2014-02-20 10:08:41
τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη
Ἡ ἴδια ἡ προοπτική τῶν διαφορετικῶν κόσμων, τοῦ Χάντιγκτον (βλ. το κάτωθι σχετικό ἄρθρο ΕΔΩ ) μοιάζει μέν ρεαλιστική, ἀλλά ἀποτελεῖ αὐτοεκπληρούμενη προφητεία, εὑρίσκεται δέ στόν ἀντίποδα τοῦ Ἑλληνικοῦ καί τοῦ Ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ.
Ἡ διαίρεση τοῦ κόσμου σέ πολιτισμικές ζῶνες βάσει "τῶν θρησκειῶν", εἶναι σάν νά δεχόμαστε τό φρόνημα τοῦ Κάϊν ὁ ὁποῖος ἐχώρησε τόν ἑαυτό του ἀπό τόν Ἄβελ, καί ἐπειδή τόν χώρισε, τόν ζήλευσε καί ἀφοῦ τόν ζήλευσε, τόν σκότωσε. Δέν ἔφταιγε ὁ Ἄβελ γιά τόν χωρισμόν αὐτόν. Ὑπέστη ὅμως τίς συνέπειες.
Ἔτσι καί στήν Οὐκρανία σήμερα. Οἱ διαιροῦντες ἀπαιτοῦν πρωτοκαθεδρία ἀπέναντι στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς, μέ ἀπειλή τόν φόνο (ἐπανάσταση, καταστροφικό πόλεμο κ.λ.π.). Ἐνῶ δηλαδή οἱ Ὀρθόδοξοι μποροῦν να συνυπάρξουν μαζί μέ τούς ἄλλους, π.χ. μέ ἀποφάσεις ἔχουσες ὡς βάση τήν ἑκάστοτε ἀναλογία στόν πληθυσμό, μεταξύ ὀρθοδόξων καί μή, καί μέ σεβασμό τῶν ὅποιων ἄλλων, τῆς ὅποιας μειοψηφίας ἤ πλειοψηφίας, οἱ ἄλλοι θέλουν ὁπωσδήποτε στήν συνύπαρξη νά ἔχουν τό πάνω χέρι, εἴτε εἶναι πλειοψηφία εἴτε εἶναι μειοψηφία. (Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, τό ἴδιο βλέπουμε καί στήν Κύπρο μέ τούς τούρκους διά τῶν τουρκοκυπρίων).
Τί συμβαίνει; Πῶς οἱ μέν ὀρθόδοξοι μποροῦν πάντα νά ζήσουν μαζί μέ τούς διαφορετικούς σέ ἀναλογικά ἰσότιμη βάση, ἐνῶ οἱ μή ὀρθόδοξοι δέν ἀνέχονται τούς ὀρθοδόξους ὡς ὁμότιμους, ἀλλά θέλουν νά τούς ἔχουν "ὑπό", ἤ καί νά τούς ἐξολοθρεύουν;
Ἄς προσεγγίσουμε πρῶτα γεωγραφικά, λίγο, τό θέμα εὐσεβείας καί ἀσεβείας, προτοῦ τό δοῦμε κάπως βαθύτερα.
α) ΕΝΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΑΣΕΒΕΙΑΣ
Ἄν φτιαχνόταν ἕνας παγκόσμιος χάρτης διαβαθμίσεων εὐσεβείας καί ἀσεβείας, θά φαινόταν μία διαίρεση πολύ διαφορετική ἀπό αὐτήν πού ὑποδεικνύει ὁ Χάντιγκτον στό περί συγκρούσεως πολιτισμῶν βιβλίο του (μέ χάρτη που περιλαμβάνεται στην προαναφερθείσα ἰστοσελίδα)
Πρῶτα ἀπό ὅλα, μή ὄντας καρδιογνῶστες, θά εἴχαμε σχετικά ἀποτελέσματα στήν παρουσίαση.
Περίπου, θά εἶχε ὁ ΧΑΡΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΑΣΕΒΕΙΑΣ, τήν πλέον ἔντονη ἀπόχρωση, ἄς ποῦμε ἕνα ὡραῖο βαθύ γαλάζιο, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν ἅγιοι ἤ ὑπάρχουν σχετικά πολλοί πού μιμοῦνται τόν βίο τῶν ἁγίων. Δηλαδή, στήν ὀρθόδοξη σήμερα περιοχή τοῦ κόσμου. Ἕνα πιό λευκό γαλάζιο θά ἁπλωνόταν σποραδικά σέ ὅλον τόν ὑπόλοιπο κόσμο.
Θά χρωματιζόταν π.χ. μέ ἕνα ὄμορφο ἀνοιχτό γαλάζιο ἰδίως ἡ Ἀφρική, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι ταπεινοί καί ταπεινωμένοι, καί ὅπου πολλοί πεθαίνουν μέ μόνη ἐλπίδα τόν Θεό καί ἄδικα. Ἐκεῖ ὅπου ἀναπτύσσεται καί κάνει θραύση ὅμως ἡ μαγεία, καί οἱ δεισιδαιμονίες, θά κυριαρχοῦσε τό γκρίζο καί τό μαῦρο. Ἐκεῖ ὅπου στήν Ἀφρική ἔχει καταλάβει τόν χῶρο ὁ φανατικός μουσουλμανισμός ἤ διάφορες πλάνες "ἱεραποστολῶν", θά ἔπαιζαν ἀποχρώσεις ἀκόμη καί κίτρινου, σάν ἀρρώστια ἀπό ἕνα εἶδος πνευματικῆς ἠπατίτιδας, ἤ ἐλονοσίας... μέ τό κόκκινο στό χρῶμα τοῦ αἵματος , πρός σημείωση τῆς ἀπόλυτης ἀσεβείας, ἐκεῖ ὅπου οἱ ἰσλαμιστές καί οἱ μισθοφόροι σφάζουν Κάπως ὅμοια, ἄν καί μέ ἀκόμη λιγώτερα ἔντονο γαλάζιο, σχεδόν λευκό, θά ἐμφανιζόταν ἡ Κεντρική καί Νότια Ἀμερική, ὅπου πολλοί ἔχουν μέν μία λαϊκή εὐσέβεια ἀλλά μέ ἔντονο τό στοιχεῖο τῆς σαρκικῆς ζωῆς καί μέ πολλά στοιχεῖα πλάνης καί κατάλοιπα εἰδωλολατρείας. Μαῦρο θά χαρακτήριζε τόν τόπο τοῦ καρναβαλιοῦ τοῦ Ρίο στήν Βραζιλία καί καφέ, στό χρῶμα τοῦ χώματος, τίς περιοχές τῶν ἀλληλοσκοτωμῶν γιά ναρκωτικά ἤ γιά ἐξουσία ἤ γιά ὑπερκέρδη τῶν πολυεθνικῶν.
Στήν Κίνα, τήν Ἄπω Ἀνατολή καί τήν Ἰνδία, ἐπίσης δέν θά ἔλειπαν κάποια σημεῖα ἤ καί θήλακες εὐσεβείας, ἄν καί ὁ ἄθεος φανατισμός καί ἡ φιλοϋλία θά μποροῦσαν νά σημειώνονται μέ μαῦρο ἤ μέ γκρίζο πάνω στό ἐλάχιστο γαλάζιο. Μέ σκοῦρο γκρίζο, θά σημειώνονταν οἱ εἰδικές ζῶνες οἰκονομικοῦ ἐλέγχου τῶν κινεζικῶν καί λοιπῶν πολυεθνικῶν ὅπου ποδοπατεῖται ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, καί οἱ μεγαλουπόλεις τῆς φανφάρας.
Ἀκόμη καί στόν λεγόμενο μουσουλμανικό κόσμο, παρά τόν ἀντίθεο φανατισμό τῶν ἰσλαμιστῶν, κάποια πραγματική εὐσέβεια θά εὑρισκόταν, σάν θήλακες ἀπό ξεφτισμένο, "προδομένο", γαλάζιο, μέσα σέ ἕνα φόντο κόκκινο στό χρῶμα τοῦ αἵματος, σημεῖο τοῦ αἱματοβαμμένου ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ, πού ἁπλώθηκε στή γῆ, καί συντηρεῖται, κυρίως διά τῆς βίας καί τῶν σφαγῶν.
Στίς χῶρες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης καί τῆς Βορείου Ἀμερικῆς, θά βλέπαμε μία πνευματική ἔρημο ὅσον ἀφορᾶ τήν εὐσέβεια: Στό χρῶμα τοῦ καφετί, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἡ φιλοϋλία τοῦ ἀμέρικαν ντρῆμ. Καί στό χρῶμα τοῦ μαύρου, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἡ ὕπουλη ὑστερία τῶν ἀντίθεων "ἀθέων" καί τῶν "ἀγνωστικιστῶν-ἀντιθρήσκων", σέ ὑπόβαθρο μάλιστα φοβερῶν σαρκικῶν διαστροφῶν, ὅπως σέ χῶρες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης.
Σέ Βόρειο Ἀμερική καί δυτική Ευρώπη, θά ἀναδεικνύονταν ὠστόσο καί κάποιες μικρές ὀάσεις εὐσεβείας, ἰδίως ἐκεῖ ὅπου στήν δυτική Εὐρώπη ἀνεδείχθησαν ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἅγιοι, ἤ ἐκεῖ ὅπου ὁρᾶται μέ συμπάθεια καί καλή περιέργεια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δηλαδή τό σῶμα τοῦ ἀληθινοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Βέβαια καί στήν ὀρθόδοξη περιοχή τοῦ κόσμου, νῦν καί πρώην (ὅλη τήν Εὐρώπη, Μέση Ἀνατολή, Βόρεια Αφρική), θά βλέπαμε ἐρήμωση λόγω τῆς ἀσεβείας πολλῶν περιοχῶν, ὅπου ὁ ὅποιος γαλάζιος χρωματισμός θά ὀφειλόταν στήν ἱστορία τῶν ἁγίων πού ἀνεδείχθησαν παλαιότερα. Για τήν ἐρήμωση σέ αὐτόν τόν ὑπό ἱστορική ἔννοια εὑρύ ὀρθόδοξο χῶρο, θά βάζαμε πάνω στό βαθύ ἤ πιό ἀνοιχτό γαλάζιο τοῦ παρόντος ἤ τοῦ παρελθόντος, ἕνα πένθιμο μώβ, μέ σταγόνες αἵματος, αἵματος ἁγίων...
Μέ ἕνα τέτοιο χάρτη τοῦ κόσμου, τί θά βλέπαμε στήν Οὐκρανία; Ὅσον ἀφορᾶ τήν σημερινή κατάσταση, Κύριος οἶδεν! Μᾶλλον θά βλέπαμε πνευματική ἐρήμωση (γκρίζο ἤ κίτρινο ἐπί τοῦ γαλάζιου) ἐκεῖ ὅπου κυριάρχησε ὁ φανατικός ἀθεϊσμός παλαιότερα καί ἐκεῖ ὅπου διογκώθηκε ἤδη ὁ δυτικο-ευρωπαϊκός φιλόϋλος ἀθεϊσμός. Αὐτό πού ξέρουμε ὡστόσο, εἶναι ὅτι θά ἦταν ἀκόμη παρόν τό βαθύ γαλάζιο σέ ὅλη τήν ἔκταση τῆς Οὐκρανίας καί μέχρι τήν Πολωνία, λόγω τῶν ὀρθοδόξων ἁγίων τῶν παλαιοτέρων ἐποχῶν.
β) Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑΣ
Μεταξύ εὐσεβείας καί ἀσεβείας, δέν ὑπάρχουν ἁπλῶς διαβαθμίσεις, ἀλλά ὑπάρχει ἕνα πελώριο χάσμα, ὀντολογικό καί γνωσιολογικό.
Τοῦτο, εἶναι ἄσχετο τοῦ ὅτι, στά πλαίσια τῆς εὐσεβείας ὑπάρχουν διαβαθμίσεις ὕψους εὐσεβείας καί τρόπων εὐσεβείας, καί τοῦ ὅτι ἀντίστοιχα ὑπάρχουν διαβαθμίσεις βαθμοῦ ἀσεβείας καί τρόπων ἀσεβείας. Ἄλλος ἐλεεῖ γιά τόν Θεό, καί ἄλλος θυσιάζεται γιά τόν Θεό. Ἄλλος κλέβει τόν πτωχότερό του γιά νά ἐπιβιώσει ἀσφαλέστερα, καί ἄλλος τόν ληστεύει γιά κέρδος ἤ καί τόν σφάζει.
Ποῦ εὑρίσκεται λοιπόν τό βάθος τῆς διαφορᾶς μεταξύ εὐσεβείας καί ἀσεβείας; Τί εἶναι αὐτό πού διαφοροποιεῖ πλήρως τόν ἀσεβῆ ἀπό τόν εὐσεβῆ; Ἀλλά καί τί κάνει τόν εὐσεβῆ νά μήν διαφοροποιεῖται πλήρως ἀπό τόν ἀσεβῆ;
Βεβαίως, εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Αὐτή, στόν εὐσεβῆ δίδεται ἄλλοτε λίγο, ἄλλοτε μέ πληρότητα, ἄλλοτε δέ καί ὡς ἀπουσιάζουσα καί συγχρόνως ὡς ἐν δυνάμει παρούσα, ἀλλά ὅπως καί ἄν δίδεται, γίνεται ἀπό τόν εὐσεβῆ αἰσθητή εὐσεβῶς, ἤτοι ὡς "ὄντως ἄκτιστη", ὡς δύναμις, παρηγορία, ἐλπίδα ἐντός μας, ἡ ὁποία εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ.
Στόν ἀσεβῆ δίδεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἀφ' ἑνός μέν διά τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὡς ἡ οὐσιωδέστερη γι' αὐτόν παρηγορία ὅπως τήν ζητεῖ ἡ ψυχή του, ἀφ' ἑτέρου δέ καί κυρίως ὡς παροδικῶς ἐπισκεπτομένη αὐτόν ἔξωθεν, γίνεται δέ αἰσθητή ἀσεβῶς, εἴτε ὡς ἁπλῆ καί ἀγνοήσιμη νύξις συνειδήσεως, εἴτε ὡς δύναμις κυριαρχίας του ἤ ἐπιτεύξεως τῶν ἐπιθυμιῶν του. Μόνο ἄν ὁ ἀσεβής ἐκμεταλλευθῆ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς νύξη συνειδήσεως ἐκ τοῦ Θεοῦ, ὡς "ἄκτιστη χάρη", καί δέν τήν ἀπορρίψῃ, μπορεῖ νά στραφῆ πρός τήν εὐσέβεια.
Ὁ ἀσεβής, θεωρεῖ ὅτι γνωρίζοντας τήν φύση τῶν ὄντων ἐλέγχει τά ὄντα καί ὅτι ἄρα, εἴτε κατ' ἀναλογίαν γνωρίζει καί τόν Θεό (διεισδύοντας διανοητικῶς ἤτοι φανταστικῶς στήν οὐσία του καί στήν Πρόνοιά του), ὁπότε ἔχει δικαίωμα νά Τόν ἀντιπροσωπεύει ἐπί τῆς γῆς, ἀναιδῶς, εἴτε ἔχει δικαίωμα νά ζήσει ἀγνοώντας τόν Θεό. Ὁ εὐσεβής, ἀντιλαμβάνεται ὅτι εἶναι ἅγιος ὁ Θεός, ἀληθής, δίκαιος, καί ὅτι δέν ἐξαπατᾶται ἀπό τό ψεῦδος. Γι' αὐτό, δέν γνωρίζει τήν φύση τῶν ὄντων γιά νά τά ἐλέγξει, ἀλλά γιά νά ζήσει μαζί τους καί κυρίως μαζί μέ τόν Θεό.
Νά τό ποῦμε ρητά: Ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου κατά τούς δυτικο-ευρωπαίους καί τούς βορειοαμερικανούς παπικούς καί μετα-παπικούς, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΒΑΘΥΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΜΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕΝΗΣ ΑΣΕΒΕΙΑΣ, εἶναι προσεγγίσιμη ἀπό τήν ἀνθρώπινη διάνοια, προσδιορίσιμη, καθορίσιμη, ἐλέγξιμη, προγραμματίσιμη, ἐπαναστάσιμη, ἀξιοποιήσιμη, προκρουστίως κλαδεύσιμη, συστηματοποιήσιμη, ἐκμεταλλεύσιμη, ὑποδουλώσιμη, καταστρέψιμη. Ἀπό τό σημεῖο αὐτό μέχρι την καταστροφή τῆς ἀνθρωπότητας ἤ μεγάλου μέρους αὐτῆς, ἡ ἀπόσταση δέν εἶναι καί τόσο μεγάλη.
'Αντίθετα, γιά τόν ἄνθρωπο τῆς εὐσεβείας, δηλαδή τόν πράγματι ὀρθόδοξο χριστιανό καθώς καί αὐτόν πού βλέπει τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τόν Ἰησοῦ Χριστό μέ καλή περιέργεια καί πράττει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἱερό μυστήριο πού ἀνάγεται στήν ζωή τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀξιοσέβαστη στήν ἁγιοπρεπῆ σωματικότητά της καί στόν θεοσεβῆ ὁραματισμό της, σέ κάθε πρόσωπο καί σέ κάθε ἀνθρώπινη κοινότητα, στήν σχέση της μέ τό περιβάλλον, στήν σχέση της ἀκόμη καί μέ τόν ἐχθρό ἄλλον ἄνθρωπο, τόν Κάϊν.
Συνεπῶς, στήν Οὐκρανία, ζοῦμε σήμερα ὄχι τήν ἐπιβεβαίωση τῆς συγκρούσεως τῶν πολιτισμῶν τοῦ Χάντιγκτον, ἀλλά ποῦ ὁδηγεῖ ὁ παραλογισμός τῆς ἀσέβειας τοῦ Κάϊν. Μέ τήν διαφορά, α) ὅτι τότε ὁ Ἄβελ ἦταν παντελῶς ἀπροφύλακτος κατά κόσμον, καί β) ὅτι σήμερα, ὁ παγιδευμένος στόν παραλογισμό τοῦ Κάϊν, μπορεῖ νά ἀναλογισθῆ τί πάει νά κάνει. Εὐθύνη ὅμως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἔχουν ἀμφότεροι. Κατά τόν λόγο τοῦ διδομένου εἰς ἕκαστον ἐκ Θεοῦ φωτισμόν. Καί ὄχι κατά τόν λόγο τῆς τυχόν ἀσεβοῦς ἀποκρούσεως τοῦ φωτισμοῦ αὐτοῦ.
Υστερόγραφο: Γιά τούς δέ τυχόν κατά βάθος εἰδωλολατροῦντες, δίδει ὁ Θεός ἀκόμη καί σημεῖα ἐξ αὐτῶν πού αὐτοί ἐμπιστεύονται οἰωνοσκοποῦντες ἤ καί ἐξαποστέλλοντες οἰωνούς. Τά περιστέρια τοῦ πάπα ,τά ὁποῖα γιά λογαριασμό του ἀμόλησαν παιδιά στό Βατικανό, "γιά τήν Οὐκρανία", τά ἔφαγαν τά κοράκια μπροστά σέ χιλιάδες κόσμο, μόλις πρό ὀλίγων ἡμερῶν).
----------------------- ------------------
από http://www.defence-point.gr/news/?p=96129
Ουκρανία: ‘Σύγκρουση πολιτισμών’ φέρνει αλλαγές συνόρων;
19/02/2014 03:50 | Κατηγορίες: Featured,Άμυνα & Ασφάλεια Αποστολή με email |
Print PDF
Κατά τον «προφήτη» του 21ου αιώνα, Σάμιουελ Χάντιγκτον, η Ουκρανία μαζί με την Τουρκία και την… Ελλάδα, αποτελούν τα τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα κρατών τα οποία το κάθε ένα με τον δικό του τρόπο πρόκειται να γνωρίσουν μεγάλες φουρτούνες στην προσπάθειά τους να γιατρέψουν την πολιτισμική «σχιζοφρένια» που τα χαρακτηρίζει.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Αφήνοντας κατά μέρους και για την ώρα την Τουρκία αλλά και την περίπτωσή μας, θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στην Ουκρανία. Όπως έγραφε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο μεγάλος αυτός διανοητής και «statesman» των ΗΠΑ, η Ουκρανία αποτελεί την πλέον ενδεικτική περίπτωση κράτους το οποίο θα βίωνε την επερχόμενη «Σύγκρουση των Πολιτισμών» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελέσει ένα αρχετυπικό παράδειγμα των πολέμων του 21ου αιώνα.
Η μοίρα δε της χώρας αυτής επρόκειτο να σημαδέψει και την Ιστορία αλλά και την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρασία για τα επόμενα 100 έτη. Τα γεγονότα όπως αυτά εκτυλίσσονται στην Ουκρανία από τον περασμένο Νοέμβριο – ίσως και από την «Πορτοκαλί Επανάσταση» πριν από δέκα περίπου έτη – τείνουν να επιβεβαιώσουν για ακόμα μία φορά τον διανοητή με τον… χειρότερο τρόπο.
Με λίγα λόγια, ο Σ. Χάντιγκτον με το περίφημο άρθρο του στο περιοδικό Foreign Affairs περί της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών» (Clash of Civilizations), αλλά και στο ομώνυμο βιβλίο που ακολούθησε, έθεσε στη βάσανο της δημόσιας συζήτησης αλλά και κριτικής την άποψη ότι η κατάρρευση του Κομμουνισμού δεν επρόκειτο να φέρει στον πλανήτη ειρήνη ή ευημερία όπως αυτή ευαγγελιζόταν στο βιβλίο του ο Φράνσις Φουκογιάμα με τίτλο «Το τέλος της Ιστορίας», αντιθέτως το κυρίαρχο μοντέλο σύγκρουσης στον πλανήτη θα έχει ως βάση του τις πολιτισμικές διαφορές εθνών, λαών, θρησκειών κ.λπ.
Αντιπαρερχόμενοι τις λεπτομέρειες των δύο αντίστοιχων θεωρητικών σχημάτων για τις διεθνείς σχέσεις του 21ου αιώνα, επικεντρωνόμαστε στο ζήτημα της Ουκρανίας και στα δραματικά που συμβαίνουν στην χώρα αυτή εδώ και κάποιους μήνες και ειδικά από τα μέσα Ιανουαρίου του 2014 έως σήμερα. Αυτό που θα πρέπει να σημειώσουμε, είναι ότι δυστυχώς ο Αμερικανός καθηγητής επιβεβαιώνεται κάθε ημέρα και περισσότερο.
Κάποιοι θα μιλήσουν για «εμφύλιο» στην Ουκρανία, και θα μιλήσουν για το δράμα του «αδελφοκτόνου» πολέμου. Τα πράγματα όμως για την συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι «έτσι» αλλά «κάπως έτσι». Φυσικά, κάθε εξέλιξη όπως αυτή που διαφαίνεται είναι τραγική και είναι προφανές ότι αυτή τη στιγμή στο κέντρο του Κιέβου συγκρούονται «Ουκρανοί» με «Ουκρανούς». Αφήνοντας κατά μέρος το ανθρωπιστικό ζήτημα – το οποίο φυσικά δεν έχει χρώμα ή πιστεύω – στο οποίο δεν υπάρχει άνθρωπος λογικός να διαφωνήσει στην ανάγκη άμεσης κατάπαυσης των βιαιοτήτων και στην απαίτηση για την εξεύρεση μίας συμβιβαστικής λύσης στο θέμα, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή τη στιγμή στο πεδίο της… μάχης του Κιέβου δεν συγκρούονται δύο «Ουκρανίες» αλλά δύο διαφορετικές «Ουκρανίες».
Στον πόλεμο αυτόν δεν υπάρχει «καλή» και «κακή» Ουκρανία, αυτό σχετίζεται μόνο με το πώς ακριβώς θέλουν να παρουσιαστούν τα θέματα από τους διαφόρους «εξωτερικούς παράγοντες». Αυτό που υπάρχει είναι η σύγκρουση της μίας Ουκρανίας η οποία θέλει να γίνει «Δύση» και της άλλης Ουκρανίας η οποία θέλει να παραμείνει «Ανατολή». Το δραματικότερο δε στοιχείο της σύγκρουσης αυτής αλλά και αυτό το οποίο καταδεικνύει και το τι θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον είναι το γεγονός ότι οι δύο αυτές ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ Ουκρανίες είναι απολύτως οριοθετημένες με την γεωγραφική έννοια του όρου.
Οποιοσδήποτε κοιτάξει κάποιον χάρτη της χώρας, στον οποίο θα εμφανίζονται οι περιοχές στις οποίες σημειώνονται διαδηλώσεις και ταραχές θα διαπιστώσει ότι εκτός του Κιέβου, η δυτική Ουκρανία είναι αυτή που αντιδρά στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Η ανατολική Ουκρανία – μαζί με την Κριμαία – στέκονται στο πλευρό τη κυβέρνησης.
Εάν κάποιος παρατηρήσει και συγκρίνει και τους χάρτες των εκλογικών αποτελεσμάτων διαχρονικά, θα διαπιστώσει ότι αυτή τη στιγμή την κυβέρνηση και τον πρόεδρο της χώρας τον στηρίζουν οι ανατολικές επαρχίες – αυτές που δεν αντιδρούν – ενώ την αντιπολίτευση την στηρίζουν οι δυτικές επαρχίες – αυτές που αντιδρούν.
Το επικίνδυνο με την χώρα αυτή είναι, ότι ο συγκεκριμένος κομματικός διαχωρισμός και οι πολιτικές θέσεις που συγκρούονται αυτή τη στιγμή για τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, δηλαδή η «Δυτική» που κοιτάει προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και η «Ανατολική» προς την Ρωσία, είναι απολύτως αντίστοιχη και με τον διαχωρισμό στο γλωσσικό ιδίωμα που χρησιμοποιείται (ουκρανικά, ή καθαρά ρωσικά), αλλά και με την θρησκευτική ομολογία (κατά πόσο υπάγονται στο Πατριαρχείο Μόσχας, του Κιέβου ή είναι Ουνίτες).
Η δε ιστορία της χώρας με βάση τις εξελίξεις στον 20ο αιώνα, καταδεικνύει την προσκόλληση του ανατολικού τμήματος σε μία κοινή μοίρα με την «μεγάλη Ρωσία», ενώ οι δυτικές περιοχές είτε δεν υπήρξαν τμήματα του ρωσικού κράτους μέχρι σχετικά πρόσφατα είτε οι πληθυσμοί τους πάντα κοιτούσαν προς την Ευρώπη ή ήταν και μέλη κρατικών μορφωμάτων της κεντρικής Ευρώπης (Αυστροουγγαρία για παράδειγμα).
Με άλλα λόγια, στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή και σε γενικές γραμμές συγκρούονται, όχι «δεξιοί» με «αριστερούς», όχι «εθνικιστές» με «κομμουνιστές», όχι «δημοκρατικοί» με «απολυταρχικούς», όχι «φιλελεύθεροι» με «κρατιστές». Η σύγκρουσή είναι ανάμεσα σε «Ανατολικούς – Ρώσους / ρωσόφιλους – ρωσόφωνους – Ορθόδοξους της Μόσχας» εναντίων «Δυτικών – Δυτικοσλάβων – Ουκρανόφωνων – Ορθοδόξων του Κιέβου και Ουνιτών».
Τα σύνορα δε των δύο αυτών πολιτιστικών ομάδων είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΚΡΙΤΑ στον χάρτη με αποτέλεσμα κάθε περεταίρω κλιμάκωση να φέρνει και ποιο κοντά το φάντασμα της κατάρρευσης του συγκεκριμένου κρατικού οικοδομήματος και της δημιουργίας δύο νέων, ενός στη Δύση και ενός στην Ανατολή, το οποίο θα ελέγχει και τη χερσόνησο της Κριμαίας.
Ως θεράποντες της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων και χειριστές της μεθοδολογικής προσέγγισης της γεωπολιτικής ως επεξηγηματικού εργαλείου των φαινομένων πάνω στον πλανήτη, θα πρέπει να σημειώσουμε πως εκτιμούμε, ότι η παραπάνω προσέγγιση αποτελεί και την ουσία της σύγκρουσης που συνταράσσει την όμορφη αυτή χώρα. Όλα τα χαριτωμένα περί «δημοκρατίας», «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», «τρομοκρατίας» «ευρωπαϊκού ονείρου» και «έννομης τάξης» τα οποία χρησιμοποιούν οι δύο πλευρές για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, αλλά και το αίμα που χύνεται, δεν αποτελούν παρά τις… υποσημειώσεις, όχι για εμάς φυσικά, αλλά για όλους εκείνους οι οποίοι αποφάσισαν να διαταράξουν συθέμελα τις σχέσεις Μόσχας-Βρυξελλών-Ουάσιγκτον με τις πράξεις ή/και παραλήψεις τους στο θέμα της Ουκρανίας.
Κλείνουμε θέτοντας κάποια ερωτήματα τα οποία θα κληθούμε να απαντήσουμε ως διεθνής κοινότητα, αλλά και ως Ελλάδα προεδρεύουσα χώρα στην ΕΕ και άμεση γείτονας στα τεκταινόμενα, εάν και εφόσον αυτά οδηγήσουν σε κλιμάκωση της κατάστασης:
>Tι πρόκειται να πράξει ο διεθνής παράγοντας εάν και εφόσον, η κατάσταση οδηγηθεί σε αιματοκύλισμα; Οι αφελείς και αδύναμοι Ευρωπαίοι (χαρακτηριστική φράση της Αμερικανίδας υφυπουργού Εξωτερικών, Βικτώριας Νούλαντ πριν λίγες ημέρες, αν και απρεπής, δείχνει σε όλο της το μεγαλείο το μέγεθος του «γεωπολιτικού τίποτα» που έχουμε καταντήσει την ήπειρό μας τα τελευταία πενήντα έτη), θα λειτουργήσουν με το «σύνδρομο» των Σεβρών και με «μανιχαϊστικούς» όρους καλού και κακού, προσέγγιση η οποία μπορεί να οδηγήσει σε ατραπούς που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, ή θα προσπαθήσει να σβήσει την φωτιά πριν αυτή επεκταθεί δυτικά και νότια;
>Πώς θα αντιδράσουν οι ΗΠΑ σε μία κλιμάκωση; Η Ουκρανία είναι προφανές ότι δεν είναι Γεωργία, άρα θα προσπαθήσουν να τη «σώσουν» από την ρωσική αρκούδα ή στον βωμό κάποιου rapprochement – όσο μπορεί κάποιος να το αποκαλέσει έτσι – στο θέμα της Συρίας, του Ιράν αλλά και της τρομοκρατίας, θα κάνουν τα στραβά μάτια; Εάν συμβεί το δεύτερο τότε απλά θα μιλάμε για έναν νέο ρωσικό γεωπολιτικό θρίαμβο. Εάν όμως συμβεί το πρώτο;
>H Τουρκία πως θα λειτουργήσει απέναντι σε μία τέτοια εξέλιξη; Θα την κυριεύσει ο νεοθωμανικός της οίστρος, τον οποίο δυσκολεύεται να κρύψει τα τελευταία χρόνια ή το φάντασμα της «Σεβροφοβίας» θα την αποτρέψει να κινηθεί επί της ουσίας; Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο, πως θα λειτουργήσει ως ο «κλειδοκράτορας» των Στενών; Θα τα ανοίξει (θεωρητικά βέβαια κανείς δεν επιθυμεί τέτοια εξέλιξη) για τα σκάφη των Δυτικών – πράγμα που θα επιφέρει την οργή της Μόσχας – ή θα προσπαθήσει να κάνει τον καλό γείτονα, πράγμα που θα θεωρήσουν οι ΗΠΑ ως μία νέα τουρκική προδοσία μεγαλύτερη από εκείνη του Ιράκ το 2003.
Και μόνο αυτά τα γενικά ερωτήματα μπορούν να δώσουν μία αμυδρή εικόνα, του τι θα μπορούσε να συμβεί με αφορμή τις εξελίξεις στο Κίεβο. Δυστυχώς, επειδή η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει «πολιτισμικά» χαρακτηριστικά, δηλαδή είναι σκληρή και χωρίς μεγάλα περιθώρια συμβιβασμών, θα πρέπει να ευχηθούμε να πρυτανεύσει η λογική, διότι κάθε περεταίρω κλιμάκωση βάζει σε κίνδυνο την ίδια την ακεραιότητα της χώρας, την περιφερειακή σταθερότητα, και την παγκόσμια ειρήνη.
InfoGnomon
Ἡ ἴδια ἡ προοπτική τῶν διαφορετικῶν κόσμων, τοῦ Χάντιγκτον (βλ. το κάτωθι σχετικό ἄρθρο ΕΔΩ ) μοιάζει μέν ρεαλιστική, ἀλλά ἀποτελεῖ αὐτοεκπληρούμενη προφητεία, εὑρίσκεται δέ στόν ἀντίποδα τοῦ Ἑλληνικοῦ καί τοῦ Ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ.
Ἡ διαίρεση τοῦ κόσμου σέ πολιτισμικές ζῶνες βάσει "τῶν θρησκειῶν", εἶναι σάν νά δεχόμαστε τό φρόνημα τοῦ Κάϊν ὁ ὁποῖος ἐχώρησε τόν ἑαυτό του ἀπό τόν Ἄβελ, καί ἐπειδή τόν χώρισε, τόν ζήλευσε καί ἀφοῦ τόν ζήλευσε, τόν σκότωσε. Δέν ἔφταιγε ὁ Ἄβελ γιά τόν χωρισμόν αὐτόν. Ὑπέστη ὅμως τίς συνέπειες.
Ἔτσι καί στήν Οὐκρανία σήμερα. Οἱ διαιροῦντες ἀπαιτοῦν πρωτοκαθεδρία ἀπέναντι στούς ὀρθοδόξους χριστιανούς, μέ ἀπειλή τόν φόνο (ἐπανάσταση, καταστροφικό πόλεμο κ.λ.π.). Ἐνῶ δηλαδή οἱ Ὀρθόδοξοι μποροῦν να συνυπάρξουν μαζί μέ τούς ἄλλους, π.χ. μέ ἀποφάσεις ἔχουσες ὡς βάση τήν ἑκάστοτε ἀναλογία στόν πληθυσμό, μεταξύ ὀρθοδόξων καί μή, καί μέ σεβασμό τῶν ὅποιων ἄλλων, τῆς ὅποιας μειοψηφίας ἤ πλειοψηφίας, οἱ ἄλλοι θέλουν ὁπωσδήποτε στήν συνύπαρξη νά ἔχουν τό πάνω χέρι, εἴτε εἶναι πλειοψηφία εἴτε εἶναι μειοψηφία. (Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, τό ἴδιο βλέπουμε καί στήν Κύπρο μέ τούς τούρκους διά τῶν τουρκοκυπρίων).
Τί συμβαίνει; Πῶς οἱ μέν ὀρθόδοξοι μποροῦν πάντα νά ζήσουν μαζί μέ τούς διαφορετικούς σέ ἀναλογικά ἰσότιμη βάση, ἐνῶ οἱ μή ὀρθόδοξοι δέν ἀνέχονται τούς ὀρθοδόξους ὡς ὁμότιμους, ἀλλά θέλουν νά τούς ἔχουν "ὑπό", ἤ καί νά τούς ἐξολοθρεύουν;
Ἄς προσεγγίσουμε πρῶτα γεωγραφικά, λίγο, τό θέμα εὐσεβείας καί ἀσεβείας, προτοῦ τό δοῦμε κάπως βαθύτερα.
α) ΕΝΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΑΣΕΒΕΙΑΣ
Ἄν φτιαχνόταν ἕνας παγκόσμιος χάρτης διαβαθμίσεων εὐσεβείας καί ἀσεβείας, θά φαινόταν μία διαίρεση πολύ διαφορετική ἀπό αὐτήν πού ὑποδεικνύει ὁ Χάντιγκτον στό περί συγκρούσεως πολιτισμῶν βιβλίο του (μέ χάρτη που περιλαμβάνεται στην προαναφερθείσα ἰστοσελίδα)
Πρῶτα ἀπό ὅλα, μή ὄντας καρδιογνῶστες, θά εἴχαμε σχετικά ἀποτελέσματα στήν παρουσίαση.
Περίπου, θά εἶχε ὁ ΧΑΡΤΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ-ΑΣΕΒΕΙΑΣ, τήν πλέον ἔντονη ἀπόχρωση, ἄς ποῦμε ἕνα ὡραῖο βαθύ γαλάζιο, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν ἅγιοι ἤ ὑπάρχουν σχετικά πολλοί πού μιμοῦνται τόν βίο τῶν ἁγίων. Δηλαδή, στήν ὀρθόδοξη σήμερα περιοχή τοῦ κόσμου. Ἕνα πιό λευκό γαλάζιο θά ἁπλωνόταν σποραδικά σέ ὅλον τόν ὑπόλοιπο κόσμο.
Θά χρωματιζόταν π.χ. μέ ἕνα ὄμορφο ἀνοιχτό γαλάζιο ἰδίως ἡ Ἀφρική, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι ταπεινοί καί ταπεινωμένοι, καί ὅπου πολλοί πεθαίνουν μέ μόνη ἐλπίδα τόν Θεό καί ἄδικα. Ἐκεῖ ὅπου ἀναπτύσσεται καί κάνει θραύση ὅμως ἡ μαγεία, καί οἱ δεισιδαιμονίες, θά κυριαρχοῦσε τό γκρίζο καί τό μαῦρο. Ἐκεῖ ὅπου στήν Ἀφρική ἔχει καταλάβει τόν χῶρο ὁ φανατικός μουσουλμανισμός ἤ διάφορες πλάνες "ἱεραποστολῶν", θά ἔπαιζαν ἀποχρώσεις ἀκόμη καί κίτρινου, σάν ἀρρώστια ἀπό ἕνα εἶδος πνευματικῆς ἠπατίτιδας, ἤ ἐλονοσίας... μέ τό κόκκινο στό χρῶμα τοῦ αἵματος , πρός σημείωση τῆς ἀπόλυτης ἀσεβείας, ἐκεῖ ὅπου οἱ ἰσλαμιστές καί οἱ μισθοφόροι σφάζουν Κάπως ὅμοια, ἄν καί μέ ἀκόμη λιγώτερα ἔντονο γαλάζιο, σχεδόν λευκό, θά ἐμφανιζόταν ἡ Κεντρική καί Νότια Ἀμερική, ὅπου πολλοί ἔχουν μέν μία λαϊκή εὐσέβεια ἀλλά μέ ἔντονο τό στοιχεῖο τῆς σαρκικῆς ζωῆς καί μέ πολλά στοιχεῖα πλάνης καί κατάλοιπα εἰδωλολατρείας. Μαῦρο θά χαρακτήριζε τόν τόπο τοῦ καρναβαλιοῦ τοῦ Ρίο στήν Βραζιλία καί καφέ, στό χρῶμα τοῦ χώματος, τίς περιοχές τῶν ἀλληλοσκοτωμῶν γιά ναρκωτικά ἤ γιά ἐξουσία ἤ γιά ὑπερκέρδη τῶν πολυεθνικῶν.
Στήν Κίνα, τήν Ἄπω Ἀνατολή καί τήν Ἰνδία, ἐπίσης δέν θά ἔλειπαν κάποια σημεῖα ἤ καί θήλακες εὐσεβείας, ἄν καί ὁ ἄθεος φανατισμός καί ἡ φιλοϋλία θά μποροῦσαν νά σημειώνονται μέ μαῦρο ἤ μέ γκρίζο πάνω στό ἐλάχιστο γαλάζιο. Μέ σκοῦρο γκρίζο, θά σημειώνονταν οἱ εἰδικές ζῶνες οἰκονομικοῦ ἐλέγχου τῶν κινεζικῶν καί λοιπῶν πολυεθνικῶν ὅπου ποδοπατεῖται ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, καί οἱ μεγαλουπόλεις τῆς φανφάρας.
Ἀκόμη καί στόν λεγόμενο μουσουλμανικό κόσμο, παρά τόν ἀντίθεο φανατισμό τῶν ἰσλαμιστῶν, κάποια πραγματική εὐσέβεια θά εὑρισκόταν, σάν θήλακες ἀπό ξεφτισμένο, "προδομένο", γαλάζιο, μέσα σέ ἕνα φόντο κόκκινο στό χρῶμα τοῦ αἵματος, σημεῖο τοῦ αἱματοβαμμένου ἰσλαμικοῦ φανατισμοῦ, πού ἁπλώθηκε στή γῆ, καί συντηρεῖται, κυρίως διά τῆς βίας καί τῶν σφαγῶν.
Στίς χῶρες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης καί τῆς Βορείου Ἀμερικῆς, θά βλέπαμε μία πνευματική ἔρημο ὅσον ἀφορᾶ τήν εὐσέβεια: Στό χρῶμα τοῦ καφετί, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἡ φιλοϋλία τοῦ ἀμέρικαν ντρῆμ. Καί στό χρῶμα τοῦ μαύρου, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἡ ὕπουλη ὑστερία τῶν ἀντίθεων "ἀθέων" καί τῶν "ἀγνωστικιστῶν-ἀντιθρήσκων", σέ ὑπόβαθρο μάλιστα φοβερῶν σαρκικῶν διαστροφῶν, ὅπως σέ χῶρες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης.
Σέ Βόρειο Ἀμερική καί δυτική Ευρώπη, θά ἀναδεικνύονταν ὠστόσο καί κάποιες μικρές ὀάσεις εὐσεβείας, ἰδίως ἐκεῖ ὅπου στήν δυτική Εὐρώπη ἀνεδείχθησαν ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἅγιοι, ἤ ἐκεῖ ὅπου ὁρᾶται μέ συμπάθεια καί καλή περιέργεια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δηλαδή τό σῶμα τοῦ ἀληθινοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Βέβαια καί στήν ὀρθόδοξη περιοχή τοῦ κόσμου, νῦν καί πρώην (ὅλη τήν Εὐρώπη, Μέση Ἀνατολή, Βόρεια Αφρική), θά βλέπαμε ἐρήμωση λόγω τῆς ἀσεβείας πολλῶν περιοχῶν, ὅπου ὁ ὅποιος γαλάζιος χρωματισμός θά ὀφειλόταν στήν ἱστορία τῶν ἁγίων πού ἀνεδείχθησαν παλαιότερα. Για τήν ἐρήμωση σέ αὐτόν τόν ὑπό ἱστορική ἔννοια εὑρύ ὀρθόδοξο χῶρο, θά βάζαμε πάνω στό βαθύ ἤ πιό ἀνοιχτό γαλάζιο τοῦ παρόντος ἤ τοῦ παρελθόντος, ἕνα πένθιμο μώβ, μέ σταγόνες αἵματος, αἵματος ἁγίων...
Μέ ἕνα τέτοιο χάρτη τοῦ κόσμου, τί θά βλέπαμε στήν Οὐκρανία; Ὅσον ἀφορᾶ τήν σημερινή κατάσταση, Κύριος οἶδεν! Μᾶλλον θά βλέπαμε πνευματική ἐρήμωση (γκρίζο ἤ κίτρινο ἐπί τοῦ γαλάζιου) ἐκεῖ ὅπου κυριάρχησε ὁ φανατικός ἀθεϊσμός παλαιότερα καί ἐκεῖ ὅπου διογκώθηκε ἤδη ὁ δυτικο-ευρωπαϊκός φιλόϋλος ἀθεϊσμός. Αὐτό πού ξέρουμε ὡστόσο, εἶναι ὅτι θά ἦταν ἀκόμη παρόν τό βαθύ γαλάζιο σέ ὅλη τήν ἔκταση τῆς Οὐκρανίας καί μέχρι τήν Πολωνία, λόγω τῶν ὀρθοδόξων ἁγίων τῶν παλαιοτέρων ἐποχῶν.
β) Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑΣ
Μεταξύ εὐσεβείας καί ἀσεβείας, δέν ὑπάρχουν ἁπλῶς διαβαθμίσεις, ἀλλά ὑπάρχει ἕνα πελώριο χάσμα, ὀντολογικό καί γνωσιολογικό.
Τοῦτο, εἶναι ἄσχετο τοῦ ὅτι, στά πλαίσια τῆς εὐσεβείας ὑπάρχουν διαβαθμίσεις ὕψους εὐσεβείας καί τρόπων εὐσεβείας, καί τοῦ ὅτι ἀντίστοιχα ὑπάρχουν διαβαθμίσεις βαθμοῦ ἀσεβείας καί τρόπων ἀσεβείας. Ἄλλος ἐλεεῖ γιά τόν Θεό, καί ἄλλος θυσιάζεται γιά τόν Θεό. Ἄλλος κλέβει τόν πτωχότερό του γιά νά ἐπιβιώσει ἀσφαλέστερα, καί ἄλλος τόν ληστεύει γιά κέρδος ἤ καί τόν σφάζει.
Ποῦ εὑρίσκεται λοιπόν τό βάθος τῆς διαφορᾶς μεταξύ εὐσεβείας καί ἀσεβείας; Τί εἶναι αὐτό πού διαφοροποιεῖ πλήρως τόν ἀσεβῆ ἀπό τόν εὐσεβῆ; Ἀλλά καί τί κάνει τόν εὐσεβῆ νά μήν διαφοροποιεῖται πλήρως ἀπό τόν ἀσεβῆ;
Βεβαίως, εἶναι ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Αὐτή, στόν εὐσεβῆ δίδεται ἄλλοτε λίγο, ἄλλοτε μέ πληρότητα, ἄλλοτε δέ καί ὡς ἀπουσιάζουσα καί συγχρόνως ὡς ἐν δυνάμει παρούσα, ἀλλά ὅπως καί ἄν δίδεται, γίνεται ἀπό τόν εὐσεβῆ αἰσθητή εὐσεβῶς, ἤτοι ὡς "ὄντως ἄκτιστη", ὡς δύναμις, παρηγορία, ἐλπίδα ἐντός μας, ἡ ὁποία εἶναι ἐκ τοῦ Θεοῦ.
Στόν ἀσεβῆ δίδεται ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἀφ' ἑνός μέν διά τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὡς ἡ οὐσιωδέστερη γι' αὐτόν παρηγορία ὅπως τήν ζητεῖ ἡ ψυχή του, ἀφ' ἑτέρου δέ καί κυρίως ὡς παροδικῶς ἐπισκεπτομένη αὐτόν ἔξωθεν, γίνεται δέ αἰσθητή ἀσεβῶς, εἴτε ὡς ἁπλῆ καί ἀγνοήσιμη νύξις συνειδήσεως, εἴτε ὡς δύναμις κυριαρχίας του ἤ ἐπιτεύξεως τῶν ἐπιθυμιῶν του. Μόνο ἄν ὁ ἀσεβής ἐκμεταλλευθῆ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς νύξη συνειδήσεως ἐκ τοῦ Θεοῦ, ὡς "ἄκτιστη χάρη", καί δέν τήν ἀπορρίψῃ, μπορεῖ νά στραφῆ πρός τήν εὐσέβεια.
Ὁ ἀσεβής, θεωρεῖ ὅτι γνωρίζοντας τήν φύση τῶν ὄντων ἐλέγχει τά ὄντα καί ὅτι ἄρα, εἴτε κατ' ἀναλογίαν γνωρίζει καί τόν Θεό (διεισδύοντας διανοητικῶς ἤτοι φανταστικῶς στήν οὐσία του καί στήν Πρόνοιά του), ὁπότε ἔχει δικαίωμα νά Τόν ἀντιπροσωπεύει ἐπί τῆς γῆς, ἀναιδῶς, εἴτε ἔχει δικαίωμα νά ζήσει ἀγνοώντας τόν Θεό. Ὁ εὐσεβής, ἀντιλαμβάνεται ὅτι εἶναι ἅγιος ὁ Θεός, ἀληθής, δίκαιος, καί ὅτι δέν ἐξαπατᾶται ἀπό τό ψεῦδος. Γι' αὐτό, δέν γνωρίζει τήν φύση τῶν ὄντων γιά νά τά ἐλέγξει, ἀλλά γιά νά ζήσει μαζί τους καί κυρίως μαζί μέ τόν Θεό.
Νά τό ποῦμε ρητά: Ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου κατά τούς δυτικο-ευρωπαίους καί τούς βορειοαμερικανούς παπικούς καί μετα-παπικούς, ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΒΑΘΥΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΜΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΟΥΜΕΝΗΣ ΑΣΕΒΕΙΑΣ, εἶναι προσεγγίσιμη ἀπό τήν ἀνθρώπινη διάνοια, προσδιορίσιμη, καθορίσιμη, ἐλέγξιμη, προγραμματίσιμη, ἐπαναστάσιμη, ἀξιοποιήσιμη, προκρουστίως κλαδεύσιμη, συστηματοποιήσιμη, ἐκμεταλλεύσιμη, ὑποδουλώσιμη, καταστρέψιμη. Ἀπό τό σημεῖο αὐτό μέχρι την καταστροφή τῆς ἀνθρωπότητας ἤ μεγάλου μέρους αὐτῆς, ἡ ἀπόσταση δέν εἶναι καί τόσο μεγάλη.
'Αντίθετα, γιά τόν ἄνθρωπο τῆς εὐσεβείας, δηλαδή τόν πράγματι ὀρθόδοξο χριστιανό καθώς καί αὐτόν πού βλέπει τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τόν Ἰησοῦ Χριστό μέ καλή περιέργεια καί πράττει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἱερό μυστήριο πού ἀνάγεται στήν ζωή τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀξιοσέβαστη στήν ἁγιοπρεπῆ σωματικότητά της καί στόν θεοσεβῆ ὁραματισμό της, σέ κάθε πρόσωπο καί σέ κάθε ἀνθρώπινη κοινότητα, στήν σχέση της μέ τό περιβάλλον, στήν σχέση της ἀκόμη καί μέ τόν ἐχθρό ἄλλον ἄνθρωπο, τόν Κάϊν.
Συνεπῶς, στήν Οὐκρανία, ζοῦμε σήμερα ὄχι τήν ἐπιβεβαίωση τῆς συγκρούσεως τῶν πολιτισμῶν τοῦ Χάντιγκτον, ἀλλά ποῦ ὁδηγεῖ ὁ παραλογισμός τῆς ἀσέβειας τοῦ Κάϊν. Μέ τήν διαφορά, α) ὅτι τότε ὁ Ἄβελ ἦταν παντελῶς ἀπροφύλακτος κατά κόσμον, καί β) ὅτι σήμερα, ὁ παγιδευμένος στόν παραλογισμό τοῦ Κάϊν, μπορεῖ νά ἀναλογισθῆ τί πάει νά κάνει. Εὐθύνη ὅμως ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἔχουν ἀμφότεροι. Κατά τόν λόγο τοῦ διδομένου εἰς ἕκαστον ἐκ Θεοῦ φωτισμόν. Καί ὄχι κατά τόν λόγο τῆς τυχόν ἀσεβοῦς ἀποκρούσεως τοῦ φωτισμοῦ αὐτοῦ.
Υστερόγραφο: Γιά τούς δέ τυχόν κατά βάθος εἰδωλολατροῦντες, δίδει ὁ Θεός ἀκόμη καί σημεῖα ἐξ αὐτῶν πού αὐτοί ἐμπιστεύονται οἰωνοσκοποῦντες ἤ καί ἐξαποστέλλοντες οἰωνούς. Τά περιστέρια τοῦ πάπα ,τά ὁποῖα γιά λογαριασμό του ἀμόλησαν παιδιά στό Βατικανό, "γιά τήν Οὐκρανία", τά ἔφαγαν τά κοράκια μπροστά σέ χιλιάδες κόσμο, μόλις πρό ὀλίγων ἡμερῶν).
----------------------- ------------------
από http://www.defence-point.gr/news/?p=96129
Ουκρανία: ‘Σύγκρουση πολιτισμών’ φέρνει αλλαγές συνόρων;
19/02/2014 03:50 | Κατηγορίες: Featured,Άμυνα & Ασφάλεια Αποστολή με email |
Print PDF
Κατά τον «προφήτη» του 21ου αιώνα, Σάμιουελ Χάντιγκτον, η Ουκρανία μαζί με την Τουρκία και την… Ελλάδα, αποτελούν τα τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα κρατών τα οποία το κάθε ένα με τον δικό του τρόπο πρόκειται να γνωρίσουν μεγάλες φουρτούνες στην προσπάθειά τους να γιατρέψουν την πολιτισμική «σχιζοφρένια» που τα χαρακτηρίζει.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Αφήνοντας κατά μέρους και για την ώρα την Τουρκία αλλά και την περίπτωσή μας, θα επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στην Ουκρανία. Όπως έγραφε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο μεγάλος αυτός διανοητής και «statesman» των ΗΠΑ, η Ουκρανία αποτελεί την πλέον ενδεικτική περίπτωση κράτους το οποίο θα βίωνε την επερχόμενη «Σύγκρουση των Πολιτισμών» σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελέσει ένα αρχετυπικό παράδειγμα των πολέμων του 21ου αιώνα.
Η μοίρα δε της χώρας αυτής επρόκειτο να σημαδέψει και την Ιστορία αλλά και την ισορροπία δυνάμεων στην Ευρασία για τα επόμενα 100 έτη. Τα γεγονότα όπως αυτά εκτυλίσσονται στην Ουκρανία από τον περασμένο Νοέμβριο – ίσως και από την «Πορτοκαλί Επανάσταση» πριν από δέκα περίπου έτη – τείνουν να επιβεβαιώσουν για ακόμα μία φορά τον διανοητή με τον… χειρότερο τρόπο.
Με λίγα λόγια, ο Σ. Χάντιγκτον με το περίφημο άρθρο του στο περιοδικό Foreign Affairs περί της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών» (Clash of Civilizations), αλλά και στο ομώνυμο βιβλίο που ακολούθησε, έθεσε στη βάσανο της δημόσιας συζήτησης αλλά και κριτικής την άποψη ότι η κατάρρευση του Κομμουνισμού δεν επρόκειτο να φέρει στον πλανήτη ειρήνη ή ευημερία όπως αυτή ευαγγελιζόταν στο βιβλίο του ο Φράνσις Φουκογιάμα με τίτλο «Το τέλος της Ιστορίας», αντιθέτως το κυρίαρχο μοντέλο σύγκρουσης στον πλανήτη θα έχει ως βάση του τις πολιτισμικές διαφορές εθνών, λαών, θρησκειών κ.λπ.
Αντιπαρερχόμενοι τις λεπτομέρειες των δύο αντίστοιχων θεωρητικών σχημάτων για τις διεθνείς σχέσεις του 21ου αιώνα, επικεντρωνόμαστε στο ζήτημα της Ουκρανίας και στα δραματικά που συμβαίνουν στην χώρα αυτή εδώ και κάποιους μήνες και ειδικά από τα μέσα Ιανουαρίου του 2014 έως σήμερα. Αυτό που θα πρέπει να σημειώσουμε, είναι ότι δυστυχώς ο Αμερικανός καθηγητής επιβεβαιώνεται κάθε ημέρα και περισσότερο.
Κάποιοι θα μιλήσουν για «εμφύλιο» στην Ουκρανία, και θα μιλήσουν για το δράμα του «αδελφοκτόνου» πολέμου. Τα πράγματα όμως για την συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι «έτσι» αλλά «κάπως έτσι». Φυσικά, κάθε εξέλιξη όπως αυτή που διαφαίνεται είναι τραγική και είναι προφανές ότι αυτή τη στιγμή στο κέντρο του Κιέβου συγκρούονται «Ουκρανοί» με «Ουκρανούς». Αφήνοντας κατά μέρος το ανθρωπιστικό ζήτημα – το οποίο φυσικά δεν έχει χρώμα ή πιστεύω – στο οποίο δεν υπάρχει άνθρωπος λογικός να διαφωνήσει στην ανάγκη άμεσης κατάπαυσης των βιαιοτήτων και στην απαίτηση για την εξεύρεση μίας συμβιβαστικής λύσης στο θέμα, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτή τη στιγμή στο πεδίο της… μάχης του Κιέβου δεν συγκρούονται δύο «Ουκρανίες» αλλά δύο διαφορετικές «Ουκρανίες».
Στον πόλεμο αυτόν δεν υπάρχει «καλή» και «κακή» Ουκρανία, αυτό σχετίζεται μόνο με το πώς ακριβώς θέλουν να παρουσιαστούν τα θέματα από τους διαφόρους «εξωτερικούς παράγοντες». Αυτό που υπάρχει είναι η σύγκρουση της μίας Ουκρανίας η οποία θέλει να γίνει «Δύση» και της άλλης Ουκρανίας η οποία θέλει να παραμείνει «Ανατολή». Το δραματικότερο δε στοιχείο της σύγκρουσης αυτής αλλά και αυτό το οποίο καταδεικνύει και το τι θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον είναι το γεγονός ότι οι δύο αυτές ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ Ουκρανίες είναι απολύτως οριοθετημένες με την γεωγραφική έννοια του όρου.
Οποιοσδήποτε κοιτάξει κάποιον χάρτη της χώρας, στον οποίο θα εμφανίζονται οι περιοχές στις οποίες σημειώνονται διαδηλώσεις και ταραχές θα διαπιστώσει ότι εκτός του Κιέβου, η δυτική Ουκρανία είναι αυτή που αντιδρά στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης. Η ανατολική Ουκρανία – μαζί με την Κριμαία – στέκονται στο πλευρό τη κυβέρνησης.
Εάν κάποιος παρατηρήσει και συγκρίνει και τους χάρτες των εκλογικών αποτελεσμάτων διαχρονικά, θα διαπιστώσει ότι αυτή τη στιγμή την κυβέρνηση και τον πρόεδρο της χώρας τον στηρίζουν οι ανατολικές επαρχίες – αυτές που δεν αντιδρούν – ενώ την αντιπολίτευση την στηρίζουν οι δυτικές επαρχίες – αυτές που αντιδρούν.
Το επικίνδυνο με την χώρα αυτή είναι, ότι ο συγκεκριμένος κομματικός διαχωρισμός και οι πολιτικές θέσεις που συγκρούονται αυτή τη στιγμή για τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, δηλαδή η «Δυτική» που κοιτάει προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και η «Ανατολική» προς την Ρωσία, είναι απολύτως αντίστοιχη και με τον διαχωρισμό στο γλωσσικό ιδίωμα που χρησιμοποιείται (ουκρανικά, ή καθαρά ρωσικά), αλλά και με την θρησκευτική ομολογία (κατά πόσο υπάγονται στο Πατριαρχείο Μόσχας, του Κιέβου ή είναι Ουνίτες).
Η δε ιστορία της χώρας με βάση τις εξελίξεις στον 20ο αιώνα, καταδεικνύει την προσκόλληση του ανατολικού τμήματος σε μία κοινή μοίρα με την «μεγάλη Ρωσία», ενώ οι δυτικές περιοχές είτε δεν υπήρξαν τμήματα του ρωσικού κράτους μέχρι σχετικά πρόσφατα είτε οι πληθυσμοί τους πάντα κοιτούσαν προς την Ευρώπη ή ήταν και μέλη κρατικών μορφωμάτων της κεντρικής Ευρώπης (Αυστροουγγαρία για παράδειγμα).
Με άλλα λόγια, στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή και σε γενικές γραμμές συγκρούονται, όχι «δεξιοί» με «αριστερούς», όχι «εθνικιστές» με «κομμουνιστές», όχι «δημοκρατικοί» με «απολυταρχικούς», όχι «φιλελεύθεροι» με «κρατιστές». Η σύγκρουσή είναι ανάμεσα σε «Ανατολικούς – Ρώσους / ρωσόφιλους – ρωσόφωνους – Ορθόδοξους της Μόσχας» εναντίων «Δυτικών – Δυτικοσλάβων – Ουκρανόφωνων – Ορθοδόξων του Κιέβου και Ουνιτών».
Τα σύνορα δε των δύο αυτών πολιτιστικών ομάδων είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΚΡΙΤΑ στον χάρτη με αποτέλεσμα κάθε περεταίρω κλιμάκωση να φέρνει και ποιο κοντά το φάντασμα της κατάρρευσης του συγκεκριμένου κρατικού οικοδομήματος και της δημιουργίας δύο νέων, ενός στη Δύση και ενός στην Ανατολή, το οποίο θα ελέγχει και τη χερσόνησο της Κριμαίας.
Ως θεράποντες της επιστήμης των Διεθνών Σχέσεων και χειριστές της μεθοδολογικής προσέγγισης της γεωπολιτικής ως επεξηγηματικού εργαλείου των φαινομένων πάνω στον πλανήτη, θα πρέπει να σημειώσουμε πως εκτιμούμε, ότι η παραπάνω προσέγγιση αποτελεί και την ουσία της σύγκρουσης που συνταράσσει την όμορφη αυτή χώρα. Όλα τα χαριτωμένα περί «δημοκρατίας», «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», «τρομοκρατίας» «ευρωπαϊκού ονείρου» και «έννομης τάξης» τα οποία χρησιμοποιούν οι δύο πλευρές για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους, αλλά και το αίμα που χύνεται, δεν αποτελούν παρά τις… υποσημειώσεις, όχι για εμάς φυσικά, αλλά για όλους εκείνους οι οποίοι αποφάσισαν να διαταράξουν συθέμελα τις σχέσεις Μόσχας-Βρυξελλών-Ουάσιγκτον με τις πράξεις ή/και παραλήψεις τους στο θέμα της Ουκρανίας.
Κλείνουμε θέτοντας κάποια ερωτήματα τα οποία θα κληθούμε να απαντήσουμε ως διεθνής κοινότητα, αλλά και ως Ελλάδα προεδρεύουσα χώρα στην ΕΕ και άμεση γείτονας στα τεκταινόμενα, εάν και εφόσον αυτά οδηγήσουν σε κλιμάκωση της κατάστασης:
>Tι πρόκειται να πράξει ο διεθνής παράγοντας εάν και εφόσον, η κατάσταση οδηγηθεί σε αιματοκύλισμα; Οι αφελείς και αδύναμοι Ευρωπαίοι (χαρακτηριστική φράση της Αμερικανίδας υφυπουργού Εξωτερικών, Βικτώριας Νούλαντ πριν λίγες ημέρες, αν και απρεπής, δείχνει σε όλο της το μεγαλείο το μέγεθος του «γεωπολιτικού τίποτα» που έχουμε καταντήσει την ήπειρό μας τα τελευταία πενήντα έτη), θα λειτουργήσουν με το «σύνδρομο» των Σεβρών και με «μανιχαϊστικούς» όρους καλού και κακού, προσέγγιση η οποία μπορεί να οδηγήσει σε ατραπούς που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, ή θα προσπαθήσει να σβήσει την φωτιά πριν αυτή επεκταθεί δυτικά και νότια;
>Πώς θα αντιδράσουν οι ΗΠΑ σε μία κλιμάκωση; Η Ουκρανία είναι προφανές ότι δεν είναι Γεωργία, άρα θα προσπαθήσουν να τη «σώσουν» από την ρωσική αρκούδα ή στον βωμό κάποιου rapprochement – όσο μπορεί κάποιος να το αποκαλέσει έτσι – στο θέμα της Συρίας, του Ιράν αλλά και της τρομοκρατίας, θα κάνουν τα στραβά μάτια; Εάν συμβεί το δεύτερο τότε απλά θα μιλάμε για έναν νέο ρωσικό γεωπολιτικό θρίαμβο. Εάν όμως συμβεί το πρώτο;
>H Τουρκία πως θα λειτουργήσει απέναντι σε μία τέτοια εξέλιξη; Θα την κυριεύσει ο νεοθωμανικός της οίστρος, τον οποίο δυσκολεύεται να κρύψει τα τελευταία χρόνια ή το φάντασμα της «Σεβροφοβίας» θα την αποτρέψει να κινηθεί επί της ουσίας; Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο, πως θα λειτουργήσει ως ο «κλειδοκράτορας» των Στενών; Θα τα ανοίξει (θεωρητικά βέβαια κανείς δεν επιθυμεί τέτοια εξέλιξη) για τα σκάφη των Δυτικών – πράγμα που θα επιφέρει την οργή της Μόσχας – ή θα προσπαθήσει να κάνει τον καλό γείτονα, πράγμα που θα θεωρήσουν οι ΗΠΑ ως μία νέα τουρκική προδοσία μεγαλύτερη από εκείνη του Ιράκ το 2003.
Και μόνο αυτά τα γενικά ερωτήματα μπορούν να δώσουν μία αμυδρή εικόνα, του τι θα μπορούσε να συμβεί με αφορμή τις εξελίξεις στο Κίεβο. Δυστυχώς, επειδή η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει «πολιτισμικά» χαρακτηριστικά, δηλαδή είναι σκληρή και χωρίς μεγάλα περιθώρια συμβιβασμών, θα πρέπει να ευχηθούμε να πρυτανεύσει η λογική, διότι κάθε περεταίρω κλιμάκωση βάζει σε κίνδυνο την ίδια την ακεραιότητα της χώρας, την περιφερειακή σταθερότητα, και την παγκόσμια ειρήνη.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι αποδιοπομπαίοι τράγοι και άλλο ένα σόου των ΜΜΕ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάτρα: Δείτε τη σειρά της Παρέλασης των Μικρών
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Η νέα καμπάνια για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα [Video]](https://images.newsnowgreece.com/61/618895/i-nea-kampania-gia-tin-epistrofi-ton-glypton-tou-parthenona-Video-1-124x78.jpg)
