2014-02-14 08:10:25
Ο κύβος ερίφθη. Η υπόθεση του κοινού ανακοινωθέντος είναι πλέον ιστορία. Ότι ελέχθη ελέχθη. Μπορεί να έχουν δίκαιο όσοι τόνισαν ότι η κοινή δήλωση εμπεριέχει αρκετούς κινδύνους για τη συνέχεια και ότι το πλαίσιο αυτό προοιωνίζει συνομιλίες σε βάση που δύσκολα θα οδηγήσει σε λύση έστω αποδεκτή.
Μπορεί να έχουν δίκαιο κι εκείνοι που ισχυρίστηκαν ότι η μάχη θα δοθεί από εδώ κι εμπρός, και αφού στην κοινή δήλωση αναφέρεται ότι τίποτα δεν ισχύει αν δεν υπάρξει συμφωνία σε όλα, τότε είναι υπερβολικές οι αντιδράσεις. Η ουσία είναι μία: Από χθες ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια για να βρεθεί λύση στο κυπριακό. Σαράντα χρόνια μετά. Και ναι, 40 χρόνια είναι πολλά. Αν υπάρχει ένα δεδομένο στο οποίο ουδείς διαφωνεί, είναι ότι ο μόνος δρόμος να βρεθεί λύση είναι αυτός των συνομιλιών. Από την στιγμή που αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται για να ζωντανέψει ξανά την ελπίδα, δεν έχει καμία σημασία η συνέχιση ανταλλαγής πυρών για το κοινό ανακοινωθέν
. Το μόνο που έχει αξία είναι να επικεντρωθούν όλοι στις συνομιλίες και με κάθε τρόπο να διεκδικηθεί το καλύτερο δυνατό. Ο Γιώργος Λιλλήκας και όποιος άλλος πολιτικός χαραμίζει φαιά ουσία είτε ζητώντας παραίτηση Αναστασιάδη είτε συνεχίζει να συνθηματολογεί περιορίζοντας την επιχειρηματολογία του σε χαρακτηρισμούς, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ουσιαστικά ρίχνει αβολίδοτα πυρά. Σαφώς και πρέπει να ασκείται συνεχώς πίεση στον Πρόεδρο ώστε να μην ξεχνά ούτε δευτερόλεπτο ότι είναι υποχρεωμένος να διεκδικήσει ό,τι επιβάλλει το συμφέρον της πατρίδας μας και ό,τι αναμένει ο κυπριακός λαός. Κριτική επί της ουσίας. Όχι εκτοξεύοντας ανούσιες φωτοβολίδες.
Αν αυτό που για δεκαετίες επαναλαμβάνουν με εκνευριστικό τρόπο όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί το εννοούν, ότι δηλαδή η πάροδος του χρόνου παγιώνει τα τετελεσμένα και οδηγεί στη διχοτόμηση, τότε ουδείς έχει δικαίωμα να ακολουθήσει άλλη οδό από την στήριξη του Αναστασιάδη στη μάχη που θα δώσει. Και στήριξη σαφώς και δεν σημαίνει σύμπλευση με ό,τι αυτός θα κάνει και ό,τι θα αποδέχεται. Οι διαφωνούντες έχουν ρόλο και μάλιστα, πολύ σημαντικό. Καταθέτοντας με εποικοδομητικό τρόπο εισηγήσεις, λειτουργώντας με θετικό τρόπο και προσφέροντας υπαλλακτικές προτάσεις. Ακόμη, καταθέτοντας με έντονο τρόπο τις διαφωνίες τους σε οτιδήποτε θα διαφαίνεται ότι είναι επικίνδυνο.
Σε όλα όμως, υπάρχουν λεπτές γραμμές. Αν κάποιοι (από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τους πολιτικούς τρίτης γραμμής που είπαν «ναι» το 2004) θεωρούν ότι ήρθε η ώρα να δικαιωθούν για τη θέση τους επί του σχεδίου Ανάν, απλώς κάνουν λάθος. Αν θα προσπαθήσουν να οδηγήσουν σε μία παραπλήσια λύση με εκείνη του 2004 για να φαίνεται ότι δεν έκαναν λάθος το 2004, απλώς θα αποτύχουν εκ νέου. Αν θεωρούν ότι τα εντελώς διαφορετικά σημερινά δεδομένα σε σχέση με το 2004 (διαλυμένη οικονομία, άνθρωποι στην ανεργία και στην ανέχεια, οικογενειάρχες σε απόγνωση) ευνοούν αποδοχή οποιασδήποτε λύσης, απλώς απατώνται.
Οι κυβερνώντες έχουν ευθύνη –αφού αυτοί έχουν την εξουσία- να προσέξουν τη συμπεριφορά τους. Ήδη, από το κοινό ανακοινωθέν και μόνο, μερίδα του λαού έχει πέσει και πάλι στην παγίδα της διχόνοιας. Μια ματιά στο διαδίκτυο είναι αρκετή για να αντιληφθεί κάποιος την τραγωδία. Είναι καιρός να αντιληφθούμε όλοι ότι δεν υπάρχουν περισσότερο ή λιγότερο πατριώτες. Πάνω απ’ όλα, δεν υπάρχουν προδότες. Όλοι τον ίδιο στόχο έχουμε. Να φτάσουμε σε λύση. Η διαφορά έγκειται σε τι εκτιμάται από τον καθένα ότι είναι εφικτό, αφού στο ευκταίο όλοι συμφωνούν, αλλά σχεδόν όλοι αντιλαμβάνονται ότι είναι ανέφικτο. Όσοι επιμένουν να διαχωρίζουν πολιτικούς και πολίτες σε πατριώτες και προδότες, μόνο ζημιά προκαλούν στην Κύπρο. Σαράντα χρόνια μετά είναι η στιγμή ο κάθε πολίτης να σταματήσει να αντιμετωπίζει παθητικά τις εξελίξεις και να άγεται και να φέρεται από το τι ο όποιος πολιτικός λέει. Είναι η στιγμή ο καθένας να ψάχνει, να μελετά, να προβληματίζεται, να αξιολογεί και να κρίνει τι συμφέρει και τι όχι στον τόπο. Πέρα από δογματισμούς, πέρα από ιδεοληψίες, πέρα από κινδυνολογίες.
Ο Αναστασιάδης πρέπει να ξέρει ότι αυτό που διατυμπάνιζε τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησης Χριστόφια όταν τον στήριζε, ισχύει απόλυτα και σήμερα (ειδικά σήμερα): Δεν έχει λευκή επιταγή στη διαχείριση του μέλλοντος της πατρίδας και των ανθρώπων της. Αυτή μάχη –μπορεί να είναι η τελευταία- δεν είναι ούτε δική του ούτε των ανανιστών αλλά ούτε και των λυσοφοβικών (απεχθάνομαι τον όρο αλλά τον δανείζομαι). Είναι η μάχη της Κύπρου και των Κυπρίων για την Κύπρο.
Γ. Καλλινίκου
Φιλελεύθερος
InfoGnomon
Μπορεί να έχουν δίκαιο κι εκείνοι που ισχυρίστηκαν ότι η μάχη θα δοθεί από εδώ κι εμπρός, και αφού στην κοινή δήλωση αναφέρεται ότι τίποτα δεν ισχύει αν δεν υπάρξει συμφωνία σε όλα, τότε είναι υπερβολικές οι αντιδράσεις. Η ουσία είναι μία: Από χθες ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια για να βρεθεί λύση στο κυπριακό. Σαράντα χρόνια μετά. Και ναι, 40 χρόνια είναι πολλά. Αν υπάρχει ένα δεδομένο στο οποίο ουδείς διαφωνεί, είναι ότι ο μόνος δρόμος να βρεθεί λύση είναι αυτός των συνομιλιών. Από την στιγμή που αυτή η μέθοδος χρησιμοποιείται για να ζωντανέψει ξανά την ελπίδα, δεν έχει καμία σημασία η συνέχιση ανταλλαγής πυρών για το κοινό ανακοινωθέν
Αν αυτό που για δεκαετίες επαναλαμβάνουν με εκνευριστικό τρόπο όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί το εννοούν, ότι δηλαδή η πάροδος του χρόνου παγιώνει τα τετελεσμένα και οδηγεί στη διχοτόμηση, τότε ουδείς έχει δικαίωμα να ακολουθήσει άλλη οδό από την στήριξη του Αναστασιάδη στη μάχη που θα δώσει. Και στήριξη σαφώς και δεν σημαίνει σύμπλευση με ό,τι αυτός θα κάνει και ό,τι θα αποδέχεται. Οι διαφωνούντες έχουν ρόλο και μάλιστα, πολύ σημαντικό. Καταθέτοντας με εποικοδομητικό τρόπο εισηγήσεις, λειτουργώντας με θετικό τρόπο και προσφέροντας υπαλλακτικές προτάσεις. Ακόμη, καταθέτοντας με έντονο τρόπο τις διαφωνίες τους σε οτιδήποτε θα διαφαίνεται ότι είναι επικίνδυνο.
Σε όλα όμως, υπάρχουν λεπτές γραμμές. Αν κάποιοι (από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τους πολιτικούς τρίτης γραμμής που είπαν «ναι» το 2004) θεωρούν ότι ήρθε η ώρα να δικαιωθούν για τη θέση τους επί του σχεδίου Ανάν, απλώς κάνουν λάθος. Αν θα προσπαθήσουν να οδηγήσουν σε μία παραπλήσια λύση με εκείνη του 2004 για να φαίνεται ότι δεν έκαναν λάθος το 2004, απλώς θα αποτύχουν εκ νέου. Αν θεωρούν ότι τα εντελώς διαφορετικά σημερινά δεδομένα σε σχέση με το 2004 (διαλυμένη οικονομία, άνθρωποι στην ανεργία και στην ανέχεια, οικογενειάρχες σε απόγνωση) ευνοούν αποδοχή οποιασδήποτε λύσης, απλώς απατώνται.
Οι κυβερνώντες έχουν ευθύνη –αφού αυτοί έχουν την εξουσία- να προσέξουν τη συμπεριφορά τους. Ήδη, από το κοινό ανακοινωθέν και μόνο, μερίδα του λαού έχει πέσει και πάλι στην παγίδα της διχόνοιας. Μια ματιά στο διαδίκτυο είναι αρκετή για να αντιληφθεί κάποιος την τραγωδία. Είναι καιρός να αντιληφθούμε όλοι ότι δεν υπάρχουν περισσότερο ή λιγότερο πατριώτες. Πάνω απ’ όλα, δεν υπάρχουν προδότες. Όλοι τον ίδιο στόχο έχουμε. Να φτάσουμε σε λύση. Η διαφορά έγκειται σε τι εκτιμάται από τον καθένα ότι είναι εφικτό, αφού στο ευκταίο όλοι συμφωνούν, αλλά σχεδόν όλοι αντιλαμβάνονται ότι είναι ανέφικτο. Όσοι επιμένουν να διαχωρίζουν πολιτικούς και πολίτες σε πατριώτες και προδότες, μόνο ζημιά προκαλούν στην Κύπρο. Σαράντα χρόνια μετά είναι η στιγμή ο κάθε πολίτης να σταματήσει να αντιμετωπίζει παθητικά τις εξελίξεις και να άγεται και να φέρεται από το τι ο όποιος πολιτικός λέει. Είναι η στιγμή ο καθένας να ψάχνει, να μελετά, να προβληματίζεται, να αξιολογεί και να κρίνει τι συμφέρει και τι όχι στον τόπο. Πέρα από δογματισμούς, πέρα από ιδεοληψίες, πέρα από κινδυνολογίες.
Ο Αναστασιάδης πρέπει να ξέρει ότι αυτό που διατυμπάνιζε τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησης Χριστόφια όταν τον στήριζε, ισχύει απόλυτα και σήμερα (ειδικά σήμερα): Δεν έχει λευκή επιταγή στη διαχείριση του μέλλοντος της πατρίδας και των ανθρώπων της. Αυτή μάχη –μπορεί να είναι η τελευταία- δεν είναι ούτε δική του ούτε των ανανιστών αλλά ούτε και των λυσοφοβικών (απεχθάνομαι τον όρο αλλά τον δανείζομαι). Είναι η μάχη της Κύπρου και των Κυπρίων για την Κύπρο.
Γ. Καλλινίκου
Φιλελεύθερος
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ταξιτζής είχε κάνει την απάτη ... επάγγελμα!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
