2014-02-13 19:12:08
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Κυρίες και Κύριοι,
Με ιδιαίτερη χαρά και τιμή σας καλωσορίζω και εγώ με τη σειρά μου στην Ελλάδα. Στην Πατρίδα μου που εδώ και τέσσερα χρόνια βρίσκεται στο επίκεντρο μιας γενικευμένης κρίσης.
Μιας χρηματοπιστωτικής αρχικά κρίσης που μετεξελίχθηκε σχεδόν ακαριαία σε κρίση της πραγματικής οικονομίας και της απασχόλησης, σε μια οξύτατη κοινωνική και ανθρωπιστική πλέον κρίση.
Σας καλωσορίζω σε μια χώρα που ενώ κατασυκοφαντήθηκε και διαπομπεύτηκε ως το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, ο λαός της υποβάλλεται σε δυσβάσταχτες θυσίες προκειμένου να παραμείνει σε «ευρωπαϊκό βηματισμό και πάντα υπό την απειλή χρεοκοπίας.
Τόσο η παρουσία σας εδώ, όσο και το αντικείμενο της κορυφαίας αυτής συνδιάσκεψης των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων αποτελούν μια σημαντική πράξη συμπαράστασης στους Έλληνες πολίτες που δοκιμάζονται από τις επιβαλλόμενες πολιτικές της ακραίας και μονοδιάστατης λιτότητας.
Η εκδήλωση αυτή είναι μια εκδήλωση αλληλεγγύης που στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα στους ηγέτες της Ένωσης για «αλλαγή πλεύσης», αλλαγή πολιτικής, εγκατάλειψη των νεοφιλελεύθερων εμμονών και του δόγματος της τυφλής δημοσιονομικής πειθαρχίας, ριζική αναθεώρηση της «θεραπείας» που αποδεικνύεται πιο καταστροφική από την «ασθένεια» Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Η κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς και η κρίση του Τραπεζικού Συστήματος των ΗΠΑ «μόλυνε» με μεγάλη ταχύτητα τις οικονομίες της Ευρώπης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Οργανισμοί της φάνηκαν παντελώς απροετοίμαστοι να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κρίση δημοσίου χρέους. Όχι μόνο δεν προέβλεψαν την ένταση και την έκτασή της, αλλά δεν διέθεταν και κανένα μηχανισμό για την άμεση αντιμετώπισή της.
Εδώ θα μου επιτρέψετε μια πρώτη παρατήρηση που έγκειται στο διαφορετικό περιεχόμενο της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής «απάντησης» στην κρίση.
Οι ΗΠΑ με τα πολλαπλά εργαλεία που διαθέτουν, κινήθηκαν σε μια κατεύθυνση αναχρηματοδότησης του χρέους, «ποσοτικής χαλάρωσης», αύξησης των δημοσίων και κοινωνικών επενδύσεων επιτυγχάνοντας την επαναφορά της οικονομίας τους σε σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης και τη μείωση της ανεργίας στο 6,6%, στο χαμηλότερο επίπεδο της τελευταίας πενταετίας.
Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση προσηλωμένη στα Προγράμματα Βίαιης Δημοσιονομικής Προσαρμογής εγκλωβίζεται μεταξύ βαθιάς ύφεσης και αναιμικής ανάπτυξης με την ανεργία να αγγίζει το 10,8% στην Ευρώπη των 28 και το 12% στην Ευρωζώνη.
Είναι συμβολικό και χαρακτηριστικό ότι όταν στις ΗΠΑ εγκαινιάζεται το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, οι προωθούμενες μεταρρυθμίσεις στα Συστήματα Υγειονομικής Κάλυψης των κρατών-μελών που βρίσκονται υπό καθεστώς Μνημονίων παραβιάζουν το Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Αυτή η αδυναμία της Ένωσης να αντιμετωπίσει την κρίση οδήγησε στη συγκρότηση του Μεικτού Μηχανισμού Στήριξης και στην υιοθέτηση εξωθεσμικών δομών και διαδικασιών όπως η Τρόικα και τα Μνημόνια Δανεισμού.
Το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης της Τρόικας και των αποφάσεών της, η έλλειψη λογοδοσίας και αξιολόγησης των επιπτώσεων από τις πολιτικές που επιβάλλει, καθώς και η ασυμβατότητά τους με τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες είναι σοβαρότατα ζητήματα που πρέπει να μας προβληματίσουν όλους.
Η Ελλάδα, όπως γνωρίζετε, ήταν η πρώτη χώρα που εισήλθε στο Μεικτό Μηχανισμό Στήριξης υπογράφοντας Δανειακή Σύμβαση.
Η ανεπάρκεια της τότε ελληνικής κυβέρνησης, οι μεθοδεύσεις της που μετέτρεψαν την κρίση χρέους σε κρίση δανεισμού, η αδιαπραγμάτευτη αποδοχή του Μνημονίου όπως και η φημολογούμενη απόρριψη άμεσου «κουρέματος χρέους» είναι ερωτήματα που απασχολούν και βασανίζουν την ελληνική κοινωνία, όπως ακόμη βασανίζει και το γεγονός ότι ούτε η σημερινή Κυβέρνηση επαναδιαπραγματεύεται τα λάθη του προγράμματος οδηγώντας την οικονομία σε διάλυση και την κοινωνία σε εξαθλίωση.
Οι ευθύνες πέρα από το πολιτικό πεδίο πρέπει να ακολουθήσουν και τη δικαστική οδό…δεν θα ήθελα όμως να επεκταθώ άλλο σε αυτό.
Κυρίες και Κύριοι,
Η ταυτόχρονη εφαρμογή πολιτικών εσωτερικής υποτίμησης και αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας είναι τα βασικά συστατικά της «συνταγής» που επιβάλλει η Τρόικα στην Ελλάδα…
Πρόκειται για μια «καταστροφική συνταγή» που δημιουργεί νέα ανυπέρβλητα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα βυθίζοντας τη χώρα μας σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και κοινωνικής καχεξίας.
Μια «λανθασμένη συνταγή», όπως ομολογείται και από τους ίδιους τους εμπνευστές της με πιο τρανταχτό παράδειγμα το ζήτημα των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών, που πιστοποιεί ότι αγνοήθηκαν εντελώς οι εθνικές, παραγωγικές και εδαφικές μας ιδιαιτερότητες.
Ένα «μείγμα πολιτικής» με μέτρα τιμωρητικού και εξοντωτικού χαρακτήρα για τους πολίτες.
Αυτό το «μείγμα πολιτικής» που μας επιβάλλεται ως απαραίτητη προϋπόθεση για να παραμείνουμε στην Ευρώπη,
· Καταπατά το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο
· Παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο αλλά και το Σύνταγμα της χώρας
· Υπονομεύει κάθε προοπτική επίτευξης των κοινωνικών στόχων της Στρατηγικής «ΕΕ 2020» και
Είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με το «γράμμα» και το «πνεύμα» της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Δεν είναι υπερβολή, λοιπόν, να ισχυριστούμε πώς η Ελλάδα μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο εργαστήρι ανάλγητων πειραματισμών…
Όπως δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε πώς η χώρα μας θυσιάστηκε ως «Ιφιγένεια» για τη διάσωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.
Το μέγεθος της σκληρότητας του Προγράμματος που ακολουθείται στην Ελλάδα φαίνεται και στη σύγκρισή του σε σχέση με αυτά της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Τα Προγράμματα αυτά είναι εξαιρετικά επώδυνα και κοινωνικά άδικα, δεν είναι όμως τόσο τιμωρητικά και διαλυτικά όσο το ελληνικό…
Σε ότι αφορά το Πρόγραμμα της Κύπρου θα έλεγα ότι είναι επίσης τιμωρητικό αλλά όχι εξίσου καταστροφικό.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Τέσσερα χρόνια μετά την υπαγωγή της χώρας μας στα Μνημόνια, οι άνθρωποι δυστυχούν και οι αριθμοί δεν ευημερούν…είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα για την αποτυχία του προγράμματος.
Τα επίσημα στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ αλλά και όλων των ερευνητικών κέντρων, οι έρευνες της Eurostat και του ΟΟΣΑ, ακόμη και οι εκθέσεις του ΔΝΤ και της Κομισιόν αποτυπώνουν μια εικόνα εκτεταμένης παραγωγικής υποβάθμισης και κοινωνικής εξαθλίωσης.
Το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πολιτών έχει υποχωρήσει κατά 50% σημειώνοντας μια πρωτοφανή μείωση για ευρωπαϊκή χώρα σε ειρηνική περίοδο.
Την ίδια ώρα το δημόσιο χρέος από 119% του ΑΕΠ το 2009 ή 125% μετά την αναθεώρησή του από την ΕΛ.ΣΤΑΤ. εκτοξεύεται στο 171.8% με ανοδικές τάσεις. Και πώς να μην αυξάνεται όταν η Ελλάδα βρίσκεται την τελευταία πενταετία σε μια βαθιά και παρατεταμένη ύφεση με το ΑΕΠ να μειώνεται σωρευτικά κατά 25%.
Η εγχώρια ζήτηση «γκρεμίζεται» κατά 31.3%.
Η ανεργία εξαπλώνεται σαν «επιδημία» υπερβαίνοντας το 27% και η μακροχρόνια ανεργία αγγίζει το 70%. 6 στους 10 νέους μας καταδικάζονται στο «εργασιακό πουθενά» και αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στερώντας από τη χώρα μας το πιο πολύτιμο και δυναμικό αναπτυξιακό της κεφάλαιο.
260 χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν ήδη βάλει «λουκέτο».
Οι εργαζόμενοι από τις σημαντικές περικοπές των μισθών τους και την επαχθή φορολόγηση των εισοδημάτων τους έχουν χάσει την τελευταία τριετία περισσότερα από 37 δις €, γεγονός που φανερώνει μια τεράστια αναδιανομή πλούτου σε βάρος των οικονομικά ασθενέστερων.
Η μείωση της αγοραστικής τους δύναμης αγγίζει το 37.2%.
Ταυτόχρονα, οι συντάξεις μειώθηκαν –παρανόμως σύμφωνα και με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο- έως και 50%, ενώ οι μειώσεις μισθών στο Δημόσιο Τομέα ξεπέρασαν το 40%.
Η χρηματική φτώχεια αυξήθηκε κατά 43.1% μέσα σε μόλις ένα χρόνο μεταξύ 2011 και 2012. Τα φαινόμενα ακραίας υλικής υστέρησης πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.
Το 1/5 των ελληνικών νοικοκυριών αναγκάζεται να ζήσει χωρίς καθόλου εισόδημα όταν η χώρα μας κάνει «πρωταθλητισμό» ακρίβειας σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης.
Άστεγοι, συσσίτια, διατροφική ανασφάλεια, NEETS, ενεργειακή φτώχεια διαμορφώνουν μια κατάσταση που παραπέμπει σε τριτοκοσμικά πρότυπα.
Το 35% των ιδιωτικών δανείων είναι μη εξυπηρετούμενα διαμορφώνοντας μια κρίση ιδιωτικού χρέους πρωτοφανών διαστάσεων με έντονο τον κίνδυνο μαζικών κατασχέσεων και πλειστηριασμών.
Παρά τις διευρυμένες κοινωνικές ανάγκες, οι κοινωνικές δαπάνες περιορίζονται κατά 27% συνιστώντας το «ελληνικό παράδοξο». Το Κράτος Πρόνοιας μετατρέπεται σε «Κράτος Φιλανθρωπίας»…
Η δογματική εμμονή της Τρόικας για την αναζήτηση της ανταγωνιστικότητας μέσα από τη συρρίκνωση του εργασιακού κόστους, η αδιέξοδη και απάνθρωπη, δηλαδή, ιδεοληψία της ταύτισης της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας με την ανταγωνιστικότητα τιμής οδήγησε σε μια σειρά βίαιων παρεμβάσεων στον πυρήνα του ατομικού και συλλογικού εργατικού δικαίου.
Η εργασία απαξιώνεται πλήρως…
Εργασιακά δικαιώματα και πολύχρονες κοινωνικές κατακτήσεις καταργούνται.
Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης επεκτείνονται άναρχα.
Το ωράριο ελαστικοποιείται και προσαρμόζεται αποκλειστικά στις ανάγκες της επιχείρησης.
Οι μαζικές απολύσεις διευκολύνονται και οι αποζημιώσεις ψαλιδίζονται.
Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις αποδυναμώνονται, οι Συλλογικές Συμβάσεις υπονομεύονται κατά παράβαση Διεθνών Συνθηκών και καθ’ υπέρβαση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου.
Η συλλογική αυτονομία καταλύεται και ο κοινωνικός διάλογος καταστρατηγείται στην πράξη.
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα δέχεται διαρκείς επιθέσεις και εκβιασμούς.
Αποδυναμώνεται θεσμικά με στόχο να πληγεί η μόνη οργανωμένη μορφή συλλογικής αντίδρασης. Η μόνη μαζική εστία αντίστασης και ανατροπής.
Κορυφαία έκφραση αυταρχικότητας αποτέλεσε η νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης Παπαδήμου που στο πλαίσιο του 2ου Μνημονίου επέβαλε μειώσεις κατά 22% και 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών στο βασικό μισθό που είχε συμφωνηθεί μέσω ΕΓΣΣΕ.
Επέβαλαν 2 βασικούς μισθούς με ηλικιακό κριτήριο…παραβιάζοντας ακόμη και τη θεμελιώδη αρχή της ίσης αμοιβής για ίση εργασία.
Με αυτόν τον τρόπο, οι μέσες ονομαστικές αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκαν κατά 16.3% και σε συνδυασμό με τη σημαντική μείωση της απασχόλησης (18.2%) δημιουργούν ένα τεράστιο κενό χρηματοδότησης του Ασφαλιστικού Συστήματος που κυριολεκτικά παραπαίει.
Το 1/4 του εργατικού δυναμικού στον Ιδιωτικό Τομέα παραμένει απλήρωτο ακόμα και για χρονικό διάστημα 18 μηνών.
Μόλις το 1/10 των εργαζομένων έχει διατηρήσει το μισθό του στα επίπεδα του 2009.
Οι φτωχοί εργαζόμενοι πολλαπλασιάζονται…
Και επιτρέψτε μου μια και η Ελλάδα είναι η Πατρίδα του Αριστοτέλη να χρησιμοποιήσω μια φράση του: «Η φτώχεια δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι να μην μπορεί να την αποφύγει κανείς δουλεύοντας»
Και όλα αυτά όταν όλοι γνωρίζουν ότι η ανταγωνιστικότητα επηρεάζεται κατά τα 4/5 από τις διακυμάνσεις της σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας…
Η επιλογή του σκληρού νομίσματος δεν «εξυπηρετεί» τη χώρα μου τη δεδομένη συγκυρία…βοηθάει όμως άλλες χώρες το σκληρό νόμισμα…
Και τι είναι το νόμισμα φίλες και φίλοι;
Τα νομίσματα φτιάχτηκαν για να διευκολύνουν τη ζωή των πολιτών και όχι για να τους καταδυναστεύουν…Όταν λοιπόν οι πολιτικοί ηγέτες δεν αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να αλλάξουν πολιτική για να παραμείνει ενωμένη η Ευρώπη και ότι το νόμισμα δεν μπορεί να θεοποιείται τότε προφανώς οδηγούμαστε σε αυτοδιάλυση…Όταν λοιπόν το νόμισμα καθίσταται δυνάστης του λαού και επειδή προφανώς δεν μπορείς να αλλάξεις λαό, αλλάζεις νόμισμα.
Κυρίες και Κύριοι,
Χωρίς αμφιβολία το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος της Ελλάδας ήταν τέτοιο που απαιτούσε τη λήψη μέτρων, την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών.
Όμως:
· Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να θεωρείται η ασιατοποίηση της αγοράς εργασίας
· Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να θεωρείται το «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας σε μια χρονική περίοδο υπερβολικά χαμηλών αποτιμήσεων.
· Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να θεωρούνται οι μαζικές απολύσεις ανθρώπων από το στενό και ευρύτερο Δημόσιο Τομέα.
Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να θεωρείται η εξοντωτική υπερφορολόγηση των εργαζομένων με τους φόρους να έχουν αυξηθεί έως και 7 φορές.
Να σας πω μόνον ένα παράδειγμα για να αντιληφθείτε το μέγεθος της φοροκαταιγίδας.
Το 2009 είχαμε 340.000 ανέργους και οι φόροι φυσικών προσώπων ήταν 19 δις €!!!
Το 2013 έπειτα από 40% μείωση των μισθών και με τους ανέργους να έχουν ξεπεράσει το 1,5 εκατομμύριο τα προσδοκώμενα έσοδα από φόρους φυσικών προσώπων θα ξεπεράσουν τα 20 δις €!!!
Άρα με 1 εκατομμύριο 200 χιλιάδες λιγότερο ενεργό πληθυσμό και με 40% λιγότερους μισθούς απαιτούν περισσότερα έσοδα από φορολογία, την ίδια ώρα που οι τιμές των προϊόντων στα τρία χρόνια αυξήθηκαν κατά 10% περίπου.
Όπως και:
· Διαρθρωτική αλλαγή δεν αποτελεί η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας που σχετίζονται με τα κοινωνικά αγαθά του νερού, της ηλεκτροδότησης, της μαζικής μεταφοράς…όταν μάλιστα οι υποψήφιοι αγοραστές τους είναι κρατικές επιχειρήσεις άλλων χωρών… οι οποίες τα κέρδη των επιχειρήσεων δεν τα επανεπενδύουν αλλά τα φυγαδεύουν σε τράπεζες της χώρας τους.
· Διαρθρωτική αλλαγή δεν αποτελεί το κλείσιμο της αμυντικής βιομηχανίας όταν δαπανούμε περισσότερο από 5% του ΑΕΠ για εξοπλιστικά προγράμματα και οπλικά συστήματα.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Το δίλημμα είναι ένα: Αλληλεγγύη ή Λιτότητα
Και η απάντηση είναι μια και μοναδική: Περισσότερη Ευρώπη Αλληλεγγύης
Με τη λιτότητα διογκώνονται οι περιφερειακές ανισότητες, δημιουργούνται πληβείοι και πατρίκιοι, οικοδομείται μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων.
Τα ελλείμματα του Νότου δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται πλεονάσματα του Βορρά.
Αυξάνεται ο ευρωσκεπτικισμός, τροφοδοτείται ο φασισμός…
Εμείς διεκδικούμε μια Ευρώπη σύμφωνα με το όραμα των ιστορικών της ηγετών.
Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με πολιτικές αμοιβαιότητας του χρέους μακριά από αθέμιτους οικονομικούς πατριωτισμούς και σκοπιμότητες, ώστε να αθροίσουμε τις αρετές μας και να πολλαπλασιάσουμε τα πλεονεκτήματά μας.
Γοργά και σταθερά βήματα για κεντρική πολιτική διακυβέρνηση που θα σέβεται τις εθνικές ιδιαιτερότητες και δεν θα αγνοεί τις ζωτικές κοινωνικές ανάγκες.
Με ισχυρή κοινωνική διάσταση της ΟΝΕ και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ενιαίους όρους και κανόνες στην εσωτερική αγορά, κοινά επιτόκια δανεισμού και κοινούς φορολογικούς συντελεστές.
Μια ομοσπονδία εθνών-κρατών με ισόρροπη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη, καταμερισμό της βιομηχανικής πολιτικής και τελικό στόχο την πραγματική σύγκληση.
Είναι αδιανόητο να μας κουνάνε το δάκτυλο και να μας θυμίζουν τις υποχρεώσεις που μας επέβαλαν με το πιστόλι στον κρόταφο αυτοί που δεν τηρούν τις δικές τους υποχρεώσεις όπως π.χ. την επιστροφή των χρημάτων του αναγκαστικού κατοχικού δανείου που εισέπραξε με το έτσι θέλω η Γερμανία.
Είναι αδιανόητο να μας κουνάνε το δάκτυλο οι χώρες που πλούτισαν από την Ελλάδα προμηθεύοντας την με πανάκριβα οπλικά συστήματα δίνοντας δισεκατομμύρια μιζών σε επίορκους πολιτικούς και Υπουργούς.
Οφείλουν να δείξουν σεβασμό και πραγματική αλληλεγγύη σ’ έναν λαό που δοκιμάζεται, σε μια κοινωνία που καταρρέει.
Οφείλουν να αποδείξουν με πράξεις όχι αριθμητικές ότι στηρίζουν την ενότητα της Ευρώπης, τις αρχές και τις αξίες της κοινωνικής Ευρώπης, της Ευρώπης των λαών και όχι των αριθμών και των τραπεζιτών.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη για την ένταση ή την αιχμηρότητα του λόγου μου.
Εμείς οι Έλληνες είμαστε «φιλόξενος» λαός και τιμούμε τους συμμάχους μας…
Απλά ήθελα να γίνετε κοινωνοί της εξαιρετικά δύσκολης πραγματικότητας που επικρατεί στην Ελλάδα μας.
Η ΓΣΕΕ έχει ανάγκη τη συνεργασία και τη στήριξή σας περισσότερο από ποτέ ώστε να ανατραπεί αυτή η κατάσταση που το μόνο που δημιουργεί είναι παραγωγικά ερείπια και κοινωνικά συντρίμμια.
Σας ευχαριστώ πολύ. Tromaktiko
Κυρίες και Κύριοι,
Με ιδιαίτερη χαρά και τιμή σας καλωσορίζω και εγώ με τη σειρά μου στην Ελλάδα. Στην Πατρίδα μου που εδώ και τέσσερα χρόνια βρίσκεται στο επίκεντρο μιας γενικευμένης κρίσης.
Μιας χρηματοπιστωτικής αρχικά κρίσης που μετεξελίχθηκε σχεδόν ακαριαία σε κρίση της πραγματικής οικονομίας και της απασχόλησης, σε μια οξύτατη κοινωνική και ανθρωπιστική πλέον κρίση.
Σας καλωσορίζω σε μια χώρα που ενώ κατασυκοφαντήθηκε και διαπομπεύτηκε ως το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, ο λαός της υποβάλλεται σε δυσβάσταχτες θυσίες προκειμένου να παραμείνει σε «ευρωπαϊκό βηματισμό και πάντα υπό την απειλή χρεοκοπίας.
Τόσο η παρουσία σας εδώ, όσο και το αντικείμενο της κορυφαίας αυτής συνδιάσκεψης των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων αποτελούν μια σημαντική πράξη συμπαράστασης στους Έλληνες πολίτες που δοκιμάζονται από τις επιβαλλόμενες πολιτικές της ακραίας και μονοδιάστατης λιτότητας.
Η εκδήλωση αυτή είναι μια εκδήλωση αλληλεγγύης που στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα στους ηγέτες της Ένωσης για «αλλαγή πλεύσης», αλλαγή πολιτικής, εγκατάλειψη των νεοφιλελεύθερων εμμονών και του δόγματος της τυφλής δημοσιονομικής πειθαρχίας, ριζική αναθεώρηση της «θεραπείας» που αποδεικνύεται πιο καταστροφική από την «ασθένεια» Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Η κατάρρευση της Λίμαν Μπράδερς και η κρίση του Τραπεζικού Συστήματος των ΗΠΑ «μόλυνε» με μεγάλη ταχύτητα τις οικονομίες της Ευρώπης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Οργανισμοί της φάνηκαν παντελώς απροετοίμαστοι να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κρίση δημοσίου χρέους. Όχι μόνο δεν προέβλεψαν την ένταση και την έκτασή της, αλλά δεν διέθεταν και κανένα μηχανισμό για την άμεση αντιμετώπισή της.
Εδώ θα μου επιτρέψετε μια πρώτη παρατήρηση που έγκειται στο διαφορετικό περιεχόμενο της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής «απάντησης» στην κρίση.
Οι ΗΠΑ με τα πολλαπλά εργαλεία που διαθέτουν, κινήθηκαν σε μια κατεύθυνση αναχρηματοδότησης του χρέους, «ποσοτικής χαλάρωσης», αύξησης των δημοσίων και κοινωνικών επενδύσεων επιτυγχάνοντας την επαναφορά της οικονομίας τους σε σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης και τη μείωση της ανεργίας στο 6,6%, στο χαμηλότερο επίπεδο της τελευταίας πενταετίας.
Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση προσηλωμένη στα Προγράμματα Βίαιης Δημοσιονομικής Προσαρμογής εγκλωβίζεται μεταξύ βαθιάς ύφεσης και αναιμικής ανάπτυξης με την ανεργία να αγγίζει το 10,8% στην Ευρώπη των 28 και το 12% στην Ευρωζώνη.
Είναι συμβολικό και χαρακτηριστικό ότι όταν στις ΗΠΑ εγκαινιάζεται το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, οι προωθούμενες μεταρρυθμίσεις στα Συστήματα Υγειονομικής Κάλυψης των κρατών-μελών που βρίσκονται υπό καθεστώς Μνημονίων παραβιάζουν το Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Αυτή η αδυναμία της Ένωσης να αντιμετωπίσει την κρίση οδήγησε στη συγκρότηση του Μεικτού Μηχανισμού Στήριξης και στην υιοθέτηση εξωθεσμικών δομών και διαδικασιών όπως η Τρόικα και τα Μνημόνια Δανεισμού.
Το έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης της Τρόικας και των αποφάσεών της, η έλλειψη λογοδοσίας και αξιολόγησης των επιπτώσεων από τις πολιτικές που επιβάλλει, καθώς και η ασυμβατότητά τους με τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες είναι σοβαρότατα ζητήματα που πρέπει να μας προβληματίσουν όλους.
Η Ελλάδα, όπως γνωρίζετε, ήταν η πρώτη χώρα που εισήλθε στο Μεικτό Μηχανισμό Στήριξης υπογράφοντας Δανειακή Σύμβαση.
Η ανεπάρκεια της τότε ελληνικής κυβέρνησης, οι μεθοδεύσεις της που μετέτρεψαν την κρίση χρέους σε κρίση δανεισμού, η αδιαπραγμάτευτη αποδοχή του Μνημονίου όπως και η φημολογούμενη απόρριψη άμεσου «κουρέματος χρέους» είναι ερωτήματα που απασχολούν και βασανίζουν την ελληνική κοινωνία, όπως ακόμη βασανίζει και το γεγονός ότι ούτε η σημερινή Κυβέρνηση επαναδιαπραγματεύεται τα λάθη του προγράμματος οδηγώντας την οικονομία σε διάλυση και την κοινωνία σε εξαθλίωση.
Οι ευθύνες πέρα από το πολιτικό πεδίο πρέπει να ακολουθήσουν και τη δικαστική οδό…δεν θα ήθελα όμως να επεκταθώ άλλο σε αυτό.
Κυρίες και Κύριοι,
Η ταυτόχρονη εφαρμογή πολιτικών εσωτερικής υποτίμησης και αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας είναι τα βασικά συστατικά της «συνταγής» που επιβάλλει η Τρόικα στην Ελλάδα…
Πρόκειται για μια «καταστροφική συνταγή» που δημιουργεί νέα ανυπέρβλητα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα βυθίζοντας τη χώρα μας σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης και κοινωνικής καχεξίας.
Μια «λανθασμένη συνταγή», όπως ομολογείται και από τους ίδιους τους εμπνευστές της με πιο τρανταχτό παράδειγμα το ζήτημα των δημοσιονομικών πολλαπλασιαστών, που πιστοποιεί ότι αγνοήθηκαν εντελώς οι εθνικές, παραγωγικές και εδαφικές μας ιδιαιτερότητες.
Ένα «μείγμα πολιτικής» με μέτρα τιμωρητικού και εξοντωτικού χαρακτήρα για τους πολίτες.
Αυτό το «μείγμα πολιτικής» που μας επιβάλλεται ως απαραίτητη προϋπόθεση για να παραμείνουμε στην Ευρώπη,
· Καταπατά το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο
· Παραβιάζει το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο αλλά και το Σύνταγμα της χώρας
· Υπονομεύει κάθε προοπτική επίτευξης των κοινωνικών στόχων της Στρατηγικής «ΕΕ 2020» και
Είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με το «γράμμα» και το «πνεύμα» της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Δεν είναι υπερβολή, λοιπόν, να ισχυριστούμε πώς η Ελλάδα μεταβλήθηκε σε ένα απέραντο εργαστήρι ανάλγητων πειραματισμών…
Όπως δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε πώς η χώρα μας θυσιάστηκε ως «Ιφιγένεια» για τη διάσωση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.
Το μέγεθος της σκληρότητας του Προγράμματος που ακολουθείται στην Ελλάδα φαίνεται και στη σύγκρισή του σε σχέση με αυτά της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Τα Προγράμματα αυτά είναι εξαιρετικά επώδυνα και κοινωνικά άδικα, δεν είναι όμως τόσο τιμωρητικά και διαλυτικά όσο το ελληνικό…
Σε ότι αφορά το Πρόγραμμα της Κύπρου θα έλεγα ότι είναι επίσης τιμωρητικό αλλά όχι εξίσου καταστροφικό.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Τέσσερα χρόνια μετά την υπαγωγή της χώρας μας στα Μνημόνια, οι άνθρωποι δυστυχούν και οι αριθμοί δεν ευημερούν…είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα για την αποτυχία του προγράμματος.
Τα επίσημα στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ αλλά και όλων των ερευνητικών κέντρων, οι έρευνες της Eurostat και του ΟΟΣΑ, ακόμη και οι εκθέσεις του ΔΝΤ και της Κομισιόν αποτυπώνουν μια εικόνα εκτεταμένης παραγωγικής υποβάθμισης και κοινωνικής εξαθλίωσης.
Το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πολιτών έχει υποχωρήσει κατά 50% σημειώνοντας μια πρωτοφανή μείωση για ευρωπαϊκή χώρα σε ειρηνική περίοδο.
Την ίδια ώρα το δημόσιο χρέος από 119% του ΑΕΠ το 2009 ή 125% μετά την αναθεώρησή του από την ΕΛ.ΣΤΑΤ. εκτοξεύεται στο 171.8% με ανοδικές τάσεις. Και πώς να μην αυξάνεται όταν η Ελλάδα βρίσκεται την τελευταία πενταετία σε μια βαθιά και παρατεταμένη ύφεση με το ΑΕΠ να μειώνεται σωρευτικά κατά 25%.
Η εγχώρια ζήτηση «γκρεμίζεται» κατά 31.3%.
Η ανεργία εξαπλώνεται σαν «επιδημία» υπερβαίνοντας το 27% και η μακροχρόνια ανεργία αγγίζει το 70%. 6 στους 10 νέους μας καταδικάζονται στο «εργασιακό πουθενά» και αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στερώντας από τη χώρα μας το πιο πολύτιμο και δυναμικό αναπτυξιακό της κεφάλαιο.
260 χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν ήδη βάλει «λουκέτο».
Οι εργαζόμενοι από τις σημαντικές περικοπές των μισθών τους και την επαχθή φορολόγηση των εισοδημάτων τους έχουν χάσει την τελευταία τριετία περισσότερα από 37 δις €, γεγονός που φανερώνει μια τεράστια αναδιανομή πλούτου σε βάρος των οικονομικά ασθενέστερων.
Η μείωση της αγοραστικής τους δύναμης αγγίζει το 37.2%.
Ταυτόχρονα, οι συντάξεις μειώθηκαν –παρανόμως σύμφωνα και με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο- έως και 50%, ενώ οι μειώσεις μισθών στο Δημόσιο Τομέα ξεπέρασαν το 40%.
Η χρηματική φτώχεια αυξήθηκε κατά 43.1% μέσα σε μόλις ένα χρόνο μεταξύ 2011 και 2012. Τα φαινόμενα ακραίας υλικής υστέρησης πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.
Το 1/5 των ελληνικών νοικοκυριών αναγκάζεται να ζήσει χωρίς καθόλου εισόδημα όταν η χώρα μας κάνει «πρωταθλητισμό» ακρίβειας σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης.
Άστεγοι, συσσίτια, διατροφική ανασφάλεια, NEETS, ενεργειακή φτώχεια διαμορφώνουν μια κατάσταση που παραπέμπει σε τριτοκοσμικά πρότυπα.
Το 35% των ιδιωτικών δανείων είναι μη εξυπηρετούμενα διαμορφώνοντας μια κρίση ιδιωτικού χρέους πρωτοφανών διαστάσεων με έντονο τον κίνδυνο μαζικών κατασχέσεων και πλειστηριασμών.
Παρά τις διευρυμένες κοινωνικές ανάγκες, οι κοινωνικές δαπάνες περιορίζονται κατά 27% συνιστώντας το «ελληνικό παράδοξο». Το Κράτος Πρόνοιας μετατρέπεται σε «Κράτος Φιλανθρωπίας»…
Η δογματική εμμονή της Τρόικας για την αναζήτηση της ανταγωνιστικότητας μέσα από τη συρρίκνωση του εργασιακού κόστους, η αδιέξοδη και απάνθρωπη, δηλαδή, ιδεοληψία της ταύτισης της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας με την ανταγωνιστικότητα τιμής οδήγησε σε μια σειρά βίαιων παρεμβάσεων στον πυρήνα του ατομικού και συλλογικού εργατικού δικαίου.
Η εργασία απαξιώνεται πλήρως…
Εργασιακά δικαιώματα και πολύχρονες κοινωνικές κατακτήσεις καταργούνται.
Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης επεκτείνονται άναρχα.
Το ωράριο ελαστικοποιείται και προσαρμόζεται αποκλειστικά στις ανάγκες της επιχείρησης.
Οι μαζικές απολύσεις διευκολύνονται και οι αποζημιώσεις ψαλιδίζονται.
Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις αποδυναμώνονται, οι Συλλογικές Συμβάσεις υπονομεύονται κατά παράβαση Διεθνών Συνθηκών και καθ’ υπέρβαση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου.
Η συλλογική αυτονομία καταλύεται και ο κοινωνικός διάλογος καταστρατηγείται στην πράξη.
Το Συνδικαλιστικό Κίνημα δέχεται διαρκείς επιθέσεις και εκβιασμούς.
Αποδυναμώνεται θεσμικά με στόχο να πληγεί η μόνη οργανωμένη μορφή συλλογικής αντίδρασης. Η μόνη μαζική εστία αντίστασης και ανατροπής.
Κορυφαία έκφραση αυταρχικότητας αποτέλεσε η νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης Παπαδήμου που στο πλαίσιο του 2ου Μνημονίου επέβαλε μειώσεις κατά 22% και 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών στο βασικό μισθό που είχε συμφωνηθεί μέσω ΕΓΣΣΕ.
Επέβαλαν 2 βασικούς μισθούς με ηλικιακό κριτήριο…παραβιάζοντας ακόμη και τη θεμελιώδη αρχή της ίσης αμοιβής για ίση εργασία.
Με αυτόν τον τρόπο, οι μέσες ονομαστικές αποδοχές στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκαν κατά 16.3% και σε συνδυασμό με τη σημαντική μείωση της απασχόλησης (18.2%) δημιουργούν ένα τεράστιο κενό χρηματοδότησης του Ασφαλιστικού Συστήματος που κυριολεκτικά παραπαίει.
Το 1/4 του εργατικού δυναμικού στον Ιδιωτικό Τομέα παραμένει απλήρωτο ακόμα και για χρονικό διάστημα 18 μηνών.
Μόλις το 1/10 των εργαζομένων έχει διατηρήσει το μισθό του στα επίπεδα του 2009.
Οι φτωχοί εργαζόμενοι πολλαπλασιάζονται…
Και επιτρέψτε μου μια και η Ελλάδα είναι η Πατρίδα του Αριστοτέλη να χρησιμοποιήσω μια φράση του: «Η φτώχεια δεν είναι ντροπή, ντροπή είναι να μην μπορεί να την αποφύγει κανείς δουλεύοντας»
Και όλα αυτά όταν όλοι γνωρίζουν ότι η ανταγωνιστικότητα επηρεάζεται κατά τα 4/5 από τις διακυμάνσεις της σταθμισμένης συναλλαγματικής ισοτιμίας…
Η επιλογή του σκληρού νομίσματος δεν «εξυπηρετεί» τη χώρα μου τη δεδομένη συγκυρία…βοηθάει όμως άλλες χώρες το σκληρό νόμισμα…
Και τι είναι το νόμισμα φίλες και φίλοι;
Τα νομίσματα φτιάχτηκαν για να διευκολύνουν τη ζωή των πολιτών και όχι για να τους καταδυναστεύουν…Όταν λοιπόν οι πολιτικοί ηγέτες δεν αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να αλλάξουν πολιτική για να παραμείνει ενωμένη η Ευρώπη και ότι το νόμισμα δεν μπορεί να θεοποιείται τότε προφανώς οδηγούμαστε σε αυτοδιάλυση…Όταν λοιπόν το νόμισμα καθίσταται δυνάστης του λαού και επειδή προφανώς δεν μπορείς να αλλάξεις λαό, αλλάζεις νόμισμα.
Κυρίες και Κύριοι,
Χωρίς αμφιβολία το ύψος του δημοσιονομικού ελλείμματος της Ελλάδας ήταν τέτοιο που απαιτούσε τη λήψη μέτρων, την υλοποίηση μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών.
Όμως:
· Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να θεωρείται η ασιατοποίηση της αγοράς εργασίας
· Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να θεωρείται το «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας σε μια χρονική περίοδο υπερβολικά χαμηλών αποτιμήσεων.
· Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να θεωρούνται οι μαζικές απολύσεις ανθρώπων από το στενό και ευρύτερο Δημόσιο Τομέα.
Μεταρρύθμιση δεν μπορεί να θεωρείται η εξοντωτική υπερφορολόγηση των εργαζομένων με τους φόρους να έχουν αυξηθεί έως και 7 φορές.
Να σας πω μόνον ένα παράδειγμα για να αντιληφθείτε το μέγεθος της φοροκαταιγίδας.
Το 2009 είχαμε 340.000 ανέργους και οι φόροι φυσικών προσώπων ήταν 19 δις €!!!
Το 2013 έπειτα από 40% μείωση των μισθών και με τους ανέργους να έχουν ξεπεράσει το 1,5 εκατομμύριο τα προσδοκώμενα έσοδα από φόρους φυσικών προσώπων θα ξεπεράσουν τα 20 δις €!!!
Άρα με 1 εκατομμύριο 200 χιλιάδες λιγότερο ενεργό πληθυσμό και με 40% λιγότερους μισθούς απαιτούν περισσότερα έσοδα από φορολογία, την ίδια ώρα που οι τιμές των προϊόντων στα τρία χρόνια αυξήθηκαν κατά 10% περίπου.
Όπως και:
· Διαρθρωτική αλλαγή δεν αποτελεί η ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας που σχετίζονται με τα κοινωνικά αγαθά του νερού, της ηλεκτροδότησης, της μαζικής μεταφοράς…όταν μάλιστα οι υποψήφιοι αγοραστές τους είναι κρατικές επιχειρήσεις άλλων χωρών… οι οποίες τα κέρδη των επιχειρήσεων δεν τα επανεπενδύουν αλλά τα φυγαδεύουν σε τράπεζες της χώρας τους.
· Διαρθρωτική αλλαγή δεν αποτελεί το κλείσιμο της αμυντικής βιομηχανίας όταν δαπανούμε περισσότερο από 5% του ΑΕΠ για εξοπλιστικά προγράμματα και οπλικά συστήματα.
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Το δίλημμα είναι ένα: Αλληλεγγύη ή Λιτότητα
Και η απάντηση είναι μια και μοναδική: Περισσότερη Ευρώπη Αλληλεγγύης
Με τη λιτότητα διογκώνονται οι περιφερειακές ανισότητες, δημιουργούνται πληβείοι και πατρίκιοι, οικοδομείται μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων.
Τα ελλείμματα του Νότου δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται πλεονάσματα του Βορρά.
Αυξάνεται ο ευρωσκεπτικισμός, τροφοδοτείται ο φασισμός…
Εμείς διεκδικούμε μια Ευρώπη σύμφωνα με το όραμα των ιστορικών της ηγετών.
Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με πολιτικές αμοιβαιότητας του χρέους μακριά από αθέμιτους οικονομικούς πατριωτισμούς και σκοπιμότητες, ώστε να αθροίσουμε τις αρετές μας και να πολλαπλασιάσουμε τα πλεονεκτήματά μας.
Γοργά και σταθερά βήματα για κεντρική πολιτική διακυβέρνηση που θα σέβεται τις εθνικές ιδιαιτερότητες και δεν θα αγνοεί τις ζωτικές κοινωνικές ανάγκες.
Με ισχυρή κοινωνική διάσταση της ΟΝΕ και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, ενιαίους όρους και κανόνες στην εσωτερική αγορά, κοινά επιτόκια δανεισμού και κοινούς φορολογικούς συντελεστές.
Μια ομοσπονδία εθνών-κρατών με ισόρροπη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη, καταμερισμό της βιομηχανικής πολιτικής και τελικό στόχο την πραγματική σύγκληση.
Είναι αδιανόητο να μας κουνάνε το δάκτυλο και να μας θυμίζουν τις υποχρεώσεις που μας επέβαλαν με το πιστόλι στον κρόταφο αυτοί που δεν τηρούν τις δικές τους υποχρεώσεις όπως π.χ. την επιστροφή των χρημάτων του αναγκαστικού κατοχικού δανείου που εισέπραξε με το έτσι θέλω η Γερμανία.
Είναι αδιανόητο να μας κουνάνε το δάκτυλο οι χώρες που πλούτισαν από την Ελλάδα προμηθεύοντας την με πανάκριβα οπλικά συστήματα δίνοντας δισεκατομμύρια μιζών σε επίορκους πολιτικούς και Υπουργούς.
Οφείλουν να δείξουν σεβασμό και πραγματική αλληλεγγύη σ’ έναν λαό που δοκιμάζεται, σε μια κοινωνία που καταρρέει.
Οφείλουν να αποδείξουν με πράξεις όχι αριθμητικές ότι στηρίζουν την ενότητα της Ευρώπης, τις αρχές και τις αξίες της κοινωνικής Ευρώπης, της Ευρώπης των λαών και όχι των αριθμών και των τραπεζιτών.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη για την ένταση ή την αιχμηρότητα του λόγου μου.
Εμείς οι Έλληνες είμαστε «φιλόξενος» λαός και τιμούμε τους συμμάχους μας…
Απλά ήθελα να γίνετε κοινωνοί της εξαιρετικά δύσκολης πραγματικότητας που επικρατεί στην Ελλάδα μας.
Η ΓΣΕΕ έχει ανάγκη τη συνεργασία και τη στήριξή σας περισσότερο από ποτέ ώστε να ανατραπεί αυτή η κατάσταση που το μόνο που δημιουργεί είναι παραγωγικά ερείπια και κοινωνικά συντρίμμια.
Σας ευχαριστώ πολύ. Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΤΑ... ΤΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΠΕΡΟΓΛΟΥ!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΦΕΤΟΣ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
