Η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου: «Υπάρχουν επεισόδια των Παρά Πέντε που δεν τα έχω δει!»

2014-02-11 12:16:05

Φέτος στην Αθήνα, είχε πολλές θεατρικές προτάσεις. Εκείνη διάλεξε το θεατρικό μονόλογο. Κάτι διαφορετικό από ότι μας έχει συνηθίσει. Το προτίμησε και κέρδισε το μεγάλο χειροκρότημα. Αποκλειστικά στο Thesout, η ηθοποιός που φέτος αναμετράται τόσο με το κωμικό, όσο και με το δραματικό στοιχείο, εξίσου επιτυχημένα...

Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου

- Τώρα πια, που παίζεται εδώ και καιρό, ο θεατρικός μονόλογος που ερμηνεύεις στο θέατρο ΑΘΗΝΩΝ "Εγώ, η Γωγώ", τί έχεις αποκομίσει από αυτή την εμπειρία;

Αποκομίζουμε όταν τελειώνει κάτι. Εγώ είμαι ακόμα στη διαδρομή. Είναι ένα κείμενο, όπου κάθε παράσταση, κάτι διαφορετικό έχει να μου πει. Ο μονόλογος είναι μια διαδικασία απόλυτης συγκέντρωσης, μέσα στην ελευθερία και τη χαλαρότητα που πρέπει να έχεις, για να το ερμηνεύσεις. Παρακολουθώ και τις σκέψεις που κάνω μέσα στο κείμενο. Είναι ένα ωραίο ταξίδι που δεν θέλω να τελειώσει!

- Δύσκολο πράγμα, ο μονόλογος για τον ηθοποιό. Η Ελένη Γκασούκα που το έγραψε και το σκηνοθέτησε, έβαλε και δύο προβολείς να "χτυπάνε" στη σκηνή εσένα, έτσι ώστε, ναι μεν να έχεις συνοδοιπόρους σου, στο "ταξίδι" το κοινό από κάτω, αλλά ταυτόχρονα να μην τους βλέπεις κιόλας!

Ακριβώς! Είναι ένα μοναχικό ταξίδι. Βέβαια, όλες οι αισθήσεις μου είναι ανεπτυγμένες στο 100%. Τους ακούω, τους αισθάνομαι, αντιλαμβάνομαι το παραμικρό, μέσα από το "είναι" μου. Συνήθως, σε αυτό το ταξίδι, το κοινό είναι "άπνοο", όπως και εγώ θαρρώ πως το τελειώνω με μια ανάσα. Διαρκεί 70 λεπτά και τελειώνω σαν μόλις πριν λίγο να έχει αρχίσει. Και ο κόσμος, μετά στο καμαρίνι, μου λέει ότι δεν θέλει να τελειώσει-ήθελε κι άλλο! Δεν καταλαβαίνουν πότε τέλειωσε. Ενώ είναι πολύ δύσκολο, μια ώρα και δέκα λεπτά, να μιλάς συνέχεια μόνος σου.

- Είναι και το γεγονός ότι είσαι ακίνητη όλη την ώρα, καθότι η "Γωγώ" είναι εγκλωβισμένη στα συντρίμμια ενός αυτοκινήτου και μιλάει Ακριβώς! Και οι άνθρωποι βλέπουν την ηρωίδα, στατικά, να μιλάει. Κι αυτό δεν είναι εύκολο, μα τους αρέσει, όπως μου λένε.

- Το φόβο της "Γωγούς", που μπορεί να μη χτυπήσει το κινητό της τηλέφωνο, να την ψάξουν, τον έχεις; Υπάρχει αυτή η ανασφάλεια μέσα στο δικό σου χαρακτήρα;

Όλοι οι άνθρωποι, για κάποιο λόγο, έχουμε αισθανθεί τρόμο. Ακόμα κι όταν κάτι που προσδοκάς χαλάει, εκεί πάλι νιώθεις έναν τρόμο. Όταν ακυρώνεσαι. Σε όλους μας συμβαίνει, ανεξαρτήτου ηλικίας, και γι αυτό οι θεατές ταυτίζονται με αυτό το μονόλογο.

- Ο τίτλος του έργου εμπεριέχει τρεις φορές μέσα τον εγωισμό, σαν έννοια. Γιατί η Γωγώ έκανε και κάποια λάθη για να οδηγηθεί τώρα να ψάχνει την ελπίδα. Η Ελληνίδα γυναίκα έχει βάλει μπροστά τον εγωσμό της, παραπάνω από ότι έπρεπε;

Δεν αφορά μόνο τη γυναίκα. Όλοι βάζουμε μπροστά τον εγωισμό, όλοι έχουμε κάνει λάθη, μέσα στη φούρια της ζωής. Είναι ένα πολύ προσωπικό κομμάτι που φωτίζει η Ελένη Γκασούκα, μα το έχουμε ζήσει όλοι οι άνθρωποι. Ποιος δεν αναλογίσθηκε τα λάθη του; Καθένας στο τομέα του. Άλλος είναι σωστός στα επαγγελματικά του και έχει κάνει λάθη στα προσωπικά του ή αντίστροφα. Πάντα σε κάποιο τομέα, κάνουμε λάθη. Άλλωστε, γιατί ήρθαμε στη ζωή; Τί ήρθαμε να "διορθώσουμε";

- Μια φράση του έργου είναι πως "η αγάπη είναι αδιάκριτη, αλλά έτσι αξίζει να αγαπάς. Να μπαίνεις μέσα στον άλλον, να κάθεσαι εκεί κι ας μη ξέρεις ποιόν αγαπάς περισσότερο, τον άλλον ή εσένα." Συμφωνείς σα χαρακτήρας;

Δε συμφωνώ και τόσο. Το υποστηρίζω στην ερμηνεία μου, αλλά σαν Ελισσάβετ δεν το πιστεύω τόσο. Η "Γωγώ" ήθελε να ανήκει κάπου. Το είχε ανάγκη. Δεν μπορούσε να καταλάβει την ύπαρξη δίχως κάποιον δίπλα της. Του πατέρα της, του γιού της, του άνδρα της. Αλλά η αγάπη δεν είναι έτσι για μένα.

- Πως είναι η αγάπη για σένα;

Η αγάπη είναι να ΄σαι συνοδοιπόρος με τον άλλον. Να ΄χεις τη δική σου αυτάρκεια. Να συμπορεύεσαι με τον άλλον. Να μη νιώθεις πως αν φύγει ο άλλος, χάθηκες!

- Η Γωγώ, δεν τελειώνει σα ρόλος όταν φεύγεις από το θέατρο....

Από την ώρα που έπιασα αυτό το ρόλο, το καλοκαίρι του 2013 για να το διαβάσω, δεν έχει φύγει από κοντά μου στιγμή! Δεν γίνεται να το αφήσεις! Σε στοιχειώνει. Δεν τελειώνει. Μονίμως το εξελίσσω, σε συνεργασία με την Ελένη Γκασούκα. Δεν είμαι σίγουρη, αν είχα καταλάβει, τη δυσκολία του πράγματος, όταν το πρωτοανέλαβα. Δεν ξέρω, αν θα έλεγα, με την ίδια χαρά "πάμε να το κάνουμε", αν το 'ξερα εξαρχής. Είναι ότι πιο δύσκολο έχω κάνει. Και πολύ ωραίο!

- Στο θέατρο ΑΘΗΝΩΝ πρωτοέπαιξες, στο "Τριαντάφυλλο στο στήθος" μαζί με τη Κατερίνα Μαραγκού, στην αρχή της καριέρας σου και να που πάλι ξαναείσαι στον ίδιο χώρο πρωταγωνίστρια. Πώς έρχονται τα πράγματα....

Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, ενώ νωρίτερα είχα κάνει ωραίες δουλειές με τον Ανδρέα Στάικο-που θεωρώ μεγάλο συγγραφέα-αλλά σε στυλ ομάδας, δίχως να πληρώνομαι. Και ήταν η πρώτη φορά που έπαιζα, με ένσημα, μηνιάτικο. Ήταν μεγάλη μου χαρά τότε! Ήξερα ότι θα ξαναγυρίσω στον ίδιο χώρο. Είναι σαν να ξεκινάω ξανά, από το ΑΘΗΝΩΝ.

- Ισχύει ότι κάποια επεισόδια από το "Παρά Πέντε" ολόκληρα δεν τα έχεις δει ποτέ;

Εκείνη την εποχή, μέσα στο τρέξιμο της δουλειάς, υπήρχαν επεισόδια που δεν καθόμουν να δω. Κάθε μέρα είχαμε εντεκάωρα γυρίσματα. Υπάρχουν κάποια επεισόδια-όχι όλα!- που δεν τα έχω δει, ναι!

- Τι έχεις εκτιμήσει στην Ελένη Γκασούκα;

Την αγάπη που σου δείχνει, μέσα από μια πειθαρχία που έχει μάθει στον εαυτό της, από το χορό. Δεν σε αφήνει σε αμφιβολία για κάτι. Σε οδηγεί σε πράγματα, βάζοντας σε δοκιμή και μετά τα διορθώνει, τα φωτίζει, τα αλλάζει....είναι απίκο! Είναι στρατιώτης!

- Η Γωγώ είναι η ελπίδα μας για να σωθούμε, βλέποντας αυτή τη πορεία της ηρωίδας σου;

Φυσικά. Δεν είναι απλό κείμενο. Το αν θα ζήσει η Γωγώ, αφήνεται στη κρίση του κοινού....Το κείμενο έχει ελπίδα. Έτσι κι αλλιώς, η κατανόηση των κενών που έχεις στη ζωή σου, είναι το πρώτο βήμα για να τα αλλάξεις. Όλοι μας, ζούμε, "πασαλείβοντας" τα προβλήματα, κουκουλώνοντάς τα. Αυτό δεν σε πάει μπροστά. Η Γωγώ τα βλέπει. Με αυτή τη συνθήκη που βιώνει στο έργο. Τα βλέπει όμως! Εντάξει... είναι ελπίδα...
thesout.gr

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ