2014-02-16 16:45:07
του Λευτέρη Ελευθερίου
Στην πραγματικότητα τα όμορφα ψέματα θα έπρεπε, κανονικά, να είναι η δεύτερη φύση ενός πολιτικού. Όμορφο ψέμα δεν είναι ότι θα φύγουμε από την «κρίση» την επόμενη πενταετία, αλλά ότι παρά την «κρίση» η ζωή είναι ωραία και μπορεί να γίνει ωραιότερη. Αυτό το ψέμα δεν το έχει πει, ποτέ, κανένας πολιτικός.
Όμορφο ψέμα είναι να μην αυξηθεί η τιμή της βενζίνης μέχρι και δύο μήνες μετά τις εκλογές. Πριν από χρόνια η ενδελεχής παρακολούθηση της βενζίνης ήταν αγαπημένο ντοκιμαντέρ. Πέντε μήνες πριν τις εκλογές του 2012, σε συγκεκριμένο βενζινάδικό στο Γαλάτσι, η βενζίνη είχε φθάσει κοντά στο 1,8 ευρώ ανά λίτρο. Δύο μήνες πριν τις εκλογές είχε κατέβει το 1,7 και την εβδομάδα των εκλογών ήταν κοντά στο 1,6. Τον Αύγουστο του 2012, όταν ο κόσμος ήταν στις παραλίες και οι πολιτικοί πλήρωσαν δόση με τόκο στο ΔΝΤ, η βενζίνη ανέβηκε πάλι το 1,7. Σε κάνουν καχύποπτο όλα αυτά. Τώρα είναι λίγο πάνω από το 1,6 και υποχρεούσαι να αναρωτηθείς τι συμβαίνεις.
Η πολιτική σκηνή του τόπου σε υποχρεώνει να έχεις σε ένα παράλληλο ημισύμπαν, όπως λέμε ημιώροφο, τον κόσμο του «αν θέλεις». Δηλαδή ερωτήσεις οι οποίες δεν απαντώνται, αλλά είναι σαν την σκωπτική αντίδρασή σου όταν ο πατέρας σού λέει ότι δεν έχει χρήματα, όταν του ζητάς. Τέλος πάντων, παλιότερα. Δεν μπορείς να αποκλείσεις ότι δεν έχει, αλλά είσαι σχεδόν βέβαιος ότι κάπου έχει πολλά περισσότερα από εκείνα που του ζητάς.
Είναι, ενδεχομένως, η ίδια απάντηση στις ερωτήσεις, «μπορεί να πέσει στο 1,2 η βενζίνη», «μπορούμε να έχουμε, ως μικρομεσοαστοί, επιστροφή από την εφορία», «γίνεται να χρεώνεται 14 ευρώ το εισιτήριο του BlueStar για τη Νάξο». Δεν ξέρεις ακριβώς, αλλά υποπτεύεσαι ότι η απάντηση είναι ναι.
Θα το δεχόσουν, ενδεχομένως, αρκεί να υπήρχε κάποιος που να σε έπειθε, με το χάρισμά του, να το δεχθείς. Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να επαναλάβουν τα λάθη τους, όντας, μάλιστα, σε κατάσταση ύπνωσης και χωρίς να αναγνωρίζουν επ’ ουδενί την επανάληψη, αλλά δεν έχουν την ευκαιρία να επαναλάβουν τα «καλά» λάθη τους, εκείνα που τουλάχιστον θα υπάρχουν πιθανότητες να αποδειχθούν σωστά. Αυτό το «τόσα χρόνια ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους», είναι ο αριθμητής, με παρονομαστή εκείνο που έλεγε ο Αϊνστάιν, ότι δηλαδή είναι παράλογο να κάνεις το ίδιο πράγμα 10 φορές και να βγάλεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Αν, ωστόσο, κάνεις το ίδιο πράγμα πολλές φορές, τότε οι πιθανότητες για να βγάλεις διαφορετικό αποτέλεσμα είναι υπέρ σου μετά, για να ενισχυθεί και το ότι για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να μείνουν ίδια.
Μας λείπουν οι άνθρωποι με χάρισμα. Σωστοί ή λάθος, σωτήρες ή καταστροφείς, αυτούς μνημονεύουμε: τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Ελευθέριο Βενιζέλο (που κάθε μέρα απέφευγε να σκοτωθεί στις απόπειρες αυτοκτονίες που γίνονταν προς το πρόσωπό του), τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Φυσικά και έχουν σημασία οι πράξεις, ασφαλώς και δεν πρόκειται να αποφευχθούν οι κατηγορίες.
Απλώς, να: υπάρχει ένα σημείο στο «Αγριεμένοι Ανάπηροι επιστρέφουν από Καυτά Κλίματα», του Τομ Ρόμπινς, στο οποίο η γιαγιά του Σουίτερς του λέει ότι όσοι είναι ανθρωποειδή, όσοι πάσχουν, δηλαδή, από έλλειψη χιούμορ, ερωτισμού, επαναστατικότητας κυρίως, από έλλειψη πνευματικότητας, αισθητικής, από έλλειψη φαντασίας, είναι συμπτωματικά εκείνοι που κατέχουν τα αξιώματα.
Δεν θέλουμε να είμαστε εμείς αυτοί οι τύποι. Δεν θέλουμε να δίνουμε την ψήφο μας σε τύπους που δεν είναι σαν εμάς. Αλλά είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε με δύσκαμπτους και ξύλινους θιασάρχες που κινούν τα νήματά μας, αν, τελικώς, είμαστε κούκλες στο κουκλοθέατρο και κάθε κίνησή μας είναι μέρος μίας κατεργασμένης συνωμοσίας την οποία δεν επηρεάζουμε και ούτε θέλουμε, μέσα από τον φόβο.
ingalatsi.gr
Στην πραγματικότητα τα όμορφα ψέματα θα έπρεπε, κανονικά, να είναι η δεύτερη φύση ενός πολιτικού. Όμορφο ψέμα δεν είναι ότι θα φύγουμε από την «κρίση» την επόμενη πενταετία, αλλά ότι παρά την «κρίση» η ζωή είναι ωραία και μπορεί να γίνει ωραιότερη. Αυτό το ψέμα δεν το έχει πει, ποτέ, κανένας πολιτικός.
Όμορφο ψέμα είναι να μην αυξηθεί η τιμή της βενζίνης μέχρι και δύο μήνες μετά τις εκλογές. Πριν από χρόνια η ενδελεχής παρακολούθηση της βενζίνης ήταν αγαπημένο ντοκιμαντέρ. Πέντε μήνες πριν τις εκλογές του 2012, σε συγκεκριμένο βενζινάδικό στο Γαλάτσι, η βενζίνη είχε φθάσει κοντά στο 1,8 ευρώ ανά λίτρο. Δύο μήνες πριν τις εκλογές είχε κατέβει το 1,7 και την εβδομάδα των εκλογών ήταν κοντά στο 1,6. Τον Αύγουστο του 2012, όταν ο κόσμος ήταν στις παραλίες και οι πολιτικοί πλήρωσαν δόση με τόκο στο ΔΝΤ, η βενζίνη ανέβηκε πάλι το 1,7. Σε κάνουν καχύποπτο όλα αυτά. Τώρα είναι λίγο πάνω από το 1,6 και υποχρεούσαι να αναρωτηθείς τι συμβαίνεις.
Η πολιτική σκηνή του τόπου σε υποχρεώνει να έχεις σε ένα παράλληλο ημισύμπαν, όπως λέμε ημιώροφο, τον κόσμο του «αν θέλεις». Δηλαδή ερωτήσεις οι οποίες δεν απαντώνται, αλλά είναι σαν την σκωπτική αντίδρασή σου όταν ο πατέρας σού λέει ότι δεν έχει χρήματα, όταν του ζητάς. Τέλος πάντων, παλιότερα. Δεν μπορείς να αποκλείσεις ότι δεν έχει, αλλά είσαι σχεδόν βέβαιος ότι κάπου έχει πολλά περισσότερα από εκείνα που του ζητάς.
Είναι, ενδεχομένως, η ίδια απάντηση στις ερωτήσεις, «μπορεί να πέσει στο 1,2 η βενζίνη», «μπορούμε να έχουμε, ως μικρομεσοαστοί, επιστροφή από την εφορία», «γίνεται να χρεώνεται 14 ευρώ το εισιτήριο του BlueStar για τη Νάξο». Δεν ξέρεις ακριβώς, αλλά υποπτεύεσαι ότι η απάντηση είναι ναι.
Θα το δεχόσουν, ενδεχομένως, αρκεί να υπήρχε κάποιος που να σε έπειθε, με το χάρισμά του, να το δεχθείς. Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να επαναλάβουν τα λάθη τους, όντας, μάλιστα, σε κατάσταση ύπνωσης και χωρίς να αναγνωρίζουν επ’ ουδενί την επανάληψη, αλλά δεν έχουν την ευκαιρία να επαναλάβουν τα «καλά» λάθη τους, εκείνα που τουλάχιστον θα υπάρχουν πιθανότητες να αποδειχθούν σωστά. Αυτό το «τόσα χρόνια ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους», είναι ο αριθμητής, με παρονομαστή εκείνο που έλεγε ο Αϊνστάιν, ότι δηλαδή είναι παράλογο να κάνεις το ίδιο πράγμα 10 φορές και να βγάλεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Αν, ωστόσο, κάνεις το ίδιο πράγμα πολλές φορές, τότε οι πιθανότητες για να βγάλεις διαφορετικό αποτέλεσμα είναι υπέρ σου μετά, για να ενισχυθεί και το ότι για να αλλάξουν τα πράγματα πρέπει να μείνουν ίδια.
Μας λείπουν οι άνθρωποι με χάρισμα. Σωστοί ή λάθος, σωτήρες ή καταστροφείς, αυτούς μνημονεύουμε: τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Ελευθέριο Βενιζέλο (που κάθε μέρα απέφευγε να σκοτωθεί στις απόπειρες αυτοκτονίες που γίνονταν προς το πρόσωπό του), τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Φυσικά και έχουν σημασία οι πράξεις, ασφαλώς και δεν πρόκειται να αποφευχθούν οι κατηγορίες.
Απλώς, να: υπάρχει ένα σημείο στο «Αγριεμένοι Ανάπηροι επιστρέφουν από Καυτά Κλίματα», του Τομ Ρόμπινς, στο οποίο η γιαγιά του Σουίτερς του λέει ότι όσοι είναι ανθρωποειδή, όσοι πάσχουν, δηλαδή, από έλλειψη χιούμορ, ερωτισμού, επαναστατικότητας κυρίως, από έλλειψη πνευματικότητας, αισθητικής, από έλλειψη φαντασίας, είναι συμπτωματικά εκείνοι που κατέχουν τα αξιώματα.
Δεν θέλουμε να είμαστε εμείς αυτοί οι τύποι. Δεν θέλουμε να δίνουμε την ψήφο μας σε τύπους που δεν είναι σαν εμάς. Αλλά είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε με δύσκαμπτους και ξύλινους θιασάρχες που κινούν τα νήματά μας, αν, τελικώς, είμαστε κούκλες στο κουκλοθέατρο και κάθε κίνησή μας είναι μέρος μίας κατεργασμένης συνωμοσίας την οποία δεν επηρεάζουμε και ούτε θέλουμε, μέσα από τον φόβο.
ingalatsi.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στο εδώλιο και πάλι σήμερα ο Μόρσι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
