Όχι, λυπηθείτε μας, δεν αντέχουμε άλλη ανάπτυξη. Όχι άλλο κάρβουνο, όχι άλλη σπέκουλα πάνω σε μια οικονομία που εκτελέσατε στα τρία μέτρα. Βροχή οι προεκλογικές υποσχέσεις των δύο αιώνιων (;) νταβατζήδων της κυβερνητικής εξουσίας, του απερχόμενου ΠΑΣΟΚ και της (μάλλον) επερχόμενης Ν.Δ., οι οποίοι υπόσχονται ό,τι τους είναι εύκαιρο και πρόχειρο. Με κορωνίδα όλων την αλλαγή των μνημονίων και την... ανάπτυξη, η οποία υποτίθεται ότι θα φέρει την έξοδο από την κρίση.
Εντάξει, ο καθένας αντιλαμβάνεται, περισσότερο ή λιγότερο εύκολα, ότι τα περί ανάπτυξης δεν είναι παρά ένας φερετζές, ο οποίος αδυνατεί να κρύψει πίσω του την... αρκούδα – αυτήν της συνεχιζόμενης ύφεσης, της βίαιης εκπτώχευσης ολόκληρου του ελληνικού λαού πλην εκλεκτών, του πλήρους ξεπουλήματος της χώρας και της διάλυσης της οικονομίας.
Μπορεί ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς, με τη... «φιλική» συνδρομή του Μπαρόζο, να έχουν απόλυτη ανάγκη για συγκάλυψη της κοινωνικής και εθνικής καταστροφής, η διαδικασία της οποίας θα ενταθεί τρομακτικά αμέσως μετά τις εκλογές, αλλά η πραγματικότητα είναι εδώ, παρούσα και απολύτως αισθητή από τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων.
Μπαρόζο, ο ευεργέτης
Ο Βενιζέλος ήδη έστειλε επιστολή στον πρόεδρο της Κομισιόν ζητώντας μέτρα – και, φυσικά, κονδύλια – για «ανάπτυξη». Η απάντηση του Μπαρόζο όμως, όπως τουλάχιστον προαναγγέλλει έγγραφο που αποκάλυψε η Wall Street Journal, είναι απλή και αποστομωτική: Αν η Ελλάδα εφαρμόσει τις συμφωνημένες «μεταρρυθμίσεις», δεν θα χρειαστεί νέα κονδύλια. Μεταξύ των «μεταρρυθμίσεων» περιλαμβάνεται η εξαφάνιση των συμβάσεων εργασίας.
Μόνο που η εφαρμογή των... «μεταρρυθμίσεων» προβλέπει επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα το 2013 και το 2014 για να φέρει – κατά τον... Μπαρόζο πάντα – το χρέος στον στόχο του 117% του ΑΕΠ το 2020.
Επιπλέον, κατά τον ίδιο αυτόν Μπαρόζο, η Ελλάδα έλαβε λιγότερα από τα μισά από τα 20 δισ. ευρώ των ευρωπαϊκών κονδυλίων για την περίοδο 2007-2013. «Το γεγονός αυτό συνεπάγεται μια αρκετά μεγάλη ανεκμετάλλευτη δυνατότητα για την τόνωση της ζήτησης και των επενδύσεων και της δημιουργίας θέσεων εργασίας βραχυπρόθεσμα, ταυτόχρονα με τη δημιουργία θεμελίων για βιώσιμη ανάπτυξη στο μέλλον».
Με απλά λόγια, η Κομισιόν υπόσχεται ότι, με λίγο περισσότερα από 10 δισ., η Ελλάδα θα καταφέρει να περάσει στην... ανάπτυξη, η οποία μάλιστα είναι σαφώς προσδιορισμένη: οδικοί άξονες, τουρισμός και εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης. Δηλαδή κυρίως εθνικοί εργολάβοι και ξενοδόχοι, αφού η δημόσια διοίκηση είναι άγνωστο πώς θα επωφεληθεί την ώρα που το Δημόσιο καταρρέει μαζί με τις κοινωνικές και παραγωγικές του υπηρεσίες.
Τώρα όποιος καταφέρει να μιλάει για... ανάπτυξη με αυτούς τους όρους και αυτά τα χρήματα, χαλάλι του. Ούτε ο Χουντίνι τέτοια μαγικά.
Και δύο ακόμη παρατηρήσεις στα παραπάνω:
1. Μπορεί ο Μπαρόζο να εξακολουθεί να μιλάει για στόχο χρέους στο 117% του ΑΕΠ το 2020, αλλά το ΔΝΤ ήδη, στη νέα έκθεσή του, κάνει λόγο για χρέος
● 153,2% του ΑΕΠ το 2012,
● 160,9% του ΑΕΠ το 2013,
● 158,1% του ΑΕΠ το 2014,
● 150,9% του ΑΕΠ το 2015,
● 143,7% του ΑΕΠ το 2016 και
● 136,8% του ΑΕΠ το 2017.
Υπό τη γουστόζικη προϋπόθεση βεβαίως ότι η Ελλάδα θα καταφέρει να έχει συνεχώς πρωτογενή πλεονάσματα άνω του 4% του ΑΕΠ της από το 2014 και μετά...
2. Επιπλέον το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι, λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, για να καταφέρει η Ελλάδα να περιορίσει το χρέος της στο 60% του ΑΕΠ έως το 2030, θα πρέπει να λάβει μέτρα «προσαρμογής» 7,3% του ΑΕΠ έως το 2020 (15-16 δισ. ευρώ) και συνολικά 10,7% του ΑΕΠ έως το 2030, δηλαδή περίπου 24 δισ. ευρώ.
Με απλά λόγια το ΔΝΤ προαναγγέλλει ότι μια χώρα γερόντων θα πρέπει να παίρνει διαρκώς μέτρα λιτότητας και φορολογικού εφιάλτη μέχρι το 2030. Αυτό περίπου περιγράφουν οι μόνιμοι «εταίροι» (και «εταίρες») της εξουσίας ως... ανάπτυξη.
Ανάπτυξη; Πώς;
Μένοντας λίγο ακόμη στα φληναφήματα περί ανάπτυξης, το βασικό ερώτημα είναι πώς ακριβώς θα την πετύχουν. Τι ακριβώς θα αλλάξουν;
● Θα ενισχύσουν τις δημόσιες επενδύσεις, που αποτελούν τον υπ’ αριθμόν ένα παράγοντα ανάπτυξης για κάθε χώρα; Με τι λεφτά όταν όλα τα κρατικά έσοδα θα πηγαίνουν κατά προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση των... μη διαχειρίσιμων δανείων; Κι αν πρόκειται να τις ενισχύσουν, γιατί ήδη τις εξαφάνισαν;
● Θα τονώσουν την εσωτερική κατανάλωση, η οποία είναι ο υπ’ αριθμόν δύο παράγοντας ανάπτυξης; Πώς; Με τους μισθούς... Βουλγαρίας, οι οποίοι ούτε μια σοβαρή επένδυση δεν έφεραν στη χώρα αυτήν και κατάντησαν τους μισούς κατοίκους της μετανάστες;
● Θα τονώσουν τις εξαγωγές; Πώς ακριβώς, όταν η ίδια η Γερμανία, βλέποντας τις εξαγωγές της να μην «τραβάνε» λόγω της κρίσης στην ευρωζώνη, αναγκάζεται να κάνει αυτό που δεν κάνει η... Ελλάδα: να στραφεί στην τόνωση της εσωτερικής κατανάλωσης δίνοντας αυξήσεις στον δημόσιο τομέα; Πώς, όταν ο παραγωγικός ιστός ξεχαρβαλώνεται, η γεωργία παραπαίει και ο κεφαλαιουχικός εξοπλισμός απαξιώνεται; Ούτε στα όνειρά τους λοιπόν αύξηση των εξαγωγών...
Πώς λοιπόν θα επιτύχουν την... ανάπτυξη όταν εν τω μεταξύ συσσωρεύονται με ταχύτατο ρυθμό οι συνέπειες της διαρκώς διευρυνόμενης ανεργίας και των αυξανόμενων λουκέτων; Εκτός αν μιλάμε για ανάπτυξη που θα ωφελεί αποκλειστικά τους ξένους κατόχους και νομείς της εθνικής περιουσίας. Αλλά κι αυτήν ποιος θα τη θέλει σε μια χώρα στην οποία ελάχιστοι θα μπορούν να αγοράζουν ό,τι παράγεται πάμφθηνα;
Μάλλον κάτι πάει στραβά στις εξαγγελίες των «νταβατζήδων» της εξουσίας. Παρά τα όσα υπόσχονται, ένα είναι βέβαιο ότι μπορούν να υλοποιήσουν: μια χώρα πάμπτωχων και γερόντων.
Να φύγετε, να πάτε αλλού
Όμως, μια και αυτή η χώρα δεν θα είναι πια δική μας, δεν μένουν και πολλές εναλλακτικές επιλογές. Μπορούμε συνεπώς να ακολουθήσουμε και τη συμβουλή του Άγγελου Στάγκου, όπως διατυπώθηκε στην «Καθημερινή», στο κείμενό του με τίτλο «Χώρος εργασίας όλη η Ευρώπη». Δηλαδή... μεταναστεύστε!
● Όπως το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, όταν «οι Έλληνες άρχισαν να μεταναστεύουν προς τις ΗΠΑ»
● Όπως «την πρώτη δεκαετία του 20ού», όταν «η χώρα ήταν υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο» και «η μετανάστευση πήρε μαζικό χαρακτήρα».
● Όπως όταν «παράλληλα με τους μαζικούς αριθμούς προς τις ΗΠΑ, Έλληνες έφευγαν και προς την Αίγυπτο και σε χώρες της Μαύρης Ηπείρου σε όλο το διάστημα μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο».
● Όπως μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, «όταν η Ελλάδα δοκιμαζόταν από τον Εμφύλιο, την ανείπωτη φτώχεια και τις διώξεις αντιφρονούντων» και «τεράστιοι αριθμοί μετανάστευσαν προς Αμερική, Καναδά και Αυστραλία».
Άλλωστε «το τελευταίο μεγάλο κύμα μετανάστευσης παρατηρήθηκε σε περίοδο οικονομικής ανόρθωσης της χώρας, στα τέλη του ’50 και στις αρχές του ’60, αυτήν τη φορά προς Γερμανία, Βέλγιο και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Χωρίς να ξεχνούμε και τη ναυτιλία, που έως το 1980, περίπου, απορροφούσε νέους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα μένοντας εδώ».
Ύστερα λοιπόν από μισόν αιώνα, ας το πάρουμε απόφαση. Ήλθε ο καιρός να ξαναγίνουμε μετανάστες επειδή αυτή η χώρα δεν πρόκειται να μας θρέψει.
● Να το ξαναρίξουμε στην προσευχή και τον... Καζαντζίδη, όπως μας παρότρυνε προσφάτως ο Αντώνης Σαμαράς.
● Να αποκτήσουμε νέες εμπειρίες, όπως μας παρότρυνε προσφάτως ο Γιώργος Παπανδρέου.
Ευκαιρία να «προκόψουμε» όσο και όπως... «προκόβουν» όλες οι χώρες - εξαγωγείς μεταναστών της τέως ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων, της Ασίας και της Αφρικής. Ας φορτωθούμε στα... «κορόιδα» που βασίζουν την ανάπτυξή τους στην αθρόα εισαγωγή φθηνού ειδικευμένου δυναμικού.
Βλέπετε, όταν μια χώρα παραδίδεται, το τελευταίο που θα ήθελαν οι νέοι κάτοχοί της θα ήταν νέοι – ειδικά μορφωμένοι – που να πιέζουν για εργασία και προκοπή. Όπως κι αν το δούμε, μια χώρα πάμπτωχων, γερόντων και ξενιτεμένων είναι ευκολότερα διαχειρίσιμη. Και απείρως πιο πειθήνια...
kostasxan.blogspot.com
