O Γιώργος Χρανιώτης: «Moυ αρέσει στα ταξίδια, να μιλάω από βοσκούς μέχρι με καθηγητές Πανεπιστημίου»
2014-02-05 14:53:08
Θεωρεί πως αυτή τη περίοδο πραγματοποιεί ότι πιο δύσκολο στη θεατρική του πορεία. Αλλά, ο Γιώργος Χρανιώτης μου δίνει πάντα την αίσθηση, ότι-ουσιαστικά- «δεν μασάει». Σα να κυνηγά στο «στοίχημα» του επόμενου βήματος, να «ανέβει κατηγορία». Και τι καλύτερο από τον «Επιστάτη» του Πίντερ, στο πλάι του Γιώργου Κιμούλη. Αποκλειστικά, στο Thesout, σε μια συζήτηση, εφ΄όλης της ύλης Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
- Αναζητώντας πώς θα γίνει να "κομπλάρεις" με συναδέλφους, όπως έλεγες πριν, έρχεται τώρα η συνεργασία σου με το Γιώργο Κιμούλη, στον "Επιστάτη" του Πίντερ. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Ο Γιώργος Κιμούλης μου είχε εκφράσει την εκτίμησή του, στο παρελθόν, σε ένα μπαρ που είχαμε βρεθεί τυχαία, και επειδή είμαι ένας άνθρωπος, που έχει πάρει διαλείμματα από τη δουλειά, τις φορές που αμφιταλαντευόμουν μεταξύ του να δουλέψω ή να τα παρατήσω, πάντα έφερνα στο μυαλό μου, την κουβέντα μας. Και ξαναθυμόμουν ότι είμαι ηθοποιός. Στη συνέχεια, άρχισαν να γίνονται κάποιες ανταλλαγές θέασης. Τον έβλεπα εγώ σε παραστάσεις, κι εκείνος εμένα. Πριν από 2,5 περίπου μήνες, ήρθε και η πρόταση.
- Πώς είναι η συνεργασία με το Γιώργο Κιμούλη;
Ξεκινήσαμε πολύ "μαλακά". Ο Γιώργος Κιμούλης είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να γίνει εμμονικός με την εργασία. Ευτυχώς, όχι μόνο με τη δική του, αλλά και των συνεργατών του. Ένα "τρελαμένο", μορφωμένο, όμως οχτάχρονο αγοράκι, που θέλει να παίξει μαζί σου, να κουβεντιάσει, να σε κλωτσήσει, να πλακωθείτε στο ξύλο και μετά να πιείτε χαμογελαστοί με τα "τσιρότα" σας, σπιτική λεμονάδα. Τέτοιος είναι ο Γιώργος Κιμούλης... ωραίος, δύσκολος, απαιτητικός άνθρωπος.
- Εξήγησε μου, λίγο, αυτό με τις μικρές ενστάσεις που είπες, ότι δημιουργείς σε ότι αφορά την ερμηνεία σου... μια παράσταση δεν είναι το όραμα του σκηνοθέτη, όπου οι ηθοποιοί είναι τα "πιόνια" του;
Εγώ έχω, επίσης, μια τάση να φτιάχνω ένα πλαίσιο αντίλογου με το σκηνοθέτη μου, προκειμένου να φτάσω στην αλήθεια. Αν και οφείλω να ομολογήσω, ότι τις περισσότερες φορές, ο Κιμούλης είχε δίκιο. Ευτυχώς-για τον εγωισμό μου-όχι όλες! Ουσιαστικά, αφορμές ψάχνω μάλλον, για να γνωρίσω το σκηνοθέτη μου, το συνάδελφό μου, το ρόλο μου και εμένα λίγο καλύτερα.
- Ποιό στοιχείο του Μικ, του ρόλου σου, στον "Επιστάτη" σε έχει ταλαιπωρήσει;
Νομίζω ο Μικ, ότι μου θυμίζει την ένταση που είχαν οι ηθοποιοί στη ταινία το "Σπιρτόκουτο" του Οικονομίδη. Με δυσκολεύει ότι "χτυπά κόκκινα" από ένταση, ο ρόλος μου. Από διακυμάνσεις που έχει. Καλούμαι να κεντράρω πολύ ευαίσθητα σημεία του νευρικού μου συστήματος, για να μπορέσω να αποδώσω τη βιαιότητα, την "απειλή" που έχει ο Μικ, την απαξίωση που αισθάνεται γι αυτόν που θεωρεί πατέρα του. Έχοντας βιώσει τη απουσία της πατρικής του φιγούρας, ξαφνικά, όταν τον βρίσκει μπροστά του, είναι έτοιμος να παίξει ένα πολύ βίαιο και απάνθρωπο "παιχνίδι". Έλεγα, προχθές στο Κιμούλη, πως όταν ξαναπαίξω στο θέατρο, ο επόμενος ρόλος θέλω να είναι ένας ήρεμος, απαθής άνθρωπος. Γιατί, εδώ κάνω το εντελώς αντίθετο.
- Στο θέατρο, δεν ακολουθείς τη περπατημένη. "Χτυπάς" σε διαφορετικές συνθήκες, συνεργασίες, ρόλους, σκηνές.
Ζω όπως κάνω θέατρο και κάνω θέατρο όπως ζω. Έχω μια "τσιγγάνικη" φλέβα μέσα μου, που δεν με αφήνει να στεριώνω. Μου αρέσει το ταξίδι, με τη κυριολεκτική σημασία της λέξης. Μου αρέσει να μην "παντρεύομαι" ανθρώπους και να "απατώ" συνεχώς τους σκηνοθέτες μου, με άλλους και τους συνεργάτες-ηθοποιούς, με άλλους επίσης. Να πηγαίνω σε μια διαφορετική "χώρα" κάθε φορά. Ειδάλλως, θα βαριόμουνα, να παραμείνω σε σταθερές συνεργασίες, ακόμα και με καλλιτέχνες που εκτιμώ πάρα πολύ!
- Σου αρέσει να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους...
Μου αρέσει να κάνω ταξίδια, και να μιλάω από βοσκούς μέχρι με καθηγητές Πανεπιστημίου. Με πιάνει ευχάριστη "ταραχή" να κάνω συνεργασίες με νέο κόσμο.
- Πρωταγωνιστείς στη ταινία του Δημήτρη Πούλου "Ο Προφήτης". Ο κινηματογράφος είναι μια "πονεμένη" ιστορία για την Ελλάδα, σε ότι αφορά το οικονομικό κομμάτι. Το μεράκι κάνει τους ηθοποιούς να συνεχίζουν το σινεμά, ακόμα και σε αυτά τα χρόνια που ζούμε, που είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα; Το σαράκι κάνει το καλλιτέχνη να θέλει να δημιουργεί και ας είναι και το ταμείο, μείον;
Ο κινηματογράφος, στη δική μου περίπτωση, ικανοποιεί τη πιο υγιή πτυχή της ματαιοδοξίας μου. Ξέροντας, πως αυτό που κάνω θα αποτυπωθεί στο πανί και μένει, σε βάθος χρόνου, όποτε θα το επαναφέρω στη μνήμη μου, όταν το θελήσω βλέποντάς το. Βέβαια, δεν το πολυκάνω, γιατί όταν βλέπω τον εαυτό μου, φρικάρω. Στο κινηματογράφο δε, οφείλεις να είσαι άρτιος στο γύρισμα. Αυτό θα μείνει.
Ξέρεις.... στο θέατρο, αν δεν είσαι καλός ένα βράδυ, μπορείς να είσαι καλύτερος την επόμενη μέρα, οπότε θα κοιμηθείς ήσυχος τη νύχτα. Στο κινηματογράφο, το ΄χασες! Αν κάνεις το πλάνο, το δεις μετά και δεν είσαι ευχαριστημένος, το έχεις χάσει-έχει τελειώσει! Μπαίνεις σε μια διαδικασία τελειοποίησης των εκφραστικών σου μέσων που δεν επιδέχεται λάθη, στο σινεμά. Αυτό με εξιτάρει πολύ! Τα χρήματα, όπως και στο "Προφήτη" είναι πενιχρά, αλλά ενδίδω, γιατί ικανοποιώ τη ματαιοδοξία μου.
- Στο θέατρο σου έχει τύχει σε μια ερμηνεία να σου πάει όλο στραβά, από τη πρεμιέρα, μέχρι τη τελευταία;
Όχι.
- Να κάνεις κακή συνεργασία στο θέατρο;
Ναι, αυτό μου έχει τύχει. Έχω κάνει συνεργασία με σκηνοθέτη και άλλους ανθρώπους, όπου τους αγνοούσα, διότι δεν τους εμπιστευόμουν και κατάλαβα ότι δεν είχαν να μου προσφέρουν κάτι, οπότε "τους έγραψα κανονικά" και προχώρησα. Ευτυχώς, δεν μου συμβαίνει τελευταία! Μπορεί να μη ξέρω τί θέλω να κάνω σε αυτή τη δουλειά, αλλά ξέρω τι δεν θέλω να κάνω. Τί θέλω να αποφύγω, και με ποιούς δεν θέλω να συνεργαστώ. Ακόμα και αν πεινάσω και κάνω άλλη δουλειά!
- Η μουσική και η μπάντα που παίζεις, είναι τάση δημιουργίας; Είναι ελκυστικό το οικονομικό;
Το οικονομικό, όχι! Έχουμε μια μπάντα, τους "Imitate your mother", με αγγλόφωνο στίχο, που στα live μας έχει αποφέρει χρήματα, ώστε να έχουμε τους ενισχυτές μας και να παίρνουμε ένα καινούργιο μικρόφωνο! Στη μουσική, "έχουμε μπει μέσα". Αλλά είναι η απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Στο θέατρο έχεις μια συγκεκριμένη κινησιολογία, κάτι που δεν υπάρχει στο τραγούδι. Είναι πιο "διονυσιακό" όλο αυτό, με την έννοια ότι θα χορέψεις, θα πας προς το κόσμο, θα εκφραστείς άνετα. Και είναι κατά δικό μου. Η μουσική ίσως, μου προσφέρει την καλλιτεχνική οικογένεια που μου λείπει από το θέατρο (όπως σου μιλούσα για τη "τσιγγανιά" που με χαρακτηρίζει στο θέατρο). Δεν μπορώ να μην τραγουδάω! Μου αρέσει πολύ!
- Υπάρχει κάποιο live που θα κάνετε με την μπάντα σου, στο μέλλον;
Ναι, βέβαια! Θα κάνουμε στις 25 Φλεβάρη, live με τους "Ιmitate your mother"-τη μπάντα μου, στο "Faust" στην Αθήνα. Και το επόμενο είναι στις 8 Μάρτη, στο "Bronx" στο Χαλάνδρι.
- Ήσουν τυχερός ηθοποιός. Υπήρξες στο πλάι της Αντιγόνης Βαλάκου, στην τελευταία της παράσταση, τη "Μαντάμ Φλο". Τί θα έχεις να θυμάσαι από εκείνη;
Νομίζω, αυτή ήταν η πιο ωραία μου στιγμή στο θέατρο. Ήταν πολύ συγκινητικό το όλο πράγμα, θαρρώ δεν εκφράζεται! Η Αντιγόνη Βαλάκου ήταν η μητέρα μου, η φίλη μου, ο άνθρωπος που προστάτευα πάνω στη σκηνή-διότι μου το είχε ζητήσει. Ο άνθρωπος που δεν μου έκανε ποτέ καμία υποκριτική παρατήρηση, παρά μόνο στο τέλος μου έλεγε "γιατί κλαις τόσο πολύ;"! Και της έλεγα "κυρία Βαλάκου, κοιτάζω τα μάτια σας, γι αυτό κλαίω". Δεν μου έχει συμβεί άλλο τέτοιο σκηνικό μέγεθος και ταυτόχρονα αυτό το μέγεθος να είναι σε συσκευασία μικρού πλάσματος. Υπέροχος άνθρωπος...όντως, είμαι από τους πιο τυχερούς ανθρώπους! Βρέθηκα μόνος μου, σε μια σκηνή, σε ένα έργο μαζί της. Ευτυχία...
thesout.gr
- Αναζητώντας πώς θα γίνει να "κομπλάρεις" με συναδέλφους, όπως έλεγες πριν, έρχεται τώρα η συνεργασία σου με το Γιώργο Κιμούλη, στον "Επιστάτη" του Πίντερ. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Ο Γιώργος Κιμούλης μου είχε εκφράσει την εκτίμησή του, στο παρελθόν, σε ένα μπαρ που είχαμε βρεθεί τυχαία, και επειδή είμαι ένας άνθρωπος, που έχει πάρει διαλείμματα από τη δουλειά, τις φορές που αμφιταλαντευόμουν μεταξύ του να δουλέψω ή να τα παρατήσω, πάντα έφερνα στο μυαλό μου, την κουβέντα μας. Και ξαναθυμόμουν ότι είμαι ηθοποιός. Στη συνέχεια, άρχισαν να γίνονται κάποιες ανταλλαγές θέασης. Τον έβλεπα εγώ σε παραστάσεις, κι εκείνος εμένα. Πριν από 2,5 περίπου μήνες, ήρθε και η πρόταση.
- Πώς είναι η συνεργασία με το Γιώργο Κιμούλη;
Ξεκινήσαμε πολύ "μαλακά". Ο Γιώργος Κιμούλης είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να γίνει εμμονικός με την εργασία. Ευτυχώς, όχι μόνο με τη δική του, αλλά και των συνεργατών του. Ένα "τρελαμένο", μορφωμένο, όμως οχτάχρονο αγοράκι, που θέλει να παίξει μαζί σου, να κουβεντιάσει, να σε κλωτσήσει, να πλακωθείτε στο ξύλο και μετά να πιείτε χαμογελαστοί με τα "τσιρότα" σας, σπιτική λεμονάδα. Τέτοιος είναι ο Γιώργος Κιμούλης... ωραίος, δύσκολος, απαιτητικός άνθρωπος.
- Εξήγησε μου, λίγο, αυτό με τις μικρές ενστάσεις που είπες, ότι δημιουργείς σε ότι αφορά την ερμηνεία σου... μια παράσταση δεν είναι το όραμα του σκηνοθέτη, όπου οι ηθοποιοί είναι τα "πιόνια" του;
Εγώ έχω, επίσης, μια τάση να φτιάχνω ένα πλαίσιο αντίλογου με το σκηνοθέτη μου, προκειμένου να φτάσω στην αλήθεια. Αν και οφείλω να ομολογήσω, ότι τις περισσότερες φορές, ο Κιμούλης είχε δίκιο. Ευτυχώς-για τον εγωισμό μου-όχι όλες! Ουσιαστικά, αφορμές ψάχνω μάλλον, για να γνωρίσω το σκηνοθέτη μου, το συνάδελφό μου, το ρόλο μου και εμένα λίγο καλύτερα.
- Ποιό στοιχείο του Μικ, του ρόλου σου, στον "Επιστάτη" σε έχει ταλαιπωρήσει;
Νομίζω ο Μικ, ότι μου θυμίζει την ένταση που είχαν οι ηθοποιοί στη ταινία το "Σπιρτόκουτο" του Οικονομίδη. Με δυσκολεύει ότι "χτυπά κόκκινα" από ένταση, ο ρόλος μου. Από διακυμάνσεις που έχει. Καλούμαι να κεντράρω πολύ ευαίσθητα σημεία του νευρικού μου συστήματος, για να μπορέσω να αποδώσω τη βιαιότητα, την "απειλή" που έχει ο Μικ, την απαξίωση που αισθάνεται γι αυτόν που θεωρεί πατέρα του. Έχοντας βιώσει τη απουσία της πατρικής του φιγούρας, ξαφνικά, όταν τον βρίσκει μπροστά του, είναι έτοιμος να παίξει ένα πολύ βίαιο και απάνθρωπο "παιχνίδι". Έλεγα, προχθές στο Κιμούλη, πως όταν ξαναπαίξω στο θέατρο, ο επόμενος ρόλος θέλω να είναι ένας ήρεμος, απαθής άνθρωπος. Γιατί, εδώ κάνω το εντελώς αντίθετο.
- Στο θέατρο, δεν ακολουθείς τη περπατημένη. "Χτυπάς" σε διαφορετικές συνθήκες, συνεργασίες, ρόλους, σκηνές.
Ζω όπως κάνω θέατρο και κάνω θέατρο όπως ζω. Έχω μια "τσιγγάνικη" φλέβα μέσα μου, που δεν με αφήνει να στεριώνω. Μου αρέσει το ταξίδι, με τη κυριολεκτική σημασία της λέξης. Μου αρέσει να μην "παντρεύομαι" ανθρώπους και να "απατώ" συνεχώς τους σκηνοθέτες μου, με άλλους και τους συνεργάτες-ηθοποιούς, με άλλους επίσης. Να πηγαίνω σε μια διαφορετική "χώρα" κάθε φορά. Ειδάλλως, θα βαριόμουνα, να παραμείνω σε σταθερές συνεργασίες, ακόμα και με καλλιτέχνες που εκτιμώ πάρα πολύ!
- Σου αρέσει να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους...
Μου αρέσει να κάνω ταξίδια, και να μιλάω από βοσκούς μέχρι με καθηγητές Πανεπιστημίου. Με πιάνει ευχάριστη "ταραχή" να κάνω συνεργασίες με νέο κόσμο.
- Πρωταγωνιστείς στη ταινία του Δημήτρη Πούλου "Ο Προφήτης". Ο κινηματογράφος είναι μια "πονεμένη" ιστορία για την Ελλάδα, σε ότι αφορά το οικονομικό κομμάτι. Το μεράκι κάνει τους ηθοποιούς να συνεχίζουν το σινεμά, ακόμα και σε αυτά τα χρόνια που ζούμε, που είναι πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα; Το σαράκι κάνει το καλλιτέχνη να θέλει να δημιουργεί και ας είναι και το ταμείο, μείον;
Ο κινηματογράφος, στη δική μου περίπτωση, ικανοποιεί τη πιο υγιή πτυχή της ματαιοδοξίας μου. Ξέροντας, πως αυτό που κάνω θα αποτυπωθεί στο πανί και μένει, σε βάθος χρόνου, όποτε θα το επαναφέρω στη μνήμη μου, όταν το θελήσω βλέποντάς το. Βέβαια, δεν το πολυκάνω, γιατί όταν βλέπω τον εαυτό μου, φρικάρω. Στο κινηματογράφο δε, οφείλεις να είσαι άρτιος στο γύρισμα. Αυτό θα μείνει.
Ξέρεις.... στο θέατρο, αν δεν είσαι καλός ένα βράδυ, μπορείς να είσαι καλύτερος την επόμενη μέρα, οπότε θα κοιμηθείς ήσυχος τη νύχτα. Στο κινηματογράφο, το ΄χασες! Αν κάνεις το πλάνο, το δεις μετά και δεν είσαι ευχαριστημένος, το έχεις χάσει-έχει τελειώσει! Μπαίνεις σε μια διαδικασία τελειοποίησης των εκφραστικών σου μέσων που δεν επιδέχεται λάθη, στο σινεμά. Αυτό με εξιτάρει πολύ! Τα χρήματα, όπως και στο "Προφήτη" είναι πενιχρά, αλλά ενδίδω, γιατί ικανοποιώ τη ματαιοδοξία μου.
- Στο θέατρο σου έχει τύχει σε μια ερμηνεία να σου πάει όλο στραβά, από τη πρεμιέρα, μέχρι τη τελευταία;
Όχι.
- Να κάνεις κακή συνεργασία στο θέατρο;
Ναι, αυτό μου έχει τύχει. Έχω κάνει συνεργασία με σκηνοθέτη και άλλους ανθρώπους, όπου τους αγνοούσα, διότι δεν τους εμπιστευόμουν και κατάλαβα ότι δεν είχαν να μου προσφέρουν κάτι, οπότε "τους έγραψα κανονικά" και προχώρησα. Ευτυχώς, δεν μου συμβαίνει τελευταία! Μπορεί να μη ξέρω τί θέλω να κάνω σε αυτή τη δουλειά, αλλά ξέρω τι δεν θέλω να κάνω. Τί θέλω να αποφύγω, και με ποιούς δεν θέλω να συνεργαστώ. Ακόμα και αν πεινάσω και κάνω άλλη δουλειά!
- Η μουσική και η μπάντα που παίζεις, είναι τάση δημιουργίας; Είναι ελκυστικό το οικονομικό;
Το οικονομικό, όχι! Έχουμε μια μπάντα, τους "Imitate your mother", με αγγλόφωνο στίχο, που στα live μας έχει αποφέρει χρήματα, ώστε να έχουμε τους ενισχυτές μας και να παίρνουμε ένα καινούργιο μικρόφωνο! Στη μουσική, "έχουμε μπει μέσα". Αλλά είναι η απόλυτη ελευθερία έκφρασης. Στο θέατρο έχεις μια συγκεκριμένη κινησιολογία, κάτι που δεν υπάρχει στο τραγούδι. Είναι πιο "διονυσιακό" όλο αυτό, με την έννοια ότι θα χορέψεις, θα πας προς το κόσμο, θα εκφραστείς άνετα. Και είναι κατά δικό μου. Η μουσική ίσως, μου προσφέρει την καλλιτεχνική οικογένεια που μου λείπει από το θέατρο (όπως σου μιλούσα για τη "τσιγγανιά" που με χαρακτηρίζει στο θέατρο). Δεν μπορώ να μην τραγουδάω! Μου αρέσει πολύ!
- Υπάρχει κάποιο live που θα κάνετε με την μπάντα σου, στο μέλλον;
Ναι, βέβαια! Θα κάνουμε στις 25 Φλεβάρη, live με τους "Ιmitate your mother"-τη μπάντα μου, στο "Faust" στην Αθήνα. Και το επόμενο είναι στις 8 Μάρτη, στο "Bronx" στο Χαλάνδρι.
- Ήσουν τυχερός ηθοποιός. Υπήρξες στο πλάι της Αντιγόνης Βαλάκου, στην τελευταία της παράσταση, τη "Μαντάμ Φλο". Τί θα έχεις να θυμάσαι από εκείνη;
Νομίζω, αυτή ήταν η πιο ωραία μου στιγμή στο θέατρο. Ήταν πολύ συγκινητικό το όλο πράγμα, θαρρώ δεν εκφράζεται! Η Αντιγόνη Βαλάκου ήταν η μητέρα μου, η φίλη μου, ο άνθρωπος που προστάτευα πάνω στη σκηνή-διότι μου το είχε ζητήσει. Ο άνθρωπος που δεν μου έκανε ποτέ καμία υποκριτική παρατήρηση, παρά μόνο στο τέλος μου έλεγε "γιατί κλαις τόσο πολύ;"! Και της έλεγα "κυρία Βαλάκου, κοιτάζω τα μάτια σας, γι αυτό κλαίω". Δεν μου έχει συμβεί άλλο τέτοιο σκηνικό μέγεθος και ταυτόχρονα αυτό το μέγεθος να είναι σε συσκευασία μικρού πλάσματος. Υπέροχος άνθρωπος...όντως, είμαι από τους πιο τυχερούς ανθρώπους! Βρέθηκα μόνος μου, σε μια σκηνή, σε ένα έργο μαζί της. Ευτυχία...
thesout.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΥΠΟΙΚ: Αύξηση εσόδων στις εφορίες
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σουμάχερ: Εκφράζονται φόβοι ότι θα μείνει παράλυτος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
