2014-02-01 22:52:07
Ένα παραδοσιακό καφεμπακάλικο κι αυτό σε… σπίτι πλέον, έμεινε στις Ελένες, το χωριουδάκι του Αμαρίου που χάνεται χρόνο με το χρόνο.
Και ευτυχώς που λειτουργεί και αυτό , τώρα και κοντά μισό αιώνα, όταν άλλα από χρόνια κατέβασαν ρολά και όσοι απόμειναν τους χειμώνες κλείνονται στα σπίτια τους, είτε γιατί τους… πλάκωσαν τα χρόνια είτε γιατί λόγω του καιρού δεν βγαίνουν στους δρόμους. Και πού να πάνε!
Ουσιαστικά, και ευτυχώς, είναι ένας χώρος που στεγάζει κοινωνικές ανάγκες των μετρημένων κατοίκων Και από τους είκοσι ανθρώπους που κατοικούν, δυο ή τρεις κατάκοιτοι, η αγωνία για το μέλλον του χωριού τους είναι έκδηλη, καθώς από χρόνια οι «Ελένες άδειαζαν από τους νέους, που έψαχναν μια άλλη ζωή στις πόλεις».
Τα πέντε παιδιά του παλαιού κοινοτάρχη Βαγγέλη Χριστοδουλάκη έφυγαν γιατί, όπως επισημαίνει ο ίδιος, «στο χωριό δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της ζωής» και η εικόνα του χωριού του, μόνο «θλίψη και απογοήτευση» του προκαλεί σήμερα. Όμως, μέσα σε αυτό το τοπίο συνήθισε και αντέχει…
Στους λιγοστούς που διαμένουν μόνιμα είναι και ο παπά Πολιτάκης, που μοιράζει τα ιερατικά του καθήκοντα στις ενορίες Ελενών και των γειτονικών Μεσονησίων.
Βιώνει και ο ίδιος την εγκατάλειψη και με πόνο ψυχής βλέπει όσοι απόμειναν και επιμένουν να μην αφήνουν τον τόπο τους, γηράσκουν και όταν μια πόρτα κλείνει δεν θα ανοίξει ξανά, παρά μόνο από τους απόγονους που έρχονται ευκαιριακά και κυρίως τα διήμερα της εβδομάδας για να φροντίσουν όπως μπορούν τια περιουσίες τους ή να πάρουν το οξυγόνο του χωριού τους και να επιστρέψουν…
ΠΕΛΑΤΕΣ 3-4 ΑΝΘΡΩΠΟΙ…
Θυμάται τις Ελένες «να έχουν πάνω από εκατό ανθρώπους, την δεκαετία του ‘50» και σήμερα στο καφενείο θα εμφανιστούν «το βραδάκι τρεις με τέσσερις άνθρωποι». Αυτοί είναι και η πελατεία του τους μήνες του χειμώνα και το καλοκαίρι η εικόνα είναι διαφορετική αφού «έρχονται για τις διακοπές τους οι χωριανοί που κατοικούν στην Αθήνα και αλλού».
Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια φεύγουν και οι μικρές Ελένες κάθε φορά γίνονται και πιο… μικρές. Ίσως, ελπίζουν οι άνθρωποί τους, αυτά τα χρόνια να σταθούν αφορμή οι ξενιτεμένοι να επανακαθορίσουν τη στάση τους και να αρχίσει η επιστροφή. Λίγο δύσκολο βέβαια…
madeincreta.gr
Και ευτυχώς που λειτουργεί και αυτό , τώρα και κοντά μισό αιώνα, όταν άλλα από χρόνια κατέβασαν ρολά και όσοι απόμειναν τους χειμώνες κλείνονται στα σπίτια τους, είτε γιατί τους… πλάκωσαν τα χρόνια είτε γιατί λόγω του καιρού δεν βγαίνουν στους δρόμους. Και πού να πάνε!
Ουσιαστικά, και ευτυχώς, είναι ένας χώρος που στεγάζει κοινωνικές ανάγκες των μετρημένων κατοίκων Και από τους είκοσι ανθρώπους που κατοικούν, δυο ή τρεις κατάκοιτοι, η αγωνία για το μέλλον του χωριού τους είναι έκδηλη, καθώς από χρόνια οι «Ελένες άδειαζαν από τους νέους, που έψαχναν μια άλλη ζωή στις πόλεις».
Τα πέντε παιδιά του παλαιού κοινοτάρχη Βαγγέλη Χριστοδουλάκη έφυγαν γιατί, όπως επισημαίνει ο ίδιος, «στο χωριό δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες της ζωής» και η εικόνα του χωριού του, μόνο «θλίψη και απογοήτευση» του προκαλεί σήμερα. Όμως, μέσα σε αυτό το τοπίο συνήθισε και αντέχει…
Στους λιγοστούς που διαμένουν μόνιμα είναι και ο παπά Πολιτάκης, που μοιράζει τα ιερατικά του καθήκοντα στις ενορίες Ελενών και των γειτονικών Μεσονησίων.
Βιώνει και ο ίδιος την εγκατάλειψη και με πόνο ψυχής βλέπει όσοι απόμειναν και επιμένουν να μην αφήνουν τον τόπο τους, γηράσκουν και όταν μια πόρτα κλείνει δεν θα ανοίξει ξανά, παρά μόνο από τους απόγονους που έρχονται ευκαιριακά και κυρίως τα διήμερα της εβδομάδας για να φροντίσουν όπως μπορούν τια περιουσίες τους ή να πάρουν το οξυγόνο του χωριού τους και να επιστρέψουν…
ΠΕΛΑΤΕΣ 3-4 ΑΝΘΡΩΠΟΙ…
Θυμάται τις Ελένες «να έχουν πάνω από εκατό ανθρώπους, την δεκαετία του ‘50» και σήμερα στο καφενείο θα εμφανιστούν «το βραδάκι τρεις με τέσσερις άνθρωποι». Αυτοί είναι και η πελατεία του τους μήνες του χειμώνα και το καλοκαίρι η εικόνα είναι διαφορετική αφού «έρχονται για τις διακοπές τους οι χωριανοί που κατοικούν στην Αθήνα και αλλού».
Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια φεύγουν και οι μικρές Ελένες κάθε φορά γίνονται και πιο… μικρές. Ίσως, ελπίζουν οι άνθρωποί τους, αυτά τα χρόνια να σταθούν αφορμή οι ξενιτεμένοι να επανακαθορίσουν τη στάση τους και να αρχίσει η επιστροφή. Λίγο δύσκολο βέβαια…
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένα περίεργο λεμόνι από το Πλωμάρι Λέσβου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στοματική Υγεία: Σκέψεις και Πρόταση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
