επειδή είναι κομπλεξικοί ή κι εγώ δεν ξέρω τι θέματα έχουν, αλλά δεν είναι τόσοι πολλοί όσοι φαίνονται. Το σίγουρο είναι ότι εκεί θα καταλάβετε τι πραγματικά αρέσει και τι όχι. Ακόμα, σε όλον αυτό το χαμό υπάρχουν αρκετές νέες ιδέες και άτομα που μπορούν να τις εφαρμόσουν αλλά και άτομα που μπορούν να προσφέρουν κάτι καινούριο με άλλους τρόπους ίσως. Και αρχίστε πάλι να παίρνετε ρίσκα και να δοκιμάζετε νέα πράγματα.
diafimizoplikti.blogspot.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένας μπετόβλ@κaς οπαδός. Δείτε τι έκανε σε δρόμο των Τρικάλων
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Ο Λιάπης ξαναχτυπά" βίντεο αναγνώστη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
