2012-04-17 21:50:12
Του Δημήτρη Α.Γιαννακόπουλου
Δεν πιστεύω να υπάρχουν πολλοί που αμφιβάλουν ότι οιβουλευτικές εκλογές είναι μια υπόθεση των ελίτ! Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσιθα είναι, όσο υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία και όσο υπάρχουν κόμματα, θαέλεγα γενικότερα, ακόμα και στην περίπτωση του κόμματος-κράτους στον.......γραφειοκρατικό σοσιαλισμό.
Η πολιτική διάσταση των ελίτ ενσωματώνει την έννοια τηςκαθοδήγησης ως κεντρικό στοιχείο δόμησης του ταξικού ή εθνικού ή κοινωνικούσυμφέροντος και πολιτικές πρακτικές για την αποκρυστάλλωση και θεσμοθετημένηάσκηση αυτού ακριβώς του συμφέροντος. Πίσω από την έννοια της καθοδήγησηςυπάρχει η έννοια της αλήθειας. Καθοδήγηση και αλήθεια δομούν την αυθεντία στηνμοντέρνα εποχή, κάπως διαφορετικά από ότι πριν από την θεσμική ολοκλήρωση τουαστικού κράτους. Εδώ αναφερόμαστε στην κρατική αυθεντία που θεμελιώνει καινομιμοποιεί την εξουσία της αστικής τάξης ή μιας κομματικής γραφειοκρατίας στηνπερίπτωση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού – ο οποίος δεν θα απασχολήσει αυτό τοσύντομο σημείωμα.
Οι (κοινοβουλευτικές) εκλογές στις δημοκρατίες σαν τηνελληνική είναι μια διαδικασία που διαπραγματεύεται έμμεσα (φαντασιακά) καιυποδηλώνει την αξία και πολιτική λειτουργία των ελίτ στην κοινωνία. Οι εκλογέςδεν είναι φαινόμενο που πηγάζει πολιτικά από την κυριαρχία του λαού, αλλάφαινόμενο που πηγάζει από την συνταγματοποίηση (θεσμική ρύθμιση) τηςλειτουργίας των ελίτ στο πλαίσιο του αστικού κράτους, η οποία (θεσμική ρύθμιση)ορίζεται περιοριστικά ως εκδήλωση της λαϊκής κυριαρχίας. Άρα, οι εκλογές είναιμορφή πολιτικής συμμετοχής που νομιμοποιεί την κυριαρχία των ελίτ. Οι εκλογέςδεν πηγάζουν από κάποιου είδους κυριαρχία του λαού, αλλά αντίθετα αυτέςθεμελιώνουν και επικαιροποιούν την κυριαρχία των ελίτ πάνω στο κοινωνικό σώμα.Αποτελούν δηλαδή αποθέωση του ελιτισμού στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας, τηνοποία ταυτόχρονα ορίζουν. Και αυτό δεν θα πρέπει να σας διαφεύγει φίλοι, στοβαθμό που δεν επιθυμείτε να ζείτε με αυταπάτες – άλλο πράγμα είναι η κυριαρχίατου λαού και άλλο η «λαϊκή κυριαρχία».
Στις εκλογές δεν τίθεται ζήτημα κυριαρχίας του εκλογικούσώματος (:περιορισμένα, λαός), αλλά δημοκρατικής έκφρασης των ελίτ, στο πλαίσιομιας συντεταγμένης πολιτείας που ορίζει στην πραγματικότητα την κυριαρχία τους.Οι εκλογές είναι υπόθεση ανταγωνισμού και συνεργασίας των ελίτ που έχουνδιαμορφωθεί στο πλαίσιο του κεφαλαιοκρατικού κράτους. Η «λαϊκή κυριαρχία»,λοιπόν, δεν είναι (σημαίνει) κυριαρχία του λαού σε ένα κράτος, αλλά έκφραση θεσμοθετημένηςκυριαρχίας των ελίτ επί του λαού. Αυτό θα μπορούσε να το δει κανείς ως συνθήκηπου θα πρέπει να ανατραπεί για να υπάρξουν προϋποθέσεις ανάπτυξης της ισότηταςμέσα σε ένα περιβάλλον ελευθερίας, ή ως αναγκαίο κακό, ή ως φυσιολογικόστοιχείο της κοινωνικής οργάνωσης, ή ως αποτέλεσμα της βιολογικής φύσης τουανθρώπου, ή ακόμη ως θέλημα θεού ή ως πολιτικό επίτευγμα της σοφήςανθρωπότητας!
Εμείς το βλέπουμε κάπως διαφορετικά: ιστορικά, με την έννοιατης αρχαιολογίας και γενεαλογίας της κοινωνικής οργάνωσης που δομεί πολιτικήκαι συστήματα διακυβέρνησης. Αυτό συστήνει πολιτισμό επί του οποίουθεμελιώνεται η οικονομία, η παιδεία, η εκπαίδευση, η τεχνολογία, η πρακτικήπολιτική και το δίκαιο, καθώς και η πολιτική αφήγηση παράλληλα με όλες τιςάλλες κοινωνικοποιητικές - στην ουσία θεσμικές – λειτουργίες/διαδικασίες τωνμοντέρνων κρατών. Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο τοποθετούνται και οι εκλογές ωςθεμελιώδης θεσμός έκφρασης της κυριαρχίας των ελίτ (:«λαϊκή κυριαρχία»). Ο πολιτισμός μας, λοιπόν, είναι πατριαρχικούχαρακτήρα (κάτι πολύ ευρύτερο και βαθύτερο από την «καθοδήγηση», η οποία είναιασφαλώς στοιχείο της διαλεκτικής του) και επ’ αυτού ταιριάζει τόσο οκαπιταλισμός με το μοντέρνο κεφαλαιοκρατικό κράτος του, όσο και ογραφειοκρατικός σοσιαλισμός.
Κατά την μεταμοντέρνα εποχή, στην οποία μόλις έχουμεεισέλθει, κλονίζεται η συγκεκριμένη λειτουργία των τοπικών/εθνικών ελίτ καιδιαμορφώνονται συνθήκες θεσμοθέτησης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, η οποίαστην πραγματικότητα υφίσταται ήδη πολιτισμικά, οικονομικά κλπ. Όλες οι κρίσειςπλέον θα σχετίζονται με αυτή την εξέλιξη, στο πέρασμα από την μοντέρνα εποχήστην μεταμοντέρνα. Σε αυτό το πλαίσιο αντιμετώπισα και εγώ την ελληνική κρίση,και τούτο βοήθησε στην διατύπωση ορθών εκτιμήσεων.
Το πρόβλημα σήμερα είναι εάν και σε ποιο βαθμό οι εκλογέςαπό υπόθεση των ελίτ, μπορεί να μεταβληθούν σε ζήτημα του λαού. Μέχρι εκεί,διότι δεν επιθυμώ να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας! Απαντώ ευθέως: Μόνον στο βαθμόπου κλονιστεί η κυριαρχία της διαπλοκής. Μόνον στο μέτρο που η ψήφος αποτελέσεικαταδικαστική απόφαση εναντίον της ελίτ της μεταπολίτευσης: των πρακτικών της, τουlifestyle της και του πολιτικού πολιτισμού της σε συνδυασμό ασφαλώς με τιςτηλεπολιτικές που τον υποστήριξαν. Θα έλεγα μάλιστα ότι από το 1990 και μετά οιτηλεπολιτικές δόμησαν την κουλτούρα, τη οποία καλείται σήμερα ο πολίτης νανομιμοποιήσει με την ψήφο του ή να καταδικάσει.
Δείτε το εκλογικό σώμα σαν ένα σώμα ενόρκων σε έναδικαστήριο, που καλείται να αποφασίσει για την ενοχή ή την αθώωση αυτών πουέχουν ζημιώσει έως εξοντώσεως μεγάλο μέρος του πληθυσμού και κυρίως τη νέαγενιά. Προσοχή, οι ένορκοι κρίνουν περί της αθωότητος ή της ενοχής τηςκατηγορουμένης ελίτ και δεν αποδίδουν δικαιοσύνη με την έννοια της ποινής. Τοτελευταίο είναι άλλο ζήτημα, που ξεφεύγει από την αρμοδιότητα των ψηφοφόρων(ενόρκων) – για να μην λαϊκίζουμε επικινδύνως για την δημοκρατία. Οισυγκεκριμένες εκλογές μπορεί να θεωρηθούνμια διαδικασία αυθεντικής γνωμοδότησης του λαού περί της ενοχής της ελληνικήςελίτ, ως προς την μακρά διαδικασία που οδήγησε στην πτώχευση και για την μορφήπου λαμβάνει η χρεοκοπία και η φτωχοποίηση σήμερα, αλλά σε καμία περίπτωση δενπρέπει να εκληφθούν σαν λαϊκό δικαστήριο! Λείπουν βλέπετε οι δικαστές!! Καικαλώς «απουσιάζουν», καθώς στις (μακρο)πολιτικές διαδικασίες δεν έχουν θέση. Ηθέση των δικαστών είναι στις αίθουσες των δικαστηρίων και μακάρι να τιμούσαναυτόν τον ιδιαίτερα ευαίσθητο κοινωνικά ρόλο τους, που ναι μεν είναι πολιτικός,αλλά όχι μακροπολιτικός.
Να το ξαναπώ λοιπόν. Οι ψηφοφόροι σε αυτές τις εκλογέςοφείλουν να λειτουργήσουν ως ένορκοι σε μια δίκη δίχως δικαστές. Ο λαός οφείλεινα συστήσει αυθεντικά μια νέα αλήθεια, με άλλα λόγια, σε αντίθεση εκείνης τωνδιαπλεκομένων ελίτ. Η πολιτική καταδίκη της ελίτ της μεταπολίτευσης θα οδηγήσεισε ανανέωση της (αστικής) δημοκρατίας στον τόπο μας. Και τότε ίσως πιάσειδουλειά και μια επιτέλους ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Αυτό θα πάρει χρόνο, ενώ σεκαμία περίπτωση δεν θα πρέπει να βιώσουμε «κυνήγι μαγισσών». Όχι στον φασισμόκαι στην εκδίκηση. Ναι στην τιμωρία (ποινή) στο πλαίσιο ενός Κράτους Δικαίου,που δεν στήνει θεατρινίστικα πολιτικές δίκες για να εξαγνίσει την ηγεμονεύουσα ελίτ.Σε ένα ανεπτυγμένο Κράτος Δικαίου μαφιόζικες εκκαθαρίσεις μεταξύ των μελών τηςπολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης δεν έχουν θέση, με την συνδρομή μάλιστα τηςδικαιοσύνης. Ιδανικά ομιλώ, στη γη πατώ και φροντίστε να καταλάβετε το νόημα,αντί να αντιδράτε στον μερικώς κανονιστικό χαρακτήρα των τελευταίων παραγράφωνμου! Τι θέλετε να κάνω; Από τη στιγμή κατά την οποία δεν έχω να σου προσφέρωεπανάσταση, προτείνω ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών. Είναι ότικαλύτερο στο πλαίσιο της κρίσιμης ελληνικής πραγματικότητας.
Στην κρίση ευημερίας της χώρα μας, προτείνω ενίσχυση καιδιεύρυνση της πολιτικής δημοκρατίας, στενοχωρώντας λογής-λογής μύστες των«τελικών λύσεων», δικτατοριών και νεοφιλελευθέρων δοξασιών. Έτσι βλέπω τον λαόνα κάνει ζήτημα του τις εκλογές, χαρακτηρίζοντας με την ψήφο του ένοχη την ελίττης μεταπολίτευσης και συμβάλλοντας στην διάλυση της διαπλοκής. Είναι το πρώτο,αναγκαίο βήμα για κοινωνική χειραφέτηση, υπό τις εθνικές, ευρωπαϊκές καιδιεθνείς συνθήκες που πραγματοποιούνται αυτές οι εκλογές. Αυτό θα μπορούσε νακαταλήξει - αν δεν ξαναπάμε από την κάλπη στον καναπέ - σε οργάνωση του χάουςπου προκαλεί το καθεστώς, σε μια σταθερή, ριζοσπαστικά δημοκρατική βάση,ενδυναμώνοντας την πολιτική συμμετοχή και επαναθεμελιώνοντας το Κράτος Δικαίουσε μια σύγχρονη βάση. Επ’ αυτής η πολιτική διαδικασία θα ελάμβανε υπ’ όψιν ταδεδομένα των μεταμοντέρνων προκλήσεων, ώστε να χτυπήσει αποτελεσματικά τουςνέους αποκλεισμούς, που προκαλούνται σε εθνικό επίπεδο από την ολοκλήρωση τηςπαγκοσμιοποίησης στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας.. Και τούτο είναισυνταγή ευημερίας, δίχως την παραμορφωτική γραμματική της οικονομίας. Δεν είναιόλα οικονομία, όπως λένε οι αστοιχείωτοι! Όλα είναι πολιτισμός και εγώαναφέρομαι στην ενδυνάμωση του δημοκρατικού πολιτισμού, ο οποίος συντάσσει μια «μη-νεοφιλελεύθερη γραμματική» οικονομίας, θέτοντας σοσιαλιστικούς και βιονομικούςόρους ως προϋπόθεση κάθε μορφής οικονομικής μεγέθυνσης ή αναδιανομής.
Οι ελίτ της μεταπολίτευσης δεν ξέρουν να σου πουν πόσο θα μειωθούνεκ νέου οι μισθοί και οι συντάξεις. Πόσο θα καταστραφεί το περιβάλλον και οιεμπράγματες αξίες. Δεν έχουν καμία πατέντα αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής.Προφανώς, δεν μπορούν να θίξουν το κράτος πατρωνίας, το οποίο οι ίδιοι όχι απλώςσυντήρησαν, αλλά ενδυνάμωσαν, έτσι ώστε να αναπαράγονται από αυτό. Όσο για τηνδιαπλοκή, θα ήταν απολύτως αφελής κάποιος εάν πίστευε ότι θα μπορούσαν, έστωκαι για μια στιγμή να επιβιώσουν έξω από τον μηχανισμό της! Ο μηχανισμός αυτόςείναι που δομεί σήμερα τις ελληνικές ελίτ και οργανώνει τον ανταγωνισμό μεταξύτων επιμέρους στοιχείων τους και μεταξύ των «Οικογενειών». Η διαπλοκή είναικαθεστώς μαφιόζικης οργάνωσης της πολιτικής και οικονομικής ισχύος, συστήνειπαραδιακυβέρνηση και αν δεν απαλλαγείςαπό αυτήν, δεν θα μπορέσεις να ανατρέψεις το καθεστώς της μεταπολίτευσης, τοοποίο αποτελεί τελικά το πρόβλημα που καλείται ο λαός σε αυτές τις εκλογές να «επιλύσει».Δύσκολο πρόβλημα δεν λέω, αλλά μόνον έτσι οι εκλογές από υπόθεση των ελίτ, θαμπορούσαν να μετατραπούν σε ζήτημα του λαού. Μόνον έτσι οι εκλογές θα λάβουνχαρακτήρα κοινωνικής χειραφέτησης και θα αποτελέσουν σταθμό προόδου. Αν σεφοβίζει το αύριο του «χειραφετημένου», προφανώς θέλεις να αγνοείς την διάστασητου «πολίτη» σε μια υποτελή πολιτεία, όπου οι μαφιόζικες σχέσεις θααναδομηθούν, ανανεώνοντας την ελίτ της μεταπολίτευσης εις βάρος και τωνεπόμενων γενιών και του δικού σου συμφέροντος.
Kafeneio
Δεν πιστεύω να υπάρχουν πολλοί που αμφιβάλουν ότι οιβουλευτικές εκλογές είναι μια υπόθεση των ελίτ! Πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσιθα είναι, όσο υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία και όσο υπάρχουν κόμματα, θαέλεγα γενικότερα, ακόμα και στην περίπτωση του κόμματος-κράτους στον.......γραφειοκρατικό σοσιαλισμό.
Η πολιτική διάσταση των ελίτ ενσωματώνει την έννοια τηςκαθοδήγησης ως κεντρικό στοιχείο δόμησης του ταξικού ή εθνικού ή κοινωνικούσυμφέροντος και πολιτικές πρακτικές για την αποκρυστάλλωση και θεσμοθετημένηάσκηση αυτού ακριβώς του συμφέροντος. Πίσω από την έννοια της καθοδήγησηςυπάρχει η έννοια της αλήθειας. Καθοδήγηση και αλήθεια δομούν την αυθεντία στηνμοντέρνα εποχή, κάπως διαφορετικά από ότι πριν από την θεσμική ολοκλήρωση τουαστικού κράτους. Εδώ αναφερόμαστε στην κρατική αυθεντία που θεμελιώνει καινομιμοποιεί την εξουσία της αστικής τάξης ή μιας κομματικής γραφειοκρατίας στηνπερίπτωση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού – ο οποίος δεν θα απασχολήσει αυτό τοσύντομο σημείωμα.
Οι (κοινοβουλευτικές) εκλογές στις δημοκρατίες σαν τηνελληνική είναι μια διαδικασία που διαπραγματεύεται έμμεσα (φαντασιακά) καιυποδηλώνει την αξία και πολιτική λειτουργία των ελίτ στην κοινωνία. Οι εκλογέςδεν είναι φαινόμενο που πηγάζει πολιτικά από την κυριαρχία του λαού, αλλάφαινόμενο που πηγάζει από την συνταγματοποίηση (θεσμική ρύθμιση) τηςλειτουργίας των ελίτ στο πλαίσιο του αστικού κράτους, η οποία (θεσμική ρύθμιση)ορίζεται περιοριστικά ως εκδήλωση της λαϊκής κυριαρχίας. Άρα, οι εκλογές είναιμορφή πολιτικής συμμετοχής που νομιμοποιεί την κυριαρχία των ελίτ. Οι εκλογέςδεν πηγάζουν από κάποιου είδους κυριαρχία του λαού, αλλά αντίθετα αυτέςθεμελιώνουν και επικαιροποιούν την κυριαρχία των ελίτ πάνω στο κοινωνικό σώμα.Αποτελούν δηλαδή αποθέωση του ελιτισμού στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας, τηνοποία ταυτόχρονα ορίζουν. Και αυτό δεν θα πρέπει να σας διαφεύγει φίλοι, στοβαθμό που δεν επιθυμείτε να ζείτε με αυταπάτες – άλλο πράγμα είναι η κυριαρχίατου λαού και άλλο η «λαϊκή κυριαρχία».
Στις εκλογές δεν τίθεται ζήτημα κυριαρχίας του εκλογικούσώματος (:περιορισμένα, λαός), αλλά δημοκρατικής έκφρασης των ελίτ, στο πλαίσιομιας συντεταγμένης πολιτείας που ορίζει στην πραγματικότητα την κυριαρχία τους.Οι εκλογές είναι υπόθεση ανταγωνισμού και συνεργασίας των ελίτ που έχουνδιαμορφωθεί στο πλαίσιο του κεφαλαιοκρατικού κράτους. Η «λαϊκή κυριαρχία»,λοιπόν, δεν είναι (σημαίνει) κυριαρχία του λαού σε ένα κράτος, αλλά έκφραση θεσμοθετημένηςκυριαρχίας των ελίτ επί του λαού. Αυτό θα μπορούσε να το δει κανείς ως συνθήκηπου θα πρέπει να ανατραπεί για να υπάρξουν προϋποθέσεις ανάπτυξης της ισότηταςμέσα σε ένα περιβάλλον ελευθερίας, ή ως αναγκαίο κακό, ή ως φυσιολογικόστοιχείο της κοινωνικής οργάνωσης, ή ως αποτέλεσμα της βιολογικής φύσης τουανθρώπου, ή ακόμη ως θέλημα θεού ή ως πολιτικό επίτευγμα της σοφήςανθρωπότητας!
Εμείς το βλέπουμε κάπως διαφορετικά: ιστορικά, με την έννοιατης αρχαιολογίας και γενεαλογίας της κοινωνικής οργάνωσης που δομεί πολιτικήκαι συστήματα διακυβέρνησης. Αυτό συστήνει πολιτισμό επί του οποίουθεμελιώνεται η οικονομία, η παιδεία, η εκπαίδευση, η τεχνολογία, η πρακτικήπολιτική και το δίκαιο, καθώς και η πολιτική αφήγηση παράλληλα με όλες τιςάλλες κοινωνικοποιητικές - στην ουσία θεσμικές – λειτουργίες/διαδικασίες τωνμοντέρνων κρατών. Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο τοποθετούνται και οι εκλογές ωςθεμελιώδης θεσμός έκφρασης της κυριαρχίας των ελίτ (:«λαϊκή κυριαρχία»). Ο πολιτισμός μας, λοιπόν, είναι πατριαρχικούχαρακτήρα (κάτι πολύ ευρύτερο και βαθύτερο από την «καθοδήγηση», η οποία είναιασφαλώς στοιχείο της διαλεκτικής του) και επ’ αυτού ταιριάζει τόσο οκαπιταλισμός με το μοντέρνο κεφαλαιοκρατικό κράτος του, όσο και ογραφειοκρατικός σοσιαλισμός.
Κατά την μεταμοντέρνα εποχή, στην οποία μόλις έχουμεεισέλθει, κλονίζεται η συγκεκριμένη λειτουργία των τοπικών/εθνικών ελίτ καιδιαμορφώνονται συνθήκες θεσμοθέτησης μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, η οποίαστην πραγματικότητα υφίσταται ήδη πολιτισμικά, οικονομικά κλπ. Όλες οι κρίσειςπλέον θα σχετίζονται με αυτή την εξέλιξη, στο πέρασμα από την μοντέρνα εποχήστην μεταμοντέρνα. Σε αυτό το πλαίσιο αντιμετώπισα και εγώ την ελληνική κρίση,και τούτο βοήθησε στην διατύπωση ορθών εκτιμήσεων.
Το πρόβλημα σήμερα είναι εάν και σε ποιο βαθμό οι εκλογέςαπό υπόθεση των ελίτ, μπορεί να μεταβληθούν σε ζήτημα του λαού. Μέχρι εκεί,διότι δεν επιθυμώ να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας! Απαντώ ευθέως: Μόνον στο βαθμόπου κλονιστεί η κυριαρχία της διαπλοκής. Μόνον στο μέτρο που η ψήφος αποτελέσεικαταδικαστική απόφαση εναντίον της ελίτ της μεταπολίτευσης: των πρακτικών της, τουlifestyle της και του πολιτικού πολιτισμού της σε συνδυασμό ασφαλώς με τιςτηλεπολιτικές που τον υποστήριξαν. Θα έλεγα μάλιστα ότι από το 1990 και μετά οιτηλεπολιτικές δόμησαν την κουλτούρα, τη οποία καλείται σήμερα ο πολίτης νανομιμοποιήσει με την ψήφο του ή να καταδικάσει.
Δείτε το εκλογικό σώμα σαν ένα σώμα ενόρκων σε έναδικαστήριο, που καλείται να αποφασίσει για την ενοχή ή την αθώωση αυτών πουέχουν ζημιώσει έως εξοντώσεως μεγάλο μέρος του πληθυσμού και κυρίως τη νέαγενιά. Προσοχή, οι ένορκοι κρίνουν περί της αθωότητος ή της ενοχής τηςκατηγορουμένης ελίτ και δεν αποδίδουν δικαιοσύνη με την έννοια της ποινής. Τοτελευταίο είναι άλλο ζήτημα, που ξεφεύγει από την αρμοδιότητα των ψηφοφόρων(ενόρκων) – για να μην λαϊκίζουμε επικινδύνως για την δημοκρατία. Οισυγκεκριμένες εκλογές μπορεί να θεωρηθούνμια διαδικασία αυθεντικής γνωμοδότησης του λαού περί της ενοχής της ελληνικήςελίτ, ως προς την μακρά διαδικασία που οδήγησε στην πτώχευση και για την μορφήπου λαμβάνει η χρεοκοπία και η φτωχοποίηση σήμερα, αλλά σε καμία περίπτωση δενπρέπει να εκληφθούν σαν λαϊκό δικαστήριο! Λείπουν βλέπετε οι δικαστές!! Καικαλώς «απουσιάζουν», καθώς στις (μακρο)πολιτικές διαδικασίες δεν έχουν θέση. Ηθέση των δικαστών είναι στις αίθουσες των δικαστηρίων και μακάρι να τιμούσαναυτόν τον ιδιαίτερα ευαίσθητο κοινωνικά ρόλο τους, που ναι μεν είναι πολιτικός,αλλά όχι μακροπολιτικός.
Να το ξαναπώ λοιπόν. Οι ψηφοφόροι σε αυτές τις εκλογέςοφείλουν να λειτουργήσουν ως ένορκοι σε μια δίκη δίχως δικαστές. Ο λαός οφείλεινα συστήσει αυθεντικά μια νέα αλήθεια, με άλλα λόγια, σε αντίθεση εκείνης τωνδιαπλεκομένων ελίτ. Η πολιτική καταδίκη της ελίτ της μεταπολίτευσης θα οδηγήσεισε ανανέωση της (αστικής) δημοκρατίας στον τόπο μας. Και τότε ίσως πιάσειδουλειά και μια επιτέλους ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Αυτό θα πάρει χρόνο, ενώ σεκαμία περίπτωση δεν θα πρέπει να βιώσουμε «κυνήγι μαγισσών». Όχι στον φασισμόκαι στην εκδίκηση. Ναι στην τιμωρία (ποινή) στο πλαίσιο ενός Κράτους Δικαίου,που δεν στήνει θεατρινίστικα πολιτικές δίκες για να εξαγνίσει την ηγεμονεύουσα ελίτ.Σε ένα ανεπτυγμένο Κράτος Δικαίου μαφιόζικες εκκαθαρίσεις μεταξύ των μελών τηςπολιτικομεγαλοεπιχειρηματικής τάξης δεν έχουν θέση, με την συνδρομή μάλιστα τηςδικαιοσύνης. Ιδανικά ομιλώ, στη γη πατώ και φροντίστε να καταλάβετε το νόημα,αντί να αντιδράτε στον μερικώς κανονιστικό χαρακτήρα των τελευταίων παραγράφωνμου! Τι θέλετε να κάνω; Από τη στιγμή κατά την οποία δεν έχω να σου προσφέρωεπανάσταση, προτείνω ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών. Είναι ότικαλύτερο στο πλαίσιο της κρίσιμης ελληνικής πραγματικότητας.
Στην κρίση ευημερίας της χώρα μας, προτείνω ενίσχυση καιδιεύρυνση της πολιτικής δημοκρατίας, στενοχωρώντας λογής-λογής μύστες των«τελικών λύσεων», δικτατοριών και νεοφιλελευθέρων δοξασιών. Έτσι βλέπω τον λαόνα κάνει ζήτημα του τις εκλογές, χαρακτηρίζοντας με την ψήφο του ένοχη την ελίττης μεταπολίτευσης και συμβάλλοντας στην διάλυση της διαπλοκής. Είναι το πρώτο,αναγκαίο βήμα για κοινωνική χειραφέτηση, υπό τις εθνικές, ευρωπαϊκές καιδιεθνείς συνθήκες που πραγματοποιούνται αυτές οι εκλογές. Αυτό θα μπορούσε νακαταλήξει - αν δεν ξαναπάμε από την κάλπη στον καναπέ - σε οργάνωση του χάουςπου προκαλεί το καθεστώς, σε μια σταθερή, ριζοσπαστικά δημοκρατική βάση,ενδυναμώνοντας την πολιτική συμμετοχή και επαναθεμελιώνοντας το Κράτος Δικαίουσε μια σύγχρονη βάση. Επ’ αυτής η πολιτική διαδικασία θα ελάμβανε υπ’ όψιν ταδεδομένα των μεταμοντέρνων προκλήσεων, ώστε να χτυπήσει αποτελεσματικά τουςνέους αποκλεισμούς, που προκαλούνται σε εθνικό επίπεδο από την ολοκλήρωση τηςπαγκοσμιοποίησης στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας.. Και τούτο είναισυνταγή ευημερίας, δίχως την παραμορφωτική γραμματική της οικονομίας. Δεν είναιόλα οικονομία, όπως λένε οι αστοιχείωτοι! Όλα είναι πολιτισμός και εγώαναφέρομαι στην ενδυνάμωση του δημοκρατικού πολιτισμού, ο οποίος συντάσσει μια «μη-νεοφιλελεύθερη γραμματική» οικονομίας, θέτοντας σοσιαλιστικούς και βιονομικούςόρους ως προϋπόθεση κάθε μορφής οικονομικής μεγέθυνσης ή αναδιανομής.
Οι ελίτ της μεταπολίτευσης δεν ξέρουν να σου πουν πόσο θα μειωθούνεκ νέου οι μισθοί και οι συντάξεις. Πόσο θα καταστραφεί το περιβάλλον και οιεμπράγματες αξίες. Δεν έχουν καμία πατέντα αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής.Προφανώς, δεν μπορούν να θίξουν το κράτος πατρωνίας, το οποίο οι ίδιοι όχι απλώςσυντήρησαν, αλλά ενδυνάμωσαν, έτσι ώστε να αναπαράγονται από αυτό. Όσο για τηνδιαπλοκή, θα ήταν απολύτως αφελής κάποιος εάν πίστευε ότι θα μπορούσαν, έστωκαι για μια στιγμή να επιβιώσουν έξω από τον μηχανισμό της! Ο μηχανισμός αυτόςείναι που δομεί σήμερα τις ελληνικές ελίτ και οργανώνει τον ανταγωνισμό μεταξύτων επιμέρους στοιχείων τους και μεταξύ των «Οικογενειών». Η διαπλοκή είναικαθεστώς μαφιόζικης οργάνωσης της πολιτικής και οικονομικής ισχύος, συστήνειπαραδιακυβέρνηση και αν δεν απαλλαγείςαπό αυτήν, δεν θα μπορέσεις να ανατρέψεις το καθεστώς της μεταπολίτευσης, τοοποίο αποτελεί τελικά το πρόβλημα που καλείται ο λαός σε αυτές τις εκλογές να «επιλύσει».Δύσκολο πρόβλημα δεν λέω, αλλά μόνον έτσι οι εκλογές από υπόθεση των ελίτ, θαμπορούσαν να μετατραπούν σε ζήτημα του λαού. Μόνον έτσι οι εκλογές θα λάβουνχαρακτήρα κοινωνικής χειραφέτησης και θα αποτελέσουν σταθμό προόδου. Αν σεφοβίζει το αύριο του «χειραφετημένου», προφανώς θέλεις να αγνοείς την διάστασητου «πολίτη» σε μια υποτελή πολιτεία, όπου οι μαφιόζικες σχέσεις θααναδομηθούν, ανανεώνοντας την ελίτ της μεταπολίτευσης εις βάρος και τωνεπόμενων γενιών και του δικού σου συμφέροντος.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Eνάμιση μήνα εκτός ο Κρστιτς!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μανώλης Μητσιάς : "Ο Μητροπάνος ήταν τζέντλεμαν. Τέλος"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
